Η ιστορία της Μαριάννε και του Γιόχαν αποτυπώνει με αδυσώπητη ειλικρίνεια και σχεδόν ντοκουμενταρίστικο ρεαλισμό τα στάδια της φθοράς και της παρακμής μιας συζυγικής σχέσης.
Το σπαρακτικό αριστούργημα γράφηκε ακριβώς 50 χρόνια πριν, αρχικά ως τηλεοπτική σειρά και έπειτα ως κινηματογραφική ταινία με παγκόσμια επιτυχία.
Κρατώντας την δομή και τους υπέροχα ειρωνικούς τίτλους των «σκηνών», η Έλενα Καρακούλη σκηνοθετεί τη Μαρίνα Ασλάνογλου και τον Νίκο Ψαρρά σε μια παράσταση για το υπαρξιακό πεδίο συνάντησης, αλλά και σύγκρουσης με τον Άλλον.
Οι δύο πρωταγωνιστές μίλησαν μαζί μας.
Κύριε Ψαρρά, λίγα λόγια σας για τον Γιόχαν;
Ν.Ψ.:«Ο Γιόχαν είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, αστός, φιλόδοξος, εγωκεντρικός, φοβερός εραστής -κατά τον ίδιο, πληρώνει τους φόρους του, είναι η ψυχή της παρέας αλλά και πολύ μόνος. Σε όλο το έργο ψάχνει απεγνωσμένα να αγαπήσει και να αγαπηθεί· να κάνει αυτό το βήμα, να ξεφύγει. Στο τέλος, καταλαβαίνει ότι το να νιώθεις αγάπη είναι κι αυτό ένα ταλέντο, που μάλλον δεν το έχει».
Κάτι που σας έλκει στο συγκεκριμένο έργο;
Ν.Ψ.: «Ότι περιέχει τόσο ολοκληρωμένους χαρακτήρες που τους αγαπάς και τους μισείς, ταυτόχρονα· που θες να τους ταρακουνήσεις και να τους πεις: “ξυπνήστε· τη χάσατε τη ζωή σας”.
Η σύγκρουση έχει φύλο;
Ν.Ψ: «Όχι δεν έχει. Υπάρχει εσωτερική σύγκρουση, που μπορεί να είναι δημιουργική ή αυτοκαταστροφική· η σύγκρουση με τον άλλον έχει ένα σίγουρο αποτέλεσμα: δύο θύματα».
Κάποια συστατικά που συμβάλλουν στη δημιουργία ισορροπημένης συζυγικής σχέσης;
Ν.Ψ.:«Η ειλικρίνεια, η αγάπη, η κατανόηση, να ονειρεύεσαι με τον άλλον, να ταξιδεύεις και μια μέρα να πεις: νιώθω πλήρης».
Κυρία Ασλάνογλου, μια περιγραφή σας για τη Μαριάννε;
Μ.Α.:«H Mαριάννε είναι παντρεμένη με τον Γιόχαν, έχει δύο κόρες εργάζεται ως δικηγόρος. Δηλώνει ικανοποιημένη από τη ζωή της, αντιμετωπίζει με λογική και χιούμορ τις μικρές ανησυχίες της ζωής, μέχρι που συμβαίνει ένα καθοριστικό γεγονός, που την αφήνει μόνη. Μέσα από την εγκατάλειψη, όμως, αναδύεται μια νέα γυναίκα, που γνωρίζει λίγο περισσότερο τον εαυτό της και συνειδητοποιεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες της».
Είναι θύμα ή θύτης;
Μ.Α.: «Παρά την όμορφη εικόνα ενός ιδανικού γάμου, φαίνεται πως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η Μαριάννε βρίσκεται μέσα σε έναν γάμο, σε μια σχέση που θα την πληγώσει. Οι ρόλοι, ωστόσο, εναλλάσσονται και η σύγκρουση βασίζεται ακριβώς σε αυτό· ότι, δηλαδή, δεν πρόκειται για ένα αθώο θύμα και έναν αδίστακτο θύτη αλλά για δυο ανθρώπους καλών προθέσεων που παλεύουν να ζήσουν».
Σας σκηνοθετεί μια γυναίκα· νιώθετε «συνένοχη» μαζί της στο συγκεκριμένο έργο;
Μ.Α.: «Αυτό που, κυρίως, αισθάνομαι μαζί της είναι ασφάλεια, καθώς ξέρει πολύ καλά τί θέλει· και υπάρχει ανάμεσά μας σχέση εμπιστοσύνης».
Μητέρα–σύζυγος–εργαζόμενη· οι ρόλοι πολλοί. Πώς εναλλάσσονται χωρίς να επιβαρύνει ο ένας τον άλλο;
Μ.Α.: «Είναι δύσκολες οι ισορροπίες, ιδίως όταν εργάζεσαι όλη μέρα, όπως συμβαίνει σε μένα αυτή την εποχή· όπου εκτός από τις απαιτητικές πρόβες των “Σκηνών”, έχω παράλληλα και δεκάωρα γυρίσματα για τις “Ψυχοκόρες”, τη νέα σειρά που θα προβληθεί από τον Αντέννα από Οκτώβρη. Ευτυχώς ,οι δικοί μου δείχνουν κατανόηση και με στηρίζουν».
«Χρειάστηκαν δυόμισι μήνες για να γράψω αυτές τις σκηνές. Μου πήρε μια ολόκληρη ενήλικη ζωή για να τις ζήσω» έλεγε ο Μπέργκμαν. Πώς σχολιάζετε τη φράση του αυτή;
Ν.Ψ.: «Ο Μπέργκμαν πήρε την εμπειρία της ζωής του και την έκανε τηλεοπτική σειρά και μετά ταινία. Κέρδισε βραβεία, Όσκαρ αλλά εύχομαι, μετά τους γάμους και τα διαζύγια, να αισθάνθηκε αυτό που λέει στην τελευταία σκηνή του έργου μας: “Σε έχω αγκαλιά ήσυχα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κάπου στον κόσμο” και να χαμογέλαγε».
Μ.Α.: «Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο ζωής. Αυτή είναι η δύναμη του συγκεκριμένου έργου· ότι ξεκινά από κάτι βιωματικό και φτιάχνει μια ιστορία που μας αφορά όλους· τα στάδια από τα οποία περνάει μια σχέση: τον έρωτα, τη φθορά, την απιστία, τον χωρισμό».
Έχει κανείς την αίσθηση ότι η βία μάς κατακλύζει· κάποιο σχόλιό σας;
Ν.Ψ.: «Προβληματίζομαι. Για την πηγή του κακού. Προβληματίζομαι για τον θυμό και τη βία γύρω μας. Για το τί κάνουμε εμείς για να την αποτρέψουμε, για το πού μεγαλώνει ο γιος μου. Και πώς να τον προφυλάξω. Έχεις, πάντως, την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει· και η αλλαγή αυτή γίνεται με βιαιότητα».
Μ.Α.: Όλους μας προβληματίζει αυτή η επικαιρότητα. Η βία μας κατακλύζει καθημερινά. Θα πρέπει ως κοινωνία να αναρωτηθούμε πού οφείλεται αυτό και να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε ανάλογα εγκλήματα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας».
Τι νομίζετε ότι λείπει από τη ζωή μας σήμερα; Και τι μπορούμε να ευχηθούμε;
Ν.Ψ.: «Λείπει η σιγουριά και η χαρά. Εύχομαι να έρθουν σύντομα και τα δύο και, κυρίως, να μας επιτραπεί ξανά να ονειρευτούμε».
Μ.Α.:«Η Μαριάννε λέει κάπου: “Δεν έχουμε καν τρυφερότητα, ούτε αγάπη, ούτε χαρά”. Εύχομαι να τα βρούμε όλα αυτά, γιατί είναι πολύτιμα».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση-δραματουργική επεξεργασία- Σκηνοθεσία: Έλενα Καρακούλη
Σκηνικά: Αλέγια Παπαγεωργίου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Επιμέλεια Κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Μουσική σύνθεση- video: Violet Louise
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανθή Φουντά
Βοηθός σκηνογράφου: Κωνσταντίνα Παπαθανασίου
Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου // fb: “Spyros Perdiou” // Insta: “@taospy”
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Μαρίνα Ασλάνογλου, Νίκος Ψαρράς
Φιλική συμμετοχή στο βίντεο της παράστασης: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
