«Τα γενέθλια της Ριρίκας», μια παιδική μουσικοθεατρική παράσταση από τη Μαρία Κηλαηδόνη -που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της (εκδόσεις Πατάκη) και σε τραγούδια που έγραψε (Minos EMI)- ανεβαίνει στο θέατρο Μεταξουργείο [Ακαδήμου 14, Αθήνα].
Τι θα συμβεί όταν τα γενέθλια μιας αρκουδίτσας κινδυνεύουν ν’ αποτύχουν παταγωδώς; Υπάρχει, άραγε, λύση και τι ρόλο θα παίξουν ο Πι, ο Ρο και ο Διονύσης ο Κροκόδειλος;
Η Μαρία Κηλαηδόνη μίλησε μαζί μας.
«Τα γενέθλια της Ριρίκας». Σ’ αυτό το project έχετε πολλές πρωτιές: Πρώτη φορά γράψατε παιδικό βιβλίο και πρώτη φορά σας βλέπουμε στο θεατρικό σανίδι. Μιλήστε μας για όλη αυτή τη δημιουργική διαδικασία.
«Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη για αυτές τις “πρωτιές” όπως τις ονομάζετε. Καταρχάς, η συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου ήταν ιδιαίτερα απολαυστική, αλλά και απαιτητική εργασία από μεριάς μου, γιατί όσο απλό κι αν μπορεί να φαίνεται ένα παιδικό βιβλίο, έχει προηγηθεί πολλή δουλειά για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Όσον αφορά την πρώτη μου έκθεση ως ηθοποιός στο θεατρικό σανίδι, μπορώ να πω ότι, ενώ έχω μεγαλώσει σε οικογένεια με δύο μέλη ηθοποιούς και το θέατρο ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας, η υποκριτική ήταν κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα έκανα εγώ. Τώρα που αυτό έχει γίνει πράξη, μου δίνει σε κάθε παράσταση μεγάλη χαρά, όπως μεγάλη χαρά μου έδωσε και η όλη διαδικασία του “ανεβάσματος” της παράστασης».
Η παράσταση που βασίζεται στο πρώτο σας βιβλίο έχει, όμως, και πολλή μουσική· το στοιχείο σας δηλαδή. Τι θέλατε να πείτε στα παιδιά και τι συναισθήματα να τους προκαλέσετε;
«Η μουσική έχει τη μαγική ιδιότητα να “μιλάει” κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή. Έτσι, γράφοντας αυτά τα τραγούδια που είναι φωτεινά γλυκά, ήθελα -φαντάζομαι- να περάσω στα παιδιά ένα μήνυμα αισιοδοξίας για τη ζωή».
Η μητρότητα έπαιξε ρόλο στην στροφή σας προς το παιδικό ακροατήριο; Ήταν μια ανάγκη να επικοινωνήσετε πρώτα-πρώτα με τα δικά σας παιδιά;
«Τα παιδιά μου ήταν αυτά που άθελά τους με ώθησαν στο να γράψω αρχικά τα τραγούδια του δίσκου, και στη συνέχεια το ομώνυμο βιβλίο. Τα ερεθίσματα που είχα την περίοδο που έγραψα τα τραγούδια και το βιβλίο ήταν αμιγώς παιδικά· με τα παιδιά μου διαβάζουμε πολλά βιβλία και ακούμε πολλή μουσική παρέα, και έτσι το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ακούτε και βλέπετε εσείς τώρα. Σίγουρα μέσα από όλη αυτή την εμπειρία έχω επικοινωνήσει σε ένα άλλο επίπεδο με τα παιδιά, τόσο τα δικά μου όσο και με αυτά που παρακολουθούν την παράσταση».
Η παράσταση μιλά για την αξία της φιλίας. Εσείς έχετε επενδύσει στη φιλία; Και τι πιστεύετε; Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα ή μήπως στις χαρές μας;
«Η φιλία είναι ένα πάρα πολύ βασικό και πολύτιμο συστατικό της ζωής μου. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή χωρίς αυτούς. Θεωρώ ότι ένας καλός φίλος πρέπει να είναι εκεί τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες».
H παράσταση μιλά, όμως, και για τα προβλήματα που πάντα έχουν μία λύση. Τι εφόδια, θεωρείτε, ότι πρέπει να διαθέτουν τα παιδιά ώστε να μην το βάζουν κάτω;
«Τα παιδιά, θεωρώ, πως πρέπει να έχουν πάρει από το σπίτι τους το βασικό εφόδιο της αισιοδοξίας και το μήνυμα ότι πρέπει στη ζωή να παλεύουμε για αυτά που θέλουμε και ότι στα δύσκολα δεν το βάζουμε κάτω. Εμείς ως οικογένεια μεγαλώσαμε με αυτές τις αρχές και τις ίδιες προσπαθούμε τώρα με τον σύντροφό μου να περάσουμε στα παιδιά μας. Βλέπω ότι μέσα από την παράστασή μας, τα μηνύματα αυτά περνάνε στα παιδιά».
Για ν’ απευθυνθούμε σε παιδιά είναι απαραίτητο να είμαστε και οι ίδιοι σ’ επαφή με το παιδί μέσα μας; Ποια η γνώμη σας;
«Νομίζω ότι αυτό που κερδίζει τελικά τα παιδιά, αλλά και το ενήλικο κοινό επίσης σε μια παράσταση ή σε μια συναυλία, είναι η ειλικρίνεια και η αμεσότητα του καλλιτέχνη. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι βασικά χαρακτηριστικά όλων των παιδιών· άρα, με αυτή τη λογική, ναι· πρέπει να έχουμε κρατήσει ζωντανό ένα παιδικό κομμάτι μέσα μας».
[…]
Την παράσταση σκηνοθετεί η αδερφή σας, Γιασεμί Κηλαηδόνη. Πώς είναι αυτή η συνεργασία; Τι παίρνει η μια από την άλλη σ’ επίπεδο καλλιτεχνικό;
«[…] Με τη Γιασεμί έχουμε μια ιδιαίτερα στενή σχέση, ως αδερφές και ως φίλες· και τώρα, που συνεργαστήκαμε με αυτόν τον τρόπο για πρώτη φορά, διαπιστώσαμε ότι είμαστε και καλές συνάδελφοι! Έχουμε μια πολύ κοινή οπτική των πραγμάτων, πράγμα που αρκετά δύσκολα συναντάει κανείς σε έναν συνάδελφο του χώρου μας σε τέτοιο βαθμό».
