© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η φωνή του Μάρβιν Γκέι ζεσταίνει το soundtrack καθώς τραγουδά το «I heard it through the grapevine», αλλά η αφορμή είναι ένας θάνατος: Είμαστε στο 1983, και ο Λόρενς Κάσνταν μας συστήνει τους χαρακτήρες του αριστουργήματος του, καθώς ετοιμάζονται να παρευρεθούν στην κηδεία του καλύτερου τους φίλου. Με άλλα λόγια, «Η μεγάλη ανατριχίλα» διανέμεται ξανά, στα θερινά σινεμά, και αυτό είναι ένα σπουδαίο νέο: Καιρός είναι να θυμηθούμε την εποχή εκείνη που το Χόλιγουντ δεν ήταν βυθισμένο στο βούρκο των σούπερ ηρώων, των υπέρογκων προϋπολογισμών και των αμέτρητων σίκουελ, την εποχή που ένα καλό σενάριο βασισμένο σε μια πρωτότυπη ιδέα μπορούσε να γεμίσει αίθουσες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Γιατί τέτοια επιτυχία γνώρισε και «Η μεγάλη ανατριχίλα» που αποτύπωσε με θεαματική καθαρότητα τα ακυρωμένα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς, «μολύνοντας» έτσι το ροζ συννεφάκι των 80s με λίγη γνήσια ανθρώπινη πίκρα. Όσο για τους ηθοποιούς, θα είχαν γίνει ποτέ σταρ οι Γουίλιαμ Χαρτ, Κέβιν Κλάιν, Τζεφ Γκόλντμπλαμ και Μεγκ Τίλι αν δεν είχαν πρωταγωνιστήσει εδώ;
«Horizon: Ένα Αμερικανικό Έπος (Κεφάλαιο 1)» είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Κέβιν Κόστνερ, και γράφει «Κεφάλαιο 1» γιατί θα ακολουθήσουν άλλα τρία. Στο μεταξύ, τούτο εδώ κρατάει τρεις ώρες. Που θα πει, κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να συμβαίνει εδώ. Τι συμβαίνει ακριβώς; Ο Κόστνερ, που αγαπά πολύ το γουέστερν, αποφάσισε να διηγηθεί εκ νέου «πως κατακτήθηκε η Δύση», και ο ήρωας που ενσαρκώνει, ένας καουμπόης που δε λέει πολλά, αλλά δε σηκώνει και πολλά, παίρνει υπό την προστασία του μια γυναίκα και το παιδί που εκείνη φροντίζει, την ίδια ώρα που μια συμμορία δολοφόνων βρίσκεται στο κατόπι του. Στο διάβα του, αλλά και στους διαδρόμους της αφήγησης, ινδιάνοι, πιονέροι, στρατηγοί και φτωχοδιάβολοι. Στο Χόλιγουντ του ’30, οι μάστορες του είδους θα είχαν πει τα πάντα σε μια ταινία 90 λεπτών, αλλά το μεγαλύτερο θέμα με την ταινία του Κόστνερ είναι πως πιστεύει πραγματικά πως έχει μια σπουδαία ιστορία να αφηγηθεί.
Κανένα «μεγάλο» γεγονός δε συμβαίνει στο νέο φιλμ του Στέργιου Πάσχου με τίτλο «Ο τελευταίος ταξιτζής»: Ένας 50ρης οδηγός ταξί, που πολύ θα ήθελε να ζούσε ζωή μεγάλου συγγραφέα αλλά δεν του έκατσε, και τώρα είναι παντρεμένος με παιδί, περνά μια νύχτα ερωτικού πάθους με μια μικρότερη του γυναίκα, και τρελαίνεται από έρωτα. Ό,τι πιο μπανάλ θα έλεγε κανείς, αλλά ο Πάσχος γνωρίζει καλά και την μπαναλιτέ της ιστορίας, και την «τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου» που κρύβεται από κάτω. Αυτό που εντέλει προκύπτει είναι ένα υποδειγματικά φωτογραφημένο ερωτικό νουάρ που αφηγείται με ύφος υπαινικτικά σαρκαστικό μια ιστορία ερωτικής εμμονής που «αναποδογυρίσει» μαγικά στο φινάλε, με ένα απλό όσο και ευφυές σκηνοθετικό εύρημα που σε πιάνει εντελώς απροετοίμαστο. Βραβείο ερμηνείας για τον Κώστα Κωροναίο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και καλύτερης ελληνικής ταινίας από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου.
Βγαίνει και το «Ένα Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη», ένα prequel της μεγάλης επιτυχίας τρόμου του Τζον Κραζίνσκι. Λίγο κοστίζουν αυτά, γρήγορη η απόσβεση τους, αλλά δεν είχαμε και πολλά για να τρομάξουμε εδώ – αν και μας διασκέδασε το απέθαντο γατί της ταινίας που δεν αφήνει ούτε ένα νιαούρισμα σε όλο το φιλμ, μην τυχόν το ακούσουν τα αιμοδιψή τέρατα. Μην χάσετε, τέλος, την επανέκδοση του «Straight Story», της υπέροχης ταινίας του Ντέιβιντ Λιντς, με τον Ρόμπερτ Φόνσγουορθ να διασχίζει την Αμερική με ένα μικρό χορτοκοπτικό τρακτέρ του για να συναντήσει τον άρρωστο αδερφό του. Όπως λέει κι ένας φίλος, όποιος δε δακρύζει με την τελευταία σκηνή, είναι μάλλον γαϊδούρι.
