© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Μετά από τρεις υπέροχες εμφανίσεις στο Half Note, η Φένια Παπαδόδημα επιστρέφει την Τετάρτη 12 Μαρτίου, στις 9.30 το βράδυ, με τη συναυλία «Women’s Prayers», για να ζωντανέψει «φωνές των γυναικών» του κόσμου [Τριβωνιανού 17, Μετς].
Εμπνευσμένη από φωνές και ζωές γυναικών που η ίδια γνώρισε μέσα από ρόλους που έπαιξε στο θέατρο, αλλά και την προσωπική της γνωριμία με την Jeanne Moreau, γράφει δικά της τραγούδια και αντλεί υλικό από σημαντικές ερμηνεύτριες -Billie Holiday, Nina Simone, Ρόζα Εσκενάζυ, Sheila Chandra, Esther Lamandier, Μαρίκα Παπαγκίκα, Edith Piaf, Ellis Regina. Ένα αφιέρωμα σε γυναίκες που υπήρξαν δημιουργοί, ποιήτριες, ζωγράφοι ηθοποιοί, τραγουδίστριες, και που κυριολεκτικά άλλαξαν τον κόσμο, αλλάζοντας τη θέση της γυναίκας μέσα σ’ αυτόν.
Ιδιαίτερα επηρεασμένη από την πρωτοπόρο vocalist Dee Dee Bridgewater και το ιδιαίτερο ρεύμα της Jazz & Heritage, παντρεύει την αφροαμερικανική και αφροβραζιλιάνικη μουσική με την ευρωπαϊκή, την ελληνική, τη σεφαραδίτικη, τη ανατολική και την ινδική παράδοση. Το ρεπερτόριο της συναυλίας περιλαμβάνει, ακόμη, συνθέσεις εμβληματικών δημιουργών, όπως οι Antônio Carlos Jobim, Michel Legrand, Guillermo Portabales, Manuel de Falla, Μίκης Θεοδωράκης και Βασίλης Τσιτσάνης, ερμηνευμένες μέσα από μια σύγχρονη, jazz αυτοσχεδιαστική προσέγγιση.
Πολλά από αυτά τα τραγούδια έμειναν στην ιστορία γιατί ταρακούνησαν πλήθη ανθρώπων μέσα στις δεκαετίες, άλλαξαν τη θέση της γυναίκας στο στερέωμα, μίλησαν για τους κρυφούς πόνους της, και, κυρίως, της έδωσαν την ευκαιρία να σκέφτεται, να υπάρχει σαν δημιουργός, να έχει λόγο με σάρκα και οστά, τραγούδια – προσευχές που χτύπησαν γερά τον ρατσισμό, που έδωσαν ορίζοντα ελευθερίας, απελευθέρωσης από πολλά δεσμά, κρυφά και φανερά. Προσευχές από γυναίκες όλου του κόσμου.
Είμαστε λίγες ημέρες πριν από τη συναυλία της και, παράλληλα, η Φένια Παπαδόδημα δε σταματά να δίνει σάρκα κι οστά στο αριστουργηματικό κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Ο Ξεπεσμένος Δερβίσης» εμποτίζοντας με μουσική τον αφηγηματικό του λόγο, στο θέατρο Μπέλλος [Κέκροπος 1, Πλάκα].
Η ηθοποιός, μουσικός, σκηνοθέτις και συγγραφέας μίλησε μαζί μας.
Που επιλέξατε να αφιερώσετε τη συναυλία «Women’s Prayers»;
«Επέλεξα να την αφιερώσω στις γυναίκες με τις οποίες “συναντήθηκα” σαν ηθοποιός και τραγουδίστρια -τη Frida Kahlo, τη Billie Holiday, την Isadora Duncan, τη Μαρία Πολυδούρη, τη Μαρίκα Παπαγκίκα, σε γυναίκες ηρωίδες, που αγάπησα μέσα από τη λογοτεχνία και για τις οποίες έγραψα δικά μου τραγούδια, και ακόμη στις γυναίκες τραγουδίστριες και συνθέτριες που με ενέπνευσαν και που αποτελούν εν δυνάμει ρόλους που θα ήθελα κάποτε να προσεγγίσω· τη Nina Simone, την Edith Piaf…»
Οι μουσικοί που θα σας συνοδεύσουν;
«Είμαι ευγνώμων που κορυφαίοι μουσικοί, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, ο Γιάννης Κιριμκιρίδης, ο Γιώργος Παλαμιώτης και ο Παναγιώτης Κωστόπουλος είναι μαζί μου και επαναπροσδιορίζουν, μέσα από το ταλέντο τους, τους διαφορετικούς μουσικούς κόσμους των τραγουδιών αυτών των γυναικών αλλά και των δικών μου. Το αποτέλεσμα είναι μοναδικό!»
Μιλήστε μας για τη σχέση σας με το θέατρο;
«Η σχέση μου με το θέατρο ξεκίνησε τυχαία, μοιραία θα έλεγα, στο Παρίσι, όπου είχα πάει για να σπουδάσω κινηματογράφο. Το θέατρο και η μουσική λειτουργούν ακόμη στην πορεία μου, μέχρι σήμερα, σαν συγκοινωνούντα δοχεία· το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έπαιζα στο θέατρο αυτές τις συγκλονιστικές προσωπικότητες γυναικών, με τις οποίες συνδέθηκα τόσο πολύ μέσα στα χρόνια.
Το βλέπω σήμερα σαν δώρο της ζωής σε μένα, γιατί μέσα από τις βιογραφίες τους διδάχθηκα πολλά, μεγάλωσα και μεταμορφώθηκα κι εγώ η ίδια. Τις αγαπώ σαν καλές φίλες, σαν αδελφές, σαν συμμάχους. Όλοι οι σημαντικοί γυναικείοι ρόλοι που έπαιξα, συνδέονται μ’ ένα τραγούδι από αυτά που θα παίξουμε στο Half Note».
Δυο λόγια για τις γυναίκες του αφιερώματος;
«Η πορεία της ζωής τους, οι χαρές και οι τραγωδίες, κάθε ιδιαίτερο βίωμά τους ζωντανεύει και μιλάει μέσα από τη μουσική που απελευθερώνει και αφυπνίζει. Καθεμία από αυτές τις γυναίκες, συνειδητοποιώ σήμερα, ότι υπήρξε ορόσημο, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που έλαμψε το άστρο της, χάρις στη μαρτυρία που άφησε στον χώρο της τέχνης, της ποίησης, της ζωγραφικής, του χορού, της μουσικής. Μετατόπισαν, ολοσχερώς, τη θέση της γυναίκας τόσο στην τέχνη όσο και στην κοινωνία».
