© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Γιατί τόσες νέες ταινίες αυτές τις μέρες; Είναι μάλλον το “domino effect” της επιτυχίας του «Καζαντζίδη»: Οι αίθουσες ήταν «κλεισμένες» για τόσο καιρό, που τα μικρότερα γραφεία διανομής ανέβαλαν ξανά και ξανά τις εξόδους των ταινιών τους – για να φτάσουμε στο νούμερο των έντεκα (!) που βγαίνουν σήμερα.
Απ’ όλα τα φιλμ της εβδομάδας πάντως, «Η ορχήστρα του αδερφού μου» ξεχωρίζει με διαφορά. Ξεκινώντας από τη σεναριακή ιδέα: Μετά τη διάγνωση του με λευχαιμία, ένας «φτασμένος» μαέστρος κλασσικής ανακαλύπτει πως είναι υιοθετημένος – και μάλιστα έχει και έναν αδελφό, κάπου στην επαρχία. Εκεί, θα ανακαλύψει πως πρόκειται για έναν τρομπετίστα, λάτρη της τζαζ, που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να «λάμψει». Εμφανώς μουσικόφιλος ο σκηνοθέτης Εμανουέλ Κουρκόλ, έτσι όπως βάζει δίπλα – δίπλα την κλασσική μουσική και την τζαζ για να χαρτογραφήσει, αισθητικά μα και κοινωνικά τους δυο ήρωες του, πηγαίνοντας από τη μουσικολογία στη σημειολογία με «περάσματα» σχεδόν αόρατα. Αυτά βέβαια μπορεί να μην αφορούν τόσο το «μεγάλο κοινό», όμως αυτή εδώ είναι μια ταινία που άνετα θα μπορούσε να το κερδίσει, έτσι όπως είναι γεμάτη ζωή, με ήρωες αληθινούς, χιούμορ εξόχως ισορροπημένο, και ένα φινάλε που την απογειώνει.
Για εκείνους που εξερευνούν το Βαλκανικό σινεμά, ο «Θρίαμβος», των Κριστίνα Γκρόζεβα & Πέταρ Βαλτσάνοφ αποτελεί μια εξαίσια επιλογή: Το φιλμ διαδραματίζεται στη Βουλγαρία, εκεί κοντά στις αρχές των 90s, μετά την κατάρρευση δηλαδή του κομμουνιστικού καθεστώτος, όπου μια μυστική ομάδα υψηλόβαθμων στρατιωτικών, σε συνεργασία με μια μέντιουμ, αναζητά εξωγήινη ηγετική δύναμη που θα οδηγήσει τη χώρα στον θρίαμβο. Η ιδέα μοιάζει βγαλμένη από Γιουγκοσλάβικη κωμωδία, κι όμως πρόκειται για μια αληθινή ιστορία! Το σκηνοθετικό ζεύγος κρατά το όλο δράμα σε ένα στρατόπεδο, φροντίζει να διογκώνει παράλληλα το κωμικό και το παράλογο, για να αποφορτίσει την ένταση με έναν – κυριολεκτικά – εκρηκτικό επίλογο.
Στην Ιρλανδική ταινία τρόμου «Οντότητα», ο κόσμος των πνευμάτων έρχεται να αποδώσει δικαιοσύνη, όταν ένας γιατρός έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεων του – και καλύτερα να μη σας πούμε περισσότερα γιατί δίχως τη χαρά της ανακάλυψης δε θα περάσετε τόσο καλά όσο εμείς, και είναι κρίμα. Να πούμε όμως πως το απόμακρο εξοχικό όπου λαμβάνει χώρα το δράμα είναι ιδανικά στημένο, γεμάτο σκοτάδια και ύποπτες γωνίες, ενώ η αποκάλυψη του μυστηρίου σε προετοιμάζει για ένα διαφορετικό «κλείσιμο». Όμως, η τελική απόκλιση είναι που αποκαλύπτει έναν σκηνοθέτη με μεγάλη αγάπη για το Φανταστικό σινεμά.
Δυο οι ελληνικές συμμετοχές αυτή την εβδομάδα, και το «Έχω κάτι να πω» του Στράτου Τζίτζη αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση καθώς, ο Αντίνοος Αλμπάνης ενσαρκώνει ένα alter-ego του σκηνοθέτη που αναζητά εκδότη για ένα φιλοσοφικό του πόνημα. Συχνά η δράση της ταινίας διακόπτεται, για να πάρουμε κάποιες κλεφτές ματιές από τα γυρίσματα και την όλη προετοιμασία, τέχνασμα που θυμίζει το «All that Jazz». Όμως, εκεί ελάχιστα μας απασχολούσε αν το πραγματικό δράμα αφορούσε ή όχι τον ίδιο τον Μπομπ Φόσι: Η ιστορία είχε από μόνη της αρκετή (Φελλινική) δύναμη για να μας συνεπάρει. Η ιστορία εδώ πάλι δείχνει ισχνή, όμως οι κωμικές στιγμές δεν απογοητεύουν (με τη Φένια Αποστόλου να κλέβει την παράσταση).
Τέλος στο «Λατρεία – Οι Καλτ Ελληνικές Ταινίες (Μου)», ο ντοκιμαντερίστας Μελέτης Μοίρας εξερευνά το καλτ φαινόμενο κυρίως μέσα από τα: «Τσίου» του Μάκη Παπαδημητράτου, «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη, «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη και το επεισόδιο «Βιετνάμ» από το «Όλα είναι Δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη. Κάποιοι θα το δουν και μόνο για τους τίτλους, ο Μοίρας όμως δεν τους «εκμεταλλεύεται» και αντιθέτως τους διερευνά με προσωπικό πάθος.
