© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Το εμβληματικό θεατρικό έργο «Τυφλοί» τού Μωρίς Μαίτερλινκ, ανεβάζει η Εταιρεία Θεάτρου Ρέκτις από την Παρασκευή 1η Νοεμβρίου στο Θέατρο Αλκμήνη [Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα].
Την απόδοση, τη διασκευή, τα κείμενα και σκηνοθεσία υπογράφει ο Περικλής Μοσχολιδάκης. Μιλήσαμε μαζί του
Θα θέλατε να μας συστήσετε το έργο;
«Το θεατρικό έργο “Τυφλοί” γράφτηκε από τον σπουδαίο νομπελίστα συγγραφέα Μωρίς Μαίτερλινκ και είναι ένα βαθιά συμβολικό έργο, δραματικά επίκαιρο στην εποχή μας, ένα έργο που επηρέασε τη δραματουργία ενός από τους πιο σημαντικούς θεατρικούς συγγραφείς του κόσμου, του Σάμιουελ Μπέκετ, και αποτέλεσε πρόδρομο έργο τού “Περιμένοντας τον Γκοντό”.
Σε ένα απομονωμένο και σκοτεινό δάσος του Βορρά, μια ομάδα τυφλών γυναικών και ανδρών, περιμένουν με αγωνία να γυρίσει ο Διευθυντής του Ασύλου που τους φιλοξενεί, ο οποίος τους οδήγησε στο δάσος και ύστερα εξαφανίστηκε. Στο σκοτεινό και αφιλόξενο δάσος όπου παραμονεύουν διαφόρων ειδών απειλές για την ύπαρξή τους, έρχονται αντιμέτωποι με τα φοβερά προβλήματα που αφορούν την ύπαρξή τους και ξεκινούν από την τυφλότητά τους και περιμένουν μάταια τον Διευθυντή ιερέα να επιστρέψει, χωρίς να μπορούν, λόγω της τυφλότητάς τους, να αντιληφθούν ότι ο ιερέας βρίσκεται νεκρός δίπλα τους».
Κάποια σκέψη, κάποιο συναίσθημα από την πρώτη επαφή σας με το κείμενο του Μαίτερλινκ; Και τι σας προσέλκυσε σε αυτό;
«Από την πρώτη μου κιόλας επαφή με το έργο, με συγκίνησε βαθιά η ανθρώπινη του διάσταση, η αγωνία των ηρώων του για την επιβίωση αλλά και η δραματική του επικαιρότητα για την τυφλότητα των καιρών μας, για την τυφλότητα όλων μας απέναντι στα τεράστια ζητήματα που σφραγίζουν την εποχή μας, που απειλούν τις αξίες μας, την ίδια την επιβίωση μας».
Σε ποια σημεία του έργου εστίασε η προσέγγισή σας -τόσο ως προς τη διασκευή όσο και προς τη σκηνοθεσία;
«Η προσέγγισή μου, η προσωπική μου ματιά στην απόδοση, τη διασκευή και τη σκηνοθεσία του έργου, αφορά την όσο το δυνατόν εντονότερη επισήμανση της διαχρονικότητας των προβλημάτων που αναδεικνύει το έργο, η δημιουργία εκείνης της ατμόσφαιρας που θα “ταράξει” τον θεατή, θα τον θέσει ενώπιον προβλημάτων που κάνει πως δεν βλέπει ο σύγχρονος άνθρωπος, θα τον ταρακουνήσει κάνοντάς τον να “δει” σε συνδυασμό με την κρυμμένη Ποίηση του έργου που καραδοκεί και αναδεικνύεται πίσω από κάθε λέξη, πίσω από κάθε λυγμό, πίσω από κάθε απειλητική ή ευφρόσυνη επαφή με τη Φύση του τοπίου που τους περιβάλλει αλλά και με τη φύση των απειλών που αντιμετωπίζουν για την ίδια τους τη ζωή. Το έργο είναι ένα Ποιητικό, βαθιά Συμβολικό θρίλερ».
Στη διάρκεια της παράστασης, το έργο του Μαίτερλινκ συνομιλεί με κείμενα συγγραφέων και ποιητών, με κείμενα προφητικά περί τυφλότητος· λίγα λόγια για αυτή τη συνομιλία και τη διαδικασία επιλογής των κειμένων.
«Στο έργο παρεμβάλλονται, πότε πότε, σε έναν δημιουργικό διάλογο, κείμενα μεγάλων διανοητών, ενσωματωμένα στην εξέλιξη του έργου. Η συζήτηση “περί τυφλότητος του ανθρώπου” είναι μια συζήτηση που έχει ξεκινήσει σχεδόν από τις απαρχές του ανθρώπινου Πολιτισμού, οι διανοητές, οι φιλόσοφοι, οι άνθρωποι της Τέχνης, οι Ποιητές, οι ενορατικοί Θεολόγοι, αναφέρονται συχνά στο έργο τους στις αιτίες της τυφλότητας των ανθρώπων, στις αιτίες που κάνουν τον άνθρωπο να εθελοτυφλεί· φωνάζουν δυνατά, τις πιο πολλές φορές σε “ώτα μη ακουόντων” και προτείνουν οδούς διαφυγής από το σκοτάδι, που σπάνια εισακούονται».
Συναισθήματα, σκέψεις που, πιστεύετε, θα συνοδέψουν τον θεατή στην έξοδό του από την παράσταση;
«Θα θέλαμε πολύ, η παράστασή μας να ταρακουνήσει τον θεατή, να τον κάνει να σκεφτεί, να τον κάνει να σπάσει τον συνήθη εφησυχασμό του. Η καταστροφή του πλανήτη μας, η κλιματική αλλαγή, η καθημερινή βία και ο πόλεμος, η κρίση των αξιών που θεμελιώνουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του σύγχρονου ανθρώπου είναι ήδη εδώ, μπροστά μας, δίπλα μας. Η παράστασή μας φωνάζει δυνατά. Μακάρι, να ακουστεί η φωνή μας».
Μια δική σας περιγραφή σχετικά με την τυφλότητα του σύγχρονου ανθρώπου; Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να δούμε;
«Η τυφλότητα του σύγχρονου ανθρώπου, η τυφλότητα όλων μας, προβάλλει ήδη ως ένα κορυφαίο σύμπτωμα των καιρών μας και φαίνεται να είναι αποτέλεσμα των ακλόνητων βεβαιοτήτων που χαρακτηρίζουν τον Πολιτισμό του εφησυχασμού μας. Κρατάμε πεισματικά κλειστά τα μάτια απέναντι στα τεράστια προβλήματα του καιρού μας, χωρίς ενσυναίσθηση των ορίων μας, χωρίς αλληλεγγύη για τον Άλλον, βολεμένοι ο καθένας μας στον μικρόκοσμό του, αμπαρωμένοι πίσω από απόψεις, ιδεοληψίες, πίσω από την κλειστή μας πόρτα, αδιαφορώντας για το τί γίνεται δίπλα μας. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ολοένα και πιο λειψή Παιδεία μας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ αδιαφορίας που μας οδηγεί στον αφανισμό».
Υπάρχει ελπίδα, σε αυτό το δυσοίωνο παρόν; Και αν ναι, πού πρέπει να την αναζητήσουμε;
«Στο κρίσιμο ερώτημα αν υπάρχει ελπίδα, η πρώτη αυθόρμητη σκέψη μου είναι αρνητική. Ώρες ώρες νιώθω ότι η πορεία του Πολιτισμού των καιρών μας είναι, σχεδόν αναπότρεπτα, καταστροφική. Από την άλλη, η ίδια η δημιουργία ενός καλλιτεχνικού έργου, η ίδια η διαδικασία της δημιουργικής Τέχνης, είναι βαθύτατα παρηγορητικά στοιχεία, μυρίζουν αγωνία αλλά και αντίσταση άρα και ελπίδα. Δεν θα ήθελα να μείνω σε αυτονόητες κουβέντες περί παιδείας, ενσυναίσθησης και αφύπνισης που, συνήθως, ακούγονται ως λόγια τυπικά, ως κουβέντες με απουσία νοήματος, ως θλιβερή επανάληψη των γνωστών μοτίβων του γερασμένου πολιτισμού μας. Εύχομαι ολόψυχα να σταματήσει αυτή η τρελή πορεία μιας ζωής χωρίς νόημα, του επερχόμενου αφανισμού και προσπαθώ, με όλες τις ιδιότητες που υπηρετώ στον χώρο του Θεάτρου, να κάνω, με σεβασμό, με όραμα και με επαγγελματισμό, τη δουλειά μου, με την ελπίδα της ανταπόκρισης».
Να κλείσουμε με κάποια λόγια δικού σας κειμένου -ενός από αυτά που συνομιλούν στην παράσταση με το κείμενο του Μαίτερλινκ; Όποια λόγια σας έρθουν πρώτα στον νου.
«Με δυο λόγια, λοιπόν, από κείμενο που έγραψα κι ακούγεται στην παράσταση απαντώ: “όμως να ξέρετε, πως ακόμα κι αν έχω στερηθεί το φως των οφθαλμών μου, δεν έχω στερηθεί τα δάκρυα, αυτά δεν σταματούν να τρέχουν, δεν στεγνώνουν, αναπτύσσονται σαν δέντρα με λίπασμα το πλάνταγμα της μοναξιάς μου και όλα όσα οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να δουν, αυτά που έρχονται”».
Ταυτότητα Παράστασης
Απόδοση – Διασκευή – Κείμενα & Σκηνοθεσία: Περικλής Μοσχολιδάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Φωτεινή Βακάκη
Live Μουσική επί Σκηνής: Άλμπα Λυμτσιούλη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Σαλταούρα
Μουσική επιμέλεια: Άλμπα Λυμτσιούλη – Περικλής Μοσχολιδάκης
Σχεδιασμός Φωτισμού: Κατερίνα Σαλταούρα
Γραφιστικά: Αιμιλία Μπαλάσκα
Video Editing: Παντελής Πέτρου
Κατασκευή Ιστοσελίδας: Βίκυ Λεβέντη
Υπεύθυνη Social Media: Ελένη Δελή
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Παραγωγή: Θεατρική Oμάδα Ρέκτις ΑΜΚΕ
Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Νικόλας Αγαπίου, Φωτεινή Βακάκη, Ελένη Δελή, Νεφέλη Κράλλη, Έλενα Λιανού, Άλμπα Λυμτσιούλη, Κωνσταντίνος Σωτηριάδης, Σωτήρης Σωτηρόπουλος
Στην προβολή, εμφανίζεται στον ρόλο του Τειρεσία ο Περικλής Μοσχολιδάκης
