Το καβαφικό έργο θα ζωντανέψει και πάλι μέσα από τις μελωδίες του Δημήτρη Παπαδημητρίου, σαν «μια παλιά έξις» ή «ένας εφηβικός έρωτας».
Στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, το Σάββατο 2 Νοεμβρίου-για δεύτερη φορά μέσα σε έξι μήνες, ο συνθέτης θα παρουσιάσει το εμβληματικό του έργο «…που γι’ Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός» [λεωφ. Συγγρού 107, Αθήνα].
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στα επίσημα εγκαίνια της εμβληματικής Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, τον Οκτώβριο του 2002· στη συνέχεια, παίχτηκε σε μεγάλους χώρους σε όλο τον κόσμο.
Τη βραδιά της Στέγης τραγουδούν και ερμηνεύουν η Γιώτα Νέγκα, η Άρτεμις Μπόγρη, ο Μπάμπης Βελισσάριος, η Βερόνικα Δαβάκη, ο Αιμιλιανός Σταματάκης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Ο μεγάλος συνθέτης μίλησε μαζί μας.
Να ξεκινήσουμε με λίγα λόγια σας για εσάς τους Αλεξανδρινούς, για την αλεξανδρινή ζωή, την αλεξανδρινή οπτική, όσα βαθιά ορίζουν και χαρακτηρίζουν την καταγωγή αυτή;
«Θα σας πω κάτι που ίσως σας πει πιο πολλά: μόνο ένας Αλεξανδρινός θα είχε ένα δεύτερο, κρυμμένο κείμενο στον στίχο αυτό. Ένα απλό κλείσιμο ματιού που κανείς Ελλαδίτης δεν πρόσεξε -παρά κάποιοι φίλοι, Αλεξανδρινοί. Και τώρα θα το αποκαλύψω, χαλώντας λίγο από το χιούμορ του ποιητή, που θα προτιμούσε να το ανακαλύπτει ο ίδιος ο διαχρονικός αναγνώστης.
Ο στίχος αυτός είναι και αυτός…Αλεξανδρινός, Alexandrin κατά τα γαλλικά, ο δωδεκασύλλαβος στίχος, που γεννήθηκε τον 12ο αιώνα κατ’ απομίμησιν της προσωδίας στο αρχαίο δράμα. Ο Ρονσάρ είναι, ίσως, ο σημαντικότερος ποιητής που αρχικά έγραψε αλεξανδρινό στίχο. Νομίζω, αυτό το μικρό πλεόνασμα γνώσης που απαιτείται για μια πιο πέρα αντίληψη του Καβάφη ανήκει δικαιωματικά σε αυτούς που μετέχουν σε μια κοσμοπολίτικη και ευρύτερη παιδεία. Δεν μιλώ, δηλαδή, μόνο για την κοινή εμπειρία μιας πόλης και μιας εποχής και τις κοινές παραστάσεις ενός αραβο-κοσμοπολίτικου φόντου· αλλά για την πνευματική ιδιοσυστασία μιας μικρής κοινωνίας που διέφερε στην αντίληψη του πολίτη (και ακόμα διαφέρει από γενιά σε γενιά, και μετά τον επαναπατρισμό) χάρις σε αυτό το στοιχείο της ειδικής καλλιέργειας και όχι τόσο στα τοπικιστικά κοινά βιώματα.
Δηλαδή, τα αλεξανδρινά σπίτια εξακολουθούν να παράγουν, με την κοσμοπολίτικη νοοτροπία και την βαθιά και ελεύθερη παγκόσμια παιδεία, Αλεξανδρινούς Έλληνες και μακριά από την Αλεξάνδρεια. Στα νέα σπίτια μας, εδώ στην πατρίδα».
Μιλήστε μας για τη συνάντησή σας με τον άλλο Αλεξανδρινό; Τι συναντάτε σε εκείνες τις πρώτες, παιδικές μνήμες;
«Η σύγχρονη Αλεξάνδρεια ως σκηνογραφία δεν υπάρχει παρά λίγο στην ποίηση του Καβάφη. Υπάρχει, κυρίως, στη σπουδαία -και λιγάκι αδικημένη- αλεξανδρινή ιστορική περίοδο, από τον Αλέξανδρο έως και τους απογόνους του, δηλαδή έως τον 6ο αιώνα π.Χ. Όμως, η σκηνογραφία εκτείνεται γεωγραφικά και σε πολλές άλλες χώρες της ελληνιστικής επιρροής, σχεδόν όλης της ανατολικής Μεσογείου. Υπάρχει, βεβαίως, στον Καβάφη και το Βυζάντιο υπάρχει και η Ρώμη. Όλες, όμως, αυτοκρατορίες πολυπολιτισμικές, όπου η κοινή ελληνική παραμένει πανίσχυρη. Οπότε, ο Καβάφης δεν απευθύνεται στους “συγχωριανούς του” -ούτε κατά διάνοιαν, αλλά στους ανθρώπους όλου του πλανήτη, δείχνοντας τον πολυπολιτισμικό κόσμο αυτοκρατοριών -όπου, βεβαίως, το μη κλασικό φιλοσοφικό πνεύμα βασιλεύει, επαναστάσεις και κοινωνικές αναταραχές και σημαντικές καινοτομίες σε τέχνη και επιστήμες. Και τον κόσμο αυτόν αποκαλύπτει ως ένα στέρεο ποιητικό σύμπαν, αφορμή για απίστευτες ποιητικές περιηγήσεις και φιλοσοφικές εμβαθύνσεις. Η ποίηση του Καβάφη ως “τόπος” έχει πατρίδα την Ιστορία. Αυτήν την πατρίδα την κατανοούν, ωστόσο, οι “με πνευματικό τρόπο και της ιδίας φιλοσοφίας μετέχοντες”. Εκεί βασίζεται η αλήθεια του τίτλου, ναι, ο σύγχρονος αλεξανδρινός βίος: Ο Αλεξανδρινός δεν ξεχνάει ότι αυτό δεν συμβαίνει στην Αθήνα του Περικλή αλλά στη Δαμασκό, τη Συρία την Αντιόχεια. Γιατί έτσι είναι και η δική του ζωή. Άρα δεν μιλάμε για άμεσα κοινά βιώματα· αλλά για ευκολότερη κατοχή σπάνιων κλειδιών κατανόησης.
H καβαφική “στρατηγική” είναι πολλές φορές η ανάδειξη ασήμαντων, ευτελών στιγμών σε ιστορικής σημασίας και το αντίθετο· η “προσγείωση” ιστορικών στιγμών σε ευτελή καθημερινότητα. Αυτή η δυνατότητα να είσαι ένα βήμα εκείθεν από τα γεγονότα είναι τρόπον τινά περιουσία των Ελλήνων της Διασποράς. Τους παρέχει τη σοφία της απόστασης και την απόλαυση της συμμετοχής, ταυτόχρονα».
Και μετά; Μια περιγραφή σας για την εξέλιξη, την πορεία της «σχέσης» σας και τη μορφή που σήμερα έχει;
«Δεν ξέρω· νομίζω ότι θα ηχογραφήσω τη νέα εκτέλεση να συνυπάρχει με την παλαιά. Πολλοί μου το ζητούν, αν και κάτοχοι και του παλαιού δίσκου. Και θα το κάνω. Αλλά και την παλαιά έκδοση θα συνεχίσω, γιατί έχει ανεπανάληπτους λόγους ύπαρξης. Θα με ενδιέφερε να παιχτεί το έργο αυτό σε άλλες πόλεις Ελλάδας και εξωτερικού».
Από το σύνολο του καβαφικού θησαυρού πώς οδηγηθήκατε στην επιλογή των συγκεκριμένων ποιημάτων που έχετε μελοποιήσει;
«Δεν μελοποίησα φευ, ό,τι ήθελα. Μελοποίησα ό,τι μπόρεσα· ή και όποιο ποίημα με άφησε να το μελοποιήσω. Πιστεύω πώς ό,τι αφορά στον Καβάφη είναι έμψυχο. Ο ποιητής τριγυρίζει εδώ γύρω και έχει γνώμη».
Οι πρώτοι στίχοι που σας έρχονται στον νου, από ποίημα που δεν μελοποιήσατε;
«Μα “…που γι’ Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός…”. Ο Αμμόνης. Τον μελοποίησα αλλά δεν μου άρεσε πώς έγινε. Κράτησα τον τίτλο. Και τον τίτλο δεν τον χρησιμοποιώ ως έπαρση -πολλοί μη Αλεξανδρινοί εύκολα θα το σκεφθούν. Αλλά ως εσχάτη, αν και αδύναμη, απολογία για το “θράσος” μου».
Πού ακουμπά σήμερα, η διαχρονικότητα του έργου του Καβάφη;
«Κάποιος θα μπέρδευε εύκολα τη σημερινή αυτοκρατορία της Δύσης και της σύγχρονης Ανατολής, με τη Ρωμαική ή τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και όχι τελείως άδικα. Η παγκοσμιοποίηση σήμερα έχει ως ηθικό επιχείρημα την ιστορική πολυπολιτισμικότητα και τον κοσμοπολιτισμό. Ενίοτε λειτουργεί έτσι. Όμως, οι διαφορές είναι πολλές εκεί όπου η παγκοσμιοποίηση υποδουλώνει οικονομίες χωρίς να προσφέρει εξελιγμένη φιλοσοφία και μεγάλο πολιτισμό· απλά ασχολείται με τα οικονομικά αγαθά και αρκείται στην επιβολή. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η ελληνιστική περίοδος έχει ηθικά και ποιοτικά στοιχεία διαφορετικά. Προσφέρει στον κόσμο, προς το παρόν τουλάχιστον, λιγότερα.
Την αναγνώριση της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης και απόλυτης ελευθερίας επιλογής -επαναστατική, τότε, σκέψη- θα την έβλεπε σήμερα ως αυτονόητη κατάκτηση, στην οποία πολλά και ευγενή έχει προσφέρει η Ποίηση του Καβάφη.
Το επαναστατικό μοντέλο της καβαφικής σκέψης ακόμα προηγείται της δικής μας εποχής. Η Δυνάμωση και η Πρόσθεση ακούγονται ακόμα κείμενα επαναστατικά, μέχρι “παρεξηγήσεως”. Ο Καβάφης είναι ποιητής των νέων, για να μην πω των νέων του μέλλοντος. Η ταχύτατα διαμορφούμενη νέα ηθική, που είναι, πλέον, το απόλυτο αίτημα του καιρού μας, φέρει φαρδιά πλατιά και την παγκόσμια υπογραφή του. Και, μάλιστα, καθόλου άδικα».
Λίγα λόγια σας για τη βραδιά που θα μοιραστείτε με το κοινό στη Στέγη;
«Είμαι πολύ εύκολος στο να αποφασίσω μια συναυλία απόλυτα μη εμπορική. Δεν το κάνω επίτηδες, ούτε για να προκαλέσω. Απλά βαριέμαι τα αυτονόητα, και όταν βαριέμαι δυστυχώ αφόρητα. Έτσι κολλάω στη διαφορετική ιδέα, αυτήν ακριβώς που ακούγοντάς την, βγάζουν μπιμπίκια οι παραγωγοί. Όταν, όμως, τελικά αυτή ακριβώς η παρανοϊκή (ως παραγωγή) απόφασή μου πλησιάζει στην πραγμάτωσή της, αρχίζω και απορώ και εγώ για αυτούς που θα έρθουν.
Μου φαίνεται απολύτως αδιανόητο ότι κάποιος κράτησε το βράδυ του άδειο, αγόρασε εισιτήριο, ντύθηκε, μπήκε στο αμάξι του, ήρθε, πάρκαρε, και κάθεται τώρα εκεί και μας…περιμένει. Μου φαίνεται αλήθεια ένας ηρωισμός από μέρους τους που ίσως δεν τον αξίζει κανείς, πόσω μάλλον εγώ. Και όταν δω ένα γεμάτο θέατρο, νομίζω ότι μπερδεύτηκαν και ήρθαν κατά λάθος σε άλλο θέατρο. Όχι από σεμνότητα. Αν ήμουν σεμνός δεν θα είχα οργανώσει τόσα πράγματα για αυτήν τη συναυλία. Τόσες πρόβες. Τόσα γραψίματα και τόσα ξενύχτια. Θα καθόμουν στα αυγά μου. Είναι ίσως…άμυνα. Δεν θέλω να πάρω ποτέ “στα σοβαρά” τη λεγόμενη επιτυχία. Απεχθάνομαι να επαίρομαι, να θριαμβολογώ -πάντα με τη γνωστή ψεύτικη ταπεινότητα. Όταν τους βλέπω εκεί μαζεμένους στο ημίφως, θέλω να τους μιλήσω σε έναν έναν ξεχωριστά σαν να τους ξέρω χρόνια και να τους δείξω ειλικρινά πόσο… εκπλήσσομαι που ήρθαν. Και να τους δώσω, επιτέλους, κάτι που να αξίζει τον κόπο. Κάτι που πουθενά αλλού δεν θα βρουν. Κάτι που εγώ θα έλεγα ότι καλά έκανα και ήρθα».
Σκέψεις, συναισθήματα όταν βρίσκεστε επί σκηνής;
«Επί σκηνής, ήδη πριν ακουστεί η πρώτη νότα ανήκω στο έργο. Ανήκω ως πνεύμα και σώμα στην ορχήστρα. Ανήκω στον αποδέκτη, το κοινό. Ως αυτοσυναίσθηση, δηλαδή, δεν υπάρχω. Και πώς να υπάρξεις, δεν χωράει.
Ο μαέστρος διαβάζει ταυτόχρονα είκοσι πεντάγραμμα, ακούει αν αυτό που παίζεται είναι σωστό, φροντίζει να μπαίνουν σωστά συνεχώς τα όργανα, να εκφράζεται και να συνδέονται ερμηνευτικά ο τραγουδιστής και η ορχήστρα με το χέρι του. Να σταματάει, να προβλέπει και να διορθώνει λάθη. Και να επιζήσει η πρώτη συγκίνηση. Αυτό κυρίως. Η πρώτη συγκίνηση. Πού να θυμηθεί ότι εκτός από τη διεύθυνση υπάρχει και ως…ένας άνθρωπος επί σκηνής. Δεν προλαβαίνω να νιώσω τίποτε άλλο εκτός από το έργο. Όταν, φυσικά, όλα πάνε καλά».
Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στην Ελλάδα, τι θα ήταν αυτό;
«Καφενειακά θα απαντήσω αφού, ευτυχώς, δεν θα έχω στο άμεσο μέλλον τέτοια δυνατότητα. Αλλά είχα και αυτή την κουβέντα απόψε… Θα ήθελα, λοιπόν, κάποτε να… χορταίναμε. Το σύνδρομο της Κατοχής, της Τουρκοκρατίας και του Εμφυλίου δεν θα σβήσει ποτέ ως φαίνεται. Μας αφορά μόνο το παρόν, για να κορέσουμε μια βαθιά μας ιστορική και τόσο ρεαλιστική πείνα, να ικανοποιήσουμε το τέρας του καλοζωισμού που δεν φαίνεται ποτέ να κορέννυται. Πότε θα χορτάσουμε; Πρέπει, όμως, κάποτε για μπορέσουμε να κοντοσταθούμε, να σκεφτούμε, να αποταμιεύσουμε, να επενδύσουμε. Ήδη φτωχαίνουμε και ο κορεσμός πουθενά… Όλα γύρω μας, θεσμοί, φιλοσοφία ζωής, πολιτική ζωή όλα ανήκουν στο “Φάτε και πιέτε, αδέρφια”.
Ο πολιτικός που δεν θα πει αυτό το μότο στον κόσμο δεν θα βγει ποτέ. Ο σώφρων θα πάει σπίτι του. Η φωνή της λογικής που χαλάει το πάρτυ, θα πάει σπίτι της. Γι’ αυτό και τίποτε στην παρούσα φάση δεν προδιαγράφει ένα οργανωμένο μέλλον.
Γι’ αυτό και επιτυχημένο είναι μόνο το “ευπώλητο”, το εμπορικό, το σουξεδιάρικο. Αυτό είναι πια ο αδιαμφησβήτητος κοινωνικός νόμος ακόμα και νόμος του κράτους. Είναι σαφώς το αντικειμενικό μέτρο των πάντων, η εμπορικότητα. Το βλέπω παντού ως αδιαμφησβήτητο κριτήριο. Και το μη εμπορικό, όσο σημαντικό και ορθό και να είναι, απλά τείνει να είναι…αόρατο. Άρα το νέο, το ανώτερο του μέσου όρου, το επαναστατικό, αυτό που απαιτεί και οδηγεί σε ανώτερη αισθητική και καλλιέργεια μπορεί να πάει να πεθάνει.
Ότι η πνευματικότητα δεν αποτελεί ένα προαπαιτούμενο του Έλληνα πολιτικού από τον ψηφοφόρο. Όλα τα κόμματά μας κάποτε είχαν πνευματικούς ανθρώπους στις τάξεις τους. Υπήρχε η φωτισμένη Δεξιά, η φωτισμένη Αριστερά, το πνευματικό Κέντρο. Τώρα, πλέον, τιμωρείται κάθε υπέρβαση του μέσου επιπέδου. Μοιάζει σαν ο ψηφοφόρος να πονήρεψε και να μη θέλει εξυπνότερο από τον ίδιο στο τιμόνι, μη τυχόν και μετά δεν τον έχει ανάγκη -τον μέσο ψηφοφόρο, ο ανώτερος πολιτικός. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας είναι το ζητούμενο, ιδιαίτερα αν φαίνεται και λίγο πιο του χεριού μας».
Και κάτι σ’ αυτήν που ιδιαίτερα αγαπάτε, που ξεχωρίζετε;
«Αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο 3-5% του πληθυσμού. Αυτοί οι άφαντοι ήρωες που στηρίζουν την Ελλάδα του απάνω κόσμου. Αυτοί οι μαγικοί άνθρωποι που ξετρυπώνουν ξαφνικά μπροστά σου, όταν ξεθαρρεύοντας βγαίνουν από τις υπόγειες κρυψώνες τους για να γεμίσουν θέατρα και συναυλίες με τα υψιπετέστερα πνευματικά έργα. Πώς στο καλό υπάρχουν, ανανεώνονται, εξελίσσονται; Αφού κανένας θεσμός δεν τους θέλει. Για αυτούς εμείς ζούμε! Καλός και ο λαός, να θυμάται και το ταλέντο του όμως, πότε πότε! Μέχρι τότε, μας σώζουν αυτοί οι άγιοι του 3-5%».
Γίνατε πρόσφατα πατέρας. Θα μοιραστείτε μαζί μας εικόνες από τη σχέση με τον μικρό σας γιο; Και, διακρίνετε επίδραση της πατρότητας στο έργο σας;
«Εικόνες πατρότητας και λοιπά όχι, δεν θα παρέξω γιατί δεν δικαιούμαι να προβάλλονται με ισχυρότερο τρόπο αυτές οι εμπειρίες μου, αφού ευτυχώς είναι κοινές σε όλους τους ανθρώπους. Ευτυχώς, ναι!, τα πιο σπουδαία στη ζωή είναι τα φυσικά μας δικαιώματα ως έμβια όντα και ανήκουν σε όποιον το θέλει και όποτε το θέλει. Και χαρίζουν αιτία ζωής. Ένα από αυτά είναι το παιδί. Και η δημιουργία, όμως. Και η Ζωή απλά ως λυσιτελής στόχος.
Όμως για το δεύτερο ναι, θα απαντήσω. Αριθμώ ήδη αρκετά έργα όπου η πατρότητα δίπλα στη -θαυμαστότερη, ίσως- μητρότητα με οδήγησαν σε νέα μουσικά μονοπάτια. Αθέλητα όλα αυτά, γι’ αυτό και τα εμπιστεύομαι. Η “Suite Bourlesque et Sentimentale” που έχει γραφτεί για σόλο όργανα και Συμφωνική Ορχήστρα διέπεται από μια παιχνιδιάρικη και εξωφρενική διάθεση σε ποσότητες που σε όλο το υπόλοιπο έργο μου δεν μάζευες ούτε τη μισή. Το κοντσέρτο μου για βιολί αλλά και το δεύτερο για πιάνο έχουν τον ψυχισμό ενός Θεού-Παιδιού, μιας θεότητας παντοδύναμης και έτοιμης για σκανταλιές. Η συγγένεια με τη μυθολογία αλλά και τα ελισαβετιανά ξωτικά βασίζονται αλλά και εξηγούνται από την επαφή μου με το παιδί μου και τη μητέρα του».
Κάποια χρήσιμη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
«“Η Δόξα είναι μια επιταγή που όσο δεν εξαργυρώνεται μεγαλώνει η ονομαστική της αξία. Όταν εξαργυρωθεί, παίρνεις το χρήμα και χάνεις τη Δόξα”». Μάνος Χατζιδάκις.
Μια αγαπημένη σας συνήθεια;
«Η Υψηλή Μαγειρική».
Ένα βιβλίο που διαβάσατε, τελευταία, και σας άρεσε;
«Thackeray: “To Πανηγύρι της Ματαιοδοξίας”, ξανα-διαβάζω του Stendahl: “Le Rouge et le Noir”, “Δον Ζουάν” του Βύρωνα -η σπουδαία μετάφραση του Γιώργου Κοροπούλη, “H Θέα από τη Roca Redonda” του Διονύση Καψάλη -σπουδαίο κείμενο».
Αλεξανδρινός μα και Πειραιώτης· απόφοιτος, μάλιστα, της διαχρονικά περίφημης Ιωνιδείου Σχολής. Να κλείσουμε με κάποιο συναίσθημα, μια σκέψη, μια εικόνα σας από το μεγάλο μας λιμάνι;
«Πρώτη Γυμνασίου: τότε πήγαινα ακόμα σε παράρτημα του “Δεύτερου” στο Χατζηκυριάκειο, δίπλα στη Σχολή Δοκίμων. Το κτίριο στου Βρυώνη ακόμα χτιζόταν. Και δεν είχα ακόμα προσχωρήσει στο “επίλεκτο τάγμα” των Ιωνιδών -προσεχώρησα την επόμενη χρονιά. Πήγαινα για έναν ολόκληρο χρόνο στην αξεπέραστη Πειραϊκή. Φθινόπωρο-Χειμώνα-Άνοιξη πάνω στα Μακρά Τείχη βολτάριζα με βροχές, καταιγίδες και λιακάδες. Μόνος αλλά και με φίλους συμμαθητές. Εκεί, σε κάποια ΕΒΓΑ/Ουζερί έμαθα το τρίχορδο μπουζούκι και τα “απαγορευμένα” από την χούντα ρεμπέτικα. Μυήθηκα από κάτι ωραίους ηλικιωμένους Πειραιώτες ρεμπέτες. Γι’ αυτό προσθέστε στην εικόνα, πάνω στην τρικυμιώδη βροχερή χειμωνιάτικη προκυμαία να κουβαλάω και την πρώτη, φθηνή κιθάρα μου -χάρις σε αυτήν, έγινα δεκτός στην ρεμπετοπαρέα.
Θαυμαστή η Πειραϊκή· ευτυχώς οι Αθηναίοι δεν την έχουν ανακαλύψει. Είναι ένα πειραιώτικο, καθαρά, διαμάντι».
Συντελεστές
Μελοποίηση & Θεατροποίηση: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Τραγουδούν και ερμηνεύουν: Γιώτα Νέγκα, Άρτεμις Μπόγρη, Μπάμπης Βελισσάριος, Βερόνικα Δαβάκη, Αιμιλιανός Σταματάκης, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Μουσικοί: Sergiu Nastasa (βιολί), Otilia Alitei (βιολί), Μιχάλης Βρέττας (βιολί), Χρυσόστομος Καραντωνίου (κιθάρα), Γιώργος Γουμενάκης (μαντολίνο), Γιώργος Αρνής (κοντραμπάσο), Δημήτρης Κοντός (κρουστά), Άρτεμις Βαβάτσικα (ακορντεόν), Αποστόλης Μαργαζής (πιάνο), Κωστής Θέος (βιολοντσέλο), Λίλιαν Εσίποβα (άρπα), Νικόλ Πέππα (κλαρινέτο), Δημήτρης Βάμβας (όμποε)
Ενορχηστρωτική Διασκευή: Τάσος Ρωσόπουλος
Σκηνογραφική επιμέλεια: Πάρις Μέξης
Γλύπτης: Μιχάλης Λαγκουβάρδος
Υπεύθυνη Φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου
Υπεύθυνοι Ήχου: Γιάννης Λαμπρόπουλος, Ζαχαρίας Σταμούλος
Υπεύθυνος Βιντεοσκόπησης: Κώστας Ντάνης
Φροντιστής / Παρτιτούρες: Βαγγέλης Σαγρής
Οργάνωση Παραγωγής (για το Ελληνικό Σχέδιο): Βασίλης Δραμουντάνης
Καλλιτεχνικός Σχεδιασμός Παραγωγών Ελληνικού Σχεδίου: Νίκος Μακράκης
Επικοινωνία (για το Ελληνικό Σχέδιο): Γιώτα Δημητριάδη
Οικονομική Υπεύθυνη (για το Ελληνικό Σχέδιο): Ρόζα Πολύζου
Υπεύθυνη παραγωγής για τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση: Δέσποινα Σιφνιάδου
Εισιτήρια
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό εισιτήριο:20 €, 25 €
Μειωμένο εισιτήριο, Φίλος, Κάτοικος Γειτονιάς: έκπτωση 20% επί της τιμής του κανονικού εισιτηρίου
Παρέα 5-9 άτομα: έκπτωση 10% επί της τιμής του κανονικού εισιτηρίου
Ανεργίας,
ΑμεΑ, Συνοδός ΑμεΑ: 10 €
Εισιτήριο Περιορισμένης Ορατότητας: έκπτωση 50% επί της τιμής του κανονικού εισιτηρίου
Ομαδικές κρατήσεις στο [email protected]
Προπώληση
Έναρξη προπώλησης για το Γενικό Κοινό – B’ Φάση: 12 Οκτωβρίου 2024, 17:00
Η πρώτη φάση προπώλησης για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων που ξεκίνησε στις 20 Σεπτεμβρίου για τους Φίλους της Στέγης και στις 23 Σεπτεμβρίου για το γενικό κοινό, έχει ολοκληρωθεί.
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Η υπηρεσία digital ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή σας ή, εναλλακτικά, αποθηκεύστε το εισιτήριό σας στο android ή IOS wallet σας ή τυπώστε το και μπείτε απευθείας στην αίθουσα.
ΓΡΑΜΜΗ ΑΓΟΡΑΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
219 219 1000
Ώρες λειτουργίας τηλεφωνικού κέντρου: Δευτέρα-Κυριακή 10:00 – 21:00
ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑμεΑ
2130178036 και [email protected]
ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)
Τα ταμεία της Στέγης λειτουργούν μόνο τις ημέρες των παραστάσεων
