© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Μετά από την επιτυχία των δύο προηγούμενων θεατρικών σεζόν, η περφόρμερ Pavlina Styl παρουσιάζει για 3η χρονιά τη διασκευή που βασίζεται στον παραληρηματικό θεατρικό μονόλογο «4.48 Psychosis» της Σάρα Κέιν, σε σκηνοθετική επιμέλεια Ελένης Σκότη.
Ο μονόλογος θα ανέβει στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα – Fabrica Athens από την Παρασκευή 1η Νοεμβρίου και κάθε Παρασκευή, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων [σκηνή black box, Μεγ. Αλεξάνδρου 125 & Ευρυμέδοντος, Κεραμεικός].
Η Pavlina Styl μίλησε μαζί μας.
Θα θέλατε να μας συστήσετε το «4.48 Psychosis»; Tι θα παρακολουθήσει όποιος έρθει να δει το έργο;
«Είναι το έργο που έγραψε η Σάρα Κέιν, έναν χρόνο πριν αυτοκτονήσει, στην ψυχιατρική κλινική του King’s College του Λονδίνου, όπου νοσηλευόταν με βαριά κατάθλιψη. Είναι ένα έργο στο οποίο εκφράζει όλες τις ανθρώπινες ανάγκες της, που επειδή έμειναν ανεκπλήρωτες, έκαναν τη ζωή της αφόρητη. Είναι η απόλυτη, ειλικρινής έκφραση της επιθυμίας για ελευθερία και λύτρωση.
To κοινό θα παρακολουθήσει έναν παραληρηματικό μονόλογο που ενώνει το κύκνειο άσμα της Κέιν με τις φωνές των Τζούντι Γκάρλαντ, Έιμι Γουάινχαουζ, Νταλιντά, Μέριλιν Μονρό, Εντίθ Πιαφ, όπου η ζωή και ο θάνατός τους, αφηγηματικά, φαντάζει να συνδέεται με το θεατρικό έργο της συγγραφέως. Είναι ένα έργο κραυγή για τη ζωή, όπου ο διαταραγμένος ψυχισμός της Κέιν συνδέεται με την αυτοκαταστροφική διάθεση των ερμηνευτριών όπου ζωντανεύουν μέσα από τα τραγούδια τους, δίνοντας τη δική τους συμβολιστική σημειολογία».
Πόσο απαιτητική είναι η συγκεκριμένη ερμηνεία;
«Είναι μεγάλη η πρόκληση και ένα αρκετά απαιτητικό εγχείρημα αφού καλούμαι ουσιαστικά να μεταφέρω τα συναισθήματα μιας γυναίκας που έχει αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή της. Είναι, όμως, και αρκετά γνώριμος ο κόσμος της ηρωίδας για εμένα. Τα περισσότερα συναισθήματα τα έχω βιώσει κι εγώ η ίδια, οπότε αυτό με βοηθάει στο να μπορώ να ταυτιστώ πιο εύκολα μαζί της και ν’ αφεθώ για να μπορέσω να μεταφέρω αυτά τα συναισθήματα αβίαστα και πιο άμεσα στους θεατές, μέσα από τα προσωπικά μου βιώματα και τη δική μου αλήθεια».
Ποια συναισθήματα είναι κυρίαρχα κατά τη διάρκεια της ερμηνείας σας; «Θυμός, πόνος, οργή, φόβος, αγάπη για τη ζωή, λύτρωση».
Πώς αντιδρούν οι θεατές μετά την παράσταση;
«Όπως έχω ξανά αναφέρει, αυτό το έργο είναι γροθιά στο στομάχι. Μιλάει για το ψυχικό κενό και τη συναισθηματική αναπηρία από την οποία υποφέρει ο σύγχρονος άνθρωπος. Οι θεατές ταυτίζονται με το έργο. Κάποιοι συγκινούνται, άλλοι “παγώνουν” και δε μπορούν να αντιδράσουν εκείνη τη στιγμή, κάποιοι άλλοι έρχονται στο τέλος της παράστασης και μου μιλάνε. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ότι αυτό θα συνέβαινε μετά από κάθε παράσταση. Βλέπω την έντονη ανάγκη του κόσμου να θέλει να μοιραστεί παρόμοιες εμπειρίες και συναισθήματα μαζί μου και αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Άγνωστοι άνθρωποι μου εκμυστηρεύονται πολλά από τα βιώματά τους και, ευτυχώς, τις περισσότερες φορές όταν φεύγουν αισθάνομαι ότι αυτό το έργο δεν τους άφησε μόνο το σκληρό αποτύπωμα της κατάθλιψης αλλά και το νόημα για το πόσο πολύτιμη είναι η ζωή».
Πώς είναι να σε σκηνοθετεί η Ελένη Σκότη;
«Είναι ένα μεγάλο μάθημα να συνεργάζεσαι με την Ελένη Σκότη. Χρόνια θαυμάζω το έργο της, την αφοσίωση και την προσέγγισή της στο ρεαλιστικό, ψυχολογικό θέατρο. Με τη σκηνοθετική της επιμέλεια, βρίσκομαι στην ουσία του έργου και πάνω στη σκηνή είμαι η Παυλίνα που βιώνω την ιστορία αληθινά, οργανικά. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που την είχα δασκάλα στο θέατρο. Το πάθος που έχει για τη δουλειά της είναι αληθινό και σπάνιο. Για μένα ήταν συγκινητικό που δούλεψα μαζί της και νιώθω πραγματικά ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία».
Σας γνωρίζουμε ως περφόρμερ, κυρίως, σε μουσικές σκηνές, όπου ερμηνεύετε διεθνείς επιτυχίες τζαζ, σουίνγκ, καμπαρέ. Πώς προέκυψε το θέατρο;
«Πάντα με ενδιέφερε το θέατρο, γι’ αυτό και οι μουσικές επιλογές μου συνδέονται πάντα με θεατρικά κομμάτια και κυρίως με έργα του Μπρεχτ. Mε τα χρόνια προέκυψε αυθόρμητα η ανάγκη μου να θέλω να μελετήσω σε μεγαλύτερο βάθος το κομμάτι της υποκριτικής και αυτό με ολοκληρώνει σαν άνθρωπο και σαν περφόρμερ».
Συγγραφείς, καλλιτέχνες, έργα με επίδραση στη δουλειά σας;
«Μπέρτολτ Μπρεχτ, Σάρα Κέιν, Ντέιβιντ Λιντς, Ντάρεν Αρονόφσκι, Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι, Εντίθ Πιαφ και από θεατρικά έργα το “People Places and Things” του Ντάνκαν Μακμίλαν και το “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” του Έντουαρντ Άλμπι».
Ένας ρόλος που θα θέλατε να υποδυθείτε;
«Τη Μάρθα από το θεατρικό “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” του Άλμπι».
Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος; Τι σας ελκύει περισσότερο και γιατί;
«Και τα τρία. Τα κριτήρια επιλογής μου έχουν να κάνουν με τον σκηνοθέτη, τη σύνθεση της ομάδας, την επικοινωνία, τον σεβασμό και, φυσικά, με το έργο· αν με εκφράζει και τι μπορώ να βιώσω μέσα από αυτήν τη διαδικασία».
Κάτι που εκτιμάτε; Κάτι που φοβάστε;
«Εκτιμώ την αλήθεια των ανθρώπων. Φοβάμαι την απώλεια».
Τι σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Tο περπάτημα, η αγκαλιά, το σινεμά, το τένις, το aperol».
Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα μόνο πράγμα που θα σας διατηρούσε ζωντανή και δημιουργική, ποιο θα ήταν;
«Ο έρωτας».
Μια συμβουλή που σας έδωσαν;
«Να προσέχω τον εαυτό μου».
Να κλείσουμε με μια φράση από τον μονόλογο που σας αγγίζει περισσότερο;
«“Μου λείπει η γυναίκα που ποτέ δεν γεννήθηκε”».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Διασκευή – Δραματουργική επεξεργασία: Pavlina Styl
Σκηνοθετική επιμέλεια: Ελένη Σκότη
Κίνηση: Μόνικα Κολοκοτρώνη
Σκηνογραφική επιμέλεια – Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Φωτισμοί – Trailer: Νύσος Βασιλόπουλος
Sound Design: Pavlina Styl, Μαριλένα Ορφανού, Γιώργος Στεφανακίδης
Ηχογραφημένη φωνή Ψυχιάτρου: Εβελίνα Αραπίδη
Φωτογραφίες παράστασης: Τζοάννα Βρακά
Μοντάζ: Σταύρος Μαρκουλάκης
Αφίσα Παράστασης: Στέλιος Τριχαντήρης
Performer: Pavlina Styl
