«Η ευτυχία δεν είναι μια επίπεδη, ”ροζ” κατάσταση όπου δεν υπάρχουν προβλήματα ή πόνος» επισημαίνει ο Ηλίας Παπαποστόλου, life και wellness coach, και υπογραμμίζει ότι «αν ήταν έτσι, σίγουρα θα μιλούσαμε για μια βαρετή ζωή χωρίς δυνατότητες εξέλιξης. Αυτό που οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι μπορούμε να πονάμε αλλά δεν χρειάζεται να υποφέρουμε».
Με αφορμή το διαδικτυακό σεμινάριο «Ανακαλύψτε τα Μυστικά για μια Αυθεντική και Ευτυχισμένη Ζωή», το οποίο παρουσίασε πριν λίγο καιρό, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με τον Ηλία Παπαποστόλου.
Τι σας οδήγησε ν’ ασχοληθείτε με το life & wellness coaching και πώς αυτή η ενασχόληση βοήθησε αρχικά εσάς;
«Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου, από αυτές που σε τοποθετούν μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Από τη μια έβλεπα τον εύκολο δρόμο της «αρνητικής σπείρας» να με καταπίνει, καθώς βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα διαζύγιο, μια οικονομική καταστροφή και ένα πρόβλημα υγείας, όλα μαζί. Από την άλλη διακρινόταν ισχνά ένας άλλος δρόμος, ο δύσκολος. Αυτός της υπέρβασης του εαυτού μου μέσα από την γνωριμία του. Δεν θα κρύψω ότι η ενασχόλησή μου με τη σπουδή του Coaching στο ΕΚΠΑ είχε να κάνει πρωτίστως με την προσωπική μου ανάταση-ανάσταση και δευτερευόντως με ένα επιπλέον εργαλείο που χρειαζόμουν για να εμπλουτίσω τη δουλειά μου πάνω στην ολιστική προσέγγιση της ευεξίας.»
Τι μας απομακρύνει από τους στόχους μας;
«Υπάρχει ένα σημαντικό σημείο καμπής, όταν θέτουμε στόχους. Κι αυτό είναι η προέλευσή τους. Αν οι στόχοι μας είναι προϊόντα προσδοκίας, γίνονται ψυχαναγκαστικά ”πρέπει”. Σε κάθε ”πρέπει” που βάζουμε υπάρχει μια εσωτερική αντίσταση. Οι προσδοκίες μας, μας τοποθετούν στη συχνότητα της ανάγκης εκεί που οι φόβοι μας είναι μεγαλύτεροι από τα θέλω μας. Όσο λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω κάτι για να είμαι αρκετός, άξιος, αγαπητός τόσο απομακρύνομαι από τους στόχους μου και αυτοαπορρίπτομαι. Αν όμως οι στόχοι μας γίνουν προϊόντα αυτογνωσίας και έκφρασης των ψυχικών μας «θέλω», αν καταφέρουμε να βιώσουμε εσωτερικά αυτό που θέλουμε να γίνουμε ”ξηλώνοντας” όλα τα ψυχαναγκαστικά πρέπει και εκφράζοντας την αυθεντικότητά μας, τότε θα μπορούσαμε να γίνουμε εύστοχοι και να βιώσουμε μια πραγματικά αυθεντική και ευτυχισμένη ζωή.»
Είμαστε μια βαθιά ενοχική και ταυτόχρονα εγωκεντρική κοινωνία; Και αν ναι, πώς μπορεί να σπάσει αυτό το δίπολο;
«Είμαστε μια βαθιά φοβική και μη ανθεκτική κοινωνία η οποία βιώνει την κατάρρευση του υπάρχοντος πολιτισμού ως θεατής, λες και δεν ζούμε μέσα σε ένα συμμετοχικό σύμπαν. Η προσκόλληση στην ύλη και στο εγώ, μας οδηγεί μακριά από την αυθεντικότητα και την πυρηνική αλήθεια που είναι ότι η εγγενής ουσία του σύμπαντος είναι η συνειδητότητα και όχι η ύλη. Οπότε, ναι, είμαστε βαθιά ενοχικοί διότι φοβόμαστε να αναλάβουμε την προσωπική ευθύνη και εγωκεντρικοί διότι φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε την πνευματική υπόσταση της ύπαρξης μας η οποία και θα μας οδηγούσε στην συνένωση με το Όλον. Αυτό το δίπολο μπορεί μόνο να σπάσει με την αναγωγή του υπαρξιακού μας φόβου στην αντίθετη δύναμη του, που είναι η αγάπη.»
Ποια είναι η βασική προϋπόθεση, κατά τη γνώμη σας, για να είναι ένας άνθρωπος ευτυχής;
«Κάθε ένας από εμάς δίνει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα στην ευτυχία. Στην σημερινή υλιστική εποχή του ”καταναλώνω άρα υπάρχω”, η ευτυχία είναι συνυφασμένη κυρίως με την απόκτηση περισσότερων υλικών αγαθών και την οικονομική άνεση. Οι έρευνες όμως, μας δείχνουν ότι όσα περισσότερα υλικά αγαθά αποκτούμε τόσο μειώνεται η ευημερία μας και ότι τελικά τα χρήματα δεν μας κάνουν τόσο ευτυχισμένους όσο νομίζουμε. Στην ουσία η ευτυχία είναι το προαπαιτούμενο, το καύσιμο που θα σε οδηγήσει στους στόχους σου και όχι το αποτέλεσμα των προσδοκιών σου.»
Μήπως έχουμε βάλει πολύ ψηλά τον πήχη για το τι σημαίνει μια ευτυχισμένη ζωή;
«Μήπως τελικά ο πήχης είναι πολύ χαμηλά; Η ευτυχία δεν είναι μια επίπεδη, ”ροζ” κατάσταση όπου δεν υπάρχουν προβλήματα ή πόνος. Αν ήταν έτσι, σίγουρα θα μιλούσαμε για μια βαρετή ζωή χωρίς δυνατότητες εξέλιξης. Αυτό που οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι μπορούμε να πονάμε αλλά δεν χρειάζεται να υποφέρουμε. Και υποφέρουμε όταν ταυτιζόμαστε με κάποιον από τους ρόλους που παίζουμε σε αυτήν την ζωή. Η ευτυχία είναι μια επιλογή και το εσωτερικό καύσιμο που θα με πάει στους στόχους μου, όχι το αντίστροφο. Αν καταφέρω να αντλώ αυτό το πηγαίο ”καύσιμο” τότε μπορώ να αντιμετωπίζω αποτελεσματικά τα προβλήματα μου και να διατηρώ έναν θετικό τρόπο σκέψης.»
Ποιο είναι το πιο κοινό πρόβλημα που φέρνουν ως αίτημα οι άνθρωποι που απευθύνονται σ’ εσάς;
«Ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής, κόπωση ή burnout, διαχείριση στρες, αδυναμία σύναψης υγιών σχέσεων, χαμηλό επίπεδο υγείας, αναβλητικότητα, οικονομική και οικογενειακή πίεση, δυσαρέσκεια, είναι μερικά από αυτά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Αν και φαινομενικά είναι διαφορετικά προβλήματα για τον κάθε ένα, στην ουσία μιλάμε για το ίδιο πρόβλημα. Την κακή ή ανύπαρκτη σχέση με τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μας. Τον ίδιο μας τον εαυτό! Η, έστω και υποσυνείδητη, κατανόηση της αποσύνδεσης με τον εαυτό τους είναι που τους ωθεί στο Coaching να βρουν λύσεις.»
Τι μπορεί να μας επαναφέρει στο σωστό «δρόμο» κάθε φορά που οι δυσκολίες και οι ματαιώσεις μάς αποσυντονίζουν;
«Η επανασύνδεση με τον αυθεντικό μας εαυτό, κατανοώντας ότι οι δυσκολίες είναι αυτές που θα με ωθήσουν στα εξελικτικά άλματα που χρειάζομαι, για να προχωρήσω σε αυτό το όμορφο αλλά συνάμα δύσκολο πνευματικό ταξίδι, που λέγεται ζωή. Αυτό γίνεται με την αντικειμενική παρατήρηση του εαυτού μου (αυτογνωσία) και έχοντας αποκτήσει μια ξεκάθαρη υπαρξιακή βάση, απαντώντας στα επώδυνα υπαρξιακά ερωτήματα της ανθρώπινης κατάστασης. Δηλαδή, στο τι είναι ο θάνατος, η υπαρξιακή μοναξιά, ο σκοπός της ζωής. Τα οποία αν δεν απαντηθούν θα βρίσκονται πάντοτε στο υπογάστριο του ψυχισμού μας και θα μας φέρνουν αντιμέτωπους με δυσκολίες, ματαιώσεις, παθήσεις, απόρριψη.»
