© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Το ποίημα του Θανάση Τριαρίδη «Οι τρομεροί αιώνες» μελοποιήθηκε από τον Χρήστο Διαμαντή την άνοιξη του 2020. Είναι το πρώτο από έναν (ανέκδοτο προς το παρόν) ομότιτλο κύκλο δέκα τραγουδιών του Χρήστου Διαμαντή πάνω σε ποιήματα του Θανάση Τριαρίδη.
Στην παρούσα πρώτη κυκλοφορία του, τον Ιούνιο του 2024, το τραγούδι ενορχηστρώθηκε από τον Βασίλη Φαλάρα και τον Βασίλη Κολοβό ενώ ερμηνεύτηκε από την Βερόνικα Δαβάκη, με την οποία είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε.
Πώς έφτασε σ’ εσάς το τραγούδι «Τρομεροί αιώνες»;
«’’Οι Τρομεροί Αιώνες’’ έφτασαν σε εμένα δια στόματος του δημιουργού τους Θανάση Τριαρίδη. Δεν γνωριζόμασταν προσωπικά αλλά είμαι θαυμάστρια του και μόλις έλαβα εκείνο το μεηλ του τηλεφώνησα την ίδια στιγμή.»
Πως αποφασίσατε να το ερμηνεύσετε;
«Γιατί εκτιμώ τον Θανάση Τριαρίδη και το έργο του. Γιατί με αφορά σε απόλυτο βαθμό το θέμα της έμφυλης βίας. Γιατί ψάχνω κι εγώ έναν τρόπο να σταθεί η τέχνη απέναντι στο τεράστιο αυτό ζήτημα. Γιατί με τρομάζει η απώλεια και με συγκινεί ο μεταφυσικός τρόπος που συνεχίζει να υπάρχει ο δημιουργός ακόμα και μετά τον φυσικό θάνατο του.
Ο Χρήστος Διαμαντής που έγραψε τη μουσική, στενός φίλος του Θανάση έχασε την ζωή του στην πανδημία σε νεαρή ηλικία. Πρόκειται λοιπόν για μια πολλαπλώς προσωπική υπόθεση.»
Το τραγούδι είναι αφιερωμένο στην Ελένη Τοπαλούδη. Έξι χρόνια μετά τη δολοφονία της, τα περιστατικά γυναικοκτονιών έχουν ραγδαία αύξηση. Πιστεύτε ότι η μουσική και γενικότερα η Τέχνη μπορούν να ευαισθητοποιήσουν το κοινό;
«Δεν το χωράει το μυαλό μου πόσες γυναίκες αυτή τη στιγμή που απαντώ σ αυτή την ερώτηση υφίστανται βία η έστω απειλή που σχετίζεται με το φύλο τους.
Μέσα από ποιητικό ισότοπο της πραγματικότητας που κατασκευάζει η τέχνη, οι θεατές εξοικειώνονται με όσα αυτή προτάσσει και μάλιστα σχεδόν βιωματικά. Μπορεί να μην ζουν οι ίδιοι αλλά σίγουρα ταυτίζονται με κάποιον από τους ήρωες της ιστορίας.
Άρα τους επηρεάζει άμεσα. Η Τέχνη μπορεί να βοηθήσει την κοινωνία να ωριμάσει, να εξελιχθεί. Ή και όχι. Γι’ αυτό και οι καλλιτέχνες έχουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης στην εξέλιξη των κοινωνιών.»
Σ’ ένα στίχο του τραγουδιού διαβάζουμε: «Δεν είχαν φόβο: ήξεραν πως θα τους πούνε “άντρες”». Πιστεύετε ότι ακόμη και σήμερα ορισμένες πτυχές της πατριαρχίας που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας από τις σχέσεις εργασίας, μέχρι την ελληνική γλώσσα και την οικογένεια, περνούν στα «ψιλά γράμματα»;
«Είναι πολύ νωρίς για να πούμε πως έχουμε απαλλαγεί είτε ατομικά είτε ως κοινωνία Προχωρήσαμε σε σχέση με το παρελθόν αλλά έχουμε δρόμο ακόμα.
Η πατριαρχία όπως και ο προκαθορισμένος ‘’ρόλος’’ του κάθε φύλου είναι στο ατομικό μας αλλά και στο συλλογικό ασυνείδητο βαθιά ριζωμένα. Ο δε ρόλος της γυναίκας στη σύγχρονη μουσική της τραπ είναι η απόδειξη πως τίποτε δεν είναι δεδομένο.»
Είστε μητέρα ενός μικρού αγοριού, ποια εφόδια θέλετε να του δώσετε;
«Θέλω να πιστεύω πως αυτή η γενιά θα έχει την ωριμότητα που απαιτείται για να βρεθεί λίγο πιο κοντά στην ελευθερία.
Να αισθάνονται ελεύθεροι να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν τις επιθυμίες τους αλλά και ασφαλείς σε σχέση με τις επιθυμίες των άλλων. Αλληλεγγύη και συμπερίληψη , αυτά προσπαθώ και για εκείνον. Και επιπλέον το να ξέρει πως να είναι χαρούμενος.»
Πριν λίγους μήνες βραβευτήκατε από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών για την ερμηνεία σας στην παράσταση «Μαρίκα Νίνου». Τι σημαίνει αυτό το βραβείο για εσάς;
«Η δουλειά στο θέατρο και στη μουσική έχει μεγάλο κόπο, μεγάλη αγωνία, ανασφάλεια σε επίπεδο πρακτικό αλλά και σε επίπεδο ηθικό. Ένα βραβείο λοιπόν είναι σαν το μητρικό χάδι, νιώθω λίγο πιο δυνατή και λίγο πιο σίγουρη.»
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;
«Κυκλοφορεί από το ‘’Ελληνικό Σχέδιο’’ και την ‘’Panic’’. ο δίσκος μου ‘’Λαϊκή Απογευματινή’’ με τον Βαγγέλη Κορακάκη. Σερβικά, ζεϊμπέκικα, ένα λαϊκό βαλς, εννιά τραγούδια σε στίχους και μουσική του Βαγγέλη ενορχηστρωμένα από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου με τρόπο τελείως αναπάντεχο!»
[Από το βιβλίο του Θ.Τ. «Για τους άγνωστους σφαγμένους», Gutenberg 2022.]
Θανάσης Τριαρίδης
ΟΙ ΤΡΟΜΕΡΟΙ ΑΙΩΝΕΣ
Ένα κορίτσι μια φορά το πέταξαν στα βράχια
αφού τo βασανίσανε με μίσος φοβερό.
Δεν είχαν φόβο: ήξεραν πως θα τους πούνε «άντρες»
κι έτσι θα ξεχωρίσουνε μάγκες μες στον σωρό.
Κι έπειτα μίλησαν πολλοί για κείνη την κοπέλα
κι είπαν τους δύο φονιάδες της κτήνη ελεεινά,
τέρατα που γεννήθηκαν σε έναν κόσμο-τέρας,
μια άρρωστη διαστροφή που ζέχνει αποφορά.
Μα είπανε πως έφταιγε κι εκείνη η καημένη,
που ήσανε απρόσεκτη μέσα στην παγωνιά:
«Είναι συνήθεια των αντρών να δέρνουν τις γυναίκες,
ή και να τις βιάζουνε – στρέχει από παλιά.»
Κι ύστερα όλοι γύρισαν στις θλιβερές δουλειές τους,
σε γυμναστήρια, γήπεδα, σε καψιμί στρατού
Με τον καιρό ξεχάσανε το δάκρυ της κοπέλας,
το σώμα που βιάστηκε, τον τρόμο του πνιγμού.
Και οι μανάδες ντύνουνε τα δύστυχα παιδιά τους
ράμπο και καουμπόηδες σε κάθε αποκριά.
Κι οι πατεράδες τρέχουνε τους γιους τους στα μπουρδέλα
για ν’ αγοράσουν ανδρισμό πληρώνοντας λεφτά.
Και κάθε βράδυ ρίχνουμε στα βράχια μια γυναίκα
κι έπειτα μένουμε μουγγοί μέσα στην παγωνιά,
γιατί αυτό μας έμαθαν οι τρομεροί αιώνες,
να φτιάχνουμε έναν φονιά στην αντρική καρδιά.
~
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Μουσική: Χρήστος Διαμαντής
Στίχοι: Θανάσης Τριαρίδης
Ερμηνεία: Βερόνικα Δαβάκη
Ενορχήστρωση: Χρήστος Διαμαντής, Βασίλης Φαλάρας, Βασίλης Κολοβός
Κοντραμπάσο: Λάμπρος Παπανικολάου, Μιχάλης Ζαχαρτζής
Βιολοντσέλο: Χάρις Σαφαρή
Σαντούρι: Ελένη Χαρταλάμη
Πιάνο: Βασίλης Κολοβός
Κιθάρες: Σωτήρης Λέτσιος, Παναγιώτης Διαμάντης, Κωστής Κωστάκης
Κρουστά: Χρήστος Διαμαντής, Βασίλης Φαλάρας
Ηχογράφηση – Μίξη: Βασίλης Φαλάρας
Video Clip: Ίριδα Κατσούλα
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη
