© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
«Η σημαία των Αθηνών» του Ανδρέα Κεντζού είναι μια μαύρη οικογενειακή κωμωδία σε δυο πράξεις για τα σαθρά θεμέλια των ανθρώπινων σχέσεων που μάταια αγωνιούν να σταθούν ανάμεσα σε μυστικά, αυθαίρετες προσδοκίες και ζωτικά ψεύδη. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα την Τρίτη 30 Ιανουαρίου στις 9 μ.μ. στο Θέατρο «Από Μηχανής»· εκεί θα ανεβαίνει κάθε Τρίτη και Πέμπτη στις 9 μ.μ. και κάθε Τετάρτη στις 7 μ.μ. [Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο].
Νύχτα 30ής Μαΐου 1941, Αθήνα. Τρεις ατρόμητοι νεαροί σκαρφαλώνουν κρυφά στην Ακρόπολη και κάτω απ’ τη μύτη της γερμανικής φρουράς, κατεβάζουν τη σβάστικα και την πετούν σ’ ένα πηγάδι. Είναι «η πρώτη πράξη αντίστασης κατά του φασισμού στη σκλαβωμένη Ευρώπη». Οι έρευνες για την ανεύρεση της σημαίας αποβαίνουν άκαρπες. Η σημαία, όμως, δεν έχει χαθεί. Βρίσκεται σε ένα σπίτι. Στην Αθήνα. Σήμερα. Στα χέρια μιας οικογένειας που αδυνατεί να αντιμετωπίσει το αδιέξοδό της. Η σημαία – σύμβολο μιας σπουδαίας πράξης αντίστασης του παρελθόντος, βρίσκεται σε χέρια που δεν μπορούν να την αντέξουν.
Μια μητέρα πίνει, ένας πατέρας εθισμένος στα χαρτιά, μια κόρη ερωτευμένη με την κόρη μιας άλλης οικογένειας από μια άλλη χώρα και ο παππούς, ήρωας του άλλοτε, καθηλωμένος στην ακινησία του.
Σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, ερμηνεύουν οι Γιάννης Κοτσαρίνης, Μαρία Μαυροματάκη, Νίκος Παντελίδης, Ορσαλία Πιπίδη και Μαίρη Τσαβαλιά.
Μαζί μας μίλησε ο συγγραφέας τού έργου, Ανδρέας Κεντζός.
Τι στάθηκε αφορμή για τη συγγραφή του έργου «Η Σημαία των Αθηνών»;
«Οι εξελίξεις που τρέχουν στον κόσμο μας σήμερα».
Ποιοι είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες; Και τι συμβολίζει ο καθένας, μέσα από τη στάση του;
«Τα πρόσωπα είναι ο Δημήτρης Φαρμάκης -ο παππούς της οικογένειας, η κόρη του Σοφία με τον σύζυγό της Αλέξη και την κόρη τους Ζωή -η οποία φέρνει πρώτη φορά στο σπίτι την ερωμένη της, Κάτια. Πέρα από τον παππού, μια μορφή που έχει επιβιώσει δια πυρός και σιδήρου για να φτάσει τα ενενήντα και βάλε σήμερα, οι υπόλοιποι δεν “συμβολίζουν” κάτι· είναι κανονικοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Το έργο μελετά το πώς αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να χειριστούν κάτι που εμφανώς τους υπερβαίνει -τον παππού και τη σημαία του».
Μια σημαία γίνεται η αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια τα μυστικά και τα ψέματα μιας οικογένειας. Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι μεγαλύτερες παθογένειες της ελληνικής οικογένειας και τι είναι αυτό που τις πυροδοτεί;
«Όσον αφορά την ελληνική οικογένεια, νομίζω το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι ότι δεν παιδεύει τα νέα μέλη της με σκοπό να υπηρετήσουν κάτι ανώτερο από την ίδια· το κοινωνικό σύνολο για παράδειγμα, ή μια ιδέα. Κι αυτό γιατί δεν αναγνωρίζει τίποτα ανώτερο από την ίδια. Φυσιολογικό από μιαν άποψη, αν σκεφτούμε ότι είναι ο μόνος θεσμός -και η Εκκλησία στην ουσία ως μεγάλη οικογένεια αυτοπροσδιορίζεται- που έχει δοκιμαστεί και αντέχει μέχρι σήμερα στον τόπο μας».
Χαρακτηρίζετε την παράσταση ως μια μαύρη κωμωδία. Μέσα από το χιούμορ μπορούν να ειπωθούν οι πιο σκληρές αλήθειες;
«Ναι. Έτσι κι αλλιώς όμως οι πιο σκληρές αλήθειες δεν παύουν να είναι και διασκεδαστικές από μιαν άποψη. Με την έννοια τού “ο άνθρωπος κάνει σχέδια και ο Θεός γελάει”, που έλεγαν οι παλιοί».
Το Μάιο του 1941, τρεις νεαροί σκαρφάλωσαν στην Ακρόπολη και, κάτω από τη μύτη της γερμανικής φρουράς, κατέβασαν τη σβάστικα. Ήταν η πρώτη πράξη αντίστασης κατά του φασισμού και της σκλαβωμένης Ευρώπης. Σήμερα, τι θεωρείτε εσείς, ως πολίτης αλλά και ως καλλιτέχνης, επαναστατική πράξη;
«Να μην σκεφτόμαστε αποκλειστικά 24 ώρες το 24ωρο τι θα φάμε και τι θα ψωνίσουμε. Το πάρτι που ζήσαμε περιμένοντας την “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”, τελείωσε. Οι καιροί απαιτούν εγρήγορση και κριτική στάση απέναντι στα πράγματα».
Τι σας κάνει να αισιοδοξείτε και τι να χάνετε την πίστη σας στον άνθρωπο;
«Γράφω γιατί έχω χάσει την πίστη μου και θέλω να την ξαναβρώ».
Ταυτότητα Παράστασης
Συγγραφέας: Ανδρέας Κεντζός
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά – κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης
Φωτισμοί: Δημήτρης Κουτάς
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Τrailer: Δάφνη Δρακούλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γκίκα
Προβολή & Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Παίζουν (αλφαβητικά): Γιάννης Κοτσαρίνης, Μαρία Μαυροματάκη, Νίκος Παντελίδης, Ορσαλία Πιπίδη, Μαίρη Τσαβαλιά.
