© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Είναι το «Alien: Romulus» του Φέντε Αλβάρεζ καλύτερο απ’ ότι περιμέναμε; Μεταξύ μας τώρα, δεν είχαμε και μεγάλες προσδοκίες: Το «Alien: Covenant» που είχε προηγηθεί, σε σκηνοθεσία μάλιστα του Ρίντλεϊ Σκοτ, δεν μας είχε πει και πολλά (τις γελοίες προσμίξεις με το άλλο φημισμένο εξωγήινο τέρας, το Predator, δεν τις αναφέρουμε καν).
Ε λοιπόν ομολογώ πως στο πρώτο μισό της ταινίας σχεδόν τσιμπιόμουν. Ο Αλβάρεζ κάνει εξαιρετική δουλειά αναπαράγοντας την ατμόσφαιρα και την αισθητική των πρώτων δυο ταινιών (η ταινία τοποθετείται χρονικά ανάμεσα στα γεγονότα της πρώτης και της δεύτερης ταινίας) ενώ ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση προκαλούν τα αναλογικά, χειροπιαστά εφέ, που κάνουν το όλο θέαμα να φαντάζει έντονα ρεαλιστικό (πάει μια εικοσαετία που σιχαθήκαμε τα cgi και τα λογής – λογής ψηφιακά εφέ που απευθύνονται στην αποχαυνωμένη γενιά του playstation), όλα αυτά δηλαδή μέχρι που σκοντάφτουμε πάλι στα ίδια κλισέ, δηλαδή τους ήρωες που παίρνουν τις πιο ανόητες αποφάσεις στις πιο κρίσιμες στιγμές. Και επίσης, δεν προλάβαμε να χαρούμε πολύ τα αναλογικά εφέ καθώς η ταινία αποφασίζει να επαναφέρει στο προσκήνιο έναν χαρακτήρα που είχαμε δει στα πρώτα φιλμ (δεν θα ήταν σωστό να αποκαλύψω περισσότερα) τον οποίο και αναπλάθει ψηφιακά, με τα γνωστά, φρικιαστικά αποτελέσματα. Παρ’ όλα αυτά, το φιλμ ξεχωρίζει – είναι δηλαδή καλύτερο από τις δυο ταινίες που προηγήθηκαν και μοιάζει με μικρή, «οικονομική» εκδοχή του μύθου που γνωρίζουμε.
Στη «Στοιχειωμένη καρδιά», γυρισμένη στην Ελλάδα και… πεταμένη στο Ελληνικό κύκλωμα διανομής, παρά τα ηχηρά ονόματα, ωραία Ισπανίδα φτάνει σε όμορφο απομονωμένο νησί της Ελλάδας και ερωτεύεται τον αινιγματικό μάνατζερ του εστιατορίου, έναν μοναχικό Αμερικανό που εγκαταστάθηκε στο νησί πριν από δεκαετίες – τον οποίο και ενσαρκώνει ο Ματ Ντίλον. Με άλλα λόγια, ο ρεαλισμός πηδάει νωρίς απ’ το παράθυρο, και κανείς δεν εκπλήσσεται όταν αποκαλύπτεται το σκοτεινό παρελθόν του τελευταίου. Ομολογουμένως, βλέπεται ευχάριστα σε θερινή αίθουσα – γιατί όμως βγαίνει με τέτοια καθυστέρηση; Μεταξύ μας τώρα, στη «Ριβιέρα» έχουν αφιέρωμα στη φιλμογραφία του Αντρέι Ταρκόφσκι – για τους αληθινούς κινηματογραφόφιλους, άλλη επιλογή δεν υπάρχει.
