Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Τελικά η Ε.Ε. δεν είδε ακόμη μία γυναίκα να αναλαμβάνει ρόλο κλειδί. Είδε όμως μία ψηφοφορία, που αποδεικνύει ότι και οι μικροί έχουν φωνή, πως δεν είναι τα πάντα υπαγορευόμενα από το Βερολίνο ή στην καλύτερη περίπτωση τον γαλλο-γερμανικό άξονα, όπως κάποιοι ισχυρίζονται. Η ήττα της Ισπανίδας Νάντια Καλβίνο στην ψηφοφορία για την προεδρία του Eurogroup ήταν μία ήττα και για τους μεγάλους του ευρώ: Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία είχαν συνταχθεί πίσω σπό την υποψήφια, που πρότεινε η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία του μπλοκ, η Ισπανία. Και τούτο γιατί στο πρόσωπό της έβλεπαν όχι μόνο μία έμπειρη τεχνοκράτισσα, μία μετριοπαθή φωνή από τον χώρο της κεντροαριστεράς, που μπορούσε όμως να συνομιλήσει και με την φιλελεύθερη ή τη συντηρητική πλευρά και κατά συνέπεια να πετύχει συγκλίσεις. Τι δεν υπολόγισαν; Οι «μικροί» ήθελαν έναν δικό τους.
Ο Ιρλανός Πασκάλ Ντόναχιου ωφελήθηκε βέβαια από το γεγονός ότι προερχόταν από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αλλά αυτό δεν θα ήταν αρκετό να του δώσει τη νίκη. Επτά μόνο από τις 19 κυβερνήσεις της Ευρωζώνης ανήκουν στην οικογένεια του ΕΛΚ και τουλάχιστον μία εξ αυτών, η γερμανική, γνωρίζουμε ότι δεν τον στήριξε. Στον δεύτερο γύρο της ψηφορορίας φαίνεται όμως ότι κέρδισε τους περισσότερους «μικρούς» (βέβαιη εξαίρεση η Πορτογαλία την οποία συνδέει η εγγύτητα, αλλά και η πολιτική «συγγένεια» με την Ισπανία).
Καθοριστική στην ανάδειξη του 45χρονου κεντροδεξιού φαίνεται να ήταν η στάση των χωρών του λεγόμενου Ανατολικού μπλοκ. Στο παρελθόν λειτουργούσαν ως μία διακριτή ομάδα στους κόλπους του Eurogroup και ήταν πάντα «απέναντι» στους μικρούς του Νότου (Ελλάδα, Κύπρο, Πορτογαλία), αλλά και την Ιρλανδία, που χρειάστηκε να προσφύγουν στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης πριν από μία δεκαετία. Σήμερα με την ψήφο υπέρ του Ντόναχιου «αισθάνθηκαν ότι στηρίζουν έναν δικό τους» όπως σχολίασε αξιωματούχος στο Bloomberg. To ίδιο αισθάνθηκε και η Αυστρία και ο υπουργός Οικονομικών της το εξήγησε: Σε αυτήν την άνευ προηγουμένου κρίση, που πυροδοτεί η πανδημία «έχουμε ανάγκη κάποιον να κατανοεί τις θέσεις των μικρού και μεσαίου μεγέθους οικονομιών της ένωσης».
Η Ιρλανδία έχει περάσει και από μεγάλες κρίσεις και από προγράμματα στήριξης με αυστηρότατους όρους και με συγκροτημένα βήματα και σχέδιο έχει στηριχθεί και πάλι στα πόδια της. Είναι όμως μία οικονομία πολύ διαφορετική από τις άλλες μικρές του μπλοκ, με αρκετά ατού (αγγλική γλώσσα, “σκανδαλωδώς” ευνοϊκό φορολογικό πλαίσιο- σε βαθμό που να χρειαστεί να βάλει η Κομισιόν στο στόχαστρο τα deals της με κολοσσούς όπως η Apple, εγγύτητα σε ένα κορυφαίο χρηματοικονομικό κέντρο, που ετοιμάζεται να βγει από την Ε.Ε.). Η συνταγή της δεν μπορεί απαραίτητα να βρει εφαρμογή στις αντίστοιχου μεγέθους οικονομίες του Νότου ή της Ανατολής. Έχοντας ωστόσο μπει και η ίδια στο στόχαστρο των αγορών, έχοντας βιώσει την χρηματοπιστωτική κρίση και κρίση χρέους θεωρείται σήμερα μία οικονομία, που θα μπορούσε να γεφυρώσει τις διαφορές των υπερμάχων της σκληρής πειθαρχίας και των χωρών εκείνων που δέχονται το μεγάλο πλήγμα από την πανδημία του Covid-19 και ζητούν τολμηρές δημοσιονομικές αποφάσεις.
Το Δουβλίνο μιλάει για «έναν πολύ ενδιαφέροντα συναπισμό χωρών» που στήριξε την υποψηφιότητά του. Εμείς τώρα περιμένουμε να δούμε τους «συνασπισμούς» που μπορούν να οδηγήσουν την ΟΝΕ ένα βήμα πιο μπροστά, να την «ξεκολλήσουν» από το Ν του ονόματός της για να κοιτάξει επιτέλους και το Όμικρον.
