Μετά τη μεγάλη επιτυχία της προηγούμενης σεζόν σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, το «Κάποιος να με προσέχει» του Frank McGuinness σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, σε νέο χώρο, στο θέατρο Βεάκη από τις 16 Οκτωβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων [Στουρνάρη 32, Αθήνα].
Το έργο διαδραματίζεται την εποχή που τρομοκράτες και επαναστατικές ομάδες έκαναν τυχαίες και αιφνίδιες απαγωγές. Ένας Άγγλος, ένας Αμερικανός κι ένας Ιρλανδός είναι έγκλειστοι σ’ ένα κελί στο Λίβανο, υπό το άγρυπνο βλέμμα των τρομοκρατών – απαγωγέων τους. Μέσα από συγκρούσεις ή συναισθηματικές εξάρσεις, μέσα από δαιμονικό χιούμορ ή «παιχνίδια» διαφυγής, οι τρεις τους, θα δεθούν με ισχυρότερα δεσμά και από τις αλυσίδες που τους κρατούν.
Η πανανθρώπινη αυτή ιστορία των τριών ομήρων μιλά για τον φόβο και την ταυτότητα, διαλύει τα σύνορα των φύλων, διερευνά τις στρατηγικές επιβίωσης του ανθρώπου μέσα σε συνθήκες τρόμου και μας υπενθυμίζει πως είμαστε πιο δυνατοί όταν είμαστε ενωμένοι.
Ο Σωτήρης Σκάντζικας, μίλησε μαζί μας.
Το έργο μιλά για σκληρές αλήθειες, αλλά μέσα από μία ανθρώπινη και «χιουμοριστική» πλευρά. Πώς το διαχειρίζεται σκηνοθετικά η Αθανασία Καραγιαννοπούλου;
«Το έργο είναι δική της επιλογή και μετάφραση. Άρα εξ ορισμού, αγαπημένο. Γνωρίζοντας την δε από τα φοιτητικά μας χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, θα έλεγα ότι οι χαρακτηρισμοί που δώσατε για το έργο, ωραιότατα σκιαγραφούν και την ίδια! Μιλά -όπως πιστεύω κάνω κι εγώ-, για σκληρές αλήθειες, αλήθειες, πάντα με ευγένεια και χιούμορ. Και πάντα με “ανθρώπινη” προσέγγιση, σε όλο της το μεγαλείο. Η αλήθεια λοιπόν είναι το ζητούμενο, και έτσι αντιμετωπίζει αυτό το υπέροχο κείμενο, ούσα πλέον ο τέταρτος “κρατούμενος”. Ο ένας από εμάς!»
Λίγα λόγια για τον ρόλο σας;
«Ο Μάικλ Γουότερς είναι Άγγλος. Συγκρατημένος, ευγενής, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, πρόσφατα χηρεύσας, ιδιόρρυθμος, με το κλασσικό βρετανικό χιούμορ. Μπαίνει τελευταίος στο “κελί” ενώ οι άλλοι δύο έχουν ήδη δεθεί, έχουν γνωρίσει ο ένας τον άλλον. Και ενώ όλα φαίνονται τόσο δύσκολα για αυτόν, με εσωτερικές διεργασίες που έχει συνηθίσει να κάνει, θεωρώ ότι ανατρέπει υπέρ του την κατάσταση. Κάνει πράγματα για πρώτη φορά στη ζωή του, αλλά πάντα υπήρχαν οι αφορμές για να ξαναρχίζει καινούριες ζωές. Θάρρος είναι η λέξη που τον χαρακτηρίζει· τόλμη, δύναμη, μόνο που αυτό το καταλαβαίνουμε όσο εξελίσσεται το έργο. Έχω πάθος για αυτόν τον χαρακτήρα· φαινομενικά δεν έχω πολλά κοινά, όμως η αλήθεια κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Νομίζω ότι είναι, αν όχι ο πιο, ένας από τους πιο αγαπημένους φίλους που έχω συναντήσει στη διαδρομή μου».
Οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης -Αντίνοος Αλμπάνης, Δημήτρης Παπαγεωργίου κι εσείς- και η σκηνοθέτις Αθανασία Καραγιαννοπούλου είστε απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Υπάρχουν κοινοί κώδικες στη συνεργασία σας και πόσο βοηθάει η κοινή αφετηρία;
«Η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι μια… Ευλογία! Αν και είμαστε δυο διαφορετικές γενιές “αποφοίτων”, οι κώδικες είναι ίδιοι. Κι αυτό είναι εξωφρενικά μαγικό, γοητευτικό και ρομαντικό επίσης. Και τους τέσσερις μας ενδιαφέρει η ουσία των πραγμάτων και η αλήθεια. Και νομίζω ότι πολύ βοηθητικό είναι και το χιούμορ όλων, ξεχωριστά του καθενός, όπως και ότι τα πράγματα δεν γίνονται comme il faut, αλλά προκύπτουν με πλήρη συνεργασία όλων. Εκτιμούμε ο ένας τον άλλον, είμαστε φίλοι μεν, αλλά πάνω απ’ όλα συνεργάτες με κοινό όραμα· και τρόπο δουλειάς. Ξέρετε πόσο σημαντική λέξη είναι το “όραμα”; Δεν την ακούω συχνά τελευταία… Αισθάνομαι πραγματικά ασφαλής με αυτούς τους ανθρώπους, αισθάνομαι την αγάπη, την πίστη, την εκτίμηση και ανταποδίδω στο μέγιστο, γιατί αξίζει! Νιώθω ξανά τη “μαγεία” του θεάτρου, όπως όταν ξεκινούσα.
Δουλεύετε χρόνια στο θέατρο και την τηλεόραση κι έχετε ερμηνεύσει σημαντικούς ρόλους. Ποιες συνεργασίες θεωρείτε σταθμούς στην καριέρα σας;
«“Ο ήχος του όπλου” σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και η “Σπασμένη Στάμνα” σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα με δύο υπέροχους ρόλους, μου άνοιξαν δρόμους για πολλά… Πάντα, όμως, θα ξεχωρίζω “Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ” σε σκηνοθεσία του Διαγόρα Χρονόπουλου, που είχα την τεράστια τιμή να παίξω δίπλα στον πολυαγαπημένο μου Δημήτρη Παπαμιχαήλ και με συναδέλφους που λάτρεψα και εξακολουθώ! Επίσης, “Η πινακοθήκη των ηλίθιων”, σε σκηνοθεσία του αγαπημένου μου Δημήτρη Οικονόμου, με έναν ρόλο που αγάπησα πολύ. Ξεχωρίζω επίσης τις ταινίες μου με την Όλγα Μαλέα, “Διακριτική γοητεία των αρσενικών” και “Ριζότο”, γιατί έκανα δύο εντελώς κόντρα ρόλους που τους λάτρεψα! Φυσικά, δεν παραλείπω το τηλεοπτικό “Εκείνες κι εγώ” που, με τον ρόλο του “Πετράκη”, με έμαθε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου».
Ποια προβλήματα αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός στη μετά covid εποχή;
«Νομίζω ό,τι αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε επαγγελματίας. Εγώ, αυτό που βλέπω ότι αλλάζει, είναι η υπερπληθώρα τηλεοπτικών σειρών· σαν φρενίτιδα, από το μηδέν στο όλα… ελπίζω να βγει σε καλό. Θα προτιμούσα περισσότερη εσωστρέφεια, συγκέντρωση και restart στα ιδανικά μας. Υπάρχει ο φόβος, πλέον, στη ζωή μας, μην τυχόν και έρθει μια νέα πανδημία, οπότε ας κάνουμε τώρα ό,τι προλαβαίνουμε. Δεν συμφωνώ καθόλου, ξεφεύγουμε από τον στόχο μας· αν, φυσικά, ο στόχος μας ήταν να ακολουθήσουμε ένα επάγγελμα που το κάνουμε γιατί είμαστε ερωτευμένοι μαζί του, που θέλουμε να μοιραστούμε τον λόγο και τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς, τη χαρά, τη λύτρωση που προσφέρει η τέχνη. Δεν είναι όλα χρήμα, ούτε social, ούτε influencers. Μια χαρά είναι όλα, αλλά επιμένω ότι δεν πρέπει να χάνουμε την ουσία. Ας θυμόμαστε πού και πού τα όνειρα που είχαμε ξεκινώντας· πιστεύω, πάντα, ότι κάποια στιγμή έρχεται που πραγματοποιούνται».
Ο μεγάλος αριθμός τηλεοπτικών σειρών, θα επηρεάσει, πιστεύετε την προσέλευση του κοινού στο θέατρο; Και, μήπως, επηρεάσει -με κάποιον τρόπο- και τους ηθοποιούς, λόγω των εξαντλητικών, πολύωρων γυρισμάτων;
«Όχι, καθόλου. Σκεφτείτε ότι παλαιότερα και τα νούμερα ήταν τριπλάσια, και τα θέατρα γεμάτα. Ναι, υπάρχουν πολλές σειρές, υπάρχει το ίντερνετ, οι πλατφόρμες, χίλια μέσα. Μια καλή παράσταση, όμως, πάντα βρίσκει τον δρόμο της. Οι Έλληνες ηθοποιοί είναι συγκλονιστικοί ηθοποιοί. Γενναίοι, ακούραστοι. Διαβασμένοι. Θα λέω πάντα ότι είναι σπάνια ράτσα ανθρώπων· ειδικά στην χώρα μας, που οι δυσκολίες είναι τεράστιες. Την πληρότητα στα θέατρα δεν θα την αναχαιτίσουν οι ηθοποιοί, αλλά η ίδια η “αναιδής” και απρόβλεπτη εποχή που διανύουμε».
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
«Η παράσταση είναι τρομερά απαιτητική και είμαι αφοσιωμένος σε αυτήν 100%, με σώμα και ψυχή. Δεν θα κάνω κάτι άλλο προς το παρόν. Εύχομαι τα “σχέδια” που λέτε, να είναι η επαναλαμβανόμενη επιτυχία της παράστασης για πολύ πολύ καιρό!»
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Σκηνικά/Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός Σκηνογράφου: Κωνσταντίνα Παπαθανασίου
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Παραγωγή: Θέατρο «Αυλαία» – Θεσσαλονίκη
Ερμηνεία: Αντίνοος Αλμπάνης, Σωτήρης Σκάντζικας, Δημήτρης Παπαγεωργίου
