© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Έπειτα από μια επιτυχημένη χρονιά, η παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται έργα», για το Μετρό της Θεσσαλονίκης και για όλα τα έργα που δεν έγιναν ποτέ, επιστρέφει στο θέατρο Olvio από τις 2 Οκτωβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 9.15 το βράδυ [Ιερά οδός 67 & Φαλαισίας 7, Αθήνα].
Με τη Νοεμή Βασιλειάδου, η οποία υπογράφει τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία του έργου, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε.
Η παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται έργα» είναι η πρώτη σας σκηνοθετική απόπειρα και μάλιστα είχατε και την αρχική ιδέα για το κείμενο. Πώς ξεκίνησαν όλα;
«Υπήρχε ένας πυρήνας ανθρώπων με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, που έψαχνε αφενός τη σχέση του με αυτή, αφετέρου έναν τρόπο να συνδεθεί μεταξύ του θεατρικά. Ήμασταν κάπως χαμένοι, αγκυλωμένες, με όλα τα όνειρα του κόσμου και χωρίς καμία δυνατότητα μετα-κίνησης. Και μετά, θυμάμαι μια μέρα περπατούσα στα Εξάρχεια, είδα τις λαμαρίνες και αυτή η εικόνα της ‘’κλειστής’’ πλατείας που ‘’κόβει το βλέμμα’’, εν αναμονεί ενός ‘’αναπτυξιακού έργου’’ μου θύμησε κάτι γνώριμο. Εκείνο το έργο που όλοι ακούν αλλά κανείς δεν βλέπει: το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Συλλογικό τραύμα για την πόλη που μεγαλώσαμε, αλλά και ανέκδοτο. ‘’Κατασκευαστικό θαύμα’’ αλλά και ανύπαρκτο. Μια ιστορία με τεράστιες αντιφάσεις, με ανθρώπους που εκτελέστηκαν κυριολεκτικά και μεταφορικά, με δικαστικές υποθέσεις, με αποζημιώσεις εκατομμυρίων. Μια ιστορία που θύμιζε και τα δικά μας προσωπικά έργα, που όλο τα αφήνουμε σε αυτό το ‘’μετά’’. Μέσα σε αυτό το θέμα βρήκαμε κάτι πολιτικό και κάτι προσωπικό, βρήκαμε τρόπο να ερευνήσουμε τι μας κινητοποιεί και τι μας α-κινητοποιεί – δημιουργήθηκε μια ανάγκη επανάκτησης του ‘’χώρου’’ και ενός ‘’χρόνου’’ που είχε, σε αυτή την υπόθεση, εντελώς εξαρθρωθεί.»
Η παράσταση επιστρέφει στην Αθήνα αφού έχει κάνει μια σημαντική διαδρομή και στην επαρχία. Τι αποκομίσατε από αυτές τις παραστάσεις;
«Πιστεύω ότι– πέρα από το ότι μάθαμε να οργανώνουμε τα ταξίδια μας και να παίζουμε υπό πολύ διαφορετικές και συχνά δύσκολες συνθήκες – καταφέραμε σε αυτές τις παραστάσεις να αποδεσμευτούμε από τα ‘’αστικά άγχη θεατρικής επίδοσης’’, να βρούμε την αθωότητα μας, ένα βλέμμα πιο καθαρό – γιατί σε αυτήν την επαφή με ανθρώπους που βλέπουν λιγότερο ή πιο σπάνια θέατρο, υπήρχε μόνο το εσείς, εμείς και αυτό που θέλουμε να μοιραστούμε. Κληθήκαμε να απαντήσουμε ξανά και επί της ουσίας και συλλογικά στο ‘’γιατί έχει νόημα να πάμε κάπου μακριά και να πούμε αυτή την ιστορία’’».
Για τη συγγραφή του κειμένου της παράστασης κάνατε πολλές συνεντεύξεις με ανθρώπους της πόλης. Τι είναι αυτό που σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;
«Κάναμε κυρίως συνεντεύξεις με ανθρώπους που εργάζονται στο μετρό, ανθρώπους που έχουν ή είχαν καταστήματα μπροστά σε εργοτάξια, μέλη της Κίνησης Πολιτών, αλλά και με διάφορους επαγγελματίες όπως αρχαιολόγους, δικηγόρους, μηχανικούς, ανθρώπους σε διοικητικές θέσεις. Μας εντυπωσίασαν οι συνθήκες εργασίας, η έλλειψη προστασίας και ασφάλειας για τους εργάτες, οι θάνατοι που έχουν προκληθεί. Το ότι οι μαγαζάτορες στην Εγνατία αναγκαστήκαν να κάνουν οι ίδιοι βάρδιες τη νύχτα για να μην τους σπάσουν ή τους κλέψουν τα μαγαζιά, επειδή το μέρος ήταν περίκλειστο λόγω λαμαρίνας. Το τι ψυχικό βάρος είχε για τους ανθρώπους που διεκδίκησαν την διάσωση των αρχαίων στο σταθμό της Βενιζέλου, να πηγαίνουν ενώπιον της δικαιοσύνης με 200 επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο με το μέρος τους και να χάνουν το δικαστήριο. Η «σκηνοθετικής/σκηνογραφικής» φύσεως προετοιμασία για να ανοίξει ένας σταθμός για το κοινό σε OPEN HOUSE. Τα γυρίσματα που έγιναν μέσα στο μετρό για χολιγουντιανή ταινία.»
Ζούμε σε μια χώρα που πολλά πράγματα είναι «εν αναμονή» αυτό πόσο κοστίζει τόσο ψυχολογικά όσο και πρακτικά στους πολίτες;
«Πολύ. Η αναμονή είναι μια κατάσταση στην οποία εκπαιδευόμαστε. Τα ένστικτα αντίδρασης κάμπτονται πάντα σιγά – σιγά και ασυνείδητα. Όσο ζούμε σε πόλεις όπου κάνεις κύκλους για να πας ευθεία, όπου υπάρχει μια διαρκής παρέμβαση χωρίς καμία φροντίδα για τη βιωσιμότητα, τόσο συνηθίζουμε στο ημιτελές, στη διαρκή εκκρεμότητα, στην καθήλωση. Όσο ο κυριολεκτικός χώρος στενεύει, τόσο στενεύει και ο ‘’συμβολικός’’ χώρος που διεκδικούμε, το πού φτάνουν τα όνειρα μας. Δεν είναι μόνο το ‘’αν θα πάρω μετρό ή λεωφορείο’’ – είναι και το τί είδους ποιότητα ζωής διεκδικώ.»
Είστε απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου και έχετε σημαντικές συνεργασίες στο βιογραφικό σας. Ποια ανάγκη σας οδήγησε στη σκηνοθεσία;
«Η ανάγκη να είμαι πιο ενεργά μέλος της δημιουργικής διαδικασίας, να συμμετέχω στην ‘’κατασκευή’’ – αυτό που έχεις κάτω τα τουβλάκια και λες ΄΄ωραία και τώρα πρέπει να χτίσω ένα σπίτι΄΄. Υπάρχει ένα είδος ελευθερίας και ανεξαρτησίας, τη στιγμή που αποφασίζεις να φτιάξεις ‘’το δικό σου σπίτι’. Επίσης, ένα είδος ‘’μαγείας’’ στη σύνθεση, όταν το κείμενο συναντά τη μουσική, η κίνηση το φως, ο χώρος τους ανθρώπους, έτσι που πια τα πράγματα αφηγούνται συλλογικά. Νομίζω αυτό με συνεπαίρνει: το τί είδους συνδυασμοί υλικών μας κάνουν να κλαίμε, να γελάμε ή να θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Ίσως φταίει και η αδυναμία μου να κάνω ένα πράγμα τη φορά – η μαμά μου λέει ότι κάποια στιγμή θα τρελαθώ.»
Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Θεσσαλονίκη παρ’ όλα αυτά δραστηριοποιείστε επαγγελματικά στην Αθήνα. Είναι μονόδρομος αυτή η επιλογή για έναν ηθοποιό από τη Βόρεια Ελλάδα;
«Δυστυχώς ναι – αλλά δεν προκύπτει από κάποια ‘’λογική αναγκαιότητα’’. Είναι ζήτημα πολιτικών πρωτοβουλιών και πολιτιστικής διαχείρισης. Θα μπορούσαν να δοθούν οικονομικά κίνητρα στις εταιρείες που δραστηριοποιούνται σταθερά εκτός Αθήνας, να γίνονται ανταλλαγές καλλιτεχνών, να ανοίξουν οι διαδικασίες των «βραβείων», να υπάρχει μεγαλύτερη δημοσιογραφική κάλυψη για παραστάσεις εκτός της πρωτεύουσας. Πέρα από τις συντριπτικά λιγότερες ευκαιρίες για βιοπορισμό, αυτό που πτοεί τους νέους ηθοποιούς είναι κυρίως η σκέψη ότι ‘’ακόμα και αν εξελίσσομαι διαρκώς αποκλείεται κάποιος να με δει, να μου προτείνει κάτι επόμενο’’. Ωστόσο – και αυτό έχει σημασία – τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πυρήνες νέων ανθρώπων που επιλέγουν να μην εγκαταλείψουν την Θεσσαλονίκη και να φτιάξουν εκεί, τα ‘’δικά τους σπίτια’’. Τους/τις θαυμάζω.
Στο βιογραφικό σας έχετε και ένα βραβείο από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για μια ταινία μικρού μήκους. Είναι και το σινεμά ένα καλλιτεχνικό πεδίο που θα θέλατε να ψάξετε περισσότερο;
«Θα ήθελα πολύ ναι – νιώθω όμως πως δεν έχω ούτε τη γνώση ούτε την εμπειρία. Έχω πολύ δρόμο να διανύσω προς τα εκεί, για να το κάνω στα αλήθεια.»
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;
«Θα παίξω ως ηθοποιός στο ‘’Οξυγόνο’’ στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή το φθινόπωρο και στη συνέχεια, στην παράσταση ‘’ΠΛΙΤΣ ΠΛΑΤΣ ΠΛΟΥΤΣ’’ σε σκηνοθεσία Γιώργου Παύλου με την ομάδα WHO AM I TO και στην παράσταση ‘’Αφηγήτρια Ταινιών’’ σε σκηνοθεσία Νικόλα Λαμπάκη. Με την εταιρεία θεάτρου ΤΡΟΧΙΕΣ, την ομάδα με την οποία φτιάξαμε το «Προσοχή: Εκτελούνται έργα», σχεδιάζουμε την επόμενη μας παράσταση.»
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Νοεμή Βασιλειάδου
Πρωτότυπο κείμενο – Έρευνα: Ομάδα Τροχιές
Δραματουργία: Νοεμή Βασιλειάδου, Χάρις Σερδάρη
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Γρηγόρης Λιόλιος
Κίνηση: Μαίρη Γιαννούλα
Βοηθός σκηνοθεσίας: Χάρις Σερδάρη
Σύμβουλος δραματουργίας: Πάνος Δεληνικόπουλος
Σύμβουλος σκηνογραφίας/ενδυματολογίας: Μαρία Καραδελόγλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Αθηνά Μπανάβα
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ευαγγελίου, Σταυρούλα Ντολοπούλου
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου ΤΡΟΧΙΕΣ
Επί σκηνής: Δημήτρης Γούλιος, Μαρία Καραγκιοζίδου, Βασίλης Μπόγδανος, Χάρις Σερδάρη, Σοφία Στυλιανού και ο μουσικός Γρηγόρης Λιόλιος
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Από 2 έως 17 Οκτωβρίου 2024, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 21:15
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 14€ Κανονικό | 12€ Φοιτητικό, 65+ | 10€ Ανέργων, ΑΜΕΑ, Ομαδικό (με κράτηση στο τηλέφωνο 6984364843) | 8€ Ατέλεια (από το ταμείο)
Προπώληση εισιτηρίων: www.more.com/theater/prosoxi-ektelountai-erga-athina-olvio/
Χώρος: Θέατρο OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, μετρό Κεραμεικός
