© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η Θεατρική Ομάδα «New Lab Theatre Company» παρουσιάζει, σε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα, το έργο της Πάμελα Πράθερ, «MultiMedea», το Σάββατο 6 Απριλίου στο Θέατρο Άβατον [Ευπατριδών 3, Κεραμεικός].
Το έργο είναι γραμμένο γύρω από το αρχέτυπο της Μήδειας και εμπλουτίζεται δραματουργικά με τις αληθινές ιστορίες δύο άλλων γυναικών που ακολούθησαν την ίδια πορεία με την ηρωίδα της ελληνικής Μυθολογίας.
Τρεις γυναίκες καταθέτουν επί σκηνής τα τραύματα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, μέσα από την κοινωνική ταυτότητα στην πορεία των αιώνων. Μέσα από την καθημερινότητά τους προβάλλουν την επιθυμία τους για ζωή γεμάτη ισότητα, δημιουργικότητα και ευτυχία.
Πώς θα βρουν την ισορροπία τους προκειμένου να φτάσουν στην ουσία της ύπαρξης των ρόλων τους και των αξιών που φέρουν προγονικά; Πόσο βοηθούν τα ερεθίσματα που απλώνει ο κάθε πολιτισμός στην καθημερινή ζωή τους; Πόσο διαφορετική είναι η ματιά της δικαιοσύνης στους ορίζοντες πέρα από τα σημεία του ορίζοντα της Δύσης;
Φωτο: Ολυμπία Βασιλείου
Την παράσταση σκηνοθετεί η Όλγα Τζωρτζ· μιλήσαμε μαζί της.
Λίγα λόγια σας την Πάμελα Πράθερ; Πώς την γνωρίσατε και τι σας κέρδισε στο έργο της;
«Γνώρισα την Πάμελα Πράθερ στη Νέα Υόρκη, το 2000, για την απόκτηση ορθοφωνίας στην αγγλική γλώσσα. Ήταν η Voice and Speech Coach μου, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά από καιρό, την προσκάλεσα στην ανάγνωση νέου έργου που γράφαμε με τον Γουέσλευ Μπράουν, βασισμένου στη “Φόνισσα” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μετά τη συνάντηση αυτή, η Πάμελα μου ζήτησε να διαβάσω το έργο της, με στόχο να το μεταφράσω και να το σκηνοθετήσω. Με εντυπωσίασε η ιδέα γύρω από το μυθολογικό στοιχείο, το συστημικό του δυναμικό και τη σύνθεση των τριών προσώπων μέσα στην καθημερινότητά τους. Ο τρόπος που είναι γραμμένο, σκιαγραφεί το δράμα με ακρίβεια λόγω του ασυνείδητου ανθρώπινου γίγνεσθαι».
Στην παράσταση «συναντιούνται» η Μήδεια, η Σούζαν Σμιθ και η Φουμίκο Κιμούρα. Τι συνδέει αυτές τις τρεις γυναίκες;
«Σκηνικά δεν υπάρχει καμία συνάντηση, ούτε διάδραση μεταξύ τους. Το κοινό τους σημείο είναι η τάση για ανεξαρτησία και αυτοδυναμία, μέσα από την ακραία συμπεριφορά.
Εμπλέκονται και συνδέονται μέσα από τα γεγονότα τα οποία είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής τους ταυτότητας, ταυτοποίησης και τακτοποίησης. Είναι γυναίκες που δέχονται την πρόκληση του έρωτα, την απιστία και την ευθύνη των πράξεών τους. Συνθέτουν τις επιλογές τους, αναζητώντας την ελευθερία και την ευτυχία».
Είναι οι γυναίκες καταδικασμένες να κουβαλούν βάρη και τραύματα που δεν θα έπρεπε να τους αναλογούν;
«Οι άνθρωποι αναλαμβάνουν βάρη για να δοκιμάσουν τη δύναμη στις πλάτες τους. Ο καθένας, ανεξαρτήτου φύλου, κάνει τις επιλογές του και πορεύεται με στόχο την ευτυχία και τη δημιουργία».
Η έμφυλη βία και οι διακρίσεις κατά των γυναικών αποτελούν θλιβερή πραγματικότητα. Τι μπορεί να οδηγήσει στην εξάλειψη αυτού του φαινομένου;
«Η βία είναι μια εκδήλωση απόγνωσης που προκύπτει από το συναίσθημα του φόβου. Το άτομο που εκδηλώνει βία είναι αυτό που πρώτο βρίσκεται σε κατάσταση φόβου. Έτσι, ξεκινά η ανάγκη για επικράτηση και κατάκτηση. Αν μπορεί να εξαλειφθεί η ανάγκη για αυτήν, τότε μπορεί να επέλθει η ισορροπία ανάμεσα στους ανθρώπους και τα συστήματα».
Μπορεί η αφύπνιση μέσω της τέχνης να οδηγήσει, έστω σ’ έναν βαθμό, σε μια πιο δίκαιη κοινωνία για τις γυναίκες;
«Η τέχνη ανοίγει αστείρευτα δρόμους για έκφραση, εκδήλωση και εκπαίδευση σε κάθε άνθρωπο. Μπορεί να τον αφυπνίσει με πολλούς τρόπους, αρκεί ο ίδιος φυσικά να θέλει. Η δικαιοσύνη είναι μια αρετή που απαιτεί ωριμότητα και ανοιχτό ορίζοντα».
Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράστασή σας;
«Η μουσική υπηρετεί το κείμενο και τα νοήματά του. Υπάρχουν θέματα που προειδοποιούν, εκπλήσσουν, κρύβουν και αποκαλύπτουν τη σχέση του κοινού με το σκηνικό γεγονός. Η Καλλιρρόη Ραουζαίου έγραψε πρωτότυπη μουσική για το έργο, εμπλουτίζοντας την εικόνα των ρόλων μέσα από κρούσεις, συγκρούσεις και παρακρούσεις».
Φωτο: Ολυμπία Βασιλείου
Με τι συναισθήματα θα θέλατε, ιδανικά, να φύγει ο θεατής από την παράσταση; Και γιατί;
«Ο στόχος είναι η μετατόπιση της σκέψης του θεατή. Οι ιστορίες των τριών γυναικών είναι παρόμοιες, γνωστές στην έκβασή τους και τραγικά συνηθισμένες. Αυτό που έχει ενδιαφέρον βρίσκεται στην αιτία της τραγωδίας τους και όχι στο αποτέλεσμα που φέρουν. Ο θεατής χρειάζεται να μετακινηθεί από την κοινωνική του ματιά για δικαιοσύνη και να τοποθετηθεί με ενσυναίσθηση απέναντι στον άνθρωπο που φτάνει στα άκρα. Οι ρόλοι διαπράττουν μια αποτρόπαια πράξη, λόγω ενός παιδικού εσωτερικού τραύματος που ποτέ δεν ειπώθηκε. Όπως αναφέρει ο Δρ. Γκαμπόρ Ματέ, τραύμα δεν είναι το γεγονός που έχει συμβεί αλλά αυτό που άφησε ως αποτύπωμα εντός μας. Και αυτό, ορίζει τη συμπεριφορά και τον βηματισμό στις σχέσεις των ανθρώπων».
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Άρλα Φύτρου Δικαιώματα μετάφρασης: Όλγα Τζωρτζ Σκηνοθεσία: Όλγα Τζωρτζ Παίζουν: Ειρήνη Τσώλη, Ιωάννα-Μαρία Μπατή, Βασιλική Βλάχου Σκηνικά – Κοστούμια: Γιάννης Κρητικόπουλος Μουσική: Καλλιρρόη Ραουζαίου Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη Φωτογραφίες: Μαρία Τσώλη Βίντεο: Ευάγγελος Βροχίδης Έντυπα: Μόσχα Μάρκου Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου
