Η προοπτική να «εκπέσει» σε ενδημική νόσο ο κορωνοϊός έχει εκκινήσει ένα μεγάλο debate μεταξύ των ειδικών, με άλλους να ευαγγελίζονται το τέλος της πανδημίας και άλλους να διατηρούν τις επιφυλάξεις τους.
Τι εννοούν όμως λέγοντας «ενδημικός ιός»; Ότι ο ιός θα κυκλοφορεί στην κοινότητα όπως η γρίπη γιατί η παραλλαγή Όμικρον θα μας «προικίσει» σχεδόν όλους με ανοσία αποκτηθείσα μέσω του εμβολιασμού, της μόλυνσης ή και των δύο- άλλωστε η Όμικρον φαίνεται να ευνοεί την επαναμόλυνση. Με αυτό τον τρόπο θεωρείται ότι ο Covid-19 θα γίνει μια πιο προβλέψιμη και λιγότερο θανατηφόρα παρουσία και ο κόσμος θα επιστρέψει στο «φυσιολογικό».
Αυτό το «νέο φυσιολογικό» όμως δεν θα είναι το ίδιο με το «παλιό φυσιολογικό», σχολιάζει η Wall Street Journal, τονίζοντας ότι, έστω και ενδημικός, ο Covid-19 θα εξακολουθεί αφήνει τα «σημάδια» του, επηρεάζοντας την υγεία, την εργασία και την κινητικότητα- και το μόνο που χρειάζεται διερεύνηση είναι το μέγεθος της επίδρασης.
Σύμφωνα με την WSJ πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν πανηγυρίζουμε για την ενδημική παρουσία του ιού για τους εξής λόγους:
- υπάρχει ήδη ένα αρνητικό ιστορικό προβλέψεων για το τέλος της πανδημίας που δεν επαληθεύτηκαν (από τα εμβόλια που θα εξασφάλιζαν την συλλογική ανοσία μέχρι την εκτίμηση ότι η Δέλτα θα ήταν η τελευταία παραλλαγή του ιού)
- το «ενδημικό δεν σημαίνει πραγματικά χαμηλό», όπως σημειώνει η μαθηματικός που ειδικεύεται στις μολυσματικές ασθένειες στο Πανεπιστήμιο Simon Fraser στη Βρετανική Κολομβία, Caroline Colijn. «Απλώς σημαίνει ότι το σύστημα έχει φτάσει σε κάποιο είδος σταθερής κατάστασης. Ενδημικό μπορεί να σημαίνει υψηλά επίπεδα λοιμώξεων», εξηγεί.
- οι συγκρίσεις με τη γρίπη είναι ελλιπείς
Τις τελευταίες εβδομάδες μάθαμε ότι ακόμη και χωρίς lockdown, ο Covid-19 μπορεί να προκαλέσει οικονομική καταστροφή μέσω των εκτεταμένων απουσιών θετικών στον κορωνοϊό εργαζομένων. Ένα βασικό ερώτημα, λοιπόν, είναι εάν, από τη στιγμή που ο Covid-19 γίνει ενδημικός, θα παραμείνουν μέτρα όπως η καραντίνα, κάτι που θα εξαρτηθεί από την αντιστάθμιση μεταξύ της νόσου και του οικονομικού βάρους της απομόνωσης, εξηγεί ο Peter Chin-Hong, καθηγητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο.
Από την άλλη, ανάλογα με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της Όμικρον ή τη σοβαρότητα των μελλοντικών παραλλαγών, η αποτυχία απομόνωσης των μολυσμένων εργαζομένων θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή ή χρόνια ασθένεια σε ορισμένους συναδέλφους τους, σημειώνει ο καθηγητής Colijn. «Αυτές είναι πραγματικά δύσκολες ερωτήσεις και θα εξαρτηθούν από πράγματα που δεν γνωρίζουμε ακόμη», τονίζει.
Με αυτό τον τρόπο, ο ενδημικός Covid-19 θα μπορούσε να γίνει ένα διαρκές «σοκ προσφοράς» που υποβαθμίζει πόσα μπορούν να παράγουν οι οικονομίες, παρόμοια με την άνοδο των τιμών του πετρελαίου τη δεκαετία του 1970. Τον Οκτώβριο, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτίμησε ότι η παγκόσμια παραγωγή φέτος θα εξακολουθούσε να είναι 3% χαμηλότερη από ό,τι είχε προβλέψει το 2019, με τη Δυτική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική να παρουσιάζουν πολύ μεγαλύτερα πλήγματα από την Κίνα και την Ιαπωνία.
Στα «καλά» του Covid-19 είναι ότι έχει ενισχύσει την αποτελεσματικότητα σε ορισμένους κλάδους επιταχύνοντας την ψηφιοποίηση και την υιοθέτηση της εξ αποστάσεως εργασίας. Ωστόσο, μέρος της στροφής προς την εξ αποστάσεως εργασία είναι ακούσια και μέρος της ανόδου της παραγωγικότητας μπορεί να αντανακλά το υπερφορτωμένο εργατικό δυναμικό.
Πράγματι, η πανδημία έχει αφήσει το εργατικό δυναμικό μικρότερο, πιο άρρωστο και λιγότερο χαρούμενο. Οι απουσίες λόγω ασθένειας μεταξύ των εργαζομένων ήταν κατά μέσο όρο 50% υψηλότερες τα τελευταία δύο χρόνια.
naftemporiki.gr
