© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο Θίασος Λαϊκού Θεάτρου Maticapi συνεχίζει το ταξίδι του στον κόσμο των παιδιών με «Το Γαϊτανάκι». Mε αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση της Ζωρζ Σαρή, «Το Γαϊτανάκι» επιλέχθηκε σκόπιμα, όχι μόνο ως φόρος τιμής, αλλά και ως ένα ακόμα έργο Έλληνα συγγραφέα που προτείνει και προτάσσει την αλληλεγγύη και την αγάπη και στους πιο δύσκολους καιρούς.
Το έργο -που απευθύνεται σε παιδιά από 6 ετών και άνω, ανεβαίνει σε θεατρική διασκευή Γιάννη Καλατζόπουλου και σκηνοθεσία Γιώργου Τσαγκαράκη στο Θέατρο Άβατον [Ευπατριδών 3, Κεραμεικός].
Ο Κυρ Νικόλας ο Γαρύφαλλος, στα βαθιά του γεράματα, ζει χωμένος στ’ αμέτρητα βιβλία του, ξαγρυπνώντας για να τα διαβάσει όλα. Το μόνο που τον κάνει ν’ αφήσει για λίγο τις λέξεις και τις σελίδες, είναι ο κήπος του. Λατρεύει να φροντίζει τα γαρύφαλλά του.
Μια μέρα ακούει ένα παιδικό τραγούδι που του ξυπνά μια εκπληκτική ιδέα: Aν όλα τα παιδιά του πλανήτη έδιναν τα χέρια θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν τη Γη και να δημιουργήσουν ένα πελώριο Γαϊτανάκι. Να τραγουδήσουν και να χορέψουν, να παρασύρουν τα πουλιά, τα λουλούδια, ακόμη και τους μεγάλους.
Γεμάτος πίστη στην Ιδέα, ο Κυρ-Νικόλας ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι για να αλλάξει τον κόσμο…
Ο πρωταγωνιστής αλλά και μουσικός της παράστασης Αντώνης Γουγής, μίλησε μαζί μας.
Είχατε διαβάσει μικρός το βιβλίο της Ζωρζ Σαρρή και αν ναι, ανακαλύψατε νέα πράγματα διαβάζοντάς το ως ενήλικας;
«“Το Γαϊτανάκι” της Ζωρζ Σαρή βρέθηκε στα χέρια μου πρώτη φορά, σαν κρυμμένος θησαυρός, σε μια παλιά βιβλιοθήκη· απ’ αυτούς, που η μαμά έχει ξεχάσει την αξία τους κι εσύ διαβάζεις, ανυπομονώντας ν’ ανοίξουν τα σχολεία. Ήταν ένα βιβλίο που μ’ έκανε ν’ αναρωτιέμαι “πώς είναι να έχεις ζήσει μια ζωή” και “τι θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω;”.
Ως ενήλικας, έχοντας δηλαδή διαμορφώσει πολιτική ταυτότητα και μελετώντας τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, συγκεκριμένα και της περιόδου που γράφτηκε “Tο Γαϊτανάκι”, γνώρισα και “τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο”, την έμπνευση του έργου. Αυτή η ανακάλυψη έδωσε ένα πιο συνειδητό νόημα στο έργο που, κάπως, απάντησε και στις πιο ενστικτώδεις παιδικές μου σκέψεις».
Το έργο αγγίζει θέματα σκληρά, όπως αυτό του πολέμου. Τι μέσα επιστρατεύετε στην παράσταση, ώστε να γίνουν πιο εύληπτα τα μηνύματα στους μικρούς θεατές;
«Ο πόλεμος, δυστυχώς, είναι καθημερινότητα, πλέον. Κι ίσως όχι πολύ πιο σκληρό θέμα από την υπερεκμετάλλευση, την ακρίβεια, την κοινωνική αστάθεια που ιστορικά τον προϋπαντούν. Το κύριο μέσο για να επικοινωνήσουμε αυτό το θέμα, λοιπόν, και όχι μόνο στο θέατρο, και όχι μόνο στα παιδιά, είναι το ίδιο το περιεχόμενο του έργου: η σιγουριά πως μπορούν οι άνθρωποι να σταματήσουν τους πολέμους, φτιάχνοντας μια κοινωνία που δεν θα τους χρειάζεται. Σε επίπεδο μορφής, χρησιμοποιούμε τους “κανόνες” που έχουν τα παραμύθια ως είδος, όπου τα δρώμενα συμβαίνουν στα όρια της φαντασίας με την πραγματικότητα. Από αυτήν την απόσταση και με μπόλικο χιούμορ, μπορούμε ένα θέμα δύσκολο να το δείξουμε για το πόσο παράλογο είναι, πόσο αστείο. Η μουσική, επίσης, τα τραγούδια, παίζουν ρόλο συντονιστή του κοινού αισθήματος, ενώνοντας όταν χρειάζεται τη σκηνή με το κοινό. Και τέλος, το κέφι· η διασκέδαση. Μιλάμε για κάτι δύσκολο, αλλά το κάνουμε παίζοντας, γελώντας, ανάμεσα σε φίλους, “την πιο όμορφη μέρα της άνοιξης, μια Πρωτομαγιά!”. Το κάνει πολύ πιο εύκολο».
Στην παράσταση, ένα παιδικό τραγούδι γίνεται η αφορμή για μια λαμπρή ιδέα, για την ομόνοια των λαών, μέσα από τα παιδιά. Το θέατρο μπορεί να δώσει το ερέθισμα στα παιδιά για τις δικές τους φωτεινές ιδέες;
«Το θέατρο ήταν πάντα μια μορφή κοινωνικής συνείδησης. Είναι ένα πεδίο ανταλλαγής και γέννησης ιδεών. Στα παιδιά λειτουργεί με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, βέβαια, καθώς κατά κανόνα διαθέτουν πολύ μεγαλύτερη φαντασία και πολύ λιγότερες εμπλοκές. Γεννιούνται ιδέες όπως “θα φτιάξω το σκηνικό στο σπίτι μου” ή “θέλω ακορντεόν”. Η πιο σημαντική για τα παιδιά “ιδέα” του θεάτρου όμως, αυτή που γεννάει ιδέες, είναι ο άνθρωπος που δρα, που μαθαίνει, που ζει. Αυτή είναι η στάση και η ανάμνηση που μπορεί να καλλιεργήσει το παιδικό θέατρο, συνεισφέροντας στην ανατροφή ανθρώπων που θα συνεχίσουν τις μεγάλες, τελικά, Ιδέες της ανθρωπότητας, όπως η ομόνοια των λαών και θα προσθέσουν σ’ αυτές».
«Όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο, αγαπάει τον κόσμο σαν παιδί, και σαν παιδί μένει για πάντα νέος»· τι μας απομακρύνει, συνήθως, από το παιδί που έχουμε μέσα μας;
«Θα απαντήσω ανάποδα· τι μας ξαναφέρνει σε επαφή με το παιδί που έχουμε μέσα μας. Για μένα είναι το παιχνίδι, το θέατρο, η μουσική, το γέλιο. Αλλά, πρωτίστως, ναι, η αγάπη για τον κόσμο. Είναι και θέμα απόφασης και αυτό, ξέρετε. Μπορείς να αποφασίσεις να μείνεις νέος. Αλλά για να το κάνεις χρειάζεται να πιστεύεις σ’ έναν κόσμο που αλλάζει και ανανεώνεται. Κι είναι πολύ δύσκολο όταν βλέπεις γύρω σου έναν τόσο γερασμένο κόσμο. Να· αυτό μας απομακρύνει από το παιδί που έχουμε μέσα μας».
Η μουσική έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράστασή σας. Είναι πρωτότυπη και παίζεται ζωντανά. Πώς αντιδρούν τα παιδιά;
«Το πιο συναρπαστικό είναι ότι τα παιδιά αναγνωρίζουν και τραγουδάνε, κατευθείαν, το τραγούδι παρά την καινούργια σύνθεση της Νατάσας Μουσάδη -που έχει ενώσει με μαεστρία, να πω, το παλιό με το καινούργιο. Υπάρχει, άρα, ένα στοιχείο “λαϊκής παράδοσης” στο οποίο υπολογίζαμε. Κατευθείαν επιβεβαιώνεται ότι “μιλάμε την ίδια γλώσσα”. Τα παιδιά πάντα χαίρονται με τη μουσική. Τραγουδάνε, χορεύουν, πετάνε κομφετί. Αλλά και ακούνε προσεκτικά. Βγάζουν συμπεράσματα. Παίρνουν θέση. Μιλάμε, τώρα, για δύο από τα πιο μαγικά πράγματα στον κόσμο· τη μουσική και τα παιδιά. Ο συνδυασμός είναι συγκινητικός».
Τι συμβολίζει για εσάς το τραγούδι «Αν όλα τα παιδιά της Γης»;
«Το τραγούδι αυτό θα έπρεπε να λέει “αν όλοι οι γονείς της γης”· απλά μας είναι πιο εύκολο να φανταστούμε τα παιδιά, που είναι ακόμα ατρόμητα, που ξέρουν πιο καλά το δίκαιο, να κάνουν “το απλό, που είναι δύσκολο να γίνει”. Γιατί οι σημερινοί ενήλικες, ρε παιδί μου, δε ξέρω τι έχουμε πάθει. Σαν να φοβόμαστε. Σαν να κουραστήκαμε. Κι είναι λογικό, γιατί έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια για να είμαστε έτσι. Αλλά σκέφτομαι. Αν έρχονταν τα παιδιά μας, μας κοίταγαν στα μάτια και μας λέγανε “μαμά, μπαμπά. μ’ αγαπάς;”, “Εννοείται, αγάπη μου”. “Και πώς το δείχνεις; Φοβάμαι. Σταματάς τον πόλεμο; Ντρέπομαι. Παλεύεις το άδικο; Μου λείπεις. Αξίζει τον κόπο;”»
Ταυτότητα Παράστασης
«Το Γαϊτανάκι» της Ζωρζ Σαρή
Από το Θίασο Λαϊκού Θεάτρου MATICAPI
Για παιδιά από 6 ετών
Θεατρική διασκευή: Γιάννης Καλατζόπουλος
Σκηνοθεσία: Γιώργος Τσαγκαράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Σταυρίδη
Σκηνικά / Κοστούμια: Βικτώρια Νταρίλα
Πρωτότυπη μουσική: Νατάσσα Μουσάδη
Sound design: Γιώργος Θεοφάνους
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Ζιώγαλας
Μουσική διδασκαλία: Νατάσσα Μουσάδη
Φωτογραφίες / Trailer: Άκης Βαλεργάκης
Γραφιστικά: Αριάδνη Μιχαηλάρη
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Τσαγκαράκης
Οργάνωση Παραγωγής: MATICAPI
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Γουγής, Γιώργος Ζιώγαλας, Φαίδρα Παπανικολάου, Γιώργος Τσαγκαράκης, Αλεξάνδρα Χριστοδουλέα (Α’ Διανομή), Δέσποινα Σταυρίδη (Β’ Διανομή)
Μουσικοί επί σκηνής: Αντώνης Γουγής, Γιώργος Ζιώγαλας
Κάθε Κυριακή στις 11:30 και καθημερινές για σχολεία και συλλόγους
Προπώληση: Ticketservices.gr
