Η κεντρική τράπεζα της Κίνας αποκάλυψε πριν από λίγες εβδομάδες πως οι συναλλαγές με το νέο ψηφιακό της νόμισμα, το e-CNY, έχουν φτάσει στα 7 τρισ. γιουάν (1 τρισ. δολάρια). Δεν είναι μόνο η Κίνα που υπέκυψε στη γοητεία των cryptos. Περισσότερες από 130 χώρες έχουν ή σχεδιάζουν ψηφιακά νομίσματα σύμφωνα με το Atlantic Council.
Οι υπέρμαχοι των κρυπτονομισμάτων πιστεύουν ότι ο συνδυασμός της κυριαρχίας των smartphones, της καινοτόμου κρυπτογράφησης και της τεράστιας υπολογιστικής ισχύος σημαίνει ότι είναι δυνατή η ανακατασκευή του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σημειώνει ο Economist.
Το μέλλον του χρήματος, με άλλα λόγια, τραβάει την προσοχή. Τι γίνεται με το παρελθόν του; Σε μια νέα δημοσίευση, που παρουσιάζει το βρετανικό περιοδικό, ο Adam Brzezinski του London School of Economics, ο Nuno Palma του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ και ο François Velde του παραρτήματος της Federal Reserve στο Σικάγο παροτρύνουν τους αναγνώστες να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στη μακρά ιστορία του χρήματος. Κρύβει «ευχάριστες εκπλήξεις», επισημαίνουν. Περιέχει επίσης μερικούς παραλληλισμούς με τις καινοτομίες του σήμερα.
Η χειραγώγηση του χρήματος
Τα ψηφιακά νομίσματα κεντρικών τραπεζών, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να δώσουν στο ευρύ κοινό έναν λογαριασμό σε κεντρική τράπεζα. Αυτό ακούγεται νέο. Αλλά όπως έχουν σημειώσει αρκετοί οικονομολόγοι, είναι επίσης μια επιστροφή στο παρελθόν. Η Τράπεζα της Αγγλίας έπαιρνε καταθέσεις από το κοινό: το 1855 ένας καπελάς της Regent Street άνοιξε λογαριασμό στο όμορφο νέο υποκατάστημα της τράπεζας στο Mayfair. Και το 1900 η Τράπεζα της Ισπανίας κατείχε πάνω από τους μισούς τρεχούμενους λογαριασμούς της χώρας.
Η μελέτη της ιστορίας μπορεί επίσης να απογοητεύσει τους λάτρεις των κρυπτονομισμάτων που επιθυμούν να απελευθερώσουν χρήματα από τον κυβερνητικό έλεγχο. Η νομισματική πολιτική – η χειραγώγηση του χρήματος από το κράτος – είναι σχεδόν τόσο παλιά όσο και το ίδιο το χρήμα. Ακόμη και όταν τα νομίσματα κατασκευάζονταν από χρυσό ή ασήμι, οι κυβερνήσεις ασχολούνταν με το βάρος και την αγνότητά τους. Η αξία των νομισμάτων συχνά αποκλίνει από την πολυτιμότητα των υλικών τους.
Μέχρι τον 19ο αιώνα, η αξία των νομισμάτων σπάνια αναγραφόταν στην όψη τους. Δεν είχαν «ονομαστική αξία» με αυτή την κυριολεκτική έννοια, όπως επισημαίνουν ο κ. Brzezinski και οι συνεργάτες του. Αυτό επέτρεψε τον διαχωρισμό μεταξύ δύο λειτουργιών χρήματος που είναι πλέον άψογα συνδεδεμένες. Τα νομίσματα χρησίμευαν ως μέσο ανταλλαγή. Ήταν το πράγμα που οι άνθρωποι αντάλλαξαν με τα πράγματα που αγόραζαν. Ωστόσο, δεν χρησίμευσαν ως λογιστική μονάδα, δηλαδή ως το πράγμα στο οποίο τιμολογούνται όλα τα άλλα. Συχνά η λογιστική μονάδα ήταν ένα παλιό νόμισμα που έκτοτε είχε εξαφανιστεί από την κυκλοφορία, δηλαδή «χρήμα – φάντασμα», σύμφωνα με τα λόγια του ιστορικού Carlo Cipolla.
Αυτός ο διαχωρισμός επέτρεψε στη Γαλλία να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πείραμα νομισματικής πολιτικής τη δεκαετία του 1720. Σε μια προσπάθεια να μειωθούν οι τιμές – αυτό που θα μπορούσατε να ονομάσετε νόμο για τη μείωση του πληθωρισμού – το συμβούλιο του βασιλιά αποφάσισε, χωρίς προειδοποίηση, ότι τα νομίσματα θα αξίζουν λιγότερο από πριν. Από το 1723 έως το 1724, μείωσε την αξία τους κατά 45%.
Ήταν ένα μεγάλο λάθος. «Όλοι ήταν τόσο συνηθισμένοι να πωλούν ακριβά που η απόφαση ήταν ένα σοκ. Η Γαλλία υπέστη βιομηχανική ύφεση.
Ωστόσο, η ιστορία κάνει «φυσικά» πειράματα. Σε μια προηγούμενη εργασία, οι Brzezinski και Palma εξέτασαν μια πηγή διαφοροποίησης στην προσφορά χρήματος της πρώιμης σύγχρονης Ισπανίας: καταστροφές στη θάλασσα.
Τα πλοία που μετέφεραν θησαυρούς στην Ισπανία από την Αμερική θα συναντούσαν μερικές φορές τυφώνες, πειρατές ή το βρετανικό ναυτικό. Σε 42 περιστατικά από το 1531 έως το 1810, έχασαν μερικά ή όλα τα πολύτιμα μέταλλα που περίμεναν να λάβουν οι Ισπανοί έμποροι.
Οι απώλειες ανήλθαν κατά μέσο όρο στο 4% του χρηματικού αποθέματος της Ισπανίας. Βασιζόμενοι σε διάφορες πηγές, συμπεριλαμβανομένων των φορολογικών αρχείων οι συγγραφείς έδειξαν τη ζημιά που προκάλεσαν αυτές οι απώλειες στην οικονομία της Ισπανίας.
Νέες μορφές, παλιά λάθη
Στο σύγχρονο μάτι φαίνεται παράξενο να επιτρέπεται η προσφορά χρήματος να είναι τόσο όμηρος της τύχης. Γιατί πρέπει να συρρικνώνεται όταν βυθίζονται τα πλοία; Γιατί πρέπει να επεκταθεί όταν ανακαλύπτονται φρέσκα κοιτάσματα αργύρου;
Ακόμη και τον 18ο αιώνα, ορισμένοι οραματιστές πίστευαν ότι το χρήμα θα έπρεπε να σπάσει τη σχέση του με τα μέταλλα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Τζον Λο, ένας Σκοτσέζος τραπεζίτης και καγκελάριος που έπεισε με κάποιο τρόπο τη Γαλλία να ανατρέψει τις νομισματικές της ρυθμίσεις το 1716.
Ο Λο ήταν μπροστά από την εποχή του – το πείραμά του με το νόμισμα σε χαρτί κατέληξε σε καταστροφικό πληθωρισμό. Στο μέλλον, τα χρήματα μπορεί να χρειαστεί να αλλάξουν ξανά μορφή. Μπορεί τα χαρτονομίσματα να θεωρηθούν ξεπερασμένα. Η τραπεζική κατάθεση μπορεί να αντικατασταθεί από αξίωση έναντι της ίδιας της νομισματικής αρχής.
Αν και οι μορφές που παίρνουν τα χρήματα μπορεί να είναι νέες, τα αποτελέσματά τους σπάνια θα είναι ουδέτερα, σημειώνει ο Economist. Και είναι φθηνότερο να μαθαίνεις από τα λάθη του παρελθόντος παρά να κάνεις διδακτικά λάθη στο παρόν.
