© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
H εναρκτήρια σκηνή του ντεμπούτου της Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι διαδραματίζεται σε μια εκκλησία Ιεχωβάδων: Ένας ιερέας αφηγείται την ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ. Πριν όμως ολοκληρωθεί η λειτουργεία, έρχεται ένα βίαιο γεγονός – σε μια σκηνή σοκαριστικής σκηνοθετικής ακρίβειας. Τόσο σοκαριστικής που έχουμε σχεδόν ξεχάσει τι είχε προηγηθεί.
Έχει όμως μεγάλη σημασία η εν λόγω λειτουργεία, γιατί προέκταση της, κατά κάποιο τρόπο, αποτελεί και το σχεδόν αριστουργηματικό «Εν αρχή», ταινία εσωτερικών ρυθμών και μακράς καύσεως που ανταμείβει τον επίμονο θεατή. Καθώς το τραύμα καταλαγιάζει, επικεντρωνόμαστε στον χαρακτήρα που μας απασχολεί, τη Γιάννα, σύζυγο του ηγέτη αυτής της μικρής κοινότητας που αντιλαμβανόμαστε πως περνάει δύσκολα, για άλλη μια φορά. Ενώ εκείνος σκέφτεται αν θα πρέπει να μεταφερθούν κάπου αλλού, για πολλοστή φορά, εκείνη μοιάζει να έχει πιο σημαντικά προβλήματα – δηλαδή, να έχει χάσει την πίστη της. Και ο τρόπος με τον οποίο την ξαναβρίσκει τελικά, ενδεχομένως και να σας εξοργίσει. Τίποτα όμως δεν γίνεται στην τύχη σε αυτό το ψυχογράφημα που στριφογυρνά γύρω από έννοιες βιβλικές και κολοσσιαίες (αμαρτία, αυταπάρνηση, δικαιοσύνη) σε ένα αισθητικό κομψοτέχνημα που λειτουργεί και σαν βραδυφλεγής εκρηκτικός μηχανισμός που σκάει… στην Κόλαση. Γερή υποψηφιότητα για top-5 της φετινής σεζόν.
«Παρθενόπη» είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Πάολο Σορεντίνο. Έτσι έλεγαν τη Νάπολη παλιά, έτσι λένε και την ηρωίδα της νέας του ταινίας που ενσαρκώσει η Σελέστα Ντέλα Πόρτα. Η τελευταία αποτελεί και μια πραγματική αποκάλυψη, μια γυναίκα σπάνιας ομορφιάς (αλλά και χάρης) που ο φακός του Σορεντίνο κυριολεκτικά καταβροχθίζει σε μεγάλης διάρκειας κοντινά πλάνα που σε αφήνουν άφωνο, τόσο που παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον αυτή την αποσπασματική περιήγηση στη ζωή της, μια ζωή που περιέχει μεγάλα δράματα, ανατροπές και, φυσικά, συναντήσεις με αξιοσημείωτους άνδρες (ο Γκάρι Όλντμαν στο ρόλο του συγγραφέα Τζον Τσίβερ – η ηρωίδα μας είναι φοιτήτρια ανθρωπολογίας). Τραβάει υπερβολικά σε διάρκεια; Τραβάει. Μοιάζει ανά σημεία επιφανειακή και ιλουστρασιόν; Μοιάζει ναι, αλλά οι εικόνες αυτές αποτελούν και το μέσο, και είναι εικόνες που στάζουν ομορφιά, μελαγχολία και Ιταλία. Για κάποιους από εμάς δε χρειάζονται και πολλά περισσότερα. Κι αν είναι για κάτι ένοχος ο Σορεντίνο, είναι πως στήνει συνειδητά μια σημειολογική ανάγνωση των πεπραγμένων, σε αντίθεση με τον Φελίνι (το είδωλο του) που ξεκινούσε από ένα θέμα, μια ιδέα, κι όπου τον πήγαινε.
Στο μεταξύ, πολύς κόσμος περιμένει και τον νέο Ζακ Οντιάρ: Η «Εμιλία Περέζ» του ξεκινά από μια παραδοξότητα που στην πορεία του φιλμ πολλαπλασιάζεται: Ένας μεξικανός άρχοντας των Μεξικανικών Καρτέλ αποφασίζει να εξαφανιστεί… αλλάζοντας φύλο. Στη δε συνέχεια, παρουσιάζεται στην οικογένεια του (που δεν έχει ιδέα για τη μετάβαση του) ως μια… μακρινή θεία! Φυσικά ο Οντιάρ δεν είναι χαζός, κι ας θέλει ντε και καλά να «κάτσει με τη νεολαία» (περί αυτού πρόκειται), κι ας μην αντιλαμβάνεται πόσο πριονίζει το κλαδί στο οποίο στέκεται καθώς το camp συγκρούεται με την πραγματικότητα. Ούτως η άλλως, το όλο εγχείρημα, στην εποχή μας, έχει μηδενικό ρίσκο (εξ’ ου και οι αδικαιολόγητες βραβεύσεις του καστ). Κρατάμε το μουσικοχορευτικό νούμερο στην κλινική φυλομετάβασης, και προχωράμε.
Στο εξωφρενικό «Κονκλάβιο», ο ικανός σκηνοθέτης Έντουαρντ Μπέργκερ στήνει ένα θρίλερ στα έγκατα του Βατικανού, καθώς έχουμε εκλογές Πάπα. Ο Ρέιφ Φάινς είναι αυτός που αποκαλύπτει μια μυστήρια συνομωσία, αλλά τη γελοία έκβαση της ιστορίας δε θα τη μαντεύατε ούτε σε χίλια χρόνια, σε μια ταινία που μοιάζει να έχει γυριστεί αποκλειστικά για να ανορθώσει το προφίλ του Καθολικισμού. Τουλάχιστον εκεί διασκεδάζεις, σε αντίθετη με το «Terrifier 3», μια άκρως ανόητη συρραφή από αιματηρά φονικά, δίχως ιστορία, δίχως χαρακτήρες, δίχως καμία φιλμική φροντίδα. Τα δε αμερικανάκια το λάτρεψαν επειδή tik-tok.
