Παρά τους ευνοϊκούς δείκτες, είναι πολύ νωρίς για να πούμε εάν ο πληθωρισμός έχει τιθασευτεί. Ωστόσο, δύο ξεκάθαρα διδάγματα προέκυψαν από την πρόσφατη άνοδο των τιμών. Πρώτον, τα καθιερωμένα μοντέλα των οικονομολόγων -ειδικά το κυρίαρχο που υποθέτει ότι η οικονομία είναι πάντα σε ισορροπία ήταν ουσιαστικά άχρηστα. Και, δεύτερον, όσοι ισχυρίζονταν με σιγουριά ότι θα χρειάζονταν πέντε χρόνια πόνου για να αποβληθεί ο πληθωρισμός από το σύστημα, έχουν ήδη διαψευσθεί. Ο πληθωρισμός έχει μειωθεί δραματικά, με τον εποχικά προσαρμοσμένο δείκτη τιμών καταναλωτή τον Δεκέμβριο του 2022 να είναι μόλις 1% πάνω από αυτόν του Ιουνίου.
Υπάρχουν συντριπτικά στοιχεία ότι η κύρια πηγή του πληθωρισμού ήταν τα σοκ προσφοράς που σχετίζονται με την πανδημία και οι αλλαγές στον τρόπο της ζήτησης, όχι η πλεονάζουσα συνολική ζήτηση και σίγουρα όχι οποιαδήποτε πρόσθετη ζήτηση που δημιουργήθηκε από τις δαπάνες για την πανδημία. Όποιος πιστεύει στην οικονομία της αγοράς, γνώριζε ότι τα ζητήματα της προσφοράς θα επιλυθούν τελικά, αλλά κανείς δεν μπορούσε να ξέρει πότε.
Σε τελική ανάλυση, δεν έχουμε υπομείνει ποτέ μια διακοπή της οικονομικής λειτουργίας λόγω πανδημίας που ακολουθείται από ταχεία επαναλειτουργία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα μοντέλα που βασίζονται σε προηγούμενη εμπειρία αποδείχθηκαν άσχετα. Ωστόσο, θα μπορούσαμε να προβλέψουμε ότι τα σημεία συμφόρησης της προσφοράς θα ήταν αντιπληθωριστικά, ακόμη και αν αυτό δεν θα εξουδετερώσει κατ’ ανάγκη την προηγούμενη πληθωριστική διαδικασία αμέσως ή πλήρως, λόγω της τάσης των αγορών να προσαρμόζονται προς τα πάνω απ’ ό,τι προς τα κάτω.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής συνεχίζουν να εξισορροπούν τον κίνδυνο να κάνουμε πολύ λίγα έναντι του να κάνουμε πάρα πολλά. Οι κίνδυνοι αύξησης των επιτοκίων είναι σαφείς: μια εύθραυστη παγκόσμια οικονομία θα μπορούσε να ωθηθεί σε ύφεση, επισπεύδοντας περισσότερες κρίσεις χρέους, καθώς πολλές υπερχρεωμένες αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες αντιμετωπίζουν το τριπλό πλήγμα ενός ισχυρού δολαρίου, χαμηλότερων εσόδων από εξαγωγές και υψηλότερων επιτοκίων. Αυτό θα ήταν παρωδία. Αφού έχουν ήδη αφήσει ανθρώπους να πεθαίνουν άσκοπα, αρνούμενοι να μοιραστούν την πνευματική ιδιοκτησία για τα εμβόλια Covid-19, οι Ηνωμένες Πολιτείες εν γνώσει τους υιοθέτησαν μια πολιτική που πιθανότατα θα βυθίσει τις πιο ευάλωτες οικονομίες του κόσμου. Αυτή δεν είναι μια κερδοφόρα στρατηγική για μια χώρα που έχει ξεκινήσει έναν νέο ψυχρό πόλεμο με την Κίνα.
Ακόμη χειρότερα, δεν είναι καν σαφές ότι υπάρχει κάποιο θετικό σε αυτή την προσέγγιση. Στην πραγματικότητα, η αύξηση των επιτοκίων θα μπορούσε να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό, καθιστώντας πιο δαπανηρό για τις εταιρείες να επενδύσουν σε λύσεις για τους τρέχοντες περιορισμούς στην προσφορά. Η σύσφιγξη της νομισματικής πολιτικής της αμερικανικής Fed έχει ήδη περιορίσει την κατασκευή κατοικιών, παρόλο που περισσότερη προσφορά είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται για να μειωθεί μία από τις μεγαλύτερες πηγές πληθωρισμού: το κόστος στέγασης.
Επιπλέον, πολλοί από τους παράγοντες που ρυθμίζουν τις τιμές στην αγορά κατοικίας μπορεί τώρα να μετακυλίσουν το υψηλότερο κόστος της επιχειρηματικής δραστηριότητας στους ενοικιαστές. Και γενικότερα, στη λιανική και σε άλλες αγορές, τα υψηλότερα επιτόκια μπορούν πράγματι να προκαλέσουν αυξήσεις τιμών, καθώς τα υψηλότερα επιτόκια ωθούν τις επιχειρήσεις να καταγράψουν τη μελλοντική αξία των χαμένων πελατών σε σχέση με τα σημερινά οφέλη από τις υψηλότερες τιμές.
Σίγουρα, μια βαθιά ύφεση θα δαμάσει τον πληθωρισμό. Αλλά γιατί να το προσκαλέσουμε; Ο πρόεδρος της Fed Τζερόμ Πάουελ και οι συνάδελφοί του φαίνεται να απολαμβάνουν τις επευφημίες κατά της οικονομίας. Στο μεταξύ, οι φίλοι τους στην εμπορική τραπεζική κάνουν σαν ληστές τώρα που η Fed πληρώνει τόκο 4,4% σε υπόλοιπα τραπεζικών αποθεματικών άνω των 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων αποφέροντας μια καθαρή απόδοση άνω των 130 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως.
Για να δικαιολογήσει όλα αυτά, η Fed επισημαίνει τους συνηθισμένους μπαμπούλες: τον αυξανόμενο πληθωρισμό, το σπιράλ μισθών τιμών και αδέσμευτες προσδοκίες για τον πληθωρισμό. Μα πού είναι αυτοί οι μπαμπούλες; Όχι μόνο μειώνεται ο πληθωρισμός, αλλά οι μισθοί αυξάνονται πιο αργά από τις τιμές (που σημαίνει ότι δεν υπάρχει σπιράλ) και οι προσδοκίες παραμένουν υπό έλεγχο. Το επιτόκιο πενταετούς, πενταετούς μελλοντικής προσδοκίας, κυμαίνεται λίγο πάνω από το 2%.
Ορισμένοι φοβούνται επίσης ότι δεν θα επιστρέψουμε αρκετά γρήγορα στον στόχο πληθωρισμού 2%. Αλλά, θυμηθείτε, αυτός ο αριθμός ήρθε από το πουθενά. Δεν έχει καμία οικονομική σημασία, ούτε υπάρχουν στοιχεία που να υποδηλώνουν ότι θα ήταν δαπανηρό για την οικονομία εάν ο πληθωρισμός κυμαινόταν, για παράδειγμα, μεταξύ 2% και 4%. Αντίθετα, δεδομένης της ανάγκης για διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία και των καθοδικών δυσκαμψιών στις τιμές, ένας ελαφρώς υψηλότερος στόχος για τον πληθωρισμό έχει πολλά να συστήσει.
Κάποιοι θα πουν επίσης ότι ο πληθωρισμός παρέμεινε ήπιος ακριβώς επειδή οι κεντρικές τράπεζες έχουν δείξει τέτοια αποφασιστικότητα στην καταπολέμησή του. Ο σκύλος μου, ο Γούφι, μπορεί να έβγαζε το ίδιο συμπέρασμα όποτε γάβγιζε σε αεροπλάνα που πετούσαν πάνω από το σπίτι μας. Μπορεί να πίστευε ότι τους είχε τρομάξει και ότι το να μη γαβγίσει θα αύξανε τον κίνδυνο να πέσει το αεροπλάνο πάνω του.
Θα ήλπιζε κανείς ότι η σύγχρονη οικονομική ανάλυση θα έσκαβε βαθύτερα απ’ ό,τι έκανε ποτέ ο Γούφι. Μια προσεκτική ματιά στο τι συμβαίνει και στο πού έχουν μειωθεί οι τιμές, υποστηρίζει τη δομική άποψη ότι ο πληθωρισμός οδηγήθηκε κυρίως από διαταραχές από την πλευρά της προσφοράς και αλλαγές στον τρόπο της ζήτησης. Καθώς αυτά τα ζητήματα επιλύονται, ο πληθωρισμός είναι πιθανό να συνεχίσει να μειώνεται.
Ναι, είναι πολύ νωρίς για να πούμε με ακρίβεια πότε θα μετριαστεί πλήρως ο πληθωρισμός. Και κανείς δεν ξέρει τι νέα σοκ μάς περιμένουν. Αλλά εξακολουθώ να βάζω τα χρήματά μου στην «Προσωρινή Ομάδα». Όσοι υποστηρίζουν ότι ο πληθωρισμός θα θεραπευθεί σε μεγάλο βαθμό από μόνος του (και ότι η διαδικασία θα μπορούσε να επιταχυνθεί με πολιτικές για την άμβλυνση των περιορισμών της προσφοράς) εξακολουθούν να έχουν πολύ ισχυρότερη υπόθεση από εκείνους που υποστηρίζουν μέτρα με προφανώς υψηλό και επίμονο κόστος, αλλά μόνο αμφίβολα οφέλη.
Project Syndicate
