Ένα οκταώροφο κτήριο με σημείο αναφοράς ένα θυρωρείο. Τρεις διαφορετικές εκφάνσεις μιας ηρωίδας που αναζητά τη θέση της μέσα σε αυτό. Ένα κτήριο που αντιπροσωπεύει το γρανάζι του συστήματος: Ποιες είναι οι εμπειρίες μας από αυτόν τον κοινωνικό μηχανισμό; Πόσο διαρκεί η ανοχή μας στη διαφθορά και την αδιαφορία; Πού αποτυπώνονται τα ιδανικά μας και πού ακριβώς τοποθετούνται οι ηθικοί μας φραγμοί;
Κάθε όροφος αποτελεί ένα συγκεκριμένο μοντέλο κοινωνικής συμπεριφοράς. Σε κάθε όροφο υφίσταται ένας στροβιλισμός μεταξύ της πραγματικότητας του κτηρίου και της ίδιας της ηρωίδας. Η Τζάκι θα γίνει αυτό που βλέπει, θα μεταλλαχθεί σε αυτό που βιώνει και μέσα από την ίδια αυτήν απορρύθμιση, ίσως επιστρέψει στο κέντρο της. Ο «Macrokosmos» είναι ένα έργο για τα σύνολα των μικρόκοσμών μας και για τη σχέση μας με τα πρότυπα που μας επιβάλλονται.
Η Αλεξάνδρα Τσόμπου μίλησε μαζί μας.
Πότε γράψατε το έργο και πώς προέκυψε η ιδέα;
«Ο Macrokosmos γράφτηκε το 2019, έναν χρόνο περίπου πριν την περίοδο της πανδημίας. Το έργο είναι βιωματικό και προέκυψε από την ανάγκη μου να εκφράσω πράγματα και καταστάσεις που βίωνα εκείνη την περίοδο. Χρειάστηκε να βρω τη θέση μου και τον τρόπο να διαχειρίζομαι αυτά που έβλεπα να συμβαίνουν γύρω μου. Σε αυτό βοήθησε, σε μεγάλο βαθμό, το πλαίσιο στο οποίο εργαζόμουν, το οποίο και χρησιμοποίησα για να ορίσω τον χώρο δράσης του έργου και μετέπειτα της παράστασης».
Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στον θεατή;
«Σκοπός μου εξαρχής ήταν πρώτα ο αναγνώστης και μετέπειτα ο θεατής να ταυτιστεί με την ιστορία. Να φτάσει στο σημείο να πει ότι αυτό έχει συμβεί και σ’ εμένα… Σε αυτό συμφωνήσαμε απόλυτα από την πρώτη στιγμή και σε ό,τι αφορά τη σκηνοθετική προσέγγιση της Περσεφόνης Παντοπούλου. Ο στόχος ήταν κοινός. Θυμάμαι ότι γράφοντας δυσκολεύτηκα πολύ στο να βρω τον τρόπο, αυτό που γράφω να συμπεριλαμβάνει όλες τις κατηγορίες ανθρώπων. Σε καμία περίπτωση το κείμενο δεν ήθελα να είναι κλειστό σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Αυτό που επιδιώκω προσωπικά από τον θεατή είναι η ταύτιση γιατί, κατά τη γνώμη μου, μετά τη στιγμή της συνειδητοποίησης κάτι αλλάζει μέσα μας και δεν είμαστε οι ίδιοι με πριν».
Πώς είδατε το έργο σας να δημιουργείται στο θέατρο; Είστε ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα;
Η δημιουργία μιας θεατρικής παράστασης, πόσο μάλλον πάνω σε ένα πρωτότυπο συγγραφικό έργο, είναι μια μοναδική εμπειρία. Χρειάζεται πολύς κόπος ώστε να χωρέσει ένα κείμενο σε μια θεατρική παράσταση. Η συμβολή της Μαρίας Σικιτάνο ως προς τη δραματουργία αλλά και της Ειρήνης Αμανατίδου -μιας καταπληκτικής θεατρολόγου, έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την μορφή που πήρε το κείμενο, ώστε να γίνει παραστάσιμο. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα· κυρίως γιατί ένιωσα ότι όλοι οι συντελεστές αγκάλιασαν το κείμενο και ο καθένας ξεχωριστά, με τα μέσα που διέθετε, εναπόθεσε σε αυτό ένα καλλιτεχνικό κομμάτι».
Μιλήστε μας για τα πρόσωπα και τους ρόλους του έργου.
«Το πρόσωπο του έργου είναι ένα· η Τζάκι. Η Τζάκι είναι αυτή που κινείται στο κτήριο· ακόμα και όταν γίνονται αναφορές σε τρίτους κατά τη διάρκεια της ιστορίας, κατά κάποιο τρόπο οι ίδιες αναφορές καταλήγουν σ’ αυτήν. Παρόλο που υπάρχει ένα πρόσωπο στην ιστορία, αποφασίσαμε να αποδώσουμε αυτό το πρόσωπο μέσα από τρεις διαφορετικούς ρόλους. Η πρώτη αίσθηση που αφήνει το κείμενο σε όποιον το διαβάσει, αλλά και η δική μου πρόθεση όταν το έγραψα, ήταν ότι η Τζάκι ερμηνεύεται περισσότερο ως μια έννοια παρά ως ένα υπαρκτό πρόσωπο. Είναι κάτι που συμβολίζει το άχρονο. Γι’ αυτόν τον λόγο οι ρόλοι που αποδώσαμε και που ερμηνεύουν καταπληκτικά η Δήμητρα Κολοκυθά, η Λίνα Κομνηνού και η Μπέτυ Σαράντη είναι τρεις βασικές διαθέσεις: ο ενθουσιασμός και η περιέργεια, η διαλλακτικότητα και ο συμβιβασμός, ο κυνισμός και η σταθερότητα».
Στον κόσμο του internet και των social media ποια είναι τα πρότυπα που μας επιβάλλονται;
«Τα πρότυπα που μας επιβάλλονται πιστεύω ότι έχουν να κάνουν κυρίως με την εικόνα· πόσο μάλλον στο internet και στα social media, που το πρώτο πράγμα που εισπράττουμε σαν πληροφορία είναι η εικόνα. Με τη χρήση των social media μού γεννάται συνεχώς η αίσθηση ότι για να είναι κάποιος αποδεκτός πρέπει να ανήκει σε μια πλειοψηφία που δεν υπάρχει. Θεωρώ ότι τα social media έχουν πια τεράστια εξουσία και έχουν αποκτήσει την εξουσία που έχουμε επιτρέψει εμείς να πάρουν. Πιστεύω ότι τα social media είναι ένας καθρέφτης στον οποίο προβάλουμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν είμαστε».
Εκτός από συγγραφέας του έργου είστε μαζί με την σκηνοθέτρια Περσεφόνη Παντοπούλου και στην νεοσύστατη Ομάδα Παραγωγής που ανεβάζει την παράσταση. Ποιες είναι οι δυσκολίες αλλά και οι προκλήσεις, ιδιαίτερα για μια νέα Ομάδα που δεν χρηματοδοτείται από το κράτος;
«Η προσπάθεια που χρειάζεται να καταθέσει οποιοσδήποτε αναλαμβάνει να ανεβάσει μια θεατρική παράσταση όταν δε χρηματοδοτείται, είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο αν χρηματοδοτούταν. Η μόνη πρόκληση για εμένα έγκειται στο γεγονός του πόσο σημαντικό είναι αυτό που θες να μοιραστείς, ώστε να βρεις τρόπο να τα καταφέρεις. Παρ’ όλα αυτά, αν υπήρχε μέριμνα ως προς τη στήριξη των νέων δημιουργών και ίσες ευκαιρίες, δε θα μιλούσαμε ούτε για δυσκολίες ούτε για προκλήσεις. Θα μιλούσαμε μόνο για δημιουργία».
Πώς βλέπετε τον εαυτό σας σε πέντε χρόνια από σήμερα;
«Θα ήθελα, σίγουρα, να έχω καταφέρει να γράψω κι άλλα έργα και η ομάδα Tsopan Theatre Company να έχει μια ισχυρή παρουσία στον καλλιτεχνικό χώρο».
Η παράσταση θα συνεχιστεί και το καλοκαίρι εκτός Αθήνας ή τελειώνει στο Θέατρο 104;
«Επιδιώκουμε να φτάσουμε την παράσταση όσο πιο μακριά γίνεται. Θέλουμε να δείξουμε τη δουλειά μας και εκτός Αθήνας αλλά και εκτός Ελλάδας. Η συνεργασία μας με το Θέατρο 104 ήταν πολύ καλή· συζητάμε το ενδεχόμενο, η παράσταση να συνεχίσει μετά το καλοκαίρι στον ίδιο χώρο».
Ταυτότητα Παράστασης
Σύλληψη Κειμένου: Αλεξάνδρα Τσόμπου
Δραματουργία: Μαρία Σικιτάνο
Σκηνοθεσία: Περσεφόνη Παντοπούλου
Μουσική Επιμέλεια: SIGMATAF
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: SIGMATAF, Νικόλας Γιακουμής
Σκηνογραφία – Κοστούμια: Tsopan Theatre Company
Σχεδιασμός Φωτισμών: Δημήτρης Σαβουιδάκης, Λία Μιχάλη
Επιμέλεια Κίνησης: Γρηγορία Μεθενίτη
Φωτογραφίες – Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Graphic Design: Εύη Τσόμπου
Προβολή – Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Tsopan Theatre Company
Ερμηνεία
Δήμητρα Κολοκυθά, Λίνα Κομνηνού, Μπέτυ Σαράντη.
