Πρόκειται για ένα πολυαισθητηριακό, νυχτερινό τοπίο αντίστασης φτιαγμένο από σάρκα, κόκαλα, ήχους, φωνές, μυρωδιές και αντικείμενα. Τρεις χορεύτριες και μία μουσικός αναζητούν τρόπους αντίστασης στην κινητική αδράνεια της θλίψης, ανοίγοντας ένα πεδίο δράσεων που αγκαλιάζει την πτώση, την αποτυχία και το σκοτάδι και γιορτάζει την ατέλεια, την αδυναμία και την ευαλωτότητα.
Σε ένα παιχνίδι προσανατολισμών, επιλέγουν την ενεργοποίηση των αισθήσεων ως πύλη περάσματος στον κόσμο και το Άλλο. Εκεί που το σώμα βλέπει το δέρμα του όχι ως όριο, αλλά ως μια επιφάνεια που απλώνει, ως ένα συνδετικό ιστό που το συνδέει με το σύμπαν.
Απορρίπτοντας τη σκέψη ότι το ανθρώπινο σώμα είναι αυτοτελής, κλειστή οντότητα, καλωσορίζεται ένα σώμα υπό διαπραγμάτευση, κινούμενο από ερωτήσεις. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το «I’m too sad to» είναι μια υπόσχεση του φωτός για μια νέα εκκίνηση του κόσμου, για ένα άλμα προς την αδυνατότητα.
Η dance artist Άρια Μπουμπάκη μίλησε μαζί μας.
Ο χορός και οι κινήσεις του σώματος ως μέσο αντίστασης στην κινητική αδράνεια της θλίψης· λίγα λόγια σας γι’ αυτό;
«Το σώμα μας είναι το πρώτο πεδίο μάχης και αντίστασης το οποίο καλούμαστε να γνωρίσουμε, προετοιμάσουμε και υπερασπιστούμε. Ενδυναμώνοντας τη συνειδητή σχέση μας μαζί του, μπορούμε να κινηθούμε πέρα από την κινόσφαιρά μας και να διευρύνουμε την ακτίνα αντίστασής μας προς τον κοινωνικό ιστό. Το σώμα γίνεται το αρχέγονο πέρασμά μας προς τον κόσμο. Ναι, επιστρέφοντας στο σώμα, μόνο έτσι μπορούμε να αντισταθούμε».
Υπάρχει σύνδεση της παρούσας δουλειάς σας με προηγούμενες;
«Το τελευταίο μου έργο ήταν ένα χορευτικό μπουλούκι που έστηνε παραστάσεις σε πλατείες, ξέφωτα, παραλίες, χωράφια… δομημένο πάνω στον θεσμό του θεατρικού μπουλουκιού -απόγονο του περιπλανώμενου διονυσιακού θιάσου, που όργωνε την Ελλάδα από τις αρχές της δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους. Η έξοδός μου προς την επαρχία και το φυσικό περιβάλλον ήταν ανάγκη που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, και την ακολούθησα για περίπου δύο χρόνια. Αισθανόμουν πως εκεί θα έβρισκα ένα σώμα διαφορετικό από εκείνο της πόλης, ένα σώμα ανοιχτό και πλατύ, που απλώνει προς όλες τις κατευθύνσεις μεμιάς. Όταν τα σώματα που γνώρισα στα χωριά και τις πόλεις της επαρχίας μου φανερώθηκαν ως θλιμμένα και αποπροσανατολισμένα, αποφάσισα να γυρίσω πίσω στην πόλη και να δω εάν μπορώ να μιλήσω για αυτό».
Βάσει του τίτλου της παράστασής σας, πόσο θλιμμένος πιστεύετε ότι είναι ο σύγχρονος άνθρωπος;
«Αρκετά θλιμμένος, πολύ κουρασμένος, θυμωμένος και φοβισμένος. Αυτό που υπήρξε όμως αφετηρία του έργου, δεν ήταν το συναίσθημα της θλίψης, αλλά η αδράνεια που το συντροφεύει. Στην παράσταση, βλέπουμε τα σώματα να εξερευνούν την κατάσταση του αδιεξόδου και να αναζητούν περάσματα. Θα μοιραστώ μαζί σας κάποιους στίχους από το ποίημα “Πόρος Ι” της Κατερίνας Ηλιοπούλου, που συντρόφευσαν πολύ τη δημιουργική μας διαδικασία: “Η δοκιμασία είναι το πέρασμα/ Να βρίσκεις τρόπο να περνάς ακόμα κι από μια κουμπότρυπα/ Όχι να προχωράς αλλά να συμβαίνεις”».
Στις τελευταίες επιχορηγήσεις του ΥΠΠΟΑ μειώθηκαν τα budget για τον χορό. Πόσο δυσκόλεψε το έργο σας αυτή η εξέλιξη;
«Η απογοήτευση ήταν μεγάλη, βλέποντας αυτή τη μείωση. Σε μια χώρα που η τέχνη του χορού ανθίζει και ταξιδεύει έχοντας μια δυνατή παρουσία όχι μόνο σε καλλιτεχνικό, αλλά και σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, είναι θλιβερό να νιώθεις ότι οι χορευτικές διαδικασίες συρρικνώνονται. Η έλλειψη πόρων φυσικά και δυσκόλεψε το έργο μας, καθώς όλοι οι συντελεστές δουλεύουμε σε πολλά διαφορετικά πρότζεκτ για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στην πιο ακριβή πια καθημερινότητα, φτάνοντας πολύ συχνά στην πλήρη εξάντληση».
Μιλήστε μας για την ομάδα σας.
«Η ομάδα μου αποτελείται από την Anouk Arra -Γαλλίδα μουσικό που αποφάσισε τα τελευταία χρόνια να μείνει στην Αθήνα και με την οποία συνεργαζόμαστε από το 2019, δύο ατρόμητες χορεύτριες: τη Μαρία Φουντούλη και τη Δήμητρα Μερτζάνη που δεν εμμένουν στην εικόνα που έχουν ήδη πλάσει για το πώς κινείται το χορευτικό σώμα, αλλά συνεχίζουν να αναρωτιούνται και να ψάχνουν και την Εύη Δημητροπούλου που είναι η δραματουργός του έργου μας προερχόμενη από τον κόσμο του Κινηματογράφου.
Επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;
«Η επόμενη παράστασή μας δε θα αργήσει, μιας που είναι στο πρόγραμμα του “Όλη η Ελλάδα Ένας Πολιτισμός”. Λέγεται “Running Dry” και θα παρουσιαστεί στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα στις 29 και 30 Ιουλίου, καλώντας μας να παρακολουθήσουμε το νερό να επιστρέφει ως Ερινύα, ως αρχέγονη ορμή».
Συντελεστές
Σύλληψη: Άρια Μπουμπάκη
Χορογραφία: Άρια Μπουμπάκη με τη συμβολή των περφόρμερς
Περφόρμερς: Δήμητρα Μερτζάνη, Μαρία Φουντούλη, Anouk Arra, Άρια Μπουμπάκη
Μουσική: Anouk Arra
Δραματουργία: Εύη Δημητροπούλου
Σκηνικό περιβάλλον: Ιωάννα Φιλιπποπούλου, Άρια Μπουμπάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Φιλιπποπούλου
Σχεδιασμός φωτισμού: Μίλτος Αθανασίου
Επικοινωνία: Μαρία Κωνσταντοπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Μαριάννα Πανουργιά
Παραγωγή: ΣΕΡΕΝΤΙΠΙΤΙ ΑΜΚΕ
Φωτογραφίες: Σοφία Δρακοπούλου
Γραφιστική ταυτότητα: The Birthdays Design
Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
