Είναι ώρα να το πάρουμε αλλιώς ως κοινωνία και ως λαός της Βαλκανικής γιατί κινδυνεύουμε πάλι να βρεθούμε στην ουρά των εξελίξεων, διαμαρτυρόμενοι. Γιατί οι αντίπαλοι παίζουν σκληρά και δεν έχει σφυρίξει φάουλ ο διαιτητής. Αλλά και διότι στις συμμαχίες που έχουμε ενταχθεί δεν μας δίνουν δίκαιο οι επικεφαλής. Περιμένουμε από το κράτος να μας σώσει από κάθε απειλή, ενώ σε όσα αυτό μας ζητά να συμμορφωθούμε κλοτσάμε σαν γαϊδούρια ξεσαμάρωτα που τους πρωτοβάζουν χαλινάρια και σαμάρια. Τέλος, περιμένουμε με αγωνία διακαώς την αναβάθμιση του αξιόχρεου της ελληνικής οικονομίας και δεν κάνουμε τίποτε για να βοηθήσουμε σε αυτό.
Παράλληλα παριστάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι τις υποβαθμίσεις τις προκάλεσε η άρνηση όλων, με καθοδήγηση από τις κομματικές ηγεσίες, να παραδεχτούμε το ύψος του χρέους. Και να εφαρμόσουμε αντί να τα πολεμάμε τα μέτρα που χρειάζονταν για να αποφύγουμε το κούρεμα των δανείων που προκάλεσε την αλυσίδα των υποβαθμίσεων κάνοντας τα ομόλογα μιας χώρας του ευρώ σκουπίδια. Κάνοντας την τρίχα τριχιά θεωρούμε τις νίκες, αν δεν είναι πρωτιές, τιποτένιες και κουβαλάμε την εφηβική νοοτροπία παντού. Από τα γήπεδα ως τα συνέδρια του Ευρωκοινοβουλίου και του ΝΑΤΟ νομίζοντας πως οι ξένοι θα μασήσουν όσα μας σερβίρουν αρμόδιοι και αναρμόδιοι για εσωτερική κατανάλωση.
Για να βάλουμε και για τις μετοχικές αξίες τα πράγματα στη θέση τους. Η τοποθέτηση στα blue chips με εντελώς παιδικές μεθόδους, χωρίς ζαλιστικούς συντελεστές βαρύτητας και τέτοια μπερδευτικά συστήματα από έναν Έλληνα πολίτη που είχε, και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι, διαθέσιμα 10.000 ευρώ θα κέρδιζε 4.463 πουλώντας την Παρασκευή. Αν τοποθετούσε από 400 ευρώ σε κάθε μετοχική αξία του FTSE25 στην αρχή της χρονιάς, τότε που όλοι αναφέρονταν στην προσδοκία της τοποθέτησης του αξιόχρεου της οικονομίας της πατρίδας του σε επενδυτική βαθμίδα. Και όμως πολλοί τοποθετήθηκαν σε εταιρικά ομόλογα για ένα επιτόκιο της τάξης του 5% ως 7% προσβλέποντας σε μια απόδοση από 500 ως 700 ευρώ στα 10.000.
Είναι αυτό που λέμε άξιοι των επιλογών τους οι ιδιώτες επενδυτές και της ξεροκεφαλιάς τους, που οφείλεται στις αρνητικές προκαταλήψεις, και αν φαίνεται σαν να τους μαλώνουμε, στην πραγματικότητα από αγάπη προσπαθούμε να τους θυμίσουμε ότι είμαστε απόγονοι του Αίσωπου που είπε το «συν Αθηνά κα χείρα κίνει». Καλές οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από τη ΔΕΘ, καλές οι κόντρες των κομμάτων για να βελτιωθεί το κυβερνητικό έργο, αλλά αν δεν έχουν οι πολιτικοί μας φαντασία ας ψάξουμε στα εκατομμύρια των Ελλήνων όσους θέλουν και μπορούν να δημιουργούν χωρίς… βοηθήματα.
Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου…
Τα όνειρα ενός 15χρονου
Το πήρα αλλιώς. Μια σταγόνα έφτασε για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Έτσι περιγράφουν την αιτία για μια σημαντική αντίδραση, μετά από αμελητέας βαρύτητας γεγονός. Τη διακοπή της εκ φύσεως κλίσης μου ως δάσκαλος, και επίσης κληρονομιά από τον πατέρα μου, προκάλεσαν στίχοι μαθήτριας στο Τρίτο Λύκειο Κορυδαλλού. Με την ορμή του 30χρονου και με την αυταπάτη πως μπορούσα να επιφέρω αλλαγές στην εκπαίδευση με πέντε φίλους, ανέλαβα τη διοργάνωση των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Σε κάποιο διάλειμμα έπαιξα ένα τραγούδι… δικό μου. Μια μαθήτρια στο σχόλασμα μου έδωσε ένα τετράδιο γεμάτο στίχους ζητώντας να μελοποιήσω όποιο θα μου άρεσε. Δεν θα ξεχάσω λοιπόν τα στιχάκια που ανέδειξαν την ουτοπία των επιλογών μου, ωθώντας με σε επικινδυνότερο βίο για την εξυπηρέτηση ενός επίσης ουτοπικού οράματος. Σκληρές διαπιστώσεις 15χρονου, το ρομαντικότατο 1986. «Με έμαθαν από παιδί όνειρα να κάνω, μα σαν βγήκα στη ζωή όλα γκρεμίστηκαν, μικρά μου όνειρα σακατεμένα ετούτος ο κόσμος δεν είναι για μένα».
Σοφοκλής Β’
Κατά κόσμον Κώστας Ιωαννίδης
