© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Οι C for Circus, γιορτάζουν τα δέκα χρόνια από την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα -το 2013, με το «Κάτι διαφορετικό»- και καλούν το κοινό σε μια ξέφρενη γιορτή ζωής και διαφορετικότητας, με την παράσταση «Κάτι διαφορετικό 2», στο Θέατρο Τζένη Καρέζη [Ακαδημίας 3, Αθήνα].
Μια παράσταση που σηματοδοτεί την επιστροφή στο σουρεαλιστικό τσίρκο της νεανικής ορμής και αθωότητας, την εμπιστοσύνη στην πολυφωνία της ζωής, την αποδόμηση της κοινωνικής πραγματικότητας και την συνεχόμενη αλλαγή.
Με ένα αυτοσχέδιο σατιρικό βαριετέ, σε πρωτότυπο κείμενο και μουσική, οι C for Circus χτίζουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο χωράνε τα πάντα.
Καταγράφουν με σαρκασμό και πολύ χιούμορ την πορεία της ζωής, από την αρχή της μέχρι το αναπόφευκτο τέλος και αναζητούν το νόημα σε ακατανόητες εμπειρίες και καταστάσεις, καταλήγοντας σε ένα σουρεαλιστικό πάρτι που γιορτάζει την ζωή, την αντίσταση στην ρουτίνα και την σοβαροφάνεια, που τολμάει να ρισκάρει και να πλάθει κόσμους παράδοξους αλλά πέρα για πέρα αληθινούς.
Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και μέλος των C for Circus, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, μίλησε μαζί μας.
«Κάτι διαφορετικό 2»· τι θα δούμε σε αυτή την παράσταση;
«Το πρώτο “Κάτι Διαφορετικό” ήταν μια παράσταση σπονδυλωτή, βασισμένη σε θεατρικά και άλλα έργα με θέμα τη διαφορετικότητα: πώς είναι να είσαι και να νιώθεις ξένος. Ο “Χρυσός Δράκος” του Σίμελπφένιχ, ο “Στρειδάκης” του Τιμ Μπάρτον και άλλες ιστορίες, παρουσιάστηκαν στη σκηνή του θεάτρου Skrow, συστήνοντας την ομάδα στο αθηναϊκό κοινό. Ήταν μια ιδιαίτερη παράσταση φτιαγμένη από νέους ηθοποιούς, με διάθεση παιχνιδιού, αυτοσαρκασμού, που ήθελαν να παίξουν με τα όρια της θεατρικής σύμβασης. Η δεύτερη παράσταση είναι η πραγματοποίηση μιας υπόσχεσης που δώσαμε πριν χρόνια, να ξανακάνουμε μια τέτοια παράσταση. Δεν είναι σήκουελ. Το “Κάτι Διαφορετικό 2” δε μιλάει πια τόσο για τη διαφορετικότητα, όσο για την εμπειρία της ίδιας της ζωής, μέσα από τα μάτια ηθοποιών και φίλων που δεν είναι πια τόσο νέοι. Ο Παναγιώτης Γαβρέλας εμπνεύστηκε από το “The meaning of life” των Monty Python, και φτιάξαμε ξανά μια σπονδυλωτή παράσταση, που περνάει απ’ το θαύμα της γέννησης μέχρι και τον θάνατο. Σχολιάζουμε, τραγουδάμε και παίζουμε για την καθημερινότητα, που μας κάνει να νιώθουμε διαφορετικοί, όχι με την καλή έννοια. Μας ενώνει, όμως, και μας μεταμορφώνει σε ένα παράξενο τσίρκο, που μας κάνει να γελάμε -κι εύχομαι να γελάσουν και οι θεατές- με ό,τι μας τρομάζει».
Ποια είναι η δική σας συμβολή στην παράσταση; Υποδύεστε έναν ή περισσότερους ρόλους:
«Η παράσταση είναι ένα συλλογικό brainstorming· η ομάδα μαζί με τη σημαντική συμβολή της Δάφνης Κιουρκτσόγλου, της Άρτεμις Γρύμπλα και της Έλσας Σίσκου, έφτιαξε και έστησε τα κείμενα από το μηδέν. Σε όλες τις σκηνές έχουμε συμβάλλει εξίσου. Η κάθε σκηνή είναι αυτοτελής, είμαστε διαρκώς επί σκηνής αλλάζοντας ρόλους, είτε ως πρωταγωνιστές της ιστορίας, είτε πλαισιώνοντάς την με μουσική. Περνάω κι εγώ από πολλούς ρόλους, με βασικό ενός δασκάλου σε κρίση ειλικρίνειας, που λέει στα παιδιά να μην κάνουν όνειρα, γιατί λόγω κλιματικής αλλαγής, ρύπανσης του περιβάλλοντος, και οικονομικών ανισοτήτων, είναι ζήτημα αν θα βγάλουμε την πενταετία. Οι αγαπημένες μου σκηνές είναι οι δυο “διαφημίσεις”· μία για την τράπεζα ωαρίων C. for Clinic και μία για το επαναστατικό πρόγραμμα σύνταξης, που παίρνεις περισσότερα χρήματα αν δεσμευτείς να πεθάνεις σε λιγότερα χρόνια».
Δέκα χρόνια από την πρώτη παράσταση των C for Circus στην Αθήνα. Τι άλλαξε και τι παρέμεινε ίδιο αυτή τη δεκαετία, ως προς την καλλιτεχνική υπόσταση της ομάδας;
«Η πρώτη παράσταση έβρισκε τα μισά μέλη στην Αθήνα, να σπουδάζουν σε δραματικές σχολές, με τα υπόλοιπα στη Θεσσαλονίκη, να προετοιμάζουν τη μεγάλη κάθοδο. Τότε ήμασταν μια μικρή ομάδα ερασιτεχνών, με κοινή ζωή και αγάπη για το θέατρο. Ο πυρήνας της ομάδας ήταν κλειστός· τους παρακαλούσα πολύ καιρό, μέχρι να μπορέσω να συμμετάσχω σε παράσταση. Δέκα χρόνια αργότερα, οι περισσότεροι είμαστε επαγγελματίες ηθοποιοί, καθένας με προσωπικές επιλογές και στοχεύσεις. Αυτό που άλλαξε είναι ότι σπάνια συναντιόμαστε να συζητήσουμε για το ενδεχόμενο επόμενης παράστασης, κι αν δεν υπήρχαν οι επιχορηγήσεις δεν ξέρω καν αν θα κάναμε αυτήν την παράσταση. Όπως έχω ξαναπεί, ο μεγάλος μας αντίπαλος είναι ο βιοπορισμός. Αυτό που μας ενώνει, όμως, ξεπερνάει αυτό το άγχος του βιοπορισμού, όπως και εκείνη τη νεανική ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση. Είμαστε καλύτεροι φίλοι απ’ ό,τι συνεργάτες· πιστεύω ότι χάρις σε αυτό το χαρακτηριστικό της ομάδας, διατηρείται αναλλοίωτο το καλλιτεχνικό στοιχείο της. Και νομίζω ότι μπορούν να το διακρίνουν οι θεατές, κάθε φορά που βρισκόμαστε μαζί επί σκηνής».
Η διάρκεια των C for Circus αποδεικνύει πως μπορεί να παραχθεί καλλιτεχνικό έργο σε ομαδικό επίπεδο. Πώς καταφέρατε να ξεπεράσετε τα εμπόδια που προκύπτουν από την συνύπαρξη πολλών δημιουργών μαζί;
«Η κάθε περίοδος της ομάδας κουβαλάει δικές της δυσκολίες. Θυμάμαι στις αρχές ότι ο βασικός κανόνας καλλιτεχνικής συνύπαρξης ήταν το να υπάρχει ομοφωνία. Κάναμε συχνά συνελεύσεις, όπου για να προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε δράση έπρεπε να συμφωνούν όλα τα μέλη. Φανταστείτε να διαφωνεί ένα μέλος και να συζητάμε ώρες επί ωρών για το πιο απλό πράγμα. Παρ’ όλα αυτά, τότε ήμασταν πιο νεανικά αφελείς, και διαθέσιμοι να δοκιμάσουμε περισσότερα πράγματα πάνω στην πρόβα. Ακόμα όμως κι όταν απορρίψαμε τον κανόνα της ομοφωνίας, ή όταν προέκυψε να σκηνοθετεί ένας αντί όλων, υπήρχαν δυσκολίες στη συνύπαρξη. Έχεις μια ομάδα που αριθμεί σχεδόν δέκα ανθρώπους, καθένας με τη δική του άποψη, και με τόση οικειότητα μεταξύ τους, που ο καθένας έχει το θάρρος να εκφράσει και να εμείνει στη γνώμη του. Οι συγκρούσεις είναι δεδομένες. Αυτό που μας σώζει είναι η ανοιχτότητα. Τα τελευταία χρόνια προστίθενται εξωτερικοί συνεργάτες σε κάθε δουλειά, είτε ως ηθοποιοί, είτε ως συντελεστές, που φέρνουν διαφορετικές οπτικές και μας δίνουν την αφορμή να κρατάμε τα προσχήματα, από άποψη συμπεριφοράς. Βοηθάει, επίσης, το ότι είμαστε πολλοί και δε δεσμευόμαστε από κάποιο συμβόλαιο· όποιος κουράζεται μπορεί να απέχει για όσο καιρό επιθυμεί. Η κυκλική σκηνοθεσία έχει βοηθήσει· το να αναλαμβάνει άλλο μέλος επικεφαλής κάθε φορά είναι πολύ αναζωογονητικό. Αλλά το βασικότερο στοιχείο που μας κρατάει μαζί είναι αυτός ο δεσμός οικογένειας υπό τον τίτλο C. for Circus. Όταν δεν απαντάω στα τηλέφωνα, η μητέρα μου ρωτάει τον Σπύρο αν είμαι καλά, αφού είμαι συνέχεια στη Λόντζα, το μαγαζί του, που βρισκόμαστε συχνά με τον Παναγιώτη και τον Κίτσο. Μένω με τη Χρύσα. Με τον Παύλο είμαστε στο διπλανό τετράγωνο. Η Ειρήνη, η Βαλέρια, η Μαρία είναι οι καλύτερες φίλες μου. Η ομάδα με έσωσε καλλιτεχνικά πριν δέκα περίπου χρόνια· τώρα πια δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: C for Circus και Άρτεμις Γρύμπλα
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Γαβρέλας
Βοηθός σκηνοθέτις: Δάφνη Κιουρκτσόγλου
Δραματουργική επεξεργασία: Άρτεμις Γρύμπλα
Σκηνικά-Kοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου, Αλεξάνδρα Αναστασία Φτούλη
Μουσική σύνθεση και επιμέλεια: Βαλέρια Δημητριάδου, Νίκος Μήτσης
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση
Επιμέλεια Κίνησης: Έλσα Σίσκου
Μακιγιάζ: Faleichyk Olga
Φωτογραφίες-Τρέιλερ: Δομνίκη Μητροπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Χρύσα Κοτταράκου
Συμπαραγωγή: C for Circus – θέατρο «Τζένη Καρέζη»
Παίζουν: Παναγιώτης Γαβρέλας, Βαλέρια Δημητριάδου, Μαρία – Ελισάβετ Κοτίνη, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Παύλος Παυλίδης, Σπύρος Χατζηαγγελάκης
