Η παράσταση «Κόκκινο – Τρία κεφάλαια από την ζωή μιας γυναίκας» της Χριστίνας Κυριαζίδη παρουσιάζεται τις Πέμπτες στις 9 το βράδυ και τα Σάββατο στις 7 το απόγευμα στο Θέατρο Αλκμήνη [Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα].
Με την Ελληνίδα συγγραφέα, ηθοποιό, μουσικό, podcaster και ραδιοφωνική παραγωγό Χριστίνα Κυριαζίδη είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε.
Πως προέκυψε η ιδέα της χοροθεατρική παράστασης;
«Ήθελα να δημιουργήσω μια παράσταση για τη γυναίκα, βασισμένη σε δικά μου κείμενα. Αναπόφευκτα προέκυψαν τα τρία κεφάλαια που συναντάμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στη ζωή κάθε γυναίκας: ο έρωτας, η μητρότητα και ο θάνατος ή ο δρόμος προς τον θάνατο· με άλλα λόγια, η σχέση της γυναίκας με τον χρόνο, η γήρανση και η φθορά του γυναικείου σώματος. Άρχισα να δραματοποιώ σωματικά κάποια δικά μου ποιήματα και ύστερα βρέθηκα μπροστά στη μουσική σύνθεση [TIME] του Ισλανδού συνθέτη Smári Gudmundson. Σε αυτό το πρωταρχικό υλικό προστέθηκαν κι άλλα τραγούδια και νανουρίσματα σε διαφορετικές γλώσσες. Μετά από μια πολύμηνη σωματική έρευνα και επεξεργασία του παραπάνω υλικού, έφτασα στην τελική παρτιτούρα της χοροθεατρικής σκηνικής σύνθεσης που ονόμασα “Κόκκινο”».
Τι συμβολίζει ο τίτλος και τι θα δούμε στην παράσταση;
«Πρόκειται για μια σπονδυλωτή σκηνική σύνθεση, δομημένη σαν όνειρο, που καταπιάνεται με τη σχέση μιας γυναίκας με τον έρωτα, τη μητρότητα και τον χρόνο. Ο χώρος είναι απροσδιόριστος, το σκηνικό αφαιρετικό· με ένα ακορντεόν, μια καρέκλα και ένα σακάκι. Ο χρόνος κινείται με άλματα μνήμης, διαστέλλεται και συρρικνώνεται σαν σε όνειρο. Μέσα από μια ερωτική ιστορία, από τη σχέση μάνας και κόρης, και από το ταξίδι του γυναικείου σώματος κατά την πάροδο του χρόνου, παρατηρούμε μια γυναίκα μέσα από τις ρωγμές του έρωτα, της μητρότητας και της γήρανσης. Ο τίτλος “Κόκκινο” αγκαλιάζει συνειρμικά τη θεματική της παράστασης και παραπέμπει, ταυτόχρονα, στη γυναικεία φύση. Το “κόκκινο” φέρει στο νου το πάθος, τον κίνδυνο, την επιθυμία, την παρόρμηση, το επείγον της ύπαρξης -στοιχεία με τα οποία καταπιάνεται η παράσταση- και, φυσικά, τον κύκλο της εμμήνου ρύσεως και την ίδια την εμπειρία της γέννας.
Οπτικά, η παράσταση μετακινείται από το λευκό στο κόκκινο, συμβολίζοντας το ταξίδι από την αθωότητα στη θηλυκότητα, από το κορίτσι στην γυναίκα. Το “κόκκινο” δεν είναι μονάχα μια απόπειρα δραματοποίησης του ποιητικού λόγου με τη βοήθεια του σώματος και της μουσικής, αλλά μια σκηνική σύνθεση που επιθυμεί να αντιμετωπιστεί σαν ένα ποίημα που παίρνει σώμα και χορεύει σε έναν παλλόμενο χωροχρόνο, τον χωροχρόνο ενός ονείρου».
Υπάρχουν και προσωπικά σας βιώματα στην παράσταση;
«Φυσικά· η παράσταση είναι βασισμένη σε προσωπικά βιώματα. Αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα σε κάθε πρωτότυπη, καλλιτεχνική δημιουργία. Ωστόσο, όσο κι αν τα πρωταρχικά ερεθίσματα προέρχονται από προσωπικά ένστικτα, επιθυμίες και πληγές, μια καλλιτεχνική δημιουργία οφείλει να τα υπερβαίνει, με σκοπό να αγκαλιάσει το ευρύτερο φάσμα της θεματικής με την οποία καταπιάνεται».
Γράφετε, σκηνοθετείτε και ερμηνεύετε· δυσκολίες που, ενδεχομένως, προκύπτουν μέσα σε αυτήν την συνθήκη;
«Είχα την τύχη να γνωρίσω μεγάλους δασκάλους, όπως ο Eugenio Barba, ο Thomas Richards, ο Yoshi Oida κ.ά., και σιγά σιγά ανέπτυξα τον δικό μου τρόπο καλλιτεχνικής έκφρασης, μέσα από τον οποίο η ηθοποιός γίνεται δημιουργός ενός ολοκλήρου σκηνικού σύμπαντος, υπεύθυνη για τα συνειρμικά, σωματικά και συναισθηματικά τοπία που παρουσιάζει στον θεατή. Γράφω και χορογραφώ τα κείμενα μου μέσα από μια χρονοβόρα διαδικασία που περνάει από πολλά στάδια αυτοσχεδιασμού, σύνθεσης, επεξεργασίας και σωματικής έρευνας. Αυτή η συνθήκη απαιτεί να βρεις τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στο νόημα που έχει η παράσταση για εσένα ως ηθοποιό και στους συνειρμούς που οι πράξεις σου φιλοδοξούν να αφυπνίσουν στον θεατή. Με άλλα λόγια, να ταξιδέψεις το εσωτερικό ταξίδι του δημιουργού, ενώ ταυτόχρονα είσαι υπεύθυνη για μια σύνθεση που απευθύνεται στο εσωτερικό σύμπαν του θεατή. Πρόκειται για μια ριψοκίνδυνη ισορροπία που δεν πετυχαίνει πάντα. Απαραίτητα είναι τα “εξωτερικά μάτια” στο τελευταίο στάδιο της επεξεργασίας του υλικού, που δρουν ως “υποτιθέμενοι θεατές” και απορροφούν τις πρώτες δονήσεις και συνειρμούς του σκηνικού υλικού. Στο “Κόκκινο”, είχα την τύχη να χρησιμοποιήσω ως “εξωτερικά μάτια” δυο καλούς φίλους με ανεπτυγμένη καλλιτεχνική όσφρηση, την Κατερίνα Αρβανίτη και τον Σταμάτη Λεόντιο, τους οποίους και βαθιά ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις τους».
Ήρθατε πρόσφατα στην Ελλάδα, μετά από πολλά χρόνια δημιουργίας και διαβίωσης κυρίως στο Βερολίνο αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις του εξωτερικού· αποφασίσατε να εγκατασταθείτε εδώ ή είναι ένας ακόμη σταθμός για εσάς;
«Προς το παρόν, η Αθήνα είναι ένας ακόμη σταθμός».
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
«Ετοιμάζω μια παράσταση για τη λήθη, την επιλεκτική μνήμη και το εφήμερο των ανθρωπίνων σχέσεων, σε δυο εκδοχές -ως [λάμδα θήτα] στα ελληνικά και ως [oblivion] στα αγγλικά, με σκοπό να παρουσιαστεί στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη και να ταξιδέψει στη συνέχεια σε διεθνή Φεστιβάλ του εξωτερικού».
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Ποίηση, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Χριστίνα Κυριαζίδη
Μουσική: Smári Gudmundsson
Γραφιστικά: Michelangelo Bevilacqua
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Φωτογραφίες: Βασίλης Κοτρώτσος, Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά
