Η κωμωδία «Οι Α.Υ.Τ.Ο.Ι. που θα αλλάξουν τον κόσμο», σε κείμενο και σκηνοθεσία Αντώνη Καλομοιράκη, παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στις 21.30, στο Θέατρο Χυτήριο [Ιερά Οδός 44, Αθήνα].
Τερέζα Καζιτόρη, Χρήστος Ματσιαρόκος, Νικόλας Παπαδάκης, Ειρήνη Ιερωνυμάκη συμπρωταγωνιστούν με τον σκηνοθέτη σε ένα έργο, όπου το ένα απροσδόκητο γεγονός φέρνει το άλλο.
Γνωστός από τη συμμετοχή του στην παράσταση «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» και το τηλεοπτικό «Καφέ της Χαράς», ο Αντώνης Καλομοιράκης μάς μιλά για τη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα, μετά τον «Άνδρα με την Πουά Γραβάτα».
Ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης. Ποια ιδιότητα πιστεύετε ότι σας ταιριάζει περισσότερο και γιατί;
«Αγαπώ και τα τρία ισότιμα και αισθάνομαι καλά και στα τρία. Η βάση μου, βέβαια, είναι η ιδιότητα του ηθοποιού. Πάνω σε αυτήν έχουν στηριχτεί και οι άλλες δύο ιδιότητες. Δηλαδή, γράφω σκεπτόμενος πώς θα παιχτεί το καθετί και σκηνοθετώ, προσπαθώντας να αναδείξω την εκάστοτε ιστορία με ερμηνείες, που τις βρίσκω ενδιαφέρουσες».
Ποιο ήταν το έναυσμά σας να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να θέλω να ασχοληθώ με αυτή τη δουλειά. Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, το αγαπούσα και το ονειρευόμουν. Ποιος ξέρει! Σαν παιδί ήμουν πολύ ντροπαλός και με χαμηλή αυτοπεποίθηση αλλά, ταυτόχρονα, πολύ ανήσυχος και ευαίσθητος με τον αδύναμο. Στις θεατρικές ομάδες αισθανόμουν πιο δυνατός. Οι παραστάσεις, τα κείμενα, η ανταλλαγή απόψεων άρχισαν να συνθέτουν την πνευματική μου πατρίδα. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι μέσα απ’ τις παραστάσεις που κάναμε είχαμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο. Τελικά, ο κόσμος δεν άλλαξε. Όμως άλλαξε ο κόσμος μου. Και αυτό με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω μακριά από αυτή τη δουλειά. Λογικά θα μπορούσα αλλά θα ήμουν δυστυχισμένος. Οι ανησυχίες και ο έρωτας με τον οποίο αντιμετώπιζα μικρότερος αυτήν την τέχνη συνεχίζουν ακάθεκτα και με ακόμα μεγαλύτερο ρομαντισμό να με ορίζουν πάνω στη δουλειά».
«Οι Α.Υ.Τ.Ο.Ι. που θα αλλάξουν τον κόσμο». Πείτε μας πώς σας ήρθε η ιδέα για τη συγγραφή αυτού του έργου και τι πραγματεύεται.
«Είναι ένα έργο που έγραψα το 2019. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα σχόλιο πάνω στη νοοτροπία τού να λες άλλα και να πράττεις άλλα. Μια παρέα πέντε εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων μεταξύ τους αναγκάζεται, λόγω συνθηκών, να συγκατοικήσει. Όλοι τους είναι άνθρωποι που ο καθένας απ’ το πόστο του μπορεί να βοηθήσει στο να αλλάξουν τα κακώς κείμενα του κόσμου. Η συγκατοίκηση όμως δεν μπορεί να πει κανείς ότι πάει καλά, γιατί μέσα σε λίγο χρόνο συμβαίνει ένας φόνος. Τότε ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με ένα δίλημμα γνώριμο σε όλους: τι πρέπει να κάνω. Είναι μια κωμωδία που με ανάλαφρο τρόπο θίγει σοβαρά ζητήματα και νομίζω αυτό είναι που ευχαριστιέται πάρα πολύ και ο κόσμος. Γελάνε, διασκεδάζουν και φεύγουν πιο μαλακωμένοι στην ψυχή. Έτσι τους αισθάνομαι».
Σας απολαύσαμε και στην κωμωδία «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» στο θέατρο ALHAMBRA. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας.
«Τι να πρωτοπώ; Η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη. Όποτε δουλεύω, δηλαδή, με τον Χάρη Ρώμα η χαρά μου είναι μεγάλη. Αυτή τη φορά μου έγραψε έναν ρόλο που τον έχω αγαπήσει ιδιαίτερα. Ερμήνευσα τον Λάζαρο. Τον σερβιτόρο της ταβέρνας στο Λουτράκι, εκεί όπου όλοι οι ήρωες συναντιούνται και αποκαλύπτονται τα μυστικά τους. Ένας καταπληκτικός φαρσικός ρόλος, με πολλές ατάκες, καφρίλα και απρόσμενες ανατροπές».
Τηλεοπτικά σας έχουμε δει στο «καφέ της Χαράς». Έχουμε κάτι να περιμένουμε σε τηλεοπτική συνεργασία;
«Φέτος, έχω τη χαρά να συμμετέχω στη νέα τηλεοπτική σειρά του ALPHA, “τα Νεοκλασικά”, με τον Θοδωρή Αθερίδη. Παίζω στην ιστορία “ο φίλος μου, ο Λευτεράκης” και ανυπομονώ να βγει στον αέρα, γιατί είναι μια πραγματικά αξιόλογη δουλειά».
Εκτός από χαρισματικός και πολυτάλαντος έχετε χαρακτηριστεί ως κωμικός ηθοποιός. Σας αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτός ο χαρακτηρισμός;
«Είναι πολύ τιμητικό. Με χαροποιεί να αισθάνομαι ότι μπορώ κι εγώ να βάλω το λιθαράκι μου στο να κάνω τον κόσμο να περνάει όμορφα και να γελάει».
Πώς βιώσατε την περίοδο της καραντίνας;
«Η αλήθεια είναι ότι την περίοδο της καραντίνας την πέρασα δημιουργικά. Καθίσαμε με την Έφη τη Δράκου και γράψαμε το σενάριο για ένα τηλεοπτικό σίριαλ. Εκείνο που με στενοχώρησε από αυτή την ιστορία ήταν μια αίσθηση, που δε σου κρύβω ότι ακόμα την έχω· η αίσθηση της έλλειψης προοπτικής. Η ζωή έχει αλλάξει από τότε και έπειτα. Στον χώρο της τέχνης, ειδικά, δεν ξέρεις από πού να το πρωτοπιάσεις. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Θα ’θελα πολύ ο κόσμος να πλημμυρίσει ξανά τις αίθουσες των θεάτρων, των κινηματογράφων, των μουσικών σκηνών κ.λπ.».
Σχετικά με το κίνημα MeToo και όλα τα τεκταινόμενα γύρω απ’ αυτό, πιστεύετε ότι έχει επηρεάσει τον χώρο της τέχνης;
«Ναι, φυσικά. Αλλά με θετικό πρόσημο. Θα έπρεπε να επεκταθεί και σε άλλους κλάδους, όχι μόνο στην τέχνη. Είναι θέμα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Όχι μόνο του συγκεκριμένου χώρου. Όταν έχει κάποιος εξουσία, πρέπει να τη χρησιμοποιεί για να προστατεύει τον αδύνατο. Όχι για να επωφεληθεί απ’ την ανάγκη του».
Μοιραστείτε μαζί μας μια στιγμή που σας έμεινε αξέχαστη στο θέατρο.
«Όταν έκλειναν τα θέατρα τον Οκτώβριο του 2020, θυμάμαι που κλαίγαμε στον χαιρετισμό όλοι μαζί οι ηθοποιοί και ο κόσμος από κάτω φορώντας τη μάσκα, χειροκροτούσε με τέτοια ένταση, που αισθανόμουν ότι βρίσκομαι σε κηδεία».
Πώς αισθάνεστε όταν σας αναγνωρίζει ο κόσμος στην καθημερινότητά σας;
«Είναι απολαυστικό, πολύ! Είναι ωραίο να σ’ αγαπάνε και να το εκδηλώνουν. Ποιος δε θα ’θελε να τον αγαπούν;»
Ως νέο αίμα στο θέατρο τι θα συστήνατε στους συναδέλφους σας που μπαίνουν για πρώτη φορά στον χώρο;
«Να έχουν υπομονή, επιμονή και πραγματική αγάπη για αυτή τη δουλειά. Όπως, επίσης, να θυμούνται πάντα ότι και η επιτυχία και η αποτυχία είναι παροδικές».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
