© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
«Οι Απόγονοι» είναι μια ιστορία για δύο αδέλφια που δεν γνωρίστηκαν ποτέ· μια devised μουσική παράσταση σε δραματουργική σύνθεση και ερμηνεία Ηρώς Μπέζου και Χρήστου Θάνου που παρουσιάζεται στο ΠΛΥΦΑ [Κορυτσάς 39, Βοτανικός].
Δύο αδέλφια συναντιούνται για μία μοναδική στιγμή στη ζωή τους, μόνο και μόνο για να εκπληρώσουν το προδιαγεγραμμένο χρέος, που οι πράξεις των προγόνων τους καθόρισαν. Μια αιώνια ιστορία για το δυσβάσταχτο φορτίο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και έρχεται να εγκατασταθεί, ακλόνητο, στις πλάτες των τελευταίων απογόνων.
Δεν υπάρχουν ιδανικότερα πρόσωπα στο παγκόσμιο θέατρο, για να εκφράσουν τις συνέπειες του βάρους αυτού, από την Ηλέκτρα και τον Ορέστη.
Η παράσταση αποτελείται από κείμενα του Γιάννη Ρίτσου, των αρχαίων τραγικών αλλά και πρωτότυπα, τοποθετημένα μέσα σ΄ ένα μουσικό σύμπαν.
Η μουσική ερμηνεύεται ζωντανά με τη συμμετοχή των Παναγιώτη Γκίκα και Τεό Φοινίδη.
Μαζί μας μίλησε ο Χρήστος Θάνος.
«Οι Απόγονοι» είναι μια παράσταση που μιλάει για το δυσβάσταχτο φορτίο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και επιβαρύνει τους τελευταίους απογόνους. Πώς αποφασίσατε να καταπιαστείτε με αυτό το θέμα;
«Πάντα με απασχολούσε η κυτταρική παντοδυναμία και το σθένος που απαιτείται για να απεγκλωβιστεί κάποιος από αυτήν· ή έστω να έχει μια κάποια ψευδαίσθηση ότι τα έχει καταφέρει. Φαντάζει ως ένας μάταιος αγώνας που, όμως, αξίζει να δοθεί.
Στην προκειμένη περίπτωση, είχαμε με την Ηρώ Μπέζου και ένα πανίσχυρο κίνητρο να καταπιαστούμε με τη συγκεκριμένη θεματική αφού, ως πρώτα ξαδέλφια, μοιραζόμαστε κοινούς προγόνους, οι οποίοι δεν παραλείπουν να παρουσιάζονται επίμονα στις συζητήσεις μας, είτε αυτές αφορούν σε προσωπικά είτε σε καλλιτεχνικά ζητήματα».
Σε ποια κείμενα στηρίζεται η δραματουργική σύνθεση της παράστασης;
«Καταρχάς, αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε την Ηλέκτρα και τον Ορέστη ως τα κεντρικά πρόσωπα της παράστασής μας, θεωρώντας πως δεν υπάρχουν πιο βεβαρημένοι “απόγονοι” στην παγκόσμια δραματουργία.
Το τελικό κείμενο αποτελείται κατά το πλείστον από τον “Ορέστη” και “Το Νεκρό Σπίτι” του Γιάννη Ρίτσου και από πρωτότυπα κείμενα που δημιουργήσαμε από κοινού με την Ηρώ, αλλά και από την “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή, την “Ηλέκτρα” και τον “Ορέστη” του Ευριπίδη και τις “Χοηφόρες” του Αισχύλου».
Η συνεργασία σας με την Ηρώ Μπέζου πώς προέκυψε; Και πώς λειτουργείτε ως ομάδα για τη δημιουργία αυτής της παράστασης δραματουργικά αλλά και ως ηθοποιοί πάνω στη σκηνή;
«Με την Ηρώ γνωριζόμαστε από την ημέρα της γέννησής της. Είχαμε ανέκαθεν μία σχέση αγάπης, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε σχέση βαθιάς αγάπης. Έχουμε κοινές αγωνίες και εκτιμούμε ιδιαιτέρως ο ένας τον άλλο καλλιτεχνικά και, φυσικά, μοιραζόμαστε μνήμες και ανθρώπους που μας έχουν καθορίσει με παρόμοιο τρόπο. Το βασικότερο στοιχείο, όμως, που χαρακτηρίζει τη σχέση μας είναι η πλήρης αποτυχία μας να διατηρήσουμε ένα κάποιο ίχνος σοβαρότητας, πράγμα που μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς καταφέρνουμε, τελικά, να ολοκληρώνουμε τις πρόβες και να καταλήγουμε σε παράσταση.
Η πρώτη μας σύμπραξη ήταν το 2020 με το “Όφις και Κρίνο” του Νίκου Καζαντζάκη στο Bios. Από τότε φάνηκε πως αυτή η επαγγελματική σχέση θα είχε πολύ μέλλον.
Η συνεργασία μου με την Ηρώ είναι εξωφρενικά εύκολη. Υπάρχει αμοιβαία, ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη, κοινοί κώδικες και εντυπωσιακή αλληλοσυμπλήρωση.
Σε δραματουργικό επίπεδο, συζητάμε διάφορες ιδέες και καταλήγουμε σε εκείνη που μας αφορά περισσότερο την προκειμένη στιγμή και στη συνέχεια καθόμαστε για κάμποσους μήνες και εργαζόμαστε πάνω στο κείμενο, πότε καταθέτοντας ο καθένας τις σκέψεις του και πότε ενισχύοντας τις σκέψεις του άλλου. Στο κείμενο των “Απογόνων”, μάλιστα, υπάρχουν και πολλά πρωτότυπα μέρη, τα οποία δημιουργήσαμε από κοινού.
Στη σκηνή λειτουργούμε απολύτως αλληλοϋποστηρικτικά· όπως θα έπρεπε, εξάλλου, να λειτουργούν και όλοι οι ηθοποιοί μεταξύ τους».
Τελικά, πόσο μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα που όρισαν για μας οι πράξεις των προγόνων μας;
«Το μόνο βέβαιο είναι πως οφείλουμε απέναντι στον εαυτό μας να αγωνιστούμε καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας γι’ αυτό.
Όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ανθρώπους που γνωρίζω από παιδιά, να μετατρέπονται αργά και βασανιστικά στους γονείς τους· όση προσπάθεια και αν έχουν καταβάλει για να το αποφύγουν.
Η μοίρα μας είναι, πράγματι, καθορισμένη σε τεράστιο βαθμό από τους προγόνους μας· όχι μόνο από τους πρόσφατους, αλλά και από εκείνους που απλώνονται στα βάθη των παρελθόντων αιώνων.
Θεωρώ πως πρόκειται για μια άνιση μάχη, όπως εξάλλου και αυτή απέναντι στον ίδιο τον θάνατο.
Παρόλα αυτά, το μεγαλείο του ανθρώπου κρύβεται σε αυτές τις σισυφικές επιδιώξεις, χάρη στις οποίες εξελίσσεται η ανθρωπότητα».
Είστε ιδρυτής του θεατρικού εργαστηρίου στο Κέντρο Κράτησης Γυναικών Ελαιώνα Θήβας (ΚΚΓΕΘ). Μιλήστε μας για αυτή σας τη δράση και την εμπειρία που έχετε αποκομίσει.
«Τον Ιανουάριο του 2015 παρουσιάσαμε με τη θεατρική ομάδα Εμείς το “Interview”, μέσα στο ΚΚΓΕΘ. Ήταν μία μοναδική εμπειρία. Το να φύγουμε από εκεί έχοντας απλώς παρουσιάσει μία παράσταση δεν μας έκανε να νιώθουμε πως είχαμε πράξει κάτι ουσιαστικό. Το πρώτο που κάναμε ήταν να διοργανώσουμε εκτός καταστήματος μία έκθεση με έργα τέχνης που είχαν δημιουργήσει κρατούμενες. Στη συνέχεια, τον Οκτώβριο του 2015, ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε κάθε Δευτέρα μαζί με τη Σοφία Καψαμπέλη, τον Χρίστο Παπαμιχαήλ και τον Σωτήρη Δούβρη στον Ελαιώνα Θήβας και να παραδίδουμε μαθήματα θεάτρου εντός του Καταστήματος. Έτσι, σε συνεργασία με την κοινωνική λειτουργό Νίκη Μουσχή, ιδρύσαμε την πρώτη θεατρική ομάδα του ΚΚΓΕΘ, ανεβάζοντας δύο θεατρικές παραστάσεις, οι οποίες και παρουσιάστηκαν τα καλοκαίρια του 2016 και του 2017 εντός του γυναικείου Καταστήματος ενώπιων “ελεύθερου” και μη κοινού.
Όλα τα κορίτσια της ομάδας μάς έλεγαν πως όλη την εβδομάδα περίμεναν το τετράωρο της Δευτέρας, ενώ μία κρατούμενη εξέφρασε τη χαρά της για τον εγκλεισμό χάρη στον οποίον ήρθε σε επαφή με το θέατρο.
Επειδή, όμως, όσο πιο αδιάφορη είναι η πολιτεία στα ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα τόσο πιο αναγκαίος είναι ο εθελοντισμός και όσο πιο δραστήριος είναι ο εθελοντισμός τόσο πιο αδιάφορη γίνεται η πολιτεία, έφτασε ο δεσμός μας με τη θεατρική ομάδα των γυναικείων φυλακών στο άδοξο τέλος του.
Ευτυχώς, πριν από δύο χρόνια ξεκίνησε και πάλι να πραγματοποιείται θεατρικό εργαστήρι στο ΚΚΓΕΘ από τον Στάθη Γράψα, τον άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτόν τον σκοπό».
Ταυτότητα Παράστασης
Ηθοποιοί: Ηρώ Μπέζου, Χρήστος Θάνος
Μουσικοί επί σκηνής: Παναγιώτης Γκίκας, Τεό Φοινίδης
Δραματουργική Σύνθεση: Ηρώ Μπέζου – Χρήστος Θάνος
Σκηνοθεσία – Μουσική: Χρήστος Θάνος
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου
Σχεδιασμός φωτισμών: Κώστας Μπεθάνης
Οργάνωση Παραγωγής: Λητώ Τριανταφυλλίδου
Φωτογραφίες-teaser: Πάτροκλος Σκαφίδας
Γραφιστικά: REBECCA D3SIGN
Συμπαραγωγή: «Εμείς», ΠΛΥΦΑ
