© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο «Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου με την ερμηνεία – θρύλο του Τάσου Σωτηράκη ανεβαίνει, από τις 4 Οκτωβρίου, για 7η συνεχόμενη χρονιά -μα και τελευταία, στο θέατρο Olvio [Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός].
Στην ίδια σκηνή, ο Τάσος Σωτηράκης από τις 30 Οκτωβρίου θα παίζει και στην παράσταση «Διάφανος Ύπνος» σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου.
Ο ηθοποιός, μουσικός και σκηνοθέτης μίλησε μαζί μας.
«Άρης»· το έργο ανεβαίνει για έβδομη συνεχόμενη χρονιά· που αποδίδετε την τεράστια απήχησή του στο κοινό;
«Στο γεγονός ότι ο κόσμος θέλει να μάθει, θέλει να θυμηθεί ή δε θέλει να ξεχάσει ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος της νεότερης ιστορίας της Ελλάδος, με την οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένος ο Άρης. Ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα με φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς και αυτές οι προσωπικότητες μένουν αιώνια στις ψυχές και στα μυαλά του κόσμου. Με την παράσταση καταφέραμε να δείξουμε μια πλευρά του Άρη που δεν παρουσιάζεται στα βιβλία. Αυτή του ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που γεννήθηκε, ανδρώθηκε και έγινε αυτός που έγινε μέσα από συνθήκες δύσκολες για την εποχή και πάλεψε μέχρι το τέλος της ζωής του για τα πιστεύω του και τα ιδανικά του. Από την άλλη είναι πολλοί οι θεατές που κάνουν τους παραλληλισμούς της ιστορίας με το σήμερα και βλέπουν την καθαρότητα αυτού του ανθρώπου και αναρωτιούνται πώς θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα εάν η ιστορία είχε γραφτεί αλλιώς. Τους δίνει ελπίδα ή αν θέλετε, βιώνουν μια κάθαρση βλέποντας την παράσταση. Γι’ αυτό έχουμε και θεατές που έχουν δει την παράσταση πάνω από πέντε φορές».
Γιατί αποφασίσατε αυτή να είναι και η τελευταία χρονιά που ανεβαίνει;
«Αισθάνομαι, πλέον, πως αυτός ο κύκλος έφτασε στο τέλος του. Έχω ζήσει τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας τον Άρη που αισθάνομαι πραγματικά πολύ γεμάτος. Το 7 είναι ο αγαπημένος μου αριθμός και τον θεωρώ και τυχερό αριθμό. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να βάλω μια τελεία και να πάω παρακάτω. Δε νιώθω ούτε κουρασμένος ούτε βαριεστημένος. Είμαι απλώς πλήρης. Νιώθω έτοιμος να σταματήσω και ας πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι θα μπορούσα να συνεχίσω για άλλα τόσα χρόνια. Θέλω, όμως, να κάνω και άλλα πράγματα στο θέατρο μακριά από τον Άρη. Άλλωστε, αυτός ο ρόλος είναι μια τεράστια παρακαταθήκη για μένα, η οποία μπορεί να επανέλθει μετά από κάποια χρόνια. Τώρα, όμως, πιστεύω πως πρέπει να σταματήσω. Γεμάτος από τον ρόλο και γεμάτος από την αγάπη του κόσμου».
Μιλήστε μας για την επταετή σχέση σας με τον ρόλο.
«Δε θα μας έφτανε ούτε ο χρόνος ούτε ο χώρος…(γέλια). Φέτος, μπαίνουμε στον 7ο χρόνο και αυτό που ξέρω να πω είναι πως αισθάνομαι όπως ακριβώς το 2017 που ξεκίνησε αυτή η παράσταση. Ο Άρης είναι κάτι που θα με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό το δώρο που μου έκανε η Σοφία Αδαμίδου και μεγάλη χαρά που ήμουν ο πρώτος που κλήθηκα να ανεβάσω αυτήν την προσωπικότητα πάνω στη σκηνή. Όλα τα αλλά έχουν να κάνουν, κυρίως, με το πώς αγκάλιασε και στήριξε αυτήν την παράσταση ο κόσμος και τους ευχαριστώ όλους μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Οι συγκινήσεις που έχω ζήσει δε χωράνε σε λέξεις».
Πέντε λέξεις που συνδέετε με τον Άρη Βελουχιώτη; Οι πρώτες που θα σας έρθουν στον νου.
«Αγώνας, πίστη, ιδανικά, αξίες, ιδεολογία».
Δυσκολίες που συναντήσατε στην απόδοση του συγκεκριμένου μονόλογου;
«Οι δυσκολίες δεν είναι διαφορετικές από τις όποιες δυσκολίες συναντάει ένας ηθοποιός όταν συναντάει τον οποιοδήποτε ρόλο. Απλώς θέλει μια άλλη διαχείριση όταν ο ρόλος που καλείσαι να ερμηνεύσεις στη σκηνή είναι μια προσωπικότητα που έχει υπάρξει. Θέλει πάρα πολλή μελέτη και ακόμα πιο λεπτομερή ανάλυση. Ο μονόλογος είναι ένα ιδιαίτερο είδος θεάτρου και νιώθω πολύ τυχερός και ευτυχής που το έκανα. Στην αρχή φαίνεται ένα βουνό που νομίζεις ότι είναι απροσπέλαστο. Στην πορεία, όμως, συνειδητοποιείς ότι σου δίνει πάρα πολλές επιλογές και ελευθερίες και νιώθεις ότι όσο το ανεβαίνεις τόσο καλύτερα αναπνέεις. Προσωπικά, πιστεύω ότι η πολύχρονη μελέτη που έκανα πάνω στη ζωή του Άρη ήταν το κλειδί που με βοήθησε στο να αποδώσω τον ρόλο όσο καλύτερα μπορούσα. Αυτό πάλι είναι κάτι που δε σταμάτησε καθόλου, όλα αυτά τα χρόνια. Δεν επαναπαύτηκα ούτε έκανα εκπτώσεις πιστεύοντας ότι “τώρα το έχω και πάμε”. Αντιθέτως ακόμα και τώρα, επτά χρόνια μετά, συνεχώς ψάχνω να βρω καινούργια στοιχεία που θα με βοηθήσουν να αποδώσω καλύτερα τον ρόλο».
Θα επιλέξετε να μας πείτε λίγα από τα λόγια του «Άρη», που ακούγονται στην παράσταση;
«Μετά από τόσα χρόνια συνειδητοποίησα πως η φράση που με στοιχειώνει στις τελευταίες παραστάσεις είναι η φράση “πώς φτάσαμε ως εδώ”. Κουβαλάει όλη την αγωνία αυτού του ανθρώπου λίγο πριν από το τέλος της ζωή του.
Αυτό, όμως, που για μένα είναι το πιο σημαντικό είναι η φράση “…Χωρίς ακλόνητη πειθαρχία και σοβαρή οργάνωση δε θα μπορούσαμε να πετύχουμε τίποτα από όσα πετύχαμε…”»
Μιλήστε μας λίγο για τη Σοφία Αδαμίδου· τι θα της λέγατε αν ήταν εδώ;
«Για τη Σοφία, όπως έχω πει πολλές φορές, θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες. Το μόνο που θα μοιραστώ μαζί σας είναι πως ήταν ένας εξαιρετικός και δοτικός άνθρωπος. Μια μεγάλη προσωπικότητα, μια μεγάλη συγγραφέας. Εάν ήταν εδώ θα της έλεγα πόσο πολύ μου λείπει. Θα της μιλούσα για όσα έζησα παίζοντας την παράσταση όσο εκείνη “έλειπε”. Θα κλαίγαμε και θα γελούσαμε μαζί και θα χαιρόμασταν για την πορεία της παράστασης αυτής. Θα έπεφτε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και θα κλείναμε αυτόν τον κύκλο με χαρά και ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που προσέφερε ο ένας στον άλλον».
«Διάφανος Ύπνος»· θα μας συστήσετε την παράσταση;
«Ο “Διάφανος ύπνος”, σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου, είναι ένα έργο που βασίστηκε στο βιβλίο της Charlotte Beradt “Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ”. Είναι ένα βιβλίο που καταγράφει τα όνειρα διαφόρων ανθρώπων στη Γερμανία την περίοδο 1933-1939. Μέσα από τους ήρωες του έργου βλέπουμε πως με την άνοδο του ναζισμού τα όνειρα μετατρέπονται σε εφιάλτες και πώς ο κάθε ήρωας από το δικό του μετερίζι ερμηνεύει, ζει, παρακολουθεί τα γεγονότα της εποχής· πώς οι ζωές αυτών των ανθρώπων επηρεάζονται χρόνο με τον χρόνο και πώς οι φοβίες και οι αγωνίες τους εκφράζονται μεταξύ τους. Άνθρωποι που γνωρίζονται, που ζουν στην ίδια πόλη, αλλά, παράλληλα, που αρχίζουν να φοβούνται ο ένας τον άλλον».
Και μια περιγραφή του ρόλου σας;
«Ο ρόλος μου είναι ο Αλόις. Ένας μεσήλικας Γερμανός, ο οποίος πολέμησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έχασε το μεγαλύτερο μέρος της όρασής του από αέρια μουστάρδας. Τον συναντάμε, όπως όλους τους ήρωες του έργου, την ιστορική περίοδο 1933-1939 στην Γερμανία. Είναι ένας συντηρητικός άνθρωπος που πιστεύει στο γερμανικό ιδεώδες όπως το παρουσίαζε ο Χίτλερ, αλλά μέσα του γνωρίζει πως όλο αυτό θα καταρρεύσει όπως κατέρρευσε και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατακλύζεται από φόβο και αγωνία. Με την άνοδο του Χίτλερ και των θηριωδιών που διέπραξε -πρώτα στην ίδια του τη χώρα και κατ’ επέκταση στην Ευρώπη, καταλαβαίνει ότι όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά και διαλύεται και ψυχολογικά, μιας και τα τραύματα του πολέμου στον οποίο είχε πάρει μέρος δεν είχαν κλείσει, ούτως ή άλλως».
Θα μοιραστείτε μαζί μας μια αγαπημένη, καθημερινή σας συνήθεια;
«Ακούω πάντα μουσική περπατώντας. Από μικρό παιδί, με ένα ζευγάρι ακουστικά στα αυτιά».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Η κλασική μουσική».
Κάτι που τη χαλά;
«Να μπαίνω σε κάποιον χώρο, να χαιρετάω και να μην που ανταποδίδουν τον χαιρετισμό ή να μπαίνει κάποιος σε έναν χώρο και να μη λέει καλημέρα. Μπορεί να μου χαλάσει όλη τη μέρα».
Μια αγωνία σας;
«Όχι μία· πολλές και όλες αφορούν την κόρη μου. Η οποία θέλω να είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη».
Μια ευχή σας;
«Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά εύχομαι να είμαστε υγιείς. Σωματικά, πνευματικά και ψυχικά. Όλα τα άλλα έρχονται όταν είμαστε καλά».
Ένα βιβλίο που διαβάσατε, τελευταία, και σας άρεσε;
«Ένα από τα πολύ πρόσφατα βιβλία που διάβασα και ήμουν και πολύ χαρούμενος που το έκανα audiobook για την bookvoice.gr, το οποίο μου έκανε φοβερή εντύπωση, ήταν το συλλογικό βιβλίο “Η μαύρη βίβλος του καπιταλισμού”».
Με τις καλλιτεχνικές σας ρίζες να απλώνονται και βαθιά στον χώρο της μουσικής…, θα μας πείτε δύο τρεις μουσικούς ή έργα με επίδραση στη μουσική σας ταυτότητα και δημιουργία;
«Είναι πολλοί, αλλά θα σας πω έναν συνθέτη από κάθε μουσικό είδος που μου αρέσει και με έχει επηρεάσει. Σε ό,τι αφορά την κλασική μουσική είμαι λάτρης της ρωσικής σχολής με αγαπημένο μου συνθέτη τον Sergey Rachmaninoff.
Σε ό,τι αφορά την jazz μουσική είμαι λάτρης του Chick Corea.
Τέλος, αφήνω την rock και heavy metal μουσική. Εδώ, πάλι θα μπορούσα να αναφέρω πολλούς συνθέτες και μπάντες, αλλά θα σας πω την αγαπημένη μου prog metal μπάντα που δεν είναι άλλοι από τους Dream Theater».
Να κλείσουμε με στίχους κάποιου τραγουδιού;
«Θα κλείσουμε με τους στίχους από το αγαπημένο μου τραγούδι των Dream Theater με τίτλο “Space Dye Vest”.
“Love is an act of blood and I’m bleeding/ A pool in the shape of a heart/ Beauty projection in the reflection/ Always the worst way to start”».
Ταυτότητα Παράστασης «Άρης»
Συγγραφέας: Σοφία Αδαμίδου
Ερμηνεία – Σκηνοθετική επιμέλεια: Τάσος Σωτηράκης
Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους.
Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Άρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.
Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης
Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός
Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη
Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού
Παραστάσεις: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, από 4 Οκτωβρίου
Ταυτότητα Παράστασης «Διάφανος Ύπνος»
Συγγραφέας του βιβλίου Charlotte Beradt
Μετάφραση: Γιάννης Καλιφατίδης
Σκηνοθεσία: Σταύρος Στάγκος
Δραματουργία- συγγραφική ομάδα (αλφαβητικά):
Αλέξης Αλάτσης, Νατάσα Φαίη Κοσμίδου, Έρση Νιαότη, Σταύρος Στάγκος
Σκηνικό: Δάφνη Φωτεινάτου
Κοστούμια: Νατάσσα Δημητρίου
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Χορογραφία – Κίνηση: Κική Μπάκα
Μουσική: Σαβίνα Γιαννάτου
Βοηθός σκηνοθέτης: Μαριάννα Καραστάθη
Παραγωγή: EPOPSIS
Ηθοποιοί (αλφαβητικά): Σοφίνα Λαζαράκη, Γιάννης Μπουραζάνας, Μάρω Παπαδοπούλου, Μαρία Παπαφωτίου, Τάσος Σωτηράκης, Γιάννης Τσότσος
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΑΓΡΑ (2015)
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού
Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:00, από 30 Οκτωβρίου
