© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Το έργο συνδυάζει την αυτοβιογραφία, την ποίηση και τη δραματική ένταση για να αναδείξει την προσωπική μάχη του ανθρώπου με τη μνήμη, την εσωστρέφεια και την ελευθερία. Ξετυλίγεται, κυρίως, σε μορφή μονολόγου, δημιουργώντας μια διαρκή αναμέτρηση μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, της μνήμης και της πραγματικότητας.
Μέσα από τη σφιχτή και τελετουργική γλώσσα της, ο θεατής έρχεται να αντιμετωπίσει τις σιωπές, τις επιθυμίες και τα άλυτα ερωτήματα της ζωής.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Johnny O., μίλησε μαζί μας.
Θα θέλατε να μας συστήσετε το έργο; Τι συναντάμε στον πυρήνα του;
«Το έργο της Κατερίνας είναι μια κατάθεση ψυχής για όσα είδε, πέρασε και συνεχίζει να βιώνει η ίδια αλλά κι όλοι εμείς που ανήκουμε σ’ αυτήν τη γενιά. Μυστικά και ψέματα, κόλακες πολιτικοί, οικονομικό αλισβερίσι στις πλάτες μας κ.λπ. Είναι ένα πυκνό κι ουσιαστικό κείμενο, που αποτελεί απόσταγμα γνώσης και συνειδητοποίησης για όλους μας».
Κάποια σκέψη, κάποιο συναίσθημα από την πρώτη επαφή σας με το κείμενο της Κατερίνας Ελοσίτου;
«Η πρώτη σκέψη είναι η αιτία που θέλησα να σκηνοθετήσω αυτό το έργο.
Πώς μπορεί ο φόβος, η μοναξιά κι η σύγχρονη ανθρωποφαγία, να “περάσουν” στη θεατρική σκηνή, χωρίς να μας “δέσουν” στα καθίσματά μας, αλλά να μας ξεβολέψουν ώστε να δράσουμε έστω και τώρα. Ξεβόλεμα, εγρήγορση, συντροφικότητα κι επικοινωνία».
Μια περιγραφή σας για την πρωταγωνίστρια του έργου και τη ζωή της;
«Η πρωταγωνίστρια ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι αυτογνωσίας, μέσα από μνήμες και γεγονότα που σημάδεψαν κι όρισαν την προσωπική της διαδρομή στη ζωή. “Ανοίγει” την αποθήκη της μνήμης και ξεδιπλώνονται μπροστά μας η οικογένεια, οι έρωτες, οι στόχοι, οι αυταπάτες της/μας, αλλά, ταυτόχρονα, κι η έμπνευση, η δημιουργία κι η γαλήνη. Ό,τι υπήρχε κάτω από τη σκόνη και δεν είχε/είχαμε το θάρρος να το αντιμετωπίσει/αντιμετωπίσουμε…»
Φανταζόμαστε το έργο σαν έναν μονόλογο -που ερμηνεύει η Νατάσα Γαβαλά· μια περιγραφή σας και για την παρουσία του συμπρωταγωνιστή της, Γιώργου Ντούση, στην παράσταση;
«Η Νατάσσα, αφηγείται την ιστορία της ηρωίδας μας. Θα ήταν, όμως, ατελής χωρίς ταίρι, χωρίς σύντροφο να τη μοιραστεί. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη το μοίρασμα, την αγκαλιά και την επικοινωνία. Ο άντρας σ’ αυτό το έργο (Γιώργος Ντούσης), βοηθά την ηρωίδα μας να “δει” το σήμερα, το χθες και το μέλλον, μέσα από την προίκα -ελληνική νοοτροπία, που κουβαλά η ίδια αλλά κι ο καθένας από μας, δηλαδή το βάρος και το εμπόδιό μας…»
«Ο Ρεζές μάγκωσε το δάχτυλο»· λίγα λόγια σας για τον τίτλο της παράστασης; Πού παραπέμπει;
«Η εξέλιξη του ανθρώπου, οφείλεται κατά κύριο λόγο στον αντίχειρα. Το δάχτυλο, λοιπόν, που μάγκωσε, είναι ο αντίχειράς μας… απλά και συμβολικά!»
Οι σκηνοθεσίες σας αφορούν, κυρίως, το σωματικό θέατρο· μιλήστε μας για αυτό αλλά και για την παρούσα σκηνοθετική σας προσέγγιση. Που εστίασε;
«Μ’ αρέσει να διασκευάζω και να σκηνοθετώ γνωστούς μύθους ή ταινίες, με την αισθητική του βωβού κινηματογράφου. Να υπηρετώ την κινησιολογική κι υποκριτική φόρμα, εκείνης της εποχής. Όμως, αυτό το κείμενο μ’ άγγιξε και μ’ ενέπνευσε ν’ ασχοληθώ μαζί του. Ταυτίστηκα κι είδα εικόνες, έτοιμες να βγουν στη σκηνή. Σκοπός μου ήταν να οπτικοποιήσω, όσο πιο καλά μπορούσα, το γραπτό της Κατερίνας και με την Αργυρώ Ταμβάκου, τη βοηθό μου, ν’ αποκωδικοποιήσω ό,τι δεν αντιλαμβάνεται ο θεατής, ώστε ανενόχλητος, να χαθεί σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας».
Θα επιλέξετε να μας πείτε λίγα λόγια από αυτά που ακούγονται στην παράσταση; Όποια σας έρθουν πρώτα στον νου.
«“Πώς γίναμε έτσι”, “Ο πολιτισμός βάλλεται”, “Συντεταγμένα βρέφη”, “βγείτε να στολίσετε τους δρόμους”, “Προχωράμε”… Όλα τα παραπάνω, θα μπορούσαν να είναι τίτλοι για το έργο της Κατερίνας».
Πώς φαντάζεστε να φεύγει ένας θεατής από την θεατρική αίθουσα; Τι θα έχει, ίσως, στο νου και την καρδιά του; «Αυτό το έργο ανοίγει ένα παράθυρο στη συνειδητοποίηση, χωρίς να είναι διδακτικό. Όλοι οι θεατές θα φύγουν μ’ ένα χαμόγελο, υγρά μάτια και καλύτερη “όραση”· άλλωστε, αυτός είναι ο σκοπός μου. Τα συναισθήματα πρέπει ν’ ανοίγουν “φώτα”, για να βλέπουμε καλύτερα πού βαδίζουμε…»
«Πώς γίναμε έτσι;»· μια δική σας προσέγγιση για το πώς έχουμε γίνει, και γιατί;
«Η εσωστρέφεια, σε συνδυασμό με τον ατομικισμό (ακόμα κι ως ψευδαίσθηση ασφάλειας κι ηρεμίας) και με την τεράστια καθημερινή πίεση από παντού, οδηγούν σε μη φυσιολογικές αντιδράσεις. Πλέον, κινούμαστε μονάχοι, πιστεύοντας πως μόνο έτσι θα τερματίσουμε. Αλλά η ζωή δεν είναι μοναχικός μαραθώνιος, ούτε ο σκοπός της. Ας το ξαναθυμηθούμε αυτό!»
Ένα σχόλιο, μια σκέψη σας για το αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου;
«Για τον χρόνο, έχω να παραθέσω τα λόγια του Παύλου Παυλίδη: “Ο χρόνος είναι παιδί, κλωτσάει μια μπάλα και τρέχει από πίσω της… ένα πρωί φωτεινό, του καραβιού μου θα σβήσει τ’ απόνερα…”»
Να κλείσουμε με μια ευχή σας;
«Ν’ ανοίξουμε τις πόρτες μας στην αγάπη, το μοίρασμα, την επικοινωνία και τη δημιουργία!»
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Κατερίνα Ελοσίτου
Μουσική Επιμέλεια: Κατερίνα Ελοσίτου
Σκηνοθεσία: Johnny O.
Προβολές: Γιάννης Καραπιπερίδης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Παναγιώτης Λαμπής
Σκηνική-Ενδυματολογική Επιμέλεια: Κατερίνα Ελοσίτου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αργυρώ Ταμβάκου
Φωτογράφιση: Ιωάννα Νικολαρεΐζη
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Ερμηνεύουν: Νατάσα Γαβαλά, Γιώργος Ντούσης
Tιμές εισιτηρίων
Kανονικό: 15 ευρώ
Μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ΑμεΑ, θεατών άνω των 65 ετών): 12 ευρώ
Ατέλεια: 7 ευρώ
Προπώληση εισιτηρίων:
https://www.more.com/theater/o-rezes-magkose-to-daxtylo/
