© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
«Οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται τις σχέσεις, γιατί δεν έχουν βιώσει αυθεντικά ασφαλείς σχέσεις και έτσι αργοπεθαίνουν», αναφέρει στο βιβλίο της «Γιατί η Ψυχοθεραπεία μπορεί να με βοηθήσει» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σολδάτος, η ψυχολόγος και συγγραφέας Δρ. Χαρούλα Τράπκου.
Η έκδοση αποτελεί ένα εγχείρημα προσέγγισης ερωτημάτων όπως: Ποιες είναι οι αυθεντικά ασφαλείς σχέσεις; Πόσο χρόνο θα κάτσω στην ψυχοθεραπεία; Πόση ενοχή κουβαλάει ένας άνθρωπος, ακόμα και από τα ίδια του τα αδέλφια; Διαχειρίζονται τα τραύματα που κουβαλάμε τελικά;
Λίγες ημέρες πριν από την παρουσίαση του πονήματός της -που θα γίνει το Σάββατο 30 Νοεμβρίου στις 3 μ.μ. στον ΙΑΝΟ της Αθήνας [Σταδίου 24], η Δρ. Χαρούλα Τράπκου μίλησε μαζί μας.
Γιατί η ψυχοθεραπεία μπορεί να με βοηθήσει;
«Γιατί η ψυχοθεραπεία σε βοηθάει να προβληματιστείς και να φιλοσοφήσεις, να βρεις τις απαντήσεις που σου ταιριάζουν μόνος σου. Να βρεις τα δικά σου κρυμμένα γνωσιακά εργαλεία και τη δική σου κρυμμένη δύναμη και συνδυαστικά να φτιάξεις την πανοπλία σου. Οι γνώσεις είναι μέσα μας. Γεννιόμαστε με ενοχή, με πόνο και κουβαλάμε τα τραύματα των προπατόρων μας. Αυτό το γνωρίζουμε, όμως η ψυχοθεραπεία, όταν σου μαθαίνει να προβληματίζεσαι, σε οδηγεί στην Επίγνωση. Ζω, αλλά έχω και την επίγνωση ότι ζω! Ζω δηλαδή στο 100% και έτσι ο θάνατος νικιέται!»
Πώς βιώνετε εσείς τον θάνατο, βάσει της φιλοσοφικής σας θεώρησης και ως θεραπεύτρια;
«Το μυστικό του να υπάρξεις “αιώνια” και ευτυχισμένα είναι να αποδεχτείς τη φύση σου και τα πεπερασμένα όριά σου. Μέσα στην ψυχοθεραπεία αυτό που προσπαθώ να βοηθήσω τους ανθρώπους είναι όχι να ερμηνεύσουν τον θάνατο, αλλά να τον διαχειριστούν. Ο θάνατος δεν είναι προς επίλυση, αλλά προς διαχείριση. Μικροί θάνατοι υπάρχουν στη ζωή μας καθημερινά και πολύς κόσμος δεν μπορεί να τους διαχειριστεί. Εάν περάσουμε στην αποδοχή και βιώνουμε την κάθε στιγμή αυθεντικά, κάθε στιγμή είναι αιώνια. Λύνεται ο γόρδιος δεσμός του χρόνου».
Είναι αυθεντική η θεραπευτική σχέση;
«Οφείλει να είναι! Πώς άλλωστε θα σταθούμε μπροστά στους θεραπευόμενους; Οι νευροεπιστήμες, οι επιστήμες του εγκεφάλου μέσω των f MRI ( μαγνητικής τομογραφίας) βλέπουν πως όταν ένας άνθρωπος σε νοιάζεται, έχει αυθεντική ενσυναίσθηση για σένα ενεργοποιούνται, μέσω των κατοπτρικών νευρώνων, στους δύο εγκεφάλους οι ίδιες περιοχές και τα κύματα /σήματα που παράγονται στον θεραπευτή και τον θεραπευόμενο είναι στην ίδια συχνότητα. Είναι η στιγμή της θεραπευτικής συμμαχίας. Είναι η στιγμή που έχεις επίγνωση πως κάποιος σε αποδέχεται. Και ο άνθρωπος έχει μάθει από τη γέννησή του να αυτορρυθμίζεται σε σχέση πάντα με έναν άλλο απέναντί του. Διαμορφώνει τη συμπεριφορά του ανάλογα με το εάν είχε τιμωρηθεί ή ενισχυθεί για κάποιες συμπεριφορές του. Γι’ αυτό και οι δυαδικές σχέσεις είναι οι πιο αυθεντικές και οι πιο δύσκολες».
Δεν μπορεί, λοιπόν, κάποιος μέσω του Διαλογισμού ή κάποιου ενεργειακού άλλου δρόμου να αυτο-θεραπευτεί;
«Έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους, που ακολουθούν χρόνια τον Ανατολικό τρόπο σκέψης που είναι μοναχικός και γυρνώντας στην καθημερινότητά τους δεν μπορούν να είναι “λειτουργικοί”. Και το αντίθετο. Είναι όντως μοναχικός όμως ή πάντα αναφερόμαστε σε κάτι άλλο απέναντί μας; Πάντα δεν υπάρχει μία ετερότητα ( ο συμπαντικός νους) που βέβαια γίνεται ταυτότητα; Πιστεύω πως είμαστε και Ύλη και Ενέργεια. Πως όπως και ο Αριστοτέλης και ο Πλωτίνος και τόσοι άλλοι μίλησαν για μετουσίωση του Ενός, της συμπαντικής ενέργειας μέσω της σάρκας έτσι λοιπόν και συμπυκνώθηκε η ενέργεια σε ύλη και έτσι υπάρχουμε περιορισμένοι μέσα στην ελευθερία μας. Εξάλλου, τι νόημα θα είχε η Ελευθερία εάν δεν υπήρχαν οι περιορισμοί;
Έχει αξία να είσαι ελεύθερος επειδή ακριβώς κάποιος σου το απαγορεύει. Σε έναν κόσμο χωρίς περιορισμούς και όρια, πώς θα βιώναμε την ύπαρξή μας; Έτσι και η ενασχόληση με την Ενέργεια δεν θα ’χε νόημα, εάν δεν βιώναμε τόσο έντονα τον περιορισμό της σάρκας μας. Και αυτό δεν είναι προς άρνηση. Να αρνηθούμε τα πάθη μας και να τα καταραστούμε; Ή να δεχτούμε την συνύπαρξη σάρκας και πνεύματος, το δώρο έτσι όπως μας δίνεται. Αφού υπάρχουμε συνθετικά μέσα σε αυτόν τον κόσμο, ας μην φοβηθούμε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Ας αγκαλιάσουμε και την ανθρώπινη σάρκα. Και τις ενοχές μας. Αυτό κάνει και η Συνθετική προσέγγιση την οποία υπηρετώ. Ο άνθρωπος πρέπει να αγκαλιαστεί συνθετικά. Γι’ αυτό και το να αγγίξουμε τραύματα και βαθιά κομμάτια μας, σε κλινικά περιστατικά είναι σημαντικό να πατήσουμε και πάνω στην Επιστήμη, στη Δύση».
Μπορούμε να απαλλαχτούμε από τις ενοχές;
«Μπορούμε, ναι! Πιστεύω στη βαθύτερη αποκατάσταση των βλαβερών οικογενειακών σχέσεων, ακόμα και από τα ίδια μας τα αδέρφια. Θέλει δουλειά και δέσμευση στον εσωτερικό μας εαυτό. Ειλικρίνεια ως προς το τί νιώθουμε και αγάπη και αποδοχή γι’ αυτό που νιώθουμε. Όχι αυτοτιμωρία, ούτε ηθικολογία. Δεν “πρέπει” να αγαπάμε τους συγγενείς μας. Δουλεύουμε τις ανθρώπινες σχέσεις, και εάν και όταν είμαστε έτοιμοι, τους δίνουμε χώρο και χρόνο».
