© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ντεμοντέρνο θέατρο τραγουδιών· έτσι χαρακτηρίζουν ο μποέμ τραγουδοποιός Παντελής Αμπαζής και ο σανιδοφάγος ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς, τη μουσικοθεατρική παράσταση «…σιγά το θέαμα!», που θα ανέβει ακόμα τρεις φορές, απόψε και τα δύο επόμενα Σάββατα, 23 και 30 Νοεμβρίου, στη σκηνή του Gustav [Χαριλάου Τρικούπη 6-10, στοά εμπορικού κέντρου Atrium].
Πρόκειται για μια κωμικoμουσική τραγωδία τσέπης, όπου ο Παντελής Αμπαζής παιζοχορεύει και ο Γεράσιμος Γεννατάς τραγουδά.
Τα τραγούδια είναι θεατράλε, οι πρόζες έχουν ρυθμό και μουσικότητα. Όσο για το πρόγραμμα, επειδή ήταν τέλειο, το πείραξαν λίγο και, κατά γενική ομολογία, έγινε πολύ χειρότερο. Ο ντράμερ παίζει πιάνο χωρίς ουρά και ο πιανίστας κάθεται στα τύμπανα με χαρά! Ο Γεράσιμος παίρνει την κιθάρα του Παντελή και ο Παντελής το κλαρινέτο του Γεράσιμου!
Με τον Γεράσιμο Γεννατά, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε.
Συνεργάζεστε και φέτος με τον τραγουδοποιό Παντελή Αμπαζή σε ένα μουσικοθεατρικό θέαμα, «ένα ντεμοντέρνο θέατρο τραγουδιών» όπως το χαρακτηρίζετε. Τι αναζητάτε με αυτές τις παραστάσεις που δεν σας δίνει το θέατρο;
«Την αγνή διονυσιακή χαρά να τραγουδάς μουσική πίσω από μάσκες παραμυθάδων. Ο ραψωδός και ο τροβαδούρος. Στο θέατρο είμαι πιο σχολαστικά, αναρχικά μεθοδικός. Απ’ την άλλη, ο Παντελής έχει μια απίστευτη σειρά τραγουδιών που υμνούν τη χαρά της ζωής. Τη ζωή τού μαζί και όχι τον εγωισμό και τη μοναξιά που εξυμνεί το ψευτοέντεχνο. Πώς, δηλαδή, ο καθένας μας θα είναι μόνος του: το Εγώ μου, η ψυχή μου, η πνοή μου, η ζωή μου, οι συνήθειες μου…· σιγά ρε παιδιά, ας βάλουμε και λίγο πληθυντικό! Ας δούμε και λίγο το εμείς. Είπαμε, “…σιγά το θέαμα!” Όλοι χαμένοι από χέρι είμαστε!»
Μουσική και υποκριτική είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος για εσάς;
«Πρώτα πρώτα, σας ζητώ συγγνώμη, αλλά δεν μου αρέσουν τα νομίσματα! Η Μουσική, το Θέατρο, η Ποίηση, η Επιστήμη, η Σκέψη, η Φιλία και η Χαρά σηκώνουν το βάρος του κόσμου. “…Σιγά το θέαμα” είπαμε!»
Πείτε μας μερικά τραγούδια που ακούγονται στην παράσταση
«Όλοι, πλέον, γνωρίζουμε τι συμβαίνει με τις play list που ακούμε σε όλα τα ραδιόφωνα. Πρόκειται για μια πολιτιστική και πολιτισμική λογοκρισία χωρίς προηγούμενο, που επιβάλλει η αγορά. Ελάτε να ακούσουμε και να τραγουδήσουμε μαζί τα τραγούδια που έκαναν την Ελλάδα παγκόσμια μουσική εξαίρεση…. Και όχι γαβ γαβ γαβ… ή κλαψ κλαψ κλαψ!»
Παίζετε, φέτος, για τέταρτη χρονιά στο θέατρο στον μονόλογο «Κόκκαλο», με θέμα τη ζωή του Αντονέν Αρτώ. Μιλήστε μας για αυτή την πρόκληση.
«Το “Κόκκαλο” αρχίζει και γράφει μια μικρή, δική του ιστορία. Τέταρτη σεζόν στην Αθήνα, μια εβδομάδα στη Νέα Υόρκη -στο Broadway, αλλά και δύο επισκέψεις σε Σόφια και Φιλιππούπολη σε διεθνή Φεστιβάλ. Δεν είναι ένα εμπορικό προϊόν. Κάνω θέατρο γιατί θέλω να μοιράζομαι με τους ανθρώπους σκέψεις για τη ζωή μας. Πρόκληση είναι να μην παριστάνεις έναν πρωταγωνιστή. Πρόκληση είναι να προσπαθείς να απευθυνθείς στο Εγώ της κοινότητας».
Αν η ζωή σας ήταν μιούζικαλ, ποια τραγούδια θα επιλέγατε;
«To “Selling England by the pound”, το “Trespass” και το “Α Τrick of the tail” των Genesis· τα ήξεραν πριν καν γίνουν ο Όμηρος και ο Dylan και ο Coen , o Lou Reed, o Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, ο Jim και ο Van Morrison, η Janis Joplin, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Kurt Weill και άλλοι πολλοί. Θα έβαζα τραγούδια που είναι περιπαικτικά, διασκεδαστικά, ρομαντικά, σατυρικά, ποιητικά, αστεία αλλά και βαθιά σκεπτόμενα. Ελάτε στο Gustav να διασκεδάσουμε με μια χαρά βαθιά και λυτρωτική. Να ψυχαγωγηθούμε, δηλαδή!»
