Η παράσταση παρουσιάζεται στο Επί Κολωνώ έως το Σάββατο 27 Μαΐου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο.
Μια αφιερωματική παράσταση που ενώνει το κύκνειο άσμα της αυτόχειρος Βρετανίδας συγγραφέως με τις φωνές των Judie Garland, Amy Winehouse, Dalida, Merlin Monroe, Edith Piaf, όπου η ζωή και ο θάνατός τους συνδέεται με το σκοτεινό ποιητικό της έργο. Ένα έργο κραυγής για την ζωή, λύτρωσης από μια αφόρητη ζωή, επιθυμία για μια άλλη ζωή.
Θα θέλατε να μας συστήσετε το «4.48 Psychosis»;
«Είναι το έργο που έγραψε η Sarah Kane, έναν χρόνο πριν αυτοκτονήσει, στην ψυχιατρική κλινική του King’s College του Λονδίνου, όπου νοσηλευόταν με βαριά κατάθλιψη. Είναι ένα έργο – κραυγή, στο οποίο εκφράζει όλες τις ανθρώπινες ανάγκες της, που επειδή έμειναν ανεκπλήρωτες, έκαναν τη ζωή της αφόρητη. Είναι η απόλυτη, ειλικρινής έκφραση της επιθυμίας για ελευθερία και λύτρωση».
Ποια κυρίαρχα, διαχρονικά ίσως, θέματα συναντούμε στον πυρήνα του;
«Την επιθυμία και ανάγκη να ανήκουμε, να είμαστε αποδεκτοί, να συνδεόμαστε και να ανταλλάσσουμε συναισθήματα, να μην ντρεπόμαστε, να έχουμε αυτοπεποίθηση και να υπερασπιζόμαστε την ψυχική μας υγεία».
Που εστίασε η διασκευή σας;
«Ήθελα χρόνια να ασχοληθώ με το “4.48 Psychosis”. Επειδή είμαι μαθήτρια της Ελένης Σκότη στο εργαστήριό της και θαυμάζω τη δουλειά της ως δασκάλα και ως σκηνοθέτη, στο πλαίσιο των ιδιαίτερων μαθημάτων που κάναμε δουλέψαμε πάνω σε κάποια κομμάτια από το Psychosis. Μέσα από αυτήν την διαδικασία μού έδινε συμβουλές και ιδέες πάνω στη διασκευή και την υποκριτική. Η βασική ιδέα εστιάζεται σε μια αρχετυπική μορφή ανθρώπου που από την μια πλευρά νιώθει κατάθλιψη, θέλει να βάλει ένα τέλος στην ζωή της, να απαλλαχθεί από τον αβάσταχτο πόνο που βιώνει, και ταυτόχρονα παρακολουθούμε τη βαθιά επιθυμία της να ζήσει. Να βρει ένα νόημα στη ζωή που τόσο λαχταρά».
Κάποιο σχόλιό σας για τη σκηνοθετική επιμέλεια της Ελένης Σκότη;
«Χρόνια θαυμάζω την Ελένη Σκότη και το έργο της, την αφοσίωση και την προσέγγισή της στο ρεαλιστικό, ψυχολογικό θέατρο. Με τη σκηνοθετική της επιμέλεια, βρίσκομαι στην ουσία του έργου. Πάνω στη σκηνή, δεν υποδύομαι τη Σάρα Κέιν. Είμαι η Παυλίνα που βιώνω την ιστορία αληθινά, οργανικά».
Σκέψεις, συναισθήματα που, πιστεύετε, αναδύει στον θεατή η συνάντηση με το έργο;
«Σύνδεση και αποδοχή. Ο θεατής έρχεται κοντά στον φόβο της αποδοχής της κατάθλιψης· ένα θέμα που δεν πρέπει κανείς να κρύβει».
Η μοναξιά επί σκηνής φαντάζει ιδιαίτερα απαιτητική. Είναι;
«Ναι».
Θα επιλέξετε να μας πείτε κάποια λόγια από τον μονόλογο; Όποια σας έρθουν πρώτα στον νου.
«“Μπορώ να γεμίσω το χώρο μου, μπορώ να γεμίσω το χρόνο μου, αλλά τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει το κενό της καρδιάς μου”,
“Φοβάμαι την απώλεια εκείνης που ποτέ δεν άγγιξα”».
Μουσική, τραγούδι, μουσικό θέατρο, υποκριτική. Πώς θα περιγράφατε την πολυδιάστατη καλλιτεχνική σας ταυτότητα;
«Επιθυμία για εξερεύνηση».
Κάποια στιγμή που θεωρείτε σταθμό στην καλλιτεχνική σας διαδρομή;
«Η συνάντησή μου με την Έλλη Πασπαλά και την Μάιρα Μηλολιδάκη, όπου συνειδητοποίησα πόσο με κέρδισε ο λόγος του Μπρεχτ και αποφάσισα να ασχοληθώ με τη μουσική του θεάτρου».
Κάποια συνεργασία, καλλιτεχνική συνάντηση που κρατάτε ιδιαίτερα;
«Αυτή που κάνω τώρα, με την Ελένη Σκότη».
Συγγραφείς, καλλιτέχνες, έργα με επίδραση στη δουλειά σας;
«Bertolt Brecht, Sarah Kane, David Lynch, Darren Aronofsky, Πέμυ Ζούνη, Shigeru Umebayashi, Edith Piaf, και από θεατρικά έργα το “People, Places and Things” του Duncan Macmillan».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Η αγκαλιά, το σινεμά, το τρέξιμο, το τένις, η ανάλυση ταινιών».
Κάτι που τη χαλά;
«Η μιζέρια».
Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Να περπατάω στον δρόμο και να καταγράφω σε ηχητικά μηνύματα, σκέψεις και συναισθήματα».
Μια χρήσιμη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
«“Μηδένα προ του τέλους μακάριζε”· το έλεγε η γιαγιά μου συχνά -προφανώς δεν το είπε πρώτη».
Μια αγωνία σας;
«Να πετύχει το έργο· που για μένα σημαίνει να ταυτιστούν οι θεατές με τις δικές μου αληθινές στιγμές πάνω στη σκηνή».
Και μια ευχή σας;
«Να μπορεί ο κόσμος να λέει την αλήθεια του χωρίς φόβο και πάθος».
Να κλείσουμε με στίχους αγαπημένου τραγουδιού;
«“Στης σκηνής την αρένα, τις στιγμές μου μετράω/
Κάποιον βρίσκω κοντά μου, κάποιον χάνω και πάω/
Λες και κάποιος με σπρώχνει απ’ το άλφα ν’ αρχίσω/
και την κούραση διώχνει λίγο πριν σταματήσω…” [Από το τραγούδι ‘Προβολέας’ του Θ. Οικονόμου]».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Mαρία Ροδοπούλου
Διασκευή – Δραματουργική επεξεργασία: Pavlina Styl
Σκηνοθετική επιμέλεια: Ελένη Σκότη
Κίνηση: Μόνικα Κολοκοτρώνη
Σκηνογραφική επιμέλεια – Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Φωτισμοί – Trailer: Νύσος Βασιλόπουλος
Sound Design: Pavlina Styl, Μαριλένα Ορφανού
Φωτογραφίες παράστασης: Τζοάννα Βρακά
Μοντάζ: Σταύρος Μαρκουλάκης
Αφίσα Παράστασης: Στέλιος Τριχαντήρης
Ηχογραφημένη φωνή Ψυχιάτρου: Εβελίνα Αραπίδη
