Ο διεθνώς καταξιωμένος χορογράφος Γιάννης Αντωνίου εμπνέεται από το σύγχρονο χορευτικό σώμα και τον νέο σουρεαλισμό, ως κατάσταση του νου, και αποσκοπεί στην ανατροπή της «πραγματικότητας» στο νέο του έργο, «The point of pointe / από το πραγματικό στο φανταστικό», που κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 4 Μαρτίου, στις 9 το βράδυ, στο Θέατρο Ροές [Ιάκχου 16, Γκάζι].
Για την παράσταση, η οποία θα παρουσιαστεί και στις 5,6,7 13, 14 20 και 21 Μαρτίου, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με τον Γιάννη Αντωνίου.
Επιστρέφετε καλλιτεχνικά με μια δική σας παράσταση, μετά από καιρό. Πώς πήρατε αυτήν την απόφαση;
«Πράγματι, τα τελευταία μου έργα ήταν σε συνεργασία με Οργανισμούς όπως το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας αλλά και το ARC for Dance Festival. Μία προσωπική παραγωγή έχει άλλα ρίσκα -π.χ. οικονομικά, αλλά από την άλλη παρέχει δημιουργικές ελευθερίες. Αυτή τη φορά έχω την τιμή η παράσταση “The Point of Pointe/από το πραγματικό στο φανταστικό” να πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού».
Μιλήστε μας για το νέο σας έργο και τους συνεργάτες σας.
«Το “The Point of Pointe, από το πραγματικό στο φανταστικό” είναι μία performance χορού που συναντά τον νέο σουρεαλισμό. Στόχος μας, να ξαναζωντανέψει μέσα μας ο σπόρος της δημιουργίας, της φαντασίας, ανοίγοντας τις πόρτες σε ένα τοπίο χωρίς όρια. Ο τίτλος του έργου είναι ένα αντιφατικό λογοπαίγνιο για το τι είναι πραγματικό και πού στοχεύουμε ως δημιουργοί.
Είμαι πολύ τυχερός να έχω μαζί μου σε αυτό το ταξίδι ταλαντούχους συνεργάτες με νέες και διαφορετικές απόψεις ως προς την τέχνη του χορού και της performance. Η Εβίνη Παντελάκη, ο Κωνσταντίνος Αργυρίου Ευαγγελούδης και ο Σπύρος Ντόγκας, εξαιρετικοί χορευτές της νέας γενιάς είναι δίπλα στον Λιθουανό performer και δημιουργό Andrius Mulokas και την χορεύτρια/ χορογράφο Αναστασία Μπρουζιώτη. Τη γεμάτη με πειραματισμούς αλλά και άκρως ατμοσφαιρική μουσική υπογράφει ο Νίκος Γιαννιός, ένας νέος μουσικός που δουλέψαμε μαζί στο προηγούμενο μου έργο ‘’Strangers the act of listening’’ με μεγάλη επιτυχία».
Από τι εμπνευστήκατε για τη συγκεκριμένο θεματολογία;
«Η αρχική έμπνευση ήρθε από τις πουέντ, τα παπούτσια που φοράνε οι μπαλαρίνες. Θέλησα να τα χρησιμοποιήσω ως σουρεαλιστικό στοιχείο αλλά και ως μέσο ανακάλυψης νέων ερμηνευτικών δυνατοτήτων. Το ον “κηπουρός” συμβολίζει τη δημιουργική και αυθόρμητη πλευρά του ανθρώπου όπου έρχεται να φροντίσει, να καλλιεργήσει και να αποκαλύψει μια νέα πραγματικότητα. Αναπτύσσει μία σχέση φαντασίας με το περιβάλλον, όπου οι προσωπικές του επιθυμίες, του επιτρέπουν να εξυψωθεί κυριολεκτικά και μεταφορικά σε ένα αιθέριο πλάσμα μακριά από την ανθρώπινη υπόστασή του και την έμφυλή του ταυτότητα».
Ποια είναι η σχέση του Έλληνα με το μπαλέτο αλλά και γενικότερα τον χορό;
«Πιστεύω ότι όπως και η κοινωνία έτσι και η τέχνη του χορού έχει προχωρήσει σε πιο ανοιχτές απόψεις. Οι “ταμπέλες” έχουν αφαιρεθεί και αυτό συμβαίνει γιατί όλοι έχουμε πλέον την ανάγκη να βιώσουμε πιο ελεύθερες και δημιουργικές καταστάσεις. Πιο συγκεκριμένα, στην τέχνη του κλασικού χορού υπάρχει ένας φόβος ως προς την εξέλιξή του· είναι σαν να φοβόμαστε μήπως χάσουμε αυτό που ξέρουμε. Ξέρετε, αυτό που κατέχουμε ως γνώση, μας δημιουργεί ασφάλεια, αυτό που δεν γνωρίζουμε μάς οδηγεί να ανακαλύψουμε νέους δρόμους, μακριά από συμβατικές καταστάσεις ιεραρχίας και εγωισμού.
Προσωπικά, για μένα ως χορευτής με μία μακροχρόνια σταδιοδρομία στην Αμερική, μου δόθηκε η ευκαιρία να βιώσω το μπαλέτο ως χώρο ελευθερίας και πειραματισμού, προσπερνώντας τους αισθητικούς περιορισμούς του παρελθόντος».
Πώς ήταν η εμπειρία σας να εργάζεστε σε μεγάλες διοργανώσεις στο εξωτερικό;
«Έχω την τύχη από πολύ νωρίς να εργαστώ σε μεγάλα θέατρα της Ευρώπης και της Αμερικής ως χορευτής και ως χορογράφος. Η κλίμακα είναι σίγουρα πολύ πιο απαιτητική και σε βάζει σε μία διαδικασία οργάνωσης, που κάθε υπέρβαση μετράει θετικά ώστε να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα· σίγουρα τεράστια εμπειρία και ως προς την έννοια της συνεργασίας. Από την άλλη, σε μικρότερες διοργανώσεις είχα την ευκαιρία να πειραματιστώ περισσότερο και να δοκιμάσω διαφορετικούς τρόπους δημιουργίας ενός έργου».
Επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;
«Μετά τις παραστάσεις στο Θέατρο Ροές θα συνεχίσουμε στο Δημοτικό Θέατρο της Αμαλιάδας αλλά και το Dock11 του Βερολίνου. Άλλες παραγωγές θα ταξιδέψουν το καλοκαίρι σε Φεστιβάλ στη Γενεύη, στην όμορφη Τήνο και στο Φεστιβάλ της αρχαίας Ήλιδας».
