© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο Μπονελό, μια ιδιάζουσα περίπτωση δημιουργού, αναζητούσε ανέκαθεν τον ρομαντισμό στα πιο αφιλόξενα μέρη (στον «Πορνογράφο» ήταν το σετ μιας ερωτικής ταινίας, στον «Οίκο ανοχής» το… προφανές) και εδώ τον αναζητά στο πλέον αφιλόξενο μέλλον, αν και θα σας πάρει λίγο να συγχρονιστείτε.
Μη δειλιάσετε, αξίζει τον κόπο. Όλα αφορούν δυο εραστές που ενσαρκώνουν η Λεά Σεϊντού και ο Τζορτζ ΜακΚάι, καθώς συναντιούνται σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους, ζώντας έναν διαρκώς ανεκπλήρωτο έρωτα. Μόνο που αυτές οι συναντήσεις αφορούν προηγούμενες ζωές, και υπάρχει λόγος που τις περιδιαβαίνουμε: Στο 2044 όπου και διαδραματίζεται το παρών της ιστορίας, η τεχνητή νοημοσύνη κυριαρχεί, και ως εκ τούτου, υπάρχουν πλέον λίγες δουλειές για τους ανθρώπους – εκτός κι αν δεχτούν να υποβληθούν σε μια διαδικασία «αφαίρεσης ψυχικών τραυμάτων» για να ξεφύγουν απ’ το επώδυνο παρελθόν τους. Κάθε βουτιά της Σεϊντού σ’ αυτό, την αφήνει με τις ίδιες πληγές – ίσως η κατάσταση της να μην είναι ιάσιμη. Και ο Μπονελό, παίζοντας σαν ζογκλέρ με τις φιλμικές του επιρροές (όπου το «Back to the future» και το «Invasion of the body snatchers» συναντά το «Πέρσι στο Μάριενμπαντ»), στήνει μια εντυπωσιακή, στη σύλληψη της, εγκεφαλική κατασκευή, απ’ όπου όμως δεν απουσιάζει ούτε το συναίσθημα, ούτε η γνήσια αγωνία του δημιουργού της για το μέλλον που έρχεται.
Σε μια εβδομάδα γεμάτη ενδιαφέρουσες ταινίες, φιγουράρει επίσης το «The apprentice» που ακούω πως το βλέπουμε σε διανομή σχεδόν από τύχη, καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε τα πάντα για να το κρατήσει στα κουτιά του. Δε μου φαίνεται παράξενο, αυτόν αφορά την ταινία, καθώς παρακολουθούμε την ανοδική πορεία του νεαρού Τραμπ (Σεμπάστιαν Σταν – καλός) που βρίσκει στο πρόσωπο του αδίστακτου δικηγόρου Ρόι Κον (Τζέρεμι Στρονγκ – καλύτερος) το ιδανικό, αδίστακτο πρότυπο του. Φοβερή ανασύσταση της εποχής (που επεκτείνεται και στο κινηματογραφικό μέσο καθώς πηγαίνοντας από τα 70s στα 80s η χροιά της εικόνας αλλάζει), χιούμορ και ειρωνεία πικρή.
To «Kneecap», σαν κομήτης που πέφτει στη Γη, σαρώνει σε κάθε του προβολή – ανυπομονώ να δω τι θα γίνει εδώ. Το στόρι το λες και προσχηματικό (Στο Μπέλφαστ μετά την εποχή των μεγάλων ταραχών, ένα ραπ τρίο κάνει την εμφάνισή του και θέτει το υπόβαθρο για την αναβίωση της ιρλανδικής γλώσσας ενάντια στο κατεστημένο) αλλά το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι η γραφή της ταινίας που τρέχει ιλιγγιωδώς καθώς λέξεις εμφανίζονται στην οθόνη κι εμείς βυθιζόμαστε σε μια διονυσιακή καταγραφή του τρίπτυχου sex-drugs-rock’n’roll (κάθε μουσική που «ενοχλεί», rock’n’roll είναι) με μπόλικο χιούμορ και καμία, μα καμία απολογητική διάθεση. Λέμε «ναι» στην αυθάδεια!
Στη «Σύντομη ιστορία μιας οικογένειας» από την Κίνα, έχουμε την παράξενη σχέση δυο εφήβων που γνωρίζονται στο σχολείο τους. Ο ένας, από ευκατάστατή οικογένεια, ο άλλος από προβληματική – μόνο που η άφιξη του τελευταίου λειτουργεί σαν ιός, σαν ασθένεια που μολύνει το πεντακάθαρο μεσοαστικό περιβάλλον. Και το «φωτοστέφανο» της Αγίας Οικογένειας των πρώτων μοιάζει να μαραίνεται, αποκαλύπτοντας ένα σκοτεινό πρόσωπο. Όλα αυτά, δοσμένα με υπαινικτική μαεστρία – κι ας μοιάζει να σε παραπλανά η ταινία, έτσι όπως ξεκινά σαν ψυχολογικό θρίλερ.
Βγαίνει επίσης το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ «Καμία άλλη Γη», γυρισμένο από μια κολεκτίβα ακτιβιστών από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, που καταγράφει τον μεθοδικό ξεριζωμό των Αράβων κατοίκων από τους 19 οικισμούς της Μασαφέρ Γιάτα, μιας περιοχής στα όρια της Δυτικής Όχθης. Καμία προπαγάνδα – απλή καταγραφή της ιστορίας, για όσους την αντέχουν.
