© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η ομάδα Seven Sisters επιλέγει, ακόμα μία φορά, κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου για τη νέα της παράσταση με τίτλο «Πάρανταϊζ – Η αίθουσα κλιματίζεται», που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιώτας Σερεμέτη, στο open space του Θεάτρου 104 [Ευμολπιδών 41, Γκάζι].
Εφτά γυναίκες αφηγούνται πέντε αυτοτελείς ιστορίες έρωτα και σεξ, δια χειρός Λένας Κιτσοπούλου. Στο επίκεντρο το γυναικείο σώμα, η ερωτική επιθυμία, η ένοχη απόλαυση, η άνευ όρων παράδοση στην σαρωτική φύση του έρωτα. Πάντα στην Ελλάδα και πάντα καλοκαίρι.
Η Γιώτα Σερεμέτη μίλησε μαζί μας.
Να ξεκινήσουμε με λίγα λόγια σας για τη δημιουργία της ομάδας «Seven Sisters» και τους θεατρικούς σας στόχους;
«Προϋπήρχε η ανάγκη μου να κάνω μία δική μου σκηνοθετική δουλειά. Δεν είχα σκεφτεί τη δημιουργία ομάδας. Το 2020, κάλεσα κάποιες γυναίκες, φίλες και συνεργάτιδες, και τους είπα: “Διάβασα όλα τα διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου, με συγκινούν πολύ και δεν έχω ιδέα τι θέλω να τα κάνω. Πάμε να το βρούμε μαζί”. Και αυτό το “μαζί” συντροφεύει την ομάδα μέχρι και σήμερα. Ακόμα κι αν οι περισσότερες από εκείνες τις φίλες και συνεργάτιδες δεν είναι πια στην ομάδα, νομίζω πως σήμερα οι Seven Sisters είναι πιο “μαζί” από ποτέ.
Όσον αφορά στους στόχους μας στο θέατρο, θέλουμε να πάρουμε επιχορήγηση από το Υπουργείο Πολιτισμού -γι’ αυτό και φέτος ιδρύσαμε τη δική μας εταιρεία, θέλουμε να κάνουμε παράσταση στο Εθνικό Θέατρο, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Προτιμάμε Πειραιώς και Μικρή Επίδαυρο. Καταθέτουμε κάθε χρόνο προτάσεις. Μπορεί, κάποια στιγμή να γίνει κάτι απ’ όλα αυτά. Ή και όλα. Γιατί όχι;»
Για τη νέα σας παράσταση «Πάρανταϊζ – Η αίθουσα κλιματίζεται» επιλέγετε, και πάλι, κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου. Τι είναι αυτό που σας οδήγησε σε αυτή την επιλογή;
«Η Λένα Κιτσοπούλου είναι η αγαπημένη μου συγγραφέας και θέλω να εξαντλήσω τις δυνατότητες που μου δίνουν τα διηγήματά της στο κομμάτι της δημιουργίας. Γι’ αυτό και είναι η δεύτερη φορά που επιλέγω κείμενά της. Μπορεί να υπάρξει και τρίτη. Να κάνουμε τριλογία Seven Sisters – Λένα Κιτσοπούλου. Τα διηγήματά της τα ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα όταν τα διάβασα για πρώτη φορά, και όταν κάτι με συγκινεί βαθιά, μου είναι σχεδόν αδύνατο να μη θελήσω να το μοιραστώ με το κοινό. Η συγκίνηση είναι η κινητήριος δύναμη που με ωθεί να δημιουργήσω. Αν κάτι δεν με συγκινεί προσωπικά, δύσκολα θα το κάνω παράσταση. Πώς θα συγκινήσω αν δεν συγκινηθώ;»
Στο έργο μιλάτε «για τη γυναίκα που όλες είμαστε». Θα θέλετε να μας μιλήσετε περισσότερο γι’ αυτό;
«Είναι κάτι που διατυπώσαμε σε αντιδιαστολή με την προηγούμενη δουλειά της ομάδας -“Το Μαράκι έκλασε”, όπου μιλήσαμε “για το παιδί που όλες υπήρξαμε”, κι αυτό μέσα από ιστορίες που αφορούσαν την ελληνική οικογένεια, την πατριαρχία και την παιδική ηλικία. Τώρα θα μιλήσουμε “για τη γυναίκα που όλες είμαστε”, μέσα από ιστορίες γυναικών που αφορούν τον έρωτα και το σεξ. Εφτά γυναίκες θα σταθούν μπροστά στο κοινό και θα μιλήσουν για την απόλαυση, για την έλξη, για την ηδονή, για την επιθυμία, για την πληρότητα παρουσία του έρωτα αλλά και για την μοναξιά στην απουσία του. Δεν είναι αυτονόητο μια γυναίκα να μιλάει ανοιχτά για αισθήσεις και συναισθήματα που αφορούν την ερωτική και συνάμα σεξουαλική της φύση. Όλα αυτά, με φόντο το ελληνικό καλοκαίρι όπου η θερμοκρασία ανεβαίνει, τα σώματα διψούν και οι αναστολές παύουν».
Σκηνοθετικά, πώς προσεγγίσατε το έργο;
«Αυτήν τη φορά κράτησα τις πέντε ιστορίες υπό την μορφή μονολόγων -έτσι ακριβώς όπως γράφτηκαν δηλαδή· οπότε κάθε φορά υπάρχει μία βασική αφηγήτρια και οι υπόλοιπες γυναίκες της ομάδας την πλαισιώνουν και διαμορφώνουν τον κόσμο της κάθε ιστορίας, συχνά σαν ένα είδος σύγχρονου Χορού. Ο κόσμος αυτός συμπληρώνεται κάθε φορά με μουσική, ήχο και βίντεο, στοιχεία που λένε, μαζί με τις ηθοποιούς, την ιστορία. Είχα πάντα μεγάλο φόβο για τη χρήση ψηφιακών μέσων σε μία παράσταση, αλλά φέτος το τόλμησα. Επίσης, φέτος επιλέξαμε έναν χώρο όχι αμιγώς θεατρικό. Δεν έχει σκηνή και πλατεία -είναι ένα empty space (άδειος χώρος) το Open Space του 104, και αυτό ακριβώς θέλαμε· έναν χώρο που δεν είναι ακριβώς θέατρο και που θα τον διαμορφώσουμε εμείς από το μηδέν. Και νομίζω πως είναι πολύ όμορφο και ουσιαστικό αυτό που φτιάξαμε -αντάξιο, τουλάχιστον, των δικών μου προσδοκιών».
Είστε ηθοποιός και σκηνοθέτις. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συνδυάζει κανείς αυτές τις δύο ιδιότητες;
«Το τελευταίο δεκαήμερο που έχουμε μπει στον χώρο, τρέχω συνεχώς από τη μία πλευρά της αίθουσας -όπου είναι στημένο το σκηνικό, στην άλλη πλευρά -όπου έχουμε τοποθετήσει τις κερκίδες των θεατών. Γιατί πρέπει να είμαι, ταυτόχρονα, και μέσα και έξω. Κι αυτό ακριβώς είναι το state of mind που έχω, ακόμα κι όταν ανέβει η παράσταση. Είμαι και μέσα και έξω. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει μόνο στις δουλειές των Seven Sisters, όπου και παίζω και σκηνοθετώ. Αλλά το επιλέγω κάθε φορά, γιατί το απολαμβάνω.
Όταν δουλεύω μόνο ως σκηνοθέτις, η ιδιότητα της ηθοποιού μου είναι πολύ βοηθητική, γιατί είμαι σε θέση να κατανοήσω τους φόβους, τις δυσκολίες και τα εμπόδια των ανθρώπων που βρίσκονται πάνω στη σκηνή και να τους καθοδηγήσω κατάλληλα. Παρατηρώ την εξέλιξή τους και συναισθάνομαι τη χαρά τους στις μικρές και μεγάλες κατακτήσεις τους. Σαν μαμά μίλησα. Από την άλλη, έχω πολύ καιρό να δουλέψω μόνο ως ηθοποιός σε σκηνοθεσία που δεν είναι δική μου κι αυτό είναι μάλλον από επιλογή. Ή από φόβο. Όπως θέλετε, πείτε το. Μου είναι δύσκολο να αφεθώ και να εμπιστευτώ να με καθοδηγήσει κάποιο άλλο άτομο εκτός από τον εαυτό μου».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενα: Λένα Κιτσοπούλου
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Γιώτα Σερεμέτη
Σκηνικά – Κοστούμια – Βίντεο – Σχεδιασμός φωτισμών: Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Γιώτα Σερεμέτη
Φωτογραφίες: Μυρτώ Κουτλή
Σχεδιασμός αφίσας: Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου
Οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής: Seven Sisters ΑΜΚΕ
Επί σκηνής οι ηθοποιοί:
Χριστίνα Ανδρεάκου, Άρτεμις Δούρου, Μαρίνα Βαρβάρα Ζέρβα, Μαρούλα Καλαμποκιά, Νικολέττα Παναγιώτου, Γιώτα Σερεμέτη, Λυδία Τσάτσου Παρασκευοπούλου
