© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Στην πρωτότυπη ταινία του 2022, μια οικογένεια Δανών γνωρίζει, κατά τη διάρκεια των διακοπών της, ένα ανδρόγυνο Ολλανδών και τον άρρωστο γιό τους.
Λίγο καιρό μετά, οι Ολλανδοί προσκαλούν την οικογένεια στη χώρα τους, που ανταποκρίνεται αμέσως. Ωστόσο, σύντομα η χαρά της αντάμωσης σβήνει καθώς οι Ολλανδοί φανερώνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ένα πράγμα λοιπόν έλεγε εκείνη η ταινία, και το έλεγε καλά: Η κάθε οικογένεια εκεί έξω, επιλέγει τον δικό της τρόπο για να διατηρήσει τη συνοχή της, και τον υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων, όποιο κι αν είναι το κόστος. Αρθρώνεται αυτό στο «Κραυγή σιωπής», το αμερικάνικο remake του Δανέζικου «Speak no evil» που υπογράφει ο Βρετανός σκηνοθέτης σκηνοθέτης Τζέιμς Γουάτκινς; Η αλήθεια είναι πως όχι: Ενώ το πρώτο μισό της ταινίας διαφέρει ελάχιστα απ’ αυτό του πρωτότυπου, το σενάριο οδηγεί την ιστορία σε μια απρόσμενη εξέλιξη, κυρίως επειδή το αυθεντικό φινάλε βύθιζε το φιλμ στο σκοτάδι, με ένα κυνικό κρεσέντο που σου έκοβε το αίμα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με παραγωγή της Blumhouse, με ένα «προϊόν» λίγο – πολύ, που δεν μπορεί να πάρει τέτοια ρίσκα με το κοινό του. Είναι όμως και ένα θρίλερ κατασκευασμένο με μεγάλη αρτιότητα: Ούτε η σκηνοθετική δεινότητα του Γουάτκινς χάνεται (το τελικό set-piece στο σπίτι είναι γυρισμένο με μεγάλη δεξιοτεχνία), ούτε η χαρά του Τζέιμς ΜακΆβοϊ κρύβεται – ο τελευταίος ειδικά μάλλον περνάει χάρμα στο ρόλο του ψυχάκια.
H Κέιτ Γουίνσλετ προσπαθούσε για χρόνια να συγκεντρώσει «δυναμικό» για την ολοκλήρωση μιας βιογραφικής ταινίας πάνω στη ζωή της Λι Μίλερ, μια απ’ τις σημαντικότερες ανταποκρίτριες και φωτογράφους του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Εντέλει, κατόρθωσε να στήσει την παραγωγή με τη βοήθεια της σημαντικής ντοκιμαντερίστριας Έλεν Κούρας, που υπογράφει τη σκηνοθεσία του «Λι». Υπάρχει μια φροντίδα στην ανασύσταση της εποχής, και η Κούρας διαθέτει μάτι γυμνασμένο στο ρεαλισμό κάτι που πρέπει να ωφέλησε ιδιαίτερα τους χρηματοδότες: Αυτή εδώ δεν είναι μια ακριβή ταινία, κι όμως δε δείχνει «φτηνιάρικη», ακριβώς επειδή η Κούρας ξέρει ποιες είναι εκείνες οι λεπτομέρειες που αφήνουν ρεαλιστικό αποτύπωμα. Όμως αυτή μοιάζει να είναι και η μοναδική αρετή της ταινίας. Σενάριο μοιάζει να μην υπάρχει: Οι δυο παράλληλες αφηγήσεις ναι, τρέχουν γραμμικά, αλλά δεν υπάρχουν κορυφώσεις, δεν υπάρχει ζωή μέσα σε αυτό το άγευστο και χλιαρό δράμα.
Αντιθέτως, η Σουηδική κωμωδία «Υπνοθεραπεία» διαθέτει μια αφηγηματική φρεσκάδα, και επιπλέον βασίζεται σε μια καταπληκτική ιδέα: Η Βέρα είναι μια γυναίκα που ταλαιπωρείται προσπαθώντας διαρκώς να ικανοποιεί τους άλλους, βάρος που την «κέρασε» η αυταρχική της μητέρα, ένα βάρος που θεαματικά εξαφανίζεται όταν η ηρωίδα μας πάει για υπνοθεραπεία προκειμένου να… κόψει το κάπνισμα! Αυτομάτως, όλες οι ισορροπίες στις προσωπικές της σχέσεις δοκιμάζονται, ιδιαιτέρως αυτή με τον σύντροφο της, με τον οποίο μάλιστα συνεργάζονται επαγγελματικά: Τη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, το ζευγάρι προετοιμάζεται να παρουσιάσει το project του, την «Ηπιόνη», μια εφαρμογή για την υγεία της γυναίκας, σε έναν σημαντικό διαγωνισμό. Και ο σκηνοθέτης Έρνστ Ντε Γκιρ μοιάζει να έχει πλήρως τον έλεγχο σε αυτή την απολαυστική σάτιρα μιας κοινωνίας χαμένης σε ρόλους και αναπαραστάσεις τόσο του «τότε» όσο και του «τώρα».
Βγαίνει επίσης μεταξύ άλλων, και το «Buzzheart» του Ντένη Ηλιάδη, μια προσπάθεια ακόμα για ελληνικό ψυχολογικό θρίλερ, με την Εβελίνα Παπούλια και τον Γιώργο Λιάντο. Οι εντυπώσεις μας θα σας περιμένουν στην ιστοσελίδα της εφημερίδας αυτό το Σάββατο.
