© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο Ρωμανός Μαρούδης συστήνει στο ελληνικό κοινό τον σημαντικό Αμερικανό συγγραφέα και σεναριογράφο, Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν, επιλέγοντας να ανεβάσει στη σκηνή του Altera Pars το υποψήφιο για Tony, «The Little Dog Laughed», με τον ελληνικό τίτλο «Κρυφτό» [Μεγάλου Αλεξάνδρου 123, Αθήνα].
Ο Μίτσελ, ένας ανερχόμενος ηθοποιός που πάσχει, όπως λέει η μάνατζέρ του, από μίας ελαφριάς μορφής επαναλαμβανόμενου τύπου ομοφυλοφιλία. Η Νταϊάν, η προαναφερθείσα μάνατζερ του Μίτσελ, που παλεύει για την ανέλιξή τους με κάθε τρόπο. Ο Άλεξ, ένας ετεροφυλόφιλος πόρνος που πάει με άνδρες για τα προς το ζην. Η Έλεν, η κοπέλα του Άλεξ, που σαν ένα παιδί πεταγμένο στην ενήλικη ζωή, βλέπει να χάνει τα στηρίγματά της το ένα μετά το άλλο.
Ο Μίτσελ γνωρίζει τον Άλεξ και ερωτεύονται. Μόνο που η Νταϊάν, έχει αντίρρηση. Ένας ανερχόμενος ηθοποιός του Χόλιγουντ δεν μπορεί να είναι γκέι. Και ο Άλεξ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα call-boy. Αντίρρηση σε αυτόν τον έρωτα έχει και η Έλεν, η κοπέλα του Άλεξ. Όλοι αυτοί μπλεγμένοι στην ίδια ιστορία προσπαθούν να φτάσουν στο δικό τους ευτυχισμένο φινάλε! Ή τουλάχιστον σε αυτό που θα μοιάζει με ευτυχισμένο φινάλε…
Ο Ρωμανός Μαρούδης μίλησε μαζί μας.
Πείτε μας δύο λόγια για το «Κρυφτό»
«Το κρυφτό είναι ένα παιχνίδι στο οποίο ένα παιδί κλείνει τα μάτια και τα “φυλάει” και όλα τα υπόλοιπα κρύβονται με στόχο να μην τα βρει το παιδί που τα “φυλάει”. Το πρώτο του οποίου θα βρουν την κρυψώνα του, γίνεται το επόμενο που “τα φυλάει”, αν κάποιο από τα άλλα παιδιά δεν φωνάξει “φτου ξελευθερία σε όλους”.
Το θέμα τώρα με το δικό μας “Κρυφτό” είναι ότι ενώ κανείς δεν τα “φυλάει”, παρ’ όλα αυτά όλοι κρύβονται. Από τους γύρω τους, την κοινωνία, τον εαυτό τους, τις πραγματικές τους επιθυμίες. Και δεν υπάρχει και κανείς να φωνάξει φτου ξελευθερία. Το “Κρυφτό” μας αναρωτιέται ποια είναι η σχέση ευτυχίας και επιτυχίας, τι προτίθεται κανείς να θυσιάσει για να πετύχει ένα από τα δύο αλλά και πώς επικοινωνούμε με τους γύρω μας όταν ακόμα δεν είμαστε σε μια σχετικά καλή επικοινωνία με τον εαυτό μας και τα θέλω μας».
Συστήνετε στο ελληνικό κοινό τον Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν. Πώς ανακαλύψατε τον συγγραφέα και τι σας γοήτευσε σ’ αυτόν;
«Λοιπόν! Στη μέχρι σήμερα πορεία μου στον χώρο, έχουν υπάρξει άνθρωποι που στάθηκαν απέναντί μου πολύ γενναιόδωροι, δοτικοί και υποστηρικτικοί. Όχι αναίτια και χωρίς ανταπόδοση ίσως, αλλά δεν το όφειλαν. Και θεωρώ πως αυτή η ενέργεια δεν πρέπει να μπλοκάρεται, αλλά όταν τη δέχεσαι να γίνεσαι αγωγός και να τη μεταφέρεις με την πρώτη ευκαιρία κι εσύ με τη σειρά σου σε άλλους. Έτσι θέλησα αυτή η παράσταση να λειτουργήσει κάπως σαν εφαλτήριο και αφύπνιση για όλους μας. Και μαζί να θέσουμε στόχους, κριτήρια, μαζί να βρούμε το έργο… Ψάχναμε έργα, κυρίως σύγχρονα, με ρόλους σε σχετικά νεαρή ηλικία και με θέματα που να αφορούν τον κάθε άνθρωπο μέσα του σε συναισθηματικό, προσωπικό επίπεδο. Κι έτσι, διαβάζοντας πραγματικά πολλά έργα, βρήκαμε το “Κρυφτό” (The Little Dog Laughted) του Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν. Στοιχεία που με γοήτευσαν στον συγγραφέα είναι η μάχη του με τον χρόνο μέσα στα έργα του, η ικανότητα που έχει να γράφει με τόσο διαφορετικό ύφος αλλά και δομή από το ένα έργο στο άλλο, όπως επίσης και η πολύ ωραία και ιδιαίτερη γραφή, με λεξιλόγιο όχι ακριβώς συνηθισμένο και με χαρακτήρες που συνδυάζουν κάτι οικείο αλλά και κάτι μακρινό, ταυτόχρονα. Τέλος, και πολύ σημαντικό, είναι ότι συνδέει τις σκηνές των έργων του με κάπως κινηματογραφικό και γρήγορο τρόπο».
Στο έργο παρακολουθούμε τον έρωτα ενός γκέι ζευγαριού. Ο ένας από όπως δύο είναι ανερχόμενος ηθοποιός του Χόλυγουντ και -όπως διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου, δεν μπορεί να είναι γκέι. Προκαλεί εντύπωση ότι ακόμα και στην Αμερική -και, μάλιστα, στη βιομηχανία του Χόλυγουντ- κάποιος δεν μπορεί να αποκαλύψει τη σεξουαλική του ταυτότητα. Πώς το σχολιάζετε;
«Έχω την αίσθηση ότι σε μία τόσο ισχυρή βιομηχανία ελέγχουν έως και την ώρα και τον τρόπο που αναπνέει το “αντικείμενο” που προωθούν. Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα. Εδώ ερχόμαστε σε μία βασική, κατά τη γνώμη μου, παθογένεια της σύγχρονης κοινωνίας· η οποία έχει να κάνει με την αποκάλυψη της σεξουαλικότητας κάποιου. Θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί καν ποια είναι, πόσο μάλλον να μιλάμε για αποκάλυψη. Στο μυαλό μου, όλο αυτό είναι σαν να μην μπορείς να κάνεις οτιδήποτε στη ζωή σου αν δεν τρως ό,τι τρώνε όλοι. Δεν επιτρέπεται να κάνεις κάποιους ρόλους ή να παντρεύεσαι ή να κυκλοφορείς στον δρόμο ελεύθερα, αν δεν αποκαλύψεις τις διατροφικές σου συνήθειες και αν δεν τις εγκρίνουμε. Δεν έχω καταλάβει πότε γίναμε ελεγκτές και κριτές της ζωής των άλλων».
Η ελληνική κοινωνία έχει κάνει βήματα ως προς την αποδοχή της ΛΟΑΤΚΙ+ (LGBTQI+) κοινότητας;
«Όχι! Και θα ήθελα, ιδανικά, να σταματήσω εκεί την απάντηση. Να μην χρειάζεται να ειπωθεί κάτι άλλο. Παρ’ όλα αυτά, δεν θεωρώ πως η κοινωνίας μας έχει κάνει βήματα μπροστά, γενικότερα, όταν θεωρούμε ότι απειλούμαστε, από την εξίσωση των δικαιωμάτων μας με τα δικαιώματα άλλων συνανθρώπων μας. Θα ξαναπώ, δεν έχω καταλάβει πότε γίναμε ελεγκτές και κριτές της ζωής των άλλων. Οπότε πώς μπορούμε να μιλάμε για βήματα αποδοχής της ΛΟΑΤΚΙ+ (LGBTQI+) κοινότητας από τη στιγμή που συζητάμε ακόμα τα αυτονόητα; Ναι, μπορεί να μην κυνηγάμε στον δρόμο τον “διαφορετικό” (χάριν συζητήσεως, γιατί ούτε από αυτό έχουμε φύγει ακόμα εντελώς), αλλά μόνο τις εκφράσεις μίσους στο διαδίκτυο να διαβάσει κάποιος και θα καταλάβει αμέσως πόσο πίσω είμαστε ακόμα. Και δεν μιλάω για νομοθέτηση. Αυτό είναι, ίσως, το τελευταίο βήμα, στην πραγματικότητα. Μιλάω για πλήρη αποδοχή και ορατότητα στην καθημερινότητά μας, στα σπίτια μας, στη ζωή μας· και μετά η θεσμοθέτηση θα είναι φυσικό ακόλουθο. Μιλάω για την πλήρη εξάλειψη φράσεων και απόψεων όπως: “κρίμα που είναι γκέι, είναι άρρωστοι, είναι ανώμαλοι, ας κάνουν ό,τι θέλουν αλλά να μην μας το μοστράρουν κιόλας”… Α! και αν σταματούσαν οι εκπρόσωποι την εκκλησίας να κάνουν και αγρυπνίες ενάντια στους ομοφυλόφιλους, θα ήταν τέλεια… Ο Χριστός που θεωρητικά υπηρετούν, δίδασκε την αγάπη. Η θρησκεία πρέπει να είναι εδώ για να ενώνει και όχι να διχάζει, να αγκαλιάζει και όχι να διώκει, να περιθάλπει όχι να αδιαφορεί».
Με το «Κρυφτό» πραγματοποιείτε τη δεύτερη ουσιαστικά σκηνοθεσία σας· η πρώτη ήταν σε παιδική παράσταση. Πείτε μας δύο λόγια γι’ αυτή τη διαδρομή.
«Όμορφη διαδρομή για μένα! Πλούσια μέσα στη διαδικασία της, και όσο πρέπει ομαλή αλλά και όχι. Είναι και τα δύο θέατρο, έχουν και τα δύο το βασικότατο στοιχείο της αφήγησης μιας ιστορίας. Τα αντιμετωπίσαμε με την ίδια ειλικρίνεια, σοβαρότητα και, θέλω να πιστεύω, με την ίδια διάθεση για παιχνίδι. Με τη βασική διαφορά ότι το παιδί είναι πιο σκληρός θεατής, χωρίς το φίλτρο της κοινωνικής ευγένειας, και δεν έχει πάντα αποφασίσει το ίδιο να έρθει να παρακολουθήσει αυτή την παράσταση. Ο ενήλικος θεατής θέλει να έρθει να δει αυτή την παράσταση, την έχει επιλέξει· ιδανικά, ξέρει τι πάει να δει περίπου και φυσικά φιλτράρει το πώς θα πει το οτιδήποτε».
Ποιο συναίσθημα θέλετε να ακολουθεί τους θεατές μετά την έξοδό τους από το θέατρο;
«Το αίσθημα της ικανοποίησης από την επιλογή τους και της πληρότητας από το θέαμα. Από εκεί και πέρα, θα προτιμούσα να τους συνοδεύει κάποιος προβληματισμός και σκέψη, παρά κάποιο συναίσθημα».
Πώς είναι να είναι κανείς καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2024; Υπάρχει κάποια μέριμνα από την πολιτεία;
«Μιλάμε για άλλη μία παράσταση που έγινε στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ232/Α/17-12-2022)· έτσι; Δεν έχουμε κάποια ιδιαίτερη μέριμνα. Αντιμετωπιζόμαστε ως χομπίστες. Ως κάτι μη αναγκαίο αλλά ως πολυτέλεια. Και για τον τεχνίτη και για τον θεατή. Κατά τα άλλα έχει όμορφα στοιχεία το να είναι κανείς καλλιτέχνης στην Ελλάδα, κατά την γνώμη μου. Έχουμε όμορφα στοιχεία ως λαός τα οποία είναι πολύτιμα στο θέατρο».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Αικατερίνη-Ελικωνίδα Μαρούδη
Σκηνοθεσία: Ρωμανός Μαρούδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας
Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ειριάννα Τσίτουρα
Φωτογραφίες & τρέιλερ: Πάτροκλος Σκαφιδάς
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν: Ευαγγελία Βουκάντση, Πάνος Κούλης, Δήμητρα Μπαντή, Δημήτρης Τσιγκριμάνης
