Skip to main content

Γιώργος Παπαπαύλου: «…Όσο πιο μεγάλες είναι οι πληγές, τόσο πιο απόρθητες είναι οι άμυνες…»

«Δυο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα…», το νέο έργο του Κωνσταντίνου Μάρκελλου παρουσιάζεται στο θέατρο «Εν Αθήναις», σε δική του σκηνοθεσία, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων [Ιάκχου 19, Γκάζι]

Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος  και η ηθοποιός Ελένη Στεργίου, ιδρυτικά μέλη των This Famous Tiny Circus theater group, ταξίδεψαν με τον συνεργάτη τους Πέτρο Μακρή στο Βουκουρέστι και κατέγραψαν, στην κάμερα και στο χαρτί, μαρτυρίες πολιτών που έζησαν τις στερήσεις, τον φόβο, την ανασφάλεια και την λογοκρισία του καθεστώτος Τσαουσέσκου.

Οι συγκλονιστικές αφηγήσεις τους έγιναν το έδαφος για να γεννηθεί το τέταρτο θεατρικό έργο του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, το οποίο, όπως και τα τρία προηγούμενα, ακροβατεί ανάμεσα στο ιστορικό ντοκουμέντο και την μυθοπλασία.

Ο πρωταγωνιστής της παράστασης Γιώργος Παπαπαύλου, μίλησε μαζί μας.

Το «Δύο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα» είναι το πρώτο ελληνικό θεατρικό έργο που ασχολείται με το καθεστώς Τσαουσέσκου. Ποια η υπόθεση και πώς το ερευνητικό υλικό έχει ενταχθεί στη δραματουργία;

«Είναι πράγματι το πρώτο θεατρικό έργο Έλληνα συγγραφέα που καταπιάνεται με ένα από τα σκληρότερα καθεστώτα που επιβλήθηκαν ποτέ σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο ρουμανικός λαός υπέφερε αλλά και ανέχθηκε, για πάρα πολλά χρόνια, αυτό το καθεστώς. Ο Λουτσιάν, έχοντας εκδοτικό Οίκο, τώρα το 2024, αποφασίζει να βγάλει μια σειρά με μαρτυρίες από την εποχή του Τσαουσέσκου∙ εκεί έρχεται ο Βλαντ, πρόθυμος να μοιραστεί τις δικές του εμπειρίες και να εκδοθούν σε βιβλίο, το πρώτο βιβλίο της σειράς. Η Αντρία -σύντροφος του Λουτσιάν, αποφασίζει να ανοίξει τον φάκελο με όλα όσα κατέγραφαν οι μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος. Οι ζωές και των τριών θα διασταυρωθούν μέσα από αλλεπάλληλες αποκαλύψεις και ανατροπές».

Ποιος ο ρόλος σας στην παράσταση; Είναι κάποιο υπαρκτό πρόσωπο;

«Ο ρόλος μου είναι ο Λουτσιάν. Δεν είναι πραγματικό πρόσωπο, είναι κομμάτι της μυθοπλασίας αλλά η δική του ζωή εμπεριέχει πολλά στοιχεία από τις ζωές άλλων ανθρώπων που υπήρξαν,  έζησαν και μεγάλωσαν σε εκείνο το καθεστώς αλλά και σε κάθε καθεστώς που επιβάλλει την καταπίεση, τη βία, τον φόβο και την καχυποψία. Ο Λουτσιάν έζησε τρομερά τραυματικές εμπειρίες όσο ήταν παιδί και πήρε κάποιες αποφάσεις για τη ζωή του που, απλά, σκέπαζαν τα τραύματά του∙ δεν τα θεράπευαν, μέχρι να έρθει η στιγμή όλα αυτά να αποκαλυφθούν».

Πώς μπορεί να ξεφύγει κανείς από τα τραύματα του παρελθόντος; Είναι η παραδοχή της αλήθειας μια μορφή λύτρωσης;

«Για αρχή, νομίζω πρέπει να μπορέσει να αναγνωρίσει τα τραύματά του, να σκάψει βαθιά για να τα βρει και, σιγά σιγά, είτε να τα θεραπεύσει είτε να τα φροντίσει να μην πυορροούν και να μάθει να ζει μαζί τους. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι αδύνατο να συμβεί χωρίς μια σοβαρή ψυχοθεραπεία. Κάποιος/α πρέπει να σου δείξει τον δρόμο προς τα τραύματα, να σου κρατά το χέρι σε αυτή την τόσο επώδυνη κατάβαση και να σε βοηθήσει να ξαναβγείς στην επιφάνεια. Όσο πιο μεγάλες είναι οι πληγές, τόσο πιο απόρθητες είναι οι άμυνες που έχουμε υψώσει για να μην ξαναπληγωθούμε. Θέλει συστηματική και σοβαρή δουλειά».

Ποια σκηνή το έργου σας συγκινεί περισσότερο ή θεωρείτε ότι αποδίδει το νόημα του έργου;

«Η στιγμή που ο Λουτσιάν αποφασίζει να καταγράψει στο μαγνητοφωνάκι του όσα έζησε όταν ήταν εννέα χρονών, είναι κάτι που με διαλύει και την ίδια στιγμή με λυτρώνει. Ένας καταπληκτικά δομημένος και γραμμένος μονόλογος για το τι μπορεί να συμβαίνει μέσα σε έναν  ενήλικα, που πληγώθηκε, τόσο πολύ, όταν ήταν παιδί».

Για έναν θεατής της Αθήνας τού σήμερα, τι μπορεί να σημαίνει αυτή η παράσταση, τι θα κερδίσει παρακολουθώντας την;

«Καταρχάς, θα ακούσει μια τρομερή ιστορία, ένα καλογραμμένο και ουσιαστικό θεατρικό έργο. Χωρίς να θέλω να ευλογήσω τα γένια μας, αυτή είναι μια παράσταση που έγινε με κόπο, με σοβαρότητα, γνώση και χαρά και εμπεριέχει όλα τα συστατικά του καλού θεάτρου∙ τουλάχιστον, έτσι όπως εγώ αντιλαμβάνομαι το καλό θέατρο. Ερμηνείες, σκηνοθεσία, όψη, ηχητικά τοπία, φωτισμοί, όλα συνομιλούν με αρμονία».

Ταυτότητα Παράστασης

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αργύρης Θέος
Φωτογραφίες-Αφίσα: Valeria Isaeva
Βίντεο-Trailer: Πέτρος Μακρής

Παίζουν (αλφαβητικά): Ανδρέας Νάτσιος, Γιώργος Παπαπαύλου, Ελένη Στεργίου

Στον ρόλο της Ιρίνα, ακούγεται η φωνή της Τζένης Σκαρλάτου

Φιλική συμμετοχή στον ρόλο της Φοιτήτριας, η Σοφία Φαρασοπούλου

Παραστάσεις: Τετάρτη στις 20.00 & Πέμπτη στις 21.00

Προπώληση:

https://www.ticketservices.gr/event/dyo-portokalia-gia-ta-xristougenna/