© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ορμώμενος από την πραγματική ιστορία του νεαρού Ρομπέρτο Τσούκο, ο οποίος μέχρι τα εικοσιπέντε του χρόνια είχε σκοτώσει τους γονείς του και είχε επιδοθεί σε σειρά ομηριών και φόνων, διατηρώντας άγνωστο -ίσως και μυστήριο- το πραγματικό του κίνητρο, ο Κολτές συνθέτει ένα αστυνομικό και ψυχολογικό θρίλερ που έχει συχνά το ένα πόδι βουτηγμένο στη μαύρη κωμωδία.
Ο Zucco αποδρά από τη φυλακή και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις παθογένειες και τις αντιθέσεις του σύγχρονου δυτικού κόσμου, τη βία που κυριαρχεί σε σπίτια, πλατείες, πάρκα, αστυνομευόμενες συγκεντρώσεις, περιθωριακά γκέτο και γήπεδα.
Πέντε ηθοποιοί και ένας μουσικός επί σκηνής συνθέτουν ένα δυστοπικό σκηνικό και αποτυπώνουν τον φαύλο κύκλο της επιθετικότητας, της έλλειψης προοπτικής των νέων αλλά και της αμφισβήτησης των παραδοσιακών θεσμών μας: της οικογένειας, της κοινωνίας, της πολιτικής και της αστυνομίας.
Ο Μιχάλης Σιώνας μίλησε μαζί μας.
Τι σας γοήτευσε στο εμβληματικό έργο του Κολτές και αποφασίσατε να το σκηνοθετήσετε;
«Η εξαιρετικά ευαίσθητη και καθόλου στερεοτυπική προσέγγιση του θέματος από τον συγγραφέα».
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και τώρα θα παρουσιάζεται στο ΠΛΥΦΑ. Είναι, τελικά, μονόδρομος η πρωτεύουσα για τους νέους καλλιτέχνες;
«Ο μόνος μονόδρομος των καλλιτεχνών είναι η αγάπη για την τέχνη τους, ανεξαρτήτως αν ζουν σε μια επαρχιακή πόλη ή στην πρωτεύουσα. Το αν μπορούν οι καλλιτέχνες να βιοποριστούν από την τέχνη τους σε άλλη πόλη πέραν της Αθήνας, αφορά την πολιτεία και τη διαχείριση του σχεδόν μηδενικού πολιτισμικού κεφαλαίου από μέρους της».
Το έργο έχει παρουσιαστεί αρκετές φορές. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για τη δική σας σκηνοθετική προσέγγιση;
«Προσπαθώ, πάντα, να καταλάβω όσο καλύτερα μπορώ την πρόθεση του συγγραφέα και να έχω αυτήν ως οδηγό».
Ο Κολτές γράφει το έργο το 1988· πρόσφατα ήρθε πάλι στο φως, λόγω μιας σειράς στο Netflix, η ιστορία των Αδελφών Μενέντεζ, που είχαν δολοφονήσει και τους δύο γονείς τους τον Αύγουστο του 1989. Τελικά, η ζωή μιμείται την Τέχνη ή το αντίθετο;
«Η τέχνη πάντα αντλεί από τη ζωή και προσπαθεί να της δώσει κάτι πίσω».
Ξεκινήσατε με σπουδές κοντραμπάσο και ηλεκτρικού μπάσου και στη συνέχεια υποκριτικής. Νιώθετε ότι αυτά είναι σημαντικά όπλα στη φαρέτρα ενός σκηνοθέτη;
«Η σχέση με τη μουσική βοηθά στα πάντα. Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, η μουσική αντίληψη και η αναζήτηση της μουσικότητας, σίγουρα, βοηθά. Ο προφορικός λόγος είναι μουσική, η κίνηση των σωμάτων επίσης».
Τα τελευταία χρόνια διδάσκετε υποκριτική στο ΚΒΘΕ· από την εμπειρία και ως δασκάλου και ως σκηνοθέτη, πείτε μας, τι θεωρείτε είναι αυτό που κάνει έναν ηθοποιό αξιόλογο; Πιστεύτε στο ταλέντο;
«Ο Πίτερ Μπρουκ έλεγε ότι καλός ηθοποιός είναι ο καλός άνθρωπος. Όχι ο καλός άνθρωπος με κάποια θρησκειολογική έννοια, αλλά αυτός που μπορεί να αναπαράγει πάνω στη σκηνή τις ανθρώπινες λειτουργίες. Συνεπώς, αξιόλογος είναι ο ηθοποιός που μπορεί να αντιληφθεί και μετέπειτα να εκπροσωπήσει στη σκηνή έναν άλλον άνθρωπο».
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
«Προς το παρόν, είμαι σε συζητήσεις για επόμενες συνεργασίες, χωρίς να έχει πάρει κάτι σάρκα και οστά. Αυτό που με αφορά στην παρούσα φάση είναι ο Ρομπέρτο Τσούκο και η πορεία της εν λόγω παράστασης».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Σιώνας
Σκηνογραφία/Ενδυματολογία: Νίκη Αγγελίδου
Μουσική: Θανάσης Παναγιωτόπουλος, Μιχάλης Σιώνας
Φωτισμοί: Γιώργος Μιχαλάκος
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη
Υπεύθυνη social media: Ανθούλα Αηδώνη
Φωτογραφίες: Χρήστος Κυριαζίδης
Σχεδιασμός αφίσας: Χάρης Θώμος
Επί σκηνής: Δημήτρης Γαλανάκης, Μυρσίνη Καρματζόγλου, Γιάννης Μαυρόπουλος, Βικτώρια Παπαδοπούλου – Σισκοπούλου, Τάρικ Φλάιτι
Μουσικός επί σκηνής: Δημήτρης Καπετάνιος
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου MONKS
Προπώληση: https://www.more.com/theater/robertozucco-plyfa/
Διάρκεια: 100 λεπτά
Κατάλληλο άνω των 12 ετών
