© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η παράσταση «Η Αβάσταχτη ελαφρότητα μιας μύτης» κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Τόπος Άλλου, στις 15 Νοεμβρίου, σε σύνθεση κειμένου και σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή [Κεφαλληνίας 17, Αθήνα].
Το έργο αποτελεί μια ευρηματική σύνθεση εμπνευσμένη, κυρίως, από τα έργα του Νικολάι Γκόγκολ «Ο Επιθεωρητής», «Η Μύτη», «Τα Παντρολογήματα» αλλά και από ψήγματα άλλων κειμένων τού σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα.
Η ψυχή της παράστασης αλλά και του θεάτρου Τόπος Αλλού, ο Νίκος Καμτσής, μίλησε μαζί μας.
Θα θέλατε να μας συστήσετε την παράσταση;
«Η παράσταση διατρέχει σχεδόν όλο το έργο του Νικολάι Γκόγκολ· τους σημαντικότερους σταθμούς του, για να είμαι πιο ακριβής. Είναι σάτιρα, μια βιτριολική κωμωδία, όπου η ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό είναι κάτι που βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί. Ο Γκόγκολ είναι ένας συγγραφέας που κάνει τον θεατή να γελάει, αλλά, ταυτόχρονα, τον οδηγεί να σκεφτεί βαθύτερα, αφού στην καθημερινότητά του και στην επαφή με τις κοινωνικοπολιτικές δομές της εξουσίας πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Αυτό είναι ο Γκόγκολ.
Είναι ένας από τους συγγραφείς που έχει τη μοναδική ικανότητα να συνδυάζει την κωμωδία με την κοινωνική κριτική. Στο έργο του, υπάρχει πάντα μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό, το γελοίο και το ανθρώπινο. Η διαφθορά, η γελοιότητα της εξουσίας, οι προσδοκίες της κοινωνίας και η μάταιη αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας. Ειδικά ο σουρεαλισμός του Γκόγκολ είναι τρομερά γοητευτικός να τον παρακολουθεί κανείς. Σ’ αυτό το μικρό διήγημά του, “Η Μύτη”, που ο Σοστακόβιτς το έκανε όπερα, ο ήρωας χάνει τη μύτη του, ένα βασικό χαρακτηριστικό της φυσικής του υπόστασης, και αυτό τον οδηγεί σε μια ατέρμονη αναζήτηση, σχεδόν γελοία. Η παράσταση, λοιπόν, μέσα από μία ανελέητη σάτιρα και διαδοχικά κωμικά γεγονότα και σκηνές, εκπέμπει μηνύματα για την ανθρώπινη ματαιοδοξία, την υπερβολή και την κενότητα».
Ποια είναι εκείνα τα κεντρικά χαρακτηριστικά τού έργου τού Νικολάι Γκόγκολ που σας προσέλκυσαν σε αυτό;
«Ο ιδιοφυής συνδυασμός του κωμικού με το τραγικό. Ο Γκόγκολ έχει την ικανότητα να αποκαλύπτει τις πιο βαθιές αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης μέσα από μια σχεδόν καρτουνίστικη υπερβολή. Τα έργα του είναι γεμάτα με χαρακτήρες που ζουν σε έναν κόσμο γεμάτο παραλογισμό και φαιδρότητα, αλλά κάτω από αυτή την επιφάνεια υπάρχει πάντα μια κριτική ματιά στην κοινωνία, την εξουσία και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτό που με προσέλκυσε περισσότερο είναι η σάτιρά του: η οξεία του παρατήρηση στις κοινωνικές και πολιτικές δομές που, ενώ μας κάνουν να γελάμε, μας αναγκάζουν ταυτόχρονα να σκεφτούμε πόσο παρόμοιες είναι με τις σημερινές. Η διαφθορά, η ματαιοδοξία, η υποκρισία που συναντάμε στον “Επιθεωρητή” ή στις “Νεκρές Ψυχές” παραμένουν το ίδιο επίκαιρες σήμερα όπως και τότε. Επίσης, με γοητεύει ο τρόπος που εξερευνά την ανθρώπινη ταυτότητα και την απώλεια του εαυτού, όπως στη “Μύτη”, όπου το εξωφρενικό συμβάν της εξαφάνισης μιας μύτης γίνεται σύμβολο μιας βαθύτερης εσωτερικής κρίσης.
Ο Γκόγκολ, λοιπόν, παίζει με το παράλογο για να αποκαλύψει σκληρές αλήθειες, και αυτό το παιχνίδι μεταξύ γέλιου και πικρής αλήθειας είναι κάτι που πάντα με ελκύει ως δημιουργό».
Βάσει ποιων κριτηρίων επιλέξατε τα κείμενα που συμπεριλάβατε στην παράσταση;
«Στην έρευνά μου από πέρυσι μπήκα αποφασιστικά στο ρωσικό θέατρο με αφορμή τον “Πλατόνωφ” του Τσέχωφ. Όμως, το ρωσικό θέατρο έχει αυτό το χαρακτηριστικό που, μάλλον, δεν το έχει κανένα άλλο θέατρο. Είναι όλο ένα σύνολο, ένας πολτός, ένα κουβάρι που έτσι και πιάσεις τη μία άκρη του, σε οδηγεί σε ανέλπιστα πεδία και σταθμούς. Οι ομοιότητες φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού ανάμεσα στον Τσέχωφ για παράδειγμα και τον Τουργκένιεφ ή τον Μαξίμ Γκόργκι των “Παραθεριστών”. Στα ίδια τοπία σε βγάζει και ο Τολστόι και ο Ντοστογιέφσκι. Μέσα από μια τέτοια διαδρομή έφτασα και στον Γκόγκολ. Μου ήταν σαφώς γνωστός από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο θέατρο. Αλλά τώρα τον διάβασα σχεδόν όλο.
Τελικά, στάθηκα περισσότερο στον “Επιθεωρητή”, τα “Παντρολογήματα”, το μεγάλο του μυθιστόρημα οι “Νεκρές Ψυχές” και ένα αριστουργηματικό διήγημα, μικρό σχετικά σε έκταση, τη “Μύτη”. Γιατί κάθε ένα από αυτά αποκαλύπτει με διαφορετικό τρόπο τις ανθρώπινες αδυναμίες, τις κοινωνικές παθογένειες και τις εμμονές που παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρες. Η επιλογή, λοιπόν, των κειμένων βασίστηκε σε διάφορα κριτήρια, κυρίως στη θεματική συνοχή και στην ικανότητα αυτών των έργων να αναδείξουν τα κεντρικά μοτίβα του Γκόγκολ, όπως η κοινωνική σάτιρα, η ανθρώπινη ματαιοδοξία και η αναζήτηση ταυτότητας. Ο “Επιθεωρητής”, τα “Παντρολογήματα”, η “Μύτη” και οι “Νεκρές Ψυχές” είναι κείμενα που, αν και διαφορετικά, μοιράζονται κοινά στοιχεία, τα οποία μου επέτρεψαν να δημιουργήσω ένα κείμενο για μια συνεκτική παράσταση.
Καταρχάς, ήθελα να περιλάβω έργα που αντικατοπτρίζουν τον παραλογισμό, την αλαζονεία, την αυθαιρεσία της εξουσίας και της κοινωνικής δομής, κάτι που συναντάμε έντονα στον “Επιθεωρητή”, όπου η διαφθορά και η υποκρισία βρίσκονται στο επίκεντρο. Από την άλλη, τα “Παντρολογήματα” εστιάζουν στις κοινωνικές συμβάσεις και στις προσδοκίες που συχνά καθορίζουν τη ζωή μας με τρόπο γελοίο, ένα στοιχείο που παρέχει πολύ υλικό για κωμική ανάπτυξη.
Όμως η “Μύτη” έχει μια τρελή υπερρεαλιστική της διάσταση, που αποκλείεται να την προσπεράσεις χωρίς να σταθείς και να ξεκαρδιστείς στα γέλια. Η “Μύτη” εκφράζει το στοιχείο του σουρεαλισμού και της αποξένωσης από τον ίδιο μας τον εαυτό -κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα που θέλουμε να επιβάλουμε. Ταυτόχρονα, όμως, κριτικάρει μέχρι δακρύων την εξουσία, μια που αυτή η “Μύτη” όχι μόνο δραπετεύει από το πρόσωπο του δύστυχου Κοβαλιώφ αλλά γίνεται και κρατικός παράγοντας που λύνει και δένει σε έναν ξεχαρβαλωμένο κρατικό μηχανισμό.
Τέλος, οι “Νεκρές Ψυχές” ήταν σημαντικές για την αλληγορική προσέγγισή τους στην ανθρώπινη ματαιότητα, καθώς και για την κριτική τους πάνω στις αξίες μιας κοινωνίας που επικεντρώνεται στην υλική ευημερία εις βάρος της ψυχής. Πείτε μου τώρα εσείς και διαψεύστε με αν όλα αυτά σας φαίνονται ξένα από τη δική μας άμεση πραγματικότητα».
Πού εστίασε η σύνθεση και η σκηνοθετική σας παρέμβαση;
«Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν η δυνατότητα σε μία σύγχρονη σκηνικά φόρμα, να συνδυάσω αυτά τα κείμενα με τρόπο που να αναδεικνύουν το κοινό τους νήμα, αυτό της σάτιρας της ανθρώπινης φύσης, και ταυτόχρονα να διατηρήσω την κωμική τους διάθεση, κάτι που είναι χαρακτηριστικό στον Γκόγκολ.
Η σύνθεση και η σκηνοθετική μου παρέμβαση, λοιπόν, εστίασαν κυρίως στη δημιουργία μιας ενιαίας αφήγησης, όπου συνυπάρχουν επτά ηθοποιοί, μουσική, χορός και βίντεο με την βοήθεια AI, που συνδέει τα διαφορετικά κείμενα του Γκόγκολ. Ήθελα να ενώσω τον κωμικό και σουρεαλιστικό κόσμο του Γκόγκολ με έναν τρόπο που να αναδεικνύει τα κεντρικά του θέματα: την κοινωνική κριτική, την ανθρώπινη ματαιοδοξία, την ασυδοσία της εξουσίας αλλά και την αναζήτηση του εαυτού.
Στη σκηνοθεσία, έδωσα έμφαση στο γκροτέσκο, στη σάτιρα των χαρακτήρων και στην γελοιοποίηση των καταστάσεων, προσπαθώντας να αναδείξω την υπερβολή και το παράλογο που είναι τόσο χαρακτηριστικά στον Γκόγκολ. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται με έντονα κωμικά στοιχεία, αλλά ταυτόχρονα φέρουν μια εσωτερική αγωνία που αποκαλύπτει την αλήθεια πίσω από τις φαινομενικά γελοίες καταστάσεις. Για παράδειγμα, ο τρόπος που χειρίστηκα τον “Επιθεωρητή” ήταν να φανεί η γελοιότητα της εξουσίας, αλλά και ο φόβος και η ανασφάλεια που την περιβάλλουν. Ταυτόχρονα, στη “Μύτη”, δούλεψα πολύ με το σουρεαλιστικό στοιχείο, δίνοντας έμφαση στην αποξένωση του ήρωα από την ταυτότητά του, με χιουμοριστικό αλλά και υπαρξιακό τόνο. Το ίδιο συμβαίνει με τις “Νεκρές Ψυχές” και τα “Παντρολογήματα. Η σκηνοθετική μου παρέμβαση, λοιπόν, εστίασε στην ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και τη βαθύτερη αλήθεια, ώστε το κοινό να γελάει με τις καταστάσεις, αλλά και να αναλογίζεται τις διαχρονικές αλήθειες που κρύβονται πίσω από το γέλιο».
Μιλήστε μας παραπάνω για τα κακώς κείμενα της εποχής του Γκόγκολ, που παραμένουν διαχρονικά και επίκαιρα.
«Τα κακώς κείμενα της εποχής του Γκόγκολ, που με τόση μαεστρία σατιρίζει στα έργα του, παραμένουν διαχρονικά και εξαιρετικά επίκαιρα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που με γοήτευσε το έργο του και αποφάσισα να το φέρω στη σκηνή μέσα από την παράσταση “Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα μιας Μύτης”. Οι παθογένειες που εντοπίζει ο Γκόγκολ στην τσαρική Ρωσία έχουν μεγάλη ομοιότητα με τις σύγχρονες κοινωνίες.
Η διαφθορά, για παράδειγμα, είναι κεντρικό στοιχείο στον “Επιθεωρητή”. Οι αξιωματούχοι φοβούνται και τρέμουν την έλευση ενός επιθεωρητή, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πόσο βαθιά είναι η διαφθορά και η αδιαφάνεια στον τρόπο που λειτουργούν. Αυτός ο φόβος και η υποκρισία της εξουσίας, που δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την κοινή ωφέλεια αλλά για το προσωπικό όφελος, είναι κάτι που βλέπουμε και σήμερα, σε πολλά επίπεδα. Βλέπουμε έναν κόσμο όπου οι αξίες μετριούνται με την υλική περιουσία, με την ψευδαίσθηση της επιτυχίας και την ψευδεπίγραφη ευημερία. Αυτό είναι εξαιρετικά σύγχρονο. Στη σημερινή εποχή, συχνά δίνουμε προτεραιότητα στο “φαίνεσθαι”, στη φήμη, στα υλικά αγαθά, ξεχνώντας την εσωτερική μας πληρότητα και τη σημασία των αυθεντικών σχέσεων και αξιών. Η πίεση να ακολουθήσουμε τα κοινωνικά πρότυπα και τις συμβάσεις, ακόμα κι αν δεν ανταποκρίνονται στις προσωπικές μας επιθυμίες, είναι κάτι που οι άνθρωποι βιώνουν μέχρι και σήμερα».
Τι είναι αυτό που συντηρεί διαχρονικά τα προβλήματα αυτά; Και πού μπορούμε να αναζητήσουμε λύσεις;
«Η ματαιοδοξία, η φιλοδοξία, η επιθυμία για εξουσία και η ανάγκη για κοινωνική αποδοχή είναι στοιχεία που ενυπάρχουν στον άνθρωπο και, όταν συνδυάζονται με τις κοινωνικές και πολιτικές δομές, δημιουργούν περιβάλλοντα όπου η διαφθορά, η υποκρισία και η κενότητα ευδοκιμούν, από τον Αριστοφάνη μέχρι σήμερα.
Η εξουσία, για παράδειγμα, τείνει να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ανωτερότητας και ατιμωρησίας. Αυτή η κατάχρηση της εξουσίας διαχρονικά συντηρείται επειδή τα συστήματα και οι θεσμοί δεν αλλάζουν ριζικά και η εξουσία συνεχίζει να συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων.
Οι λύσεις, νομίζω, βρίσκονται στην ειλικρινή αυτοκριτική και στη βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας και του κοινωνικού συνόλου. Χρειαζόμαστε, πρώτα απ’ όλα, να αναγνωρίσουμε τις δικές μας αδυναμίες και να μην τις κρύβουμε πίσω από κοινωνικές μάσκες. Επίσης, οι λύσεις θα πρέπει να αναζητηθούν σε δομικές αλλαγές στους θεσμούς και τα συστήματα που διαιωνίζουν αυτά τα προβλήματα. Η ενίσχυση της διαφάνειας, της λογοδοσίας και της συμμετοχής του πολίτη στα κοινά είναι απαραίτητη για να περιοριστεί η διαφθορά και η κατάχρηση εξουσίας.
Απαντώ στην ερώτησή σας και, δεν σας κρύβω ότι, νιώθω λίγο μαθητευόμενος μάγος. Ξέρω ότι όλα αυτά είναι ανεφάρμοστα, πομπώδη και κλισέ. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο».
Θα επιλέξετε να μας πείτε λίγα λόγια από αυτά που ακούγονται στην παράσταση;
«Υπάρχει ένα όνειρο που βλέπει στον ξύπνιο του ο έπαρχος (Δημήτρης Φραγκιόγλου), όταν φαντάζεται τον γάμο της κόρης του (Μαρίνα Κοσμά), όχι με τον κακόμοιρο Αρτέμι Φιλίπποβιτς Κοβαλιώφ (Αντώνης Καλομοιράκης) αλλά με αυτήν την ίδια την μύτη (Βασίλης Χριστίδης). Τον γάμο τον θεωρεί ευκαιρία για κοινωνική ανέλιξη και μέσα σε μία σχεδόν παράκρουση λέει: “Τι μέρα και αυτή! Ο επιθεωρητής πριν από λίγο…τώρα γαμπρός μου. Και εγώ στην Πετρούπολη. Στα ανάκτορα! Φώτα, πολυέλαιοι χιλιάδες. Κρύσταλλοι σαν τα σταφύλια από πάνω μου και εγώ να περπατώ. Οι μπότες μου να βουλιάζουν, όχι στις λάσπες, αλλά στα κόκκινα χαλιά. Χιλιόμετρα κόκκινο χαλιού, βελούδα δεξιά και αριστερά. Σούζα οι φρουροί!
Και η ευωδία της εξουσίας!”».
Το Θέατρο Τόπος – Αλλού· ξεκίνησε το 2000· και 15 χρόνια νωρίτερα, το 1985, πρώτο είχε ξεκινήσει το ταξίδι του το Αερόπλοιο, η παιδική σκηνή. Σκέψεις, συναισθήματα, ρίχνοντας μια ματιά στην πορεία τους αλλά και στο μέλλον τους; Και, λίγα λόγια, για την επιλογή των ονομάτων τους;
«Η πορεία του Θεάτρου Τόπος Αλλού από το 2000 και του Αερόπλοιου από το 1985 είναι μια ιστορία γεμάτη δημιουργία, πάθος και αφοσίωση στην τέχνη του θεάτρου, επιτυχίες και αποτυχίες. Τις ζήσαμε και τις απολαύσαμε όλοι όσοι είμαστε κάτω από αυτή την ομπρέλα.
Αναλογιζόμενος την πορεία τους, νιώθω περηφάνια για το έργο που έχει γίνει σε αυτούς τους χώρους, όχι μόνο από μένα αλλά και από τη Μίκα Πανάγου και από τη Λαμπρινή Θάνου που, χρόνια τώρα, είναι εδώ μαζί μου. Πάνω στη σκηνή και κάτω από αυτήν, να καταθέτουν το πάθος και το ταλέντο τους.
Θέλω να ελπίζω ότι το Θέατρο Τόπος Αλλού έχει προσφέρει σε κοινό και καλλιτέχνες έναν χώρο για να εξερευνήσουν τη θεατρική τέχνη με τόλμη και καινοτομία. Από παραστάσεις που εξερευνούν κοινωνικά ζητήματα μέχρι έργα που φέρνουν μια φρέσκια προοπτική, η σκηνή αυτή έχει γίνει σημείο αναφοράς για την πολιτιστική ζωή του τόπου.
Από την άλλη, μέσα από παραστάσεις που ενθαρρύνουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, το Αερόπλοιο έχει γίνει ένας πολύτιμος σύμμαχος στη διαμόρφωση των νέων γενιών, προσφέροντας τους εργαλεία για να εξερευνήσουν τον κόσμο γύρω τους.
Μακάρι να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μέσα από τρομερά δύσκολες συνθήκες να επικοινωνούμε με τους ανθρώπους μέσα από την τέχνη, να διατηρήσουμε την ποιότητά μας, εξερευνώντας νέες μορφές και θέματα που θα συνδέουν το κοινό με τις σύγχρονες προκλήσεις.
Όσον αφορά τα ονόματα είναι σημαίνοντα, συμβολικά και ποιητικά. Παραπέμπουν και οι δύο τίτλοι στο ταξίδι και την εξερεύνηση σε νέα μέρη, τόσο φανταστικά και ποιητικά. Ο τίτλοι μας ενθαρρύνουν το κοινό να αποδεχθεί την εμπειρία του θεάτρου ως ένα ταξίδι σε άλλες πραγματικότητες, προσφέροντας την ευκαιρία για αυτοανάλυση και ανακάλυψη.
Παραπέμπουν σε μια αίσθηση ελευθερίας και παιχνιδιού. Δημιουργούν εικόνες και συναισθήματα που συνδέονται με την αθωότητα και τη χαρά της ανακάλυψης και, βέβαια, αντικατοπτρίζουν τη φιλοσοφία και τον στόχο να είναι χώροι όπου η τέχνη, η φαντασία και η πραγματικότητα συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται».
Τέλη Αυγούστου, απευθύνατε από τα προσωπικά σας μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα κάλεσμα σε μια μικρή πολιτιστική επανάσταση· ένα κάλεσμα για τη δημιουργία ενός κινήματος που θα βάλει την Τέχνη, το Θέατρο, το Βιβλίο, τη Ζωγραφική στο επίκεντρο προσοχής των social media. Μιλήστε μας για την έμπνευση και τους, μέχρι τώρα, καρπούς της προσπάθειάς σας.
«Πράγματι το έκανα αυτό το κάλεσμα. Ας μην το πούμε πολιτιστική επανάσταση γιατί scripta manent και δεν ξέρετε τι μπορεί να προκύψει στο μέλλον και κάποιος μελλοντικός αναγνώστης της “Ναυτεμπορικής” να το διαβάσει και να με βάλλει δίπλα-δίπλα με τον Μάο και τη δική του πολιτιστική επανάσταση (γέλια).
Αυτό που ήθελε η πρόσκλησή μου ήταν να καλέσει και να προσεγγίσει τους περιβόητους influencers σε ένα περιεχόμενο πιο αξιόλογο από ποδοσφαιρικές κραυγές, πολιτικές ανοησίες και βρισιές, σαχλά και χυδαία σκετσάκια και ανέκδοτα, συνταγές μαγειρικής, πολύχρωμα νύχια, μια χύμα και αγοραία ομορφιά. Είπα, λοιπόν, το απλούστατο -κατά τη γνώμη μου- να γεμίσουμε τα timelines με περιεχόμενο που προκαλεί σκέψη, συγκίνηση και προσφέρει πνευματική τροφή. Μέσα από αυτό το κάλεσμα, στόχος ήταν να ενθαρρύνω καλλιτέχνες και ανθρώπους ευαίσθητους, προβληματισμένους, σκεπτόμενους, που αγαπούν τις τέχνες να μοιραστούν τις σκέψεις, δημιουργίες τους, τα διαβάσματά τους, να συζητήσουν για παραστάσεις και βιβλία, δημιουργώντας ένα διαδικτυακό κίνημα με κέντρο την κουλτούρα.
Η αποτυχία ήταν παταγώδης και απολαυστική. Με αγνόησαν επιδεικτικότατα. Δεν καταδέχτηκαν ούτε καν να με βρίσουν. Αυτό το τελευταίο με πλήγωσε (γέλιο). Το περίμενα. Μόνο τρεις και μερικοί φίλοι μού απάντησαν και τους ευχαριστώ. Το μεγάλο και πολύχρωμο πλήθος των ανέμελων, μονίμως ευτυχισμένων influencers με αγνόησε επιδεικτικότατα».
Κάτι που θα αλλάζατε, αμέσως, στην Ελλάδα αν μπορούσατε;
«Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στην Ελλάδα άμεσα, θα ήταν η πρόσβαση στην Τέχνη και τον Πολιτισμό για όλους. Θα ήθελα να δω την Τέχνη να γίνεται, πραγματικά, κομμάτι της καθημερινότητας κάθε πολίτη, ανεξαρτήτως κοινωνικής ή οικονομικής κατάστασης. Αυτό σημαίνει περισσότερους δημόσιους χώρους ανοιχτούς σε πολιτιστικές δράσεις, περισσότερη ενίσχυση των θεατρικών, χορευτικών και καλλιτεχνικών ομάδων, επικοινωνία με το εξωτερικό, εκθέσεις και συναυλίες, καθώς και ενίσχυση της καλλιτεχνικής παιδείας από την παιδική ηλικία.
Η τέχνη μπορεί να μεταμορφώσει ανθρώπους και κοινωνίες. Επομένως, η αλλαγή που θα ήθελα να δω αφορά την καλλιέργεια ενός πολιτιστικού κλίματος όπου η Τέχνη δεν θα είναι πολυτέλεια, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής όλων. Η επένδυση σε αυτόν τον τομέα θα έχει μακροπρόθεσμα οφέλη για την κοινωνία μας, καθώς θα βοηθήσει στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης, ενσυναίσθησης και δημιουργικότητας».
Κάτι που αγαπάτε πολύ στη χώρα μας;
«Αυτό που αγαπώ περισσότερο στην Ελλάδα είναι o αέρας που αναπνέουμε· γεμάτος με την ιστορία και τον πολιτισμό μας και που όλο και περισσότερο αγνοούμε και προσπερνάμε. Τα αρχαία μνημεία, οι παραδόσεις, αλλά και η πλούσια λογοτεχνική και καλλιτεχνική κληρονομιά μάς δίνουν μια αίσθηση συνέχειας και βάθους. Αυτή η αίσθηση ότι περπατάμε στους ίδιους δρόμους όπου γεννήθηκαν σημαντικές ιδέες, τέχνες και πολιτισμοί, με γεμίζει δέος και περηφάνια. Αυτή η μοναδική σύνθεση φύσης -που τόσο μανιακά και συστηματικά καταστρέφουμε- ιστορίας και σύγχρονης κουλτούρας είναι που κάνει την Ελλάδα τόσο ξεχωριστή και πολυαγαπημένη για μένα».
Κάτι που σας δίνει χαρά;
«Είναι προφανές· η δημιουργία είναι κάτι που μου δίνει τεράστια χαρά. Το να ξεκινάω κάτι από το σημείο μηδέν και να το φέρνω στη ζωή με μια παράσταση πάνω στη σκηνή. Να βλέπω τους χαρακτήρες που φαντάστηκα να ζωντανεύουν και να παίρνουν τα χαρακτηριστικά των ηθοποιών μου και στη συνέχεια να μοιράζομαι αυτό το ταξίδι και με τους ηθοποιούς και με το κοινό. Η διαδικασία της καλλιτεχνικής έκφρασης, το να δουλεύω με κείμενα, ηθοποιούς, φώτα, ήχους, και να συνθέτω μια ολοκληρωμένη εμπειρία, με γεμίζει με αίσθηση δημιουργικής πληρότητας. Το γεγονός ότι αυτό γίνεται σε μια εχθρική για τις τέχνες, για τη δημιουργία, χωρίς ίχνος πνευματικότητας και ποιητικότητας ελληνική καθημερινότητα, μειώνει αυτή τη χαρά».
Να κλείσουμε με μια ευχή σας
«Εύχομαι να έχουμε έναν καλό χειμώνα. Εύχομαι να υπάρξει μια μέρα που αυτό το κράτος δεν θα μας πνίγει με την γραφειοκρατία, τη μιζέρια και την κακομοιριά του. Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους του θεάτρου, της δημιουργίας -ιδιαίτερα τα νέα παιδιά- να βρίσκουμε τη δύναμη και την έμπνευση να εκφραζόμαστε και να συνδεόμαστε με τους άλλους μέσα από την Τέχνη».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής
Σκηνικό κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Μουσική: Κώστας Χαριτάτος
Χορογραφίες: Κάλια Θεοδοσιάδη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Καραγιώργου
Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρία Παπαμελετίου
Στην, υπό διαμόρφωση, διανομή βασικό ρόλο θα παίζουν οι: Δημήτρης Φραγκιόγλου, Αντώνης Καλομοιράκης, Λαμπρινή Θάνου, Βίκη Αθανασίου, Μαρίνα Κοσμά, Βασίλης Χριστίδης, Κωνσταντίνος Χατζούδης
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
