© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η παράσταση της Φένιας Προβελεγγίου, «Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω», εμπνευσμένη από την τέταρτη πράξη του «Γλάρου» του Άντον Τσέχωφ, ανεβαίνει για λίγες βραδιές στο νέο θεατρικό χώρο της πόλης, στο Pεκτιφιέ [Κωνσταντινουπόλεως 119, Βοτανικός].
Ένας θίασος, κάπου στην Αθήνα, την άνοιξη του 2024, ετοιμάζεται να ανεβάσει τον «Γλάρο». Τι συμβαίνει, όμως, όταν δυο εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα όλα μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά; Πώς οι συντελεστές της παράστασης ταυτίζονται με τους ίδιους τους χαρακτήρες του Τσέχωφ;
Ο έρωτας, η απόρριψη και ο αποχωρισμός έχουν το ίδιο αντίκτυπο στη ζωή τους;
«Δεν υπάρχουν λεφτά για άλλο σκηνικό. Δεν έχω λεφτά. Ο Δημήτρης θα αργήσει. Η Λένα έχει κόβιντ. Η Νίνα που είναι; Βάλε και άλλους γλάρους, γλάρους γλάρους πολλούς γλάρους. Θυμάσαι που σκότωσες κάποτε ένα γλάρο;»
Τίποτα το συνταρακτικό, όλα έχουν ειπωθεί και θα ξανά ειπωθούν. Όλοι οι χαρακτήρες, σαν το Γλάρο, είναι ήδη πληγωμένοι. Ένα ακόμη θέμα για μικρό διήγημα.
Η Φένια Προβελεγγίου μίλησε μαζί μας.
Η παράστασή σας, είναι εμπνευσμένη από την τέταρτη πράξη του «Γλάρου» του Α. Τσέχωφ. Γιατί ξεχωρίσατε αυτή τη συγκεκριμένη σκηνή;
«Όταν διάβασα για πρώτη φορά τον “Γλάρο” του Τσέχωφ, τρόμαξα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαινα τίποτα. Ενώ όλοι οι άλλοι φαινόταν σαν να αντιλαμβάνονται πολλά.
Προσπάθησα, λοιπόν, να συνομιλήσω με το έργο αυτό, αγγίζοντας πράγματα που μου φαίνονταν οικεία, που μπορούσα να συγγενέψω μαζί τους. Η πρώτη φράση που με κέντρισε, ήταν αυτό. Το “δύο χρόνια μετά”.
Περνώντας την ηλικία των 30, μου φάνηκε πολύ γνώριμο. Έτσι είναι η ζωή. Οι άνθρωποι, ακόμα και όσοι ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους, χωρίζουν. Έρχονται γεγονότα που τους καθορίζουν και έπειτα οι δρόμοι τους συναντιούνται πάλι. Και είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Σα να έχει κολλήσει η βελόνα, ενώ ο δίσκος θα έπρεπε να ρολάρει.
Ε, δε μπορείς λοιπόν, παρά να ασχοληθείς μ’ αυτό».
Πείτε μας δύο λόγια για όσα θα δούμε επί σκηνής.
«Θα δείτε τον Δημήτρη, την Κρίστελ, την Νάστια, την Δήμητρα, τον Τάσο, τον Ουσίκ -που ήταν τιμή μου που τους σκηνοθέτησα.
Θα γνωρίσετε και τον καινούργιο χώρο της ομάδας, της Fabrica Athens, το Ρεκτιφιέ. Ένας καινούργιος χώρος στην καρδιά του Κεραμεικού, στη λεωφόρο Κωνσταντινουπόλεως. Εκεί θα βρείτε νέους ανθρώπους με όραμα και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Νέους ανθρώπους λοιπόν, σε νέο χώρο. Και οικολογικό χαρτί».
Σε αυτό το έργο παρακολουθούμε, μεταξύ άλλων, τη μάχη του θεάτρου, τη μάχη επικράτησης της νεότερης γενιάς απέναντι σε μια συντηρητική κοινωνία. Πιστεύετε ότι υπάρχει μια τάση να εμποδίζεται η έκφραση ανατρεπτικών ιδεών;
«Όταν μια ιδέα είναι από τον πυρήνα της ανατρεπτική, δεν μπορεί να τιθασευτεί από κανέναν. Γι’ αυτό, άλλωστε, την ορίζουμε ως ανατρεπτική. Η ίδια η φύση της λέξης εμπεριέχει την αλλαγή, το αναποδογύρισμα. Οπότε ,θα μου έκανε εντύπωση αν κάποιος δεν ήθελε να την σταματήσει».
Όσο και να ξέρεις ότι ο Τσέχωφ είναι τεράστιος συγγραφέας, κάθε φορά που καταπιάνεται κανείς με τα έργα του ανακαλύπτει και κάτι νέο. Υπάρχει κάτι που ανακαλύψατε τώρα για τον «Γλάρο»;
«Τον Μωπασάν. Συγγνώμη, τον τεράστιο Τσέχωφ να μας συστήνει μεγαλόψυχα, τον τεράστιο Μωπασάν. Αν δεν ήταν ο Τσέχωφ, δεν θα μάθαινα ποτέ το “Sur l’eau”.
Όταν το ανακάλυψα, μου φάνηκε πραγματικά συγκινητικό και σπάνιο. Αυτό, το να είσαι καταξιωμένος και να βρίσκεις χώρο να εξυμνήσεις κάποιον άλλον. Δεν το συναντάς συχνά στην εποχή μας».
Το Ρεκτιφιέ είναι ένας νέο θεατρικός χώρος. Μετά τη Φάμπρικα, ποια ανάγκη σας οδήγησε στη δημιουργία του;
«Η ομάδα μας μετράει, αισίως, 15 χρόνια δημιουργίας. Το μικρό μας χειροποίητο θέατρο μάς έχει ήδη φιλοξενήσει για 13 χρόνια. Πλήθος παραστάσεων, αλλά και καλλιτεχνών έχουν φιλοξενηθεί. Εκεί, τολμήσαμε να διοργανώσουμε το handmade and recycled theatre festival, ένα Φεστιβάλ που μετράει ήδη δώδεκα χρόνια και έχει πάρει, πλέον, διεθνή χαρακτήρα. Παρόλα αυτά, αν κάτι χαρακτηρίζει την ομάδα είναι η ανάγκη της για περισσότερες συναντήσεις, μεγαλύτερα ρίσκα. Πλέον, οι δραστηριότητές μας έχουν επεκταθεί κι άλλο. Το ίδιο και οι συνεργασίες μας με φορείς τοπικούς αλλά και του εξωτερικού. Την κατάλληλη στιγμή, λοιπόν, βρέθηκε και ο κατάλληλος χώρος. Ένα μηχανουργείο του 1960, το Ρεκτιφιέ. Το αναδιαμορφώσαμε με τον ίδιο τρόπο που δουλέψαμε και για τους προηγούμενους χώρους μας, με χειροποίητα ανακυκλώσιμα υλικά, προσωπική εργασία και πολύτιμη βοήθεια από φίλους. Και φτιάξαμε την καινούργια στέγη μας».
Ποιους στόχους έχετε για τον συγκεκριμένο χώρο;
«Ο στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα κέντρο έρευνας μεικτών παραστατικών τεχνών, να γίνουν πειραματισμοί, συνέργειες, να φιλοξενήσουμε και να συνεργαστούμε με διαφορετικές ομάδες. Να αφουγκραζόμαστε την πόλη και τους καιρούς μας και να συμπλέουμε μαζί τους. Μια παγίδα στην οποία μπορεί εύκολα να πέσει μία ομάδα, είναι ο ακραίος ιδρυματισμός. Εμείς επιδιώκουμε τις συνομιλίες».
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία / δραματουργική επεξεργασία: Φένια Προβελεγγίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Κέλλυ Καλογιάννη
Σκηνογράφος: Στέφανος Λώλος
Ενδυματολόγος : Κρίστελ Καπερώνη
Σχεδιασμός φωτισμού/ τεχνικός φωτισμού: Νίκος Νίκου
Αφίσα/trailer παράστασης : Θάνος Κερμίτσης
Παραγωγή : Fabrica Athens
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν: Νάστια Βραχάτη, Τάσος Δέδες, Κρίστελ Καπερώνη, Δήμητρα Μάζη, Δημήτρης
Μπούρας, Ουσίκ Χανικιάν
