© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Παρθενόπη έλεγαν τη Νάπολη παλιά, Παρθενόπη λένε και την ηρωίδα της νέας ταινίας του Πάολο Σορεντίνο που ενσαρκώσει η Σελέστα Ντέλα Πόρτα. Πριν μιλήσουμε για την ταινία, ας γράψουμε εξ’ αρχής πως η πρωταγωνίστρια του είναι μια πραγματική αποκάλυψη, μια γυναίκα σπάνιας ομορφιάς (αλλά και χάρης) που ο φακός του Σορεντίνο κυριολεκτικά καταβροχθίζει σε μεγάλης διάρκειας κοντινά πλάνα που σε αφήνουν άφωνο, τόσο που παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον αυτή την αποσπασματική περιήγηση στη ζωή της, μια ζωή που περιέχει μεγάλα δράματα, ανατροπές και, φυσικά, συναντήσεις με αξιοσημείωτους άνδρες (ο Γκάρι Όλντμαν στο ρόλο του συγγραφέα Τζον Τσίβερ – η ηρωίδα μας είναι φοιτήτρια ανθρωπολογίας. Τραβάει υπερβολικά σε διάρκεια; Τραβάει. Μοιάζει ανά σημεία επιφανειακή και ιλουστρασιόν; Ναι, ισχύει και αυτό. Οι ταινίες όμως εκπέμπουν συχνότητες. Όπως και οι άνθρωποι. Ή συντονίζεται κανείς, ή δεν. Αυτό δε σημαίνει πως όλες οι ταινίες με τις οποίες συντονιζόμαστε είναι αριστουργήματα, ή πως οι άνθρωποι με τους οποίους το φαινόμενο επαναλαμβάνεται είναι οι “σωστοί” άνθρωποι. Τι θα πει αριστούργημα, και τι θα πει “σωστός”. Είδα την ταινία με υγρά μάτια μέχρι την τελευταία σκηνή. Πόσα αστεράκια μας κάνει αυτό; Η καρδιά κάνει τα δικά της.
Φεύγοντας από το διαγωνιστικό, είχαμε τον Κριστόφ Ονορέ, που οι Γάλλοι αγαπούν πολύ, με το Marcello Mio, μια ταινία για τον Μαστρογιάνι, με πρωταγωνίστρια την κόρη του, Κιάρα, και τη μαμά της, την Κατρίν Ντενέβ, που ήρθε για άλλη μια φορά στη κρουαζέτ, γιατί Κάννες χωρίς Ντενέβ δε γίνονται. Σημειώστε: Η Κιάρα ενσαρκώνει τον μπαμπά της, και μοιράζεται, ως Μαρτσέλο, και ένα φιλί με τη μητέρα της on screen. Σπουδαία τα λάχανα, θα μου πείτε, έχουμε δει και πιο προκλητικά θεάματα στο Φεστιβάλ.
Μιλώντας για πρόκληση, το “The Substance” της Κοραλί Φορζέ, κέρασε ζόρικο body horror τις Κάννες, σε μια προβολή που μας έκανε να ουρλιάζουμε ομαδικά. Με διαφορά ο,τι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια πάνω στο είδος, το φιλμ είναι απερίγραπτα ακραίο σε όλα του, τόσο που οι πολιτικές του προεκτάσεις αμβλύνονται μέχρι το επίπεδο της σχηματικής αφέλειας, αλλά ποιος νοιάζεται όταν περνάς τόσο καλά. Πρωταγωνίστρια η Ντέμι Μουρ, σε ρόλο ξεπεσμένης σταρ που χάρη σε μια πειραματική ουσία, βλέπει μια νεότερη έκδοση του εαυτού της να αναγεννάται από την πλάτη της – και σας είπα μόνο την αρχή αυτής της ανελέητης σάτιρας πάνω στο αντρικό βλέμμα. Μακάρι να πάρει βραβείο αυτή, και όχι το μιούζικαλ του Ζακ-θα-κάτσω-με-τη-νεολαία-Οντιάρ!
