© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Με τις ζέστες του Αυγούστου να πιάνουν τρελά νούμερα, και το κοινό να επικεντρώνεται, δυστυχώς, στους μεγάλους τίτλους, σιγά – σιγά τα γραφεία διανομής μοιάζουν να ξεφορτώνονται ό,τι έχει μείνει στα ράφια, με μια – δυο εξαιρέσεις που, συμπωματικά, ομιλούν τη Γαλλική.
Η πρώτη, και καλύτερη εξ’ αυτών, είναι «Το γύρισμα» του Σεντρίκ Καν, που παρουσιάστηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας. Ήρωας ένας σκηνοθέτης που φιλμάρει ένα εργατικό δράμα βασισμένο στην αληθινή ιστορία του αγώνα μιας ομάδας εργατών να σώσουν τις δουλειές τους – αλλά και το εργοστάσιο τους που κλείνει (πόσο επίκαιρο για εμάς, ε;). Μόνο που… ξεμένει ο ίδιος από χρήματα, όταν ο παραγωγός εγκαταλείπει το project, φέρνοντας το συνεργείο του στο «αμήν» που, με τη σειρά του, εξεγείρεται. Κι όμως, το making of των γυρισμάτων μοιάζει να περικλύει το πραγματικό «ζουμί» της ιστορίας. Μια πανέξυπνη ιδέα, που λειτουργεί και σαν σχόλιο πάνω στο ίδιο το σινεμά (χώρια τις όποιες πολιτικές προεκτάσεις του στόρι δηλαδή), και ενορχηστρώνεται στην εντέλεια σε μια κωμωδία γεμάτη νεύρο και ατάκες ξεκαρδιστικές.
«Ο διάδοχος» του Ξαβιέ Λεγκράν πάλι, διαθέτει ένα ακραίο twist που έρχεται ακριβώς στη μέση της ταινίας, καθώς ο ήρωας μας κληρονομεί από τον πατέρα του τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή σε έναν μεγάλο και τρανό οίκο μόδας, μόνο που όταν πηγαίνει στο Κεμπέκ για να αναλάβει την ταφή ανακαλύπτει, επισκεπτόμενος το πατρικό του, πως έχει «κληρονομήσει» και τα φρικτά εγκλήματα του φρικτού μπαμπά. Φυσικά δεν μπορούμε να σας αποκαλύψουμε εδώ περί τίνος πρόκειται, πιστέψτε μας πάντως, δύσκολα μπορεί να μας σοκάρει κανείς – και αυτή εδώ η ταινία τα κατάφερε. Και είναι η νευρώδης σκηνοθεσία του Λεγκράν που μας αποσπά κάπως την προσοχή από το ακραίο και, τελικά, αναληθοφανές και κραυγαλέο στις σημάνσεις του σεναριακό τέχνασμα.
