© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ανασυγκρότηση των παλιών μύθων. Αυτό κάνει τρομερά εύστοχα εδώ ο Σον Μπέικερ στο «Anora», την τελευταία του ταινία δηλαδή, που έφυγε από το τελευταίο Φεστιβάλ Καννών με το Χρυσό Φοίνικα, βραβείο που ήρθε να επιβραβεύσει, πιστεύω, όχι μόνο την ταινία αλλά και τη συνολική του πορεία καθώς και τη συνέπεια του:
Για χρόνια ο ανεξάρτητος αυτός κινηματογραφιστής τοποθετούσε την κάμερα του απέναντι σε ιστορίες λούμπεν, περιθωριακών ηρώων, καταγράφοντας μια άλλη Αμερική, σε ταινίες όπως το «Tangerine», το «Florida Project» αλλά και το «Red Rocket», που δεν είδαμε ποτέ στην Ελλάδα. Και μου αρέσει που δεν λοξοκοιτάζει από τη μεριά του Χόλιγουντ, που δεν στήνει indie χαριτωμενιές κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους απέναντι, που δεν βιάζεται να τα ξεπουλήσει όλα για να φιλμάρει ιπτάμενους σωτήρες της ηθικής μας, για να το πω λίγο πιο χοντρά. Το δε φιλμ, ένα «κουνημένο» και ρεαλιστικό b-side του Pretty Woman, όπου οι σεξεργάτριες δε λάμπουν αλλά τα όνειρα τους επίσης δεν λερώνονται μηδενιστικά χάριν κυνικού εφέ (με ένα τελευταίο μέρος φόρο τιμής στην Αμερικάνικη σχολή της screwball κωμωδίας), «τρέχει» με χίλια καθώς παρακολουθούμε την ιστορία της Ανόρα, μιας ιερόδουλης που παντρεύεται, σε μια νύχτα σχεδόν, τον γιο ενός Ρώσου ολιγάρχη, που δε βλέπει με καλό μάτι αυτή τη σύζευξη, και ενδέχεται να κάνει τα πάντα για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Λογαριάζει όμως χωρίς την Anora, μια γυναίκα – δύναμη της Φύσης, που δεν είναι διατεθειμένη να βάλει στην άκρη το όνειρο μιας ζωής. Ποιος δεν μπορεί να ταυτιστεί με αυτό;
Πιάσαμε τα μεγάλα Ευρωπαϊκά βραβεία λοιπόν, μιας και βγαίνει σήμερα και η Χρυσή Άρκτος του τελευταίου Βερολίνου, το ντοκιμαντέρ «Dahomey» της Ματί Ντιόπ, όπου η σκηνοθέτιδα ακολουθεί 26 έργα τέχνης από το Μπενίν της Αφρικής («Δαχομέη» το έλεγαν παλιά) που επιστρέφουν μετά από αιώνες στον τόπο τους, “αποχαιρετώντας” το μουσείο του Παρισιού όπου μέχρι τώρα εκτίθονταν. Ακόμα θυμάμαι τη σκηνοθέτιδα να παραλαμβάνει το βραβείο της τον περασμένο Φεβρουάριο δηλώνοντας πως στέκεται «δίπλα στο λαό της Σενεγάλης που αγωνίζεται για δικαιοσύνη και ελευθερία – και δίπλα στην Παλαιστίνη», τρομοκρατώντας τους υπεύθυνους του Φεστιβάλ που έτρεξαν να εκδώσουν ανακοίνωση ιδεολογικής καθαρότητας την επόμενη μέρα. Ο τόνος του φιλμ, δραματικός – και στο πίσω μέρος, όλο το ένοχο αποικιοκρατικό παρελθόν της Ευρώπης. Δεν πρόκειται όμως για ένα «ακαδημαϊκό» ντοκιμαντέρ – κάθε άλλο! Η Ντιόπ εμπνέεται μεν από τον Αλέν Ρενέ εδώ αλλά στήνει και ένα σχεδόν Μπρεχτικό δεύτερο μέρος θέτοντας μια αλυσίδα ερωτημάτων που, φυσικά, και δεν απαντά η ίδια. Ευτυχώς.
Για τους υπόλοιπους υπάρχει φυσικά το «Venom: Η Τελευταία Πράξη», που μάλλον θα είναι η τελευταία καθώς ο Τομ Χάρντι πρέπει να έχει βαρεθεί τη ζωή του ενσαρκώνοντας αυτόν τον σχιζοφρενή σούπερ ήρωα. Τις ταινίες της εβδομάδας συμπληρώνουν το «Samsara», ένα ντοκιμαντέρ άκρας πνευματικότητας (η ταινία ξεκινά σε βουδιστικό ναό στο Λάος), το μετριότατο παιδικό «Πως να σώσετε ένα μάγο», και, σε πρώτη προβολή, μια ταινία του Κιμ Κι Ντουκ από το 1998, το «Birdcage Inn», επίσης με σεξεργάτρια ηρωίδα.
