Η ομάδα χορού «Indak Dance Co» της Εύας Σταυρογιάννη παρουσιάζει την «Platform B, ένας αγώνας σιωπής». Η παράσταση έχει βασικό της άξονα τη βία και τις συνέπειές της, τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Η πρεμιέρα είναι στις 17 Φεβρουαρίου στο θέατρο Ροές, όπου και θα ανέβει για περιορισμένες παραστάσεις [Ιάκχου 16, Γκάζι].
Είναι πιθανό μια μαύρη τρύπα να μας ρουφάει συνεχώς προς μια καθοδική πορεία; Είναι ένας αγώνας σιωπής ανάμεσα στις λέξεις που κάνει τη γλώσσα τραχιά και δυσνόητη; Είναι μια συνεχής συναισθηματική παράταση στο διηνεκές;
Πέντε άνθρωποι γεννιούνται επί σκηνής μέσα σε μία «μαύρη τρύπα» εξερευνώντας διαρκώς, μέσα από μια σειρά κινησιολογικών ιδεών, την πολύπλευρη και ταχύρρυθμη ανάπτυξη ενός κακοποιητικού περιβάλλοντος και τις αναπόφευκτες τριβές που προκύπτουν όταν η αισθητικότητα της πρόσληψης υπερβαίνει τη σοφία της νόησης.
Πώς το κοινωνικό πλαίσιο επηρεάζει ένα βαθιά κακοποιημένο άτομο; Πώς η ίδια η κοινωνία αντιμετωπίζει τη βία που υφίσταται ένας άνθρωπος, είτε σεξουαλική είτε ψυχολογική ή ακόμη και λεκτική;
Μέσα από τη μουσική και τον λόγο, οι ερμηνευτές καλούνται να μεταδώσουν την κίνηση ως μία πράξη. Το σώμα γίνεται ένα με τις ηχητικές συνθήκες που επικρατούν και διηγείται το πώς η κίνηση κάνει τις λέξεις πιο ουσιαστικές και κατανοητές.
Από την Κρατική Ακαδημία Χορού της Μόσχας και τα Μπολσόι, η Εύα Σταυρογιάννη έρχεται στην Αθήνα με αυτή την παράσταση χορού ενάντια στη βία. Η χορογράφος μίλησε μαζί μας.
Πότε ήρθατε για πρώτη φορά σ’ επαφή με τον χορό και πώς αποφασίσατε, παιδί ακόμη, να πάτε στη Μόσχα και να σπουδάσετε στην Κρατική Ακαδημία Χορού;
«Από μικρή ηλικία, η μητέρα μου με έγραψε στη ρυθμική γυμναστική. Εκεί ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι πόσο πολύ μου άρεσε να χορεύω· δεν σταματούσα ποτέ, σαν μια μηχανή που είχε μόνο “ON”, με επτά ώρες προπονήσεις ημερησίως και ήμουν μόνο εννέα ετών. Λίγα χρόνια αργότερα, η μητέρα μου μαζί με την προπονήτρια μου, αφού είχαν δει πως υπάρχει “κάτι” σε εμένα το οποίο θα είχε μέλλον, με πήραν κυριολεκτικά από το χέρι και με πήγαν να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο που έκανε τότε στην χώρα μας ο Anatoli Kovalenko. Mετά το τέλος του σεμιναρίου, ζήτησε να μιλήσει με τους γονείς μου. Ήθελε να πάω στην Μόσχα να σπουδάσω στην Ακαδημία. Ήταν μια απόφαση αρκετά δύσκολη και για τους γονείς μου και για εμένα, αλλά πραγματικά μου άλλαξε την ζωή».
Τι θυμάστε πιο έντονα από τις πρώτες μέρες σας στη Μόσχα;
«Αρκετά είναι αυτά που θυμάμαι. Αυτό, όμως που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό, είναι τα κλάματα της πρώτης εβδομάδας, γιατί μου έλειπε η οικογένειά μου. Ήταν δύσκολο να το συνηθίσω…· αν προσπεράσω αυτό, όλα τα υπόλοιπα ήταν πολύ μεγάλα και προσπαθούσα πραγματικά να μαζέψω όση περισσότερη πληροφορία μπορούσα, καθώς τέτοιες ευκαιρίες δίνονται μόνο μια φορά!»
Καθοριστικές στιγμές της μέχρι τώρα πορείας σας;
«Πιστεύω πως η απόφασή μου να πάω στην Ακαδημία της Μόσχας ήταν η πιο καθοριστική μου στιγμή· βίωσα αφ’ ενός συνθήκες που με “ωρίμασαν” τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά και αφ’ ετέρου το να έχεις στην κατοχή σου ένα πτυχίο τέτοιου μεγέθους σίγουρα “στρώνει”, κατά κάποιον τρόπο, την πορεία σου στον χώρο. Επίσης, το να μαθαίνεις να ρισκάρεις και να ζεις στο εξωτερικό από μικρή ηλικία σε οδηγεί στο να ταξιδέψεις πολύ χωρίς δεύτερες σκέψεις και να γνωρίσεις διάφορες πτυχές του χώρου, κάτι που ήθελα πολύ να κάνω».
Έχετε αναφέρει ότι μέντοράς σας υπήρξε η Maya Mikhaylovna Plisetskaya. Τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ από την ίδια, ως καλλιτέχνιδα αλλά και ως άνθρωπο;
«Το κύρος της, την ευγένειά της και την ηθική της. Κρατάω αυτά τα τρία πράγματα σαν φυλαχτό και για τη δική μου ζωή. Ήταν ένα πραγματικό γυναικείο πρότυπο· με την παρουσία της και μόνο κέρδισε κάθε σεβασμό».
Μοιράζετε τον χρόνο σας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αμερική. Λίγα λόγια από αυτή την εμπειρία σας;
«Δύο εντελώς διαφορετικές χώρες μεταξύ τους, άλλοι ρυθμοί, διαφορετικός τρόπος ζωής και κατά πολύ διαφορετικό μέγεθος ανταγωνισμού. Η αλήθεια είναι πως όλος ο πλανήτης κυριολεκτικά πηγαίνει στη Νέα Υόρκη, προκειμένου να κυνηγήσει το “αμερικανικό όνειρο”. Αυτό από μόνο του σε βάζει στη διαδικασία να τρέξεις να προλάβεις κάτι που στην Ελλάδα συμβαίνει πολύ λιγότερο και για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Το πιο βασικό, όμως, που θα ήθελα να αναφέρω είναι τα Πανεπιστήμια, οι Ακαδημίες και τα Ιδρύματα που έχουν, προκειμένου να σε μυήσουν στον κόσμο της τέχνης. Κάτι που, δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υφίσταται με τις ολοένα και περισσότερες υποβαθμίσεις που ανακοινώνουν. Είναι θλιβερά εντυπωσιακό που μια χώρα με τέτοιο πολιτισμό σαν την Ελλάδα δεν “σέβεται” τον σύγχρονο πολιτισμό της!»
Μιλήστε μας για την παράσταση «Platform B, ένας αγώνας σιωπής», στην οποία υπογράφετε τη χορογραφία, ενώ συμμετέχετε και η ίδια ως χορεύτρια. Από πού αντλήσατε έμπνευση για τη δημιουργία της;
«Η ιδέα γεννήθηκε από δύο πολύ σπουδαίες Ελληνίδες, και λειτούργησε ως σπίθα για να ξεκινήσω να σκέφτομαι προς αυτή την κατεύθυνση. Έπειτα, η όλη κατάσταση της κοινωνίας, το γεγονός ότι ηθικά οδηγούμαστε προς κάποια μονοπάτια, ίσως σκοτεινά, ήρθε και συμπλήρωσε την ιδέα για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο έργο. Ένας αγώνας σιωπής που παρατείνεται διαρκώς στην προσπάθειά του να βρει το φως».
Βασικός της άξονας, η βία σε όλες τις μορφές της και οι συνέπειές της σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ένα διαχρονικά επίκαιρο θέμα, με πολλές προεκτάσεις. Τι θέλετε να φωτίσετε εσείς μέσα από τη συγκεκριμένη παράσταση;
«Αυτό το ταξίδι το ξεκίνησα έχοντας στο μυαλό μου μια πολύ συγκεκριμένη ερώτηση· “γιατί δεν μπορεί να εξαλειφθεί η βία;” Κρατώντας αυτό στο μυαλό μου, ξεκινήσαμε με την ομάδα μου να θέτουμε ολοένα και περισσότερα υποερωτήματα, προκειμένου να λυθεί το κεντρικό αυτό ερώτημα. Οπότε, αυτό που θέλω να φωτίσω είναι η “ασχήμια” ενός τέτοιου περιβάλλοντος. “Τί” και “πώς” μπορούμε να αισθανθούμε βλέποντάς το σαν θεατές, χωρίς να έχουμε καμία ευκαιρία να επέμβουμε σε αυτό; Ένα μη ρεαλιστικό περιβάλλον, με απόλυτα ρεαλιστικούς χαρακτήρες τού σήμερα».
Είναι, τελικά, ο χορός μια μικρή επαναστατική πράξη;
«Κάθε μορφή τέχνης είναι μια μικρή ή μεγάλη επανάσταση· αυτό έγκειται στον τρόπο που αντιμετωπίζει την τέχνη του ο εκάστοτε καλλιτέχνης. Προσωπικά μιλώντας, πιστεύω περισσότερο ότι ο χορός μπορεί να σε κινητοποιήσει, ίσως επειδή είναι μια ευκαιρία να αισθανθείς αυτά που δεν θέλεις να ακούσεις. Ένα ατόφιο συναίσθημα, σε μια εποχή που αυτά φθίνουν ολοένα και περισσότερο, δίνει ένα κίνητρο κίνησης. Το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό».
Ταυτότητα παράστασης
Σύλληψη – Χορογραφία: Εύα Σταυρογιάννη
Ερμηνεύουν: Νίκος Γονίδης, Αναστασία Μήλου, Κατερίνα Μοίρα, Σπύρος Ντόγκας, Εύα Σταυρογιάννη
Φωνή: Φάνης Μουρατίδης
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Κοστούμια: Digitaria
Σχεδιασμός φωτισμού: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός χορογράφου: Κατερίνα Μαλτέζου
Φωτογραφίες: Νίκος Ζήκος
Βίντεο: Τάσος Αποστόλου, Αντώνης Καϋμένος
Αφίσα: Μαρία Γεροντιδάκη
Παραγωγή: INDAK Dance Company
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will
