© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η παράσταση «Ο αόρατος Τονίνο», βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Τζάνι Ροντάρι, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, ανεβαίνει για τέσσερις τελευταίες παραστάσεις, στις 20, 21, 27 και 28 Απριλίου, στην Παιδική Σκηνή του «Από Μηχανής» Θεάτρου.
«Φοβάμαι να πω το μάθημα, φοβάμαι μήπως κάνω λάθος, μακάρι να ήμουν αόρατος!» εύχεται ο Τονίνο και η ευχή του… ευθύς πραγματοποιείται!
Στον ρόλο του μικρού Τονίνο, ο Νίκος Παλιούρας· μίλησε μαζί μας.
Κύριε Παλιούρα, θα θέλατε να μας πείτε, αρχικά, λίγα λόγια για εσάς;
«Φέτος, έχω τη χαρά να συμμετέχω στην παράσταση “Ο αόρατος Τονίνο” στο Από Μηχανής Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά, ενώ αυτή την περίοδο είμαι σε πρόβες με την ομάδα ΠΡΟΖΑc· μια ομάδα που έχουμε δημιουργήσει επτά ηθοποιοί και δουλεύουμε τη δική μας εκδοχή για ένα διήγημα που θα ανεβεί στη σκηνή τον Μάιο».
Στο «Αόρατο Τονίνο» ερμηνεύετε τον ομώνυμο ρόλο· σε τι διαφέρει ο ήρωάς σας από τους συμμαθητές του;
«Ο Τονίνο είναι ένα παιδί που μέσα στην τάξη στερείται του θάρρους που βλέπει συχνά στους συμμαθητές τους, από φόβο μήπως αυτό του κοστίσει. Είναι καλός φίλος, μοιράζεται ό,τι έχει και στο διάλειμμα είναι δημοφιλής. Όταν, όμως, κλείνει η πόρτα της τάξης, η δειλία του γιγαντώνεται με αποτέλεσμα την “αυτοεξορία” του».
Το μικρό αγόρι εύχεται να γίνει αόρατο. Ποια βαθύτερη ανάγκη το οδηγεί να θέλει κάτι τέτοιο;
«Στην ουσία, η δειλία του είναι αποτέλεσμα μιας εντύπωσης που του έχουν, μάλλον, δημιουργήσει για το “λάθος”, η οποία τον οδηγεί να προτιμά να γίνει αόρατος από το να διακινδυνεύσει να απαντήσει λανθασμένα. Αδιαμφισβήτητα, η επιλογή αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αστείρευτη φαντασία που συνοδεύει την ηλικία του, η οποία -δυστυχώς- με τα χρόνια αποδομείται».
Και τι αισθάνεται όταν γίνεται πράξη η επιθυμία του;
«Νομίζω πως ο Τονίνο διασκεδάζει αρκετά, στην αρχή, τη συγκεκριμένη επίτευξη. Βρίσκει την -προσωρινή- διέξοδο, που πάντα έψαχνε. Σταδιακά, όμως, αντιλαμβάνεται πως κάθε επιλογή συνοδεύεται από κάποια κόστη, με αποτέλεσμα να δυσανασχετεί που δεν μπορεί να χαρεί τη συντροφιά των άλλων. Μόνος, δεν μπορεί να μοιραστεί τίποτα».
Η παράσταση θίγει το συναίσθημα της μοναξιάς που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος σε κάθε ηλικία. Από πού πηγάζει αυτό, κατά τη γνώμη σας; Έρχεται από μέσα μας ή οι συνθήκες μάς ωθούν στην απομόνωση;
«Ο Τονίνο νιώθει μόνος, όταν κανείς δεν μπορεί να τον δει. Μάλλον αυτό το αίσθημα είναι το καταλληλότερο για να ορίσουμε τη μοναξιά. Νομίζω πως η ζωή κινείται κάθε μέρα με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς, με αποτέλεσμα μια όλο και μεγαλύτερη εσωστρέφεια και μια ψευδαίσθηση απόλυτης ανεξαρτησίας. Όπως και στη δουλειά μας, όμως, χρειάζονται τουλάχιστον δύο· ένας στη σκηνή και ένας άλλος σε μία θέση στο κοινό».
Τι μαθήματα παίρνει ο Τονίνο από την απρόσμενη συνάντησή του μ’ έναν ηλικιωμένο κύριο;
«Ο Τονίνο συναντά, εν άγνοια του, έναν ομοούσιό του. Γίνεται, λοιπόν, μια αποκαλυπτική συνάντηση, στην οποία ο ένας μπορεί να δει τον άλλον ακριβώς λόγω αυτού του κοινού υλικού που έχουν μέσα τους. Ο Τονίνο, λοιπόν, μέσα από αυτή τη συνάντηση ανακαλύπτει τη σημαντικότητα τού να διεκδικεί κανείς την ορατότητά του».
Πώς αντιδρούν τα παιδιά στην παράσταση; Υπάρχει κάποιο σχόλιο που σας έκανε εντύπωση;
«Τα παιδιά αντιδρούν πάντα σωστά, διότι δεν λογοκρίνουν τους εαυτούς τους. Γελούν, ενθουσιάζονται, βοηθούν τους ήρωες να πετύχουν αυτό που θέλουν, συμμερίζονται τα προβλήματά τους. Νομίζω πως κάθε φορά που ακούω κάποια παιδική φωνή να παραδέχεται χαμηλόφωνα πως κάνει λάθος κάποιες φορές, ξαφνιάζομαι ευχάριστα».
Αναγνωρίζετε καθόλου στον Τονίνο τον εαυτό σας όταν ήσασταν μικρός και αν ναι, σε ποια σημεία;
«Το βασικό στοιχείο που παρατηρώ στο κοινό είναι η απεριόριστη φαντασία. Σχετικά με το αίτημά του να γίνει αόρατος, νομίζω πως όλοι έχουμε εκπαιδευτεί σε ένα σύστημα που ανταμείβει το σωστό και επιπλήττει το λάθος, άρα πώς να μη νιώσω οικειότητα; Πολλές φορές κι εγώ περιόριζα τις πλευρές μου που δεν χωρούσαν σε κάποια σχήματα που άλλοι είχαν ορίσει για μένα. Χαίρομαι, όμως, που πλέον διεκδικώ το να είμαι ορατός».
Τι θα συμβουλεύατε τον Τονίνο αλλά και όλα τα παιδιά που φοβούνται να κάνουν λάθη;
«Δεν έχω ιδιαίτερη συμπάθεια στις συμβουλές, ιδιαίτερα των ενηλίκων. Νομίζω πως θα ήθελα εκείνα, άκριτα, άδολα και αυθόρμητα να με συμβουλεύσουν για όλα! Κι αν πάει κάτι “λάθος” τι πειράζει;»
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Τζάνι Ροντάρι
Επιμέλεια θεατρικού κειμένου: Σοφιάννα Θεοφάνους
Σύμβουλος ρεπερτορίου/δραματολόγος: Αλεξάνδρα Λιακοπούλου
Σκηνοθεσία/δραματουργική επεξεργασία : Δημήτρης Μυλωνάς
Μουσική/Μουσική διδασκαλία: Μαρίνα Χρονοπούλου
Σκηνικά/Κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Βοηθοί σκηνοθέτη: Γιαννέτος Χατζηνικολάου, Εύα Κλουβάτου
Φωτισμοί: Βλάσης Θεοδωρίδης
Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Trailer: Γρηγόρης Χατζάκης
Καλλιτεχνική επιμέλεια γραφιστικών: Λήδα Αλεξανδρή
Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου
Οργάνωση παραγωγής: ΈΩΣ ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
Παίζουν (αλφαβητικά)
Τιγκράν Αμπραμιάν, Άννα Ελεφάντη, Εύα Κλουβάτου, Νίκος Παλιούρας, Νεφέλη Τζεβελέκη
Το ομότιτλο βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗ
