Ο Νάσος Αρώνης μάς συστήθηκε ως στιχουργός, μέσα από τραγούδια του που έχουν τραγουδήσει η Ρένα Μόρφη, ο Δημήτρης Μπαλογιάννης, ο Μιχάλης Ατσάλης και η Ιουλία Καραπατάκη.
Με «Τα μπλουζ της Δευτέρας» που κυκλοφορούν από την Fishbowl Music Tank -την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά ως συνθέτης και στιχουργός, τον γνωρίζουμε και ως τραγουδοποιό.
Τα τραγούδια του άλμπουμ ερμηνεύουν σπουδαίες φωνές· Ρίτα Αντωνοπούλου, Πάνος Φραγκιαδάκης, Σπύρος Γραμμένος, Κατερίνα Γεωργακοπούλου, Ελένη Κατσούλη, Μιχάλης Ατσάλης.
Ο Νάσος Αρώνης μίλησε μαζί μας.
Σε αυτό το πρώτο σας προσωπικό άλμπουμ, συνεργάζεστε με πολλούς καλλιτέχνες. Είναι τραγούδια που απαιτούσαν διαφορετικό ερμηνευτή;
«Θα το απαντούσα λίγο διαφορετικά: όταν γράφτηκαν τα τραγούδια δεν είχα έναν συγκεκριμένο ερμηνευτή στο μυαλό μου. Όσο προχωρούσα με τις ηχογραφήσεις, άρχισα, λοιπόν, να ψάχνω. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να συμμετάσχουν περισσότεροι από ένας και να προσπαθήσω να επιλέξω τον καταλληλότερο για κάθε τραγούδι· νιώθω ότι αυτό έγινε, σε μεγάλο βαθμό. Και νομίζω ότι παρότι στο άλμπουμ συμμετέχουν πολλοί ερμηνευτές, διατηρείται ένα ενιαίο κλίμα και ύφος».
Πότε γράφετε τραγούδια; Όταν είστε χαρούμενος; Με πρόγραμμα ή απλά προκύπτει;
«Προσπαθώ να γράφω συστηματικά· κάθε μέρα αν μπορώ, να βρίσκω λίγο χρόνο, βράδυ συνήθως, να απομονώνομαι έστω για λίγο και να προσπαθώ να γράψω κάτι, έναν στίχο, μια μελωδία, κάτι. Φυσικά και δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά συνεχίζω να προσπαθώ. Κάποιες μέρες είναι καλές και κάποιες είναι κακές, κάποιες περίοδοι είναι καλές και κάποιες είναι κακές. Πρέπει να το αποδέχεται αυτό ο κάθε δημιουργός, να μην τον αγχώνει, να βρίσκει έναν τρόπο να συμβιβάζεται με αυτό και να περιμένει την επόμενη καλή στιγμή. Δεν κάθομαι να περιμένω την έμπνευση, την προσκαλώ συνέχεια, την κυνηγάω.
Η χαρά, πάντως, σπάνια νομίζω γεννάει σημαντική τέχνη. Η ανάγκη για έκφραση, η διαρκής αναζήτηση, μια μόνιμη ανησυχία, αυτές νομίζω είναι πιο σπουδαίες πηγές έμπνευσης».
Στα τραγούδια σας υπάρχει μια ποικιλία ήχων και μουσικών ειδών. Απηχούν τα ακούσματα σας;
«Έχω κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, αρκετά διαφορετικά πράγματα που μου αρέσει να ακούω. Μεγάλωσα ακούγοντας κυρίως ροκ· Doors, Led Zeppelin, David Bowie, Queen, κ.λπ. Από ελληνικά άκουγα Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Υπόγεια Ρεύματα, Θάνο Μικρούτσικο. Αγαπώ τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη, τον Ζαμπέτα. Λατρεύω, επίσης, την Αρλέτα, τον Βαγγέλη Γερμανό, τον Φοίβο Δεληβοριά… και φυσικά τον Leonard Cohen και τον Tom Waits.
“Τα μπλουζ της Δευτέρας”, θέλοντας και μη, κάτι από όλα αυτά κουβαλάνε… Αυτό που ελπίζω πως κατάφερα όμως, είναι να υπάρχει ένα ξεχωριστό ύφος, να μην μιμηθώ δηλαδή όλους αυτούς που αγαπώ, να βρω έναν δικό μου τρόπο».
Θυμάστε την πρώτη φορά που ακούσατε τραγούδι σας στο ραδιόφωνο;
«Θυμάμαι ότι όταν είχα ξεκινήσει δειλά δειλά να γράφω στίχους και τραγούδια, είχα αυτό το όνειρο, να ακούσω μια μέρα ένα τραγούδι μου στο ραδιόφωνο! Όταν έγινε πάντως, όταν άκουσα το πρώτο τραγούδι μου στο αυτοκίνητο, ένιωσα φυσικά και χαρά και υπερηφάνεια, εννοείται, ήταν όμως πολύ μικρότερη από όσο είχα φανταστεί… και ένιωσα και λίγο άβολα! Γενικά, δεν μου αρέσει να ακούω τα τραγούδια μου μετά την κυκλοφορία τους. Με μία εξαίρεση: τα live! Στα live είναι αλλιώς· εκεί δημιουργείται μια διαφορετική συνθήκη, ειδικά όταν ο κόσμος τραγουδάει ένα τραγούδι που έχω γράψει, αυτή είναι μία στιγμή που κάθε φορά με συγκινεί απεριόριστα!»
Αν υπήρχε μια σχολή τραγουδοποιών, ποιοι θα θέλατε να είναι οι καθηγητές σας;
«Τέλεια ερώτηση· πόσους όμως να πω; Ας πω τους απολύτως απαραίτητους: τον Leonard Cohen, τον Tom Waits και τον Γιώργο Ζαμπέτα».
