© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η ομάδα χορού Griffón παρουσιάζει την τελευταία της παραγωγή «Shifting Time», σε χορογραφία Γιάννη Νικολαΐδη, φέρνοντας ξανά επί σκηνής δύο καταξιωμένες χορεύτριες, την Σταυρούλα Σιάμου και την Αγγελική Στελλάτου. Έργο δυνατό, σπάνιας ομορφιάς και ευαισθησίας για τον άνθρωπο, τον χρόνο και τη φθορά, το «Shifting Time» μιλά με ειλικρίνεια και αμεσότητα για τη σωματική αντοχή και τη δύναμη της επιμονής.
Παρουσιάζεται στο θέατρο ΠΛΥΦΑ για λίγες παραστάσεις έως και τις 18 Φεβρουαρίου [Κορυτσάς 39, Βοτανικός].
Ο χορευτής και χορογράφος Γιάννης Νικολαΐδης μίλησε μαζί μας.
Τι σας ενέπνευσε για να δημιουργήσετε το «Shifting Time»;
«Χρόνια πριν είχα παρακολουθήσει την παράσταση για τα 40 χρόνια του “The place” στο Λονδίνο. Όλα τα κομμάτια εκείνης της βραδιάς ήταν αναβιώσεις χορογραφιών που είχαν δημιουργηθεί μέσα στα 40 χρόνια ζωής της σχολής. Σε μια από αυτές, χόρευαν δύο καθηγητές άνω των 70 ετών, ένα έργο που είχαν χορέψει 30-40 χρόνια πριν. Ταυτόχρονα, πίσω προβαλλόταν μια καταγραφή εκείνης της παράστασης. Η χορογραφία ήταν πιστή· ωστόσο, σταματούσαν και περιέγραφαν λεκτικά τι έπρεπε να κάνουν, όταν η χορογραφία τούς ξεπερνούσε λόγω ηλικίας και, έπειτα, συνέχιζαν κανονικά. Δε θα ξεχάσω την πυκνότητα στις ποιότητές τους ενώ πίσω στην προβολή κυριαρχούσε η σωματική ρώμη. Το είχα βρει τρυφερό και έξυπνο και γενναίο και αστείο αλλά δε μου πέρασε από το μυαλό πως κάποια στιγμή θα αντιμετώπιζα το ίδιο γεγονός! Δεν ήμουν ανόητος. Ήμουν απλά νεαρός!»
Photo – Εβίτα Σκουρλέτη
Πώς αισθάνεστε δουλεύοντας με δύο σπουδαίες χορεύτριες, τη Σταυρούλα Σιάμου και την Αγγελική Στελλάτου; Και τι αποκομίσατε από αυτή τη συνεργασία;
«Νιώθω ευγνωμοσύνη που μου πρόσφεραν τον χορό τους και τιμή που μου τον εμπιστεύτηκαν. Όμως, πέρα από τα αισθήματα, είχα δυο πολυεργαλεία. Τα όριά τους, εκτελεστικά και δημιουργικά, είναι απεριόριστα. Συχνά, ήταν σαν να είχα δυο χορεύτριες 25 ετών. Είναι αστείο, αλλά χρειάστηκα περισσότερο να τις περιορίσω αντί να τις πιέσω σωματικά. Από αυτή τη συνεργασία αποκόμισα, κυρίως, υπομονή και ένα πολύ χρήσιμο κόλπο· να βάζω λίγη αγάπη στα δύσκολα. Λειτουργεί εξαιρετικά, μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, νιώθεις τα στενέματα, βγαίνεις και τα φτιάχνεις στα μέτρα και των δυο».
H παράσταση μιλάει για το πέρασμα και τη φθορά του χρόνου. Ως χορευτής και χορογράφος, σας τρομάζει ή έχετε αποδεχτεί το πέρασμα του χρόνου;
«Νομίζω πως ναι· μέσα από τη διαδικασία αυτού του έργου συμφιλιώθηκα μαζί του. Η παράσταση ξεκίνησε από την ανάγκη μου να διαπραγματευτώ αυτό το ζήτημα και τον φόβο που σπέρνει! Το θέμα δεν είναι μόνο η φυσιολογική διαδικασία της γήρανσης που αφορά τους πάντες, αλλά και τα χορευτικά εργαλεία που χάνω μαζί της. Ήταν, θα έλεγα μια προσωπική ψυχαναλυτική εργασία».
Αν δεν είχατε ασχοληθεί με τον χορό, ποιο δρόμο θα θέλατε να είχατε ακολουθήσει;
«Αν και θα ήθελα να απαντήσω πως θα επέλεγα τον χορό, ξανά και ξανά και ξανά, θα πρέπει να μετακινηθώ. Ίσως κάτι με τον κινηματογράφο, διευθυντής φωτογραφίας ή σκηνοθέτης. Είναι υπέροχη τέχνη ο κινηματογράφος».
Αν μπορούσατε να σταματήσετε τον χρόνο, ποια χρονική στιγμή θα επιλέγατε;
«Θα σταματούσα γύρω στα 38 μου. Ακόμα δυνατός, ώριμος, αρκετά έμπειρος! Σκέφτομαι με ενθουσιασμό τώρα, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως θα ήταν τρομερά βαρετό. Είμαι βιολογικά προγραμματισμένος να ολοκληρώσω. Και μέσα σε αυτό, υπάρχει κάτι υπέροχο. Η ζωή είναι μια παράσταση. Τη δίνεις και μετά, τσαφ, πυροτέχνημα. Πρέπει μόνο να ελπίζουμε να ήταν καλή η παράστασή μας. Να επηρέασε, να ενέπνευσε και να βοήθησε».
Ισχύει τελικά, αυτό που λένε, ότι όσο μεγαλώνουμε ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα;
«Δεν είμαι σίγουρος. Θυμάμαι, βέβαια, τα μακριά καλοκαίρια του παρελθόντος· αλλά νομίζω πως αυτό έχει να κάνει με το ότι απομακρύνομαι σταθερά από αυτά».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρατε στη ζωή σας ως χορευτής;
«Ίσως να βάζω το πείσμα μου σε δημιουργικό πρόσημο. Να το κάνω κάτι. Να προχωρώ μπροστά. Να ολοκληρώνω. Νιώθω πως το μεγάλο μέρος της ζωής μου το σπαταλώ δεξιά κι αριστερά. Χορεύοντας, όμως, βρίσκω ένα κέντρο».
Πιστεύετε ότι όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή…;
«Βεβαίως. Υπάρχουν αυτές οι στιγμές που είναι συνταρακτικές και προκαλούν μετακινήσεις τέτοιες που δεν έχει συναντήσει κανείς μέσα στα πολλά ή λίγα χρόνια της ζωής του».
Σχέδιά σας για το μέλλον;
«Θέλω να χορέψω σύντομα στην επόμενη παραγωγή της Griffon, δίπλα στους αγαπημένους συντρόφους μου με τους οποίους πορευόμαστε μαζί πολλά χρόνια. Και ίσως κάνω πραγματικότητα μια ταινία μικρού μήκους, που ονειρεύομαι καιρό».
Ταυτότητα παράστασης
Χορογραφία: Γιάννης Νικολαΐδης
Μουσική: Αντώνης Παλάσκας
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Ερμηνεύουν: Σταυρούλα Σιάμου, Αγγελική Στελλάτου
Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη
Κινηματογράφηση: Χάρης Πατραμάνης
Μοντάζ: Μιλτιάδης Χρηστίδης
Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Πολυχρονιάδου
Παραγωγή: Ομάδα Xορού Griffón
