Η στήλη από τις 18/3/20 διαπίστωνε: Το πέρασμα του ιού από τον πλανήτη, δημιουργώντας ακραίες καταστάσεις, οδηγεί σε σοβαρό προβληματισμό για το μέλλον ακόμα και τους «εφησυχασμένους». Στις 23/3/20 γράψαμε: Το «μοιραίο σφάλμα» στην Ουχάν θεωρήθηκε η μετατροπή του περιβάλλοντος από βαλτώδη ζούγκλα σε βιομηχανικό πάρκο. Γιατί άλλαξε το οικοσύστημα διαταράσσοντας τη συμπεριφορά των ζώων. Στις 27/3/20 ειδοποιήσαμε: Ο Γολγοθάς της ανθρωπότητας δεν τελειώνει σε λίγες μέρες ή βδομάδες. Η υπεροψία με την οποία αντιμετωπίζουν οι ισχυροί της Ευρωζώνης την ανάγκη να βοηθήσουν όλοι τους πλέον αδύνατους στην πανδημία, διογκώνει τον ευρωσκεπτικισμό στους κόλπους των οπαδών των συστημικών κομμάτων. Ζητούνται πολλά είδη υπευθυνότητας… μαζεμένα: προσωπική, πολιτική, κοινωνική, ευρωπαϊκή.
Στις 10/4/20 παρατηρούσαμε: Η αλαζονεία των ισχυρών πονά περισσότερο από την υπερηφάνεια των αδυνάτων και το παράδειγμα προς μίμηση που προσφέρουν οι ηγέτες της Ευρώπης είναι τοξικό. Διαθέτει δε τεράστια δυνατότητα να επηρεάσει κοινωνικά σε μεγαλύτερο βάθος από τον ιό που αποκάλυψε τη ρηχότητα του πολιτικού γίγνεσθαι. Στις 22/4/20 παρατηρούσαμε: Μπορεί η πανδημία και η περιορισμένων δυνατοτήτων άμυνα απέναντί της να είναι μόνο η κορυφή ενός παγόβουνου ασύμμετρων απειλών. Το σχημάτισαν κατ’ επανάληψη εσφαλμένες επιλογές που κλόνισαν τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού.
Την 1η /6/20 τονίζαμε: Η ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας διογκώνεται όπως και η ψυχρότητα μεταξύ των ηγεσιών της Ε.Ε. και των ΗΠΑ. Δίνοντας θάρρος για μικρότερης διεθνούς σημασίας εντάσεις και σε άλλους. Οι δοκιμασίες μας έχουν… μέλλον. Στις 10/6/20 διαπιστώναμε: Μόνο οι έχοντες γνώσεις στατιστικής και οι σεβόμενοι τις αυθεντίες συνειδητοποίησαν τον τεράστιο ρόλο της γρήγορης αντίδρασης τις μέρες που μετρούσαν και οι ώρες για λήψη μέτρων. Στις 9/7, προβληματίζοντας και τους απροβλημάτιστους, προβήκαμε σε διέγερση υπό τη μορφή… χρησμού: Βλέπουμε τους Έλληνες να χορεύουν ξέγνοιαστα σε ένα πάλκο, που στο σκηνικό αποτυπώνεται η αρχαία κόντρα των δύο πόλων και κάτω μαζεύονται άπειρα αχόρταγα στελέχη του Covid-19. Η πανδημία δεν υποχωρεί, φουντώνει.
Στις 15/7/20 διαπιστώσαμε: Η πανδημία είναι, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, φωτιά σε τροπικό δάσος που παραμένει ανεξέλεγκτη. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα αγαθό κατοικίδιο και η εποχή απελευθερώνει, ξαφνικά, βαρβαρότητα σε διάφορες μορφές. Την 1η Αυγούστου 2020 υπογραμμίσαμε: Ζούμε μετά το πρώτο μνημόνιο υπό καθεστώς φόβου. Ο Covid-19 με τις μεταλλάξεις του τον εκτίναξαν. Η διαχείριση του φόβου σε άτομα με συναισθηματική ανωριμότητα ενεργοποιεί τη διάθεση για ανυπακοή. Και στις 4/8/20 ειρωνευτήκαμε την αλαζονεία του δικτάτορα που γίνεται πηγή μεγάλων κινδύνων, στην περίπτωση καταστάσεων από πολυσύνθετα φυσικά φαινόμενα. Με την πανδημία έφαγαν τα μούτρα τους αρκετοί δικτατορίσκοι. Παράλληλα, ξεπρόβαλαν… χειρότεροι.
Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας…
Περίπου 7.000 νοσηλευτές προχώρησαν σε απεργία στη Νέα Υόρκη προχθές, ανατρέποντας τις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης, από χειρουργεία έως επισκέψεις εξωτερικών ασθενών, σε δύο μεγάλα νοσοκομειακά συστήματα. Η πανδημία του Covid-19 επιδείνωσε μια ήδη υπάρχουσα έλλειψη νοσηλευτών, ωθώντας χιλιάδες να ενταχθούν σε πρακτορεία για καλύτερες αμοιβές ως νοσοκόμοι ταξιδιού ή να εγκαταλείψουν το πεδίο εντελώς εν μέσω εκτεταμένης εξουθένωσης. Τα ίδια ισχύουν στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και θα εμφανιστούν και εδώ. Γι’ αυτό η στήλη θα λειτουργήσει ασυνήθιστα. Ίσως γιατί θα απουσιάσουμε έως την Παρασκευή. Αντί του κλασικού σχολίου, έπειτα από περίπου τρία χρόνια με την πανδημία αδάμαστη, θα επιχειρήσουμε να δείξουμε πόσο κόντρα στη λογική κινηθήκαμε αυτόν τον ζόρικο καιρό, χωρίς ίχνος παρέμβασης του στιλ «σας τα έλεγα». Στόχος η ανάπτυξη μιας αίσθησης πως φταίμε όλοι που ακόμα μια φυσική καταστροφή μάς θυμίζει την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας.
Σοφοκλής Β’
Κατά κόσμον Κώστας Ιωαννίδης
Από την έντυπη έκδοση
